असिम माया बोकेर आएको थियो मेरो सन्ध्या

तिमीलाई एक झोला कोसेली

मलाई एक सुइय्याँ स्वास।

न तिमीले पर्खेर बस्न सक्यौ

न जूनले माया बाँड्न सक्यो

यो वर्ष पनि त्यस्तै भयो−थाहा नपाउँदै।

बादलका चाङहरूले विभिन्न आकृति बनाएको साँझ

तिमीले मलाई पुतलीको गीत सिकायौ

कसका लागि गाउने हो मैले ?

अलमल्ल परेको बिहान

तिमीले असरल्ल फुलेका पैयूँका फूलहरू देखायौ

र फूलहरूको तालमा नाच सिकायौ ।

मैले सिकेको सङ्गीत आज पनि त्यस्तै झुल्छ

मिर्मिरेमा भजन बनेर

मेरो भित्री झङ्कारसँगै चढ्छ र झर्छ

आफ्नै लयमा गुञ्जन बनेर

र, रून्छ निःशब्द निस्सासिएर

उही जूनमुनि सुँक्क सुँक्क ।

बादलका चाङहरू अहिले पनि देखिन्छन्

बारीका डिलमा बस्दा

सन्ध्या उस्तै बग्छ सललललललल

भेटिन्छन् होला ती आकारहरू अहिले पनि

गलाले अझै समात्न सक्छ नयाँ सुर

नुनले वर्षैं भिजे पनि स्वर यन्त्र ।

आजको साँझ बादलहरूभित्र नियाल्छु

मैले समाएका साना औँलाहरू

रूमल्लिरहेछ सङ्गालिएको मन

स्वर मागिरहेछन् मनहरू एकै स्वरमा

भेट्दैछु एउटा आकृति

सायद, बादल मन बन्छ मन बादल भएपछि ।