छोरा छोरीको रहर छ,गाउँगाउँमा लहर छ, हरेक घरमा कहर छ - विदेश जानै पर्छ, अनिमात्र 'कलर' पनि फेरिन्छ डलर पनि कमाइन्छ भन्ने । यतिबेला विदेश अध्ययन गर्न जाने र पठाउनेको प्रतिस्पर्धा नै देखिन्छ नेपालमा । अमेरिकाले भिसा दिएन अस्ट्रेलिया 'ट्राइ' गर्ने । त्यता पनि भएन क्यानडा जाने । कतै भएन भने न्युजिल्यान्ड र लन्डन पनि नछाड्ने । युवाको दिमागमै हरियो डलर र खैरो कलरले डेरा जमाइसकेको छ । 

यसरी बर्सेनि लाखौं युवा विदेसिने क्रम बढ्दैगर्दा अस्ट्रेलिया, अमेरिकाजस्ता हजारौं नेपाली विद्यार्थी अध्यनरत मुलुकमा केही खुसीका क्षणसँगै पीडाको पहाड पनि उक्लिनेक्रम बढ्दो छ । छोराछोरीलाई विदेश पठाएपछि कमाउँछन् र रमाउँछन् भन्ने सोच्ने अभिभावक केही महिना, वर्षमै बिछोडको पीडामा रुमल्लिन बाध्य भएको केही घटनाक्रमले पुष्टि गरेका छन् । 

अस्ट्रेलियामा केहीले उन्नतिका पथमा प्रगतिका इँटाथपेका उदाहरणसँगै कोहीको भने बिछोडको पीडा र ज्यानै जाने घटनाक्रमले परिवार आँसुको भेल थामिनसक्नु भएको छ । यस्तै पीडा र बिछोडको केही प्रतिनिधि घटनाले अस्ट्रेलियाको नेपाली समाजलाई पनि झकझकाएको छ । 

पछिल्लो तीन महिना अस्ट्रेलियामा पाँच जना नेपाली विद्यार्थीले ज्यान गुमाए । पर्थमा घुम्न गएका एक नेपाली युवाले पानीमा डुबेर अकालमा ज्यान गुमाए भने मेलबर्नमा घाँटी रेटेर अर्का युवाले ज्यान फाले । यस्तै क्यानबेरा र सिडनीमा दुई जना नेपाली विद्यार्थीहरूले देहत्याग गरे ।

यस्ता दुःखद घटनाले ती विद्यार्थीको परिवारमा कस्तो भयो होला ? कैयौं बाबुआमाका आँसु अझै थामिएका छैनन् । विदेश पठाएको छोरोको लाश कुरेर बसेका ती अभिभावकमाथि परेको वज्रपातको कुरो गरेर साध्य छैन । आमा मूर्च्छित, बाबु अवाक अनि परिवार शोकमा डुबेको खबरले यताका साथीभाइ पनि बोल्न सकिरहेका छैनन् । 

यसरी अकालमा ज्यान गुमाउनेहरूको घटनासँगै पारिवारिक बिछोडको अर्को पीडाले नराम्रो गाँजेको छ विदेशमा । समुन्द्र किनार र गगनचुम्बी मिनार अनि पहेलो डलर र त्यसले फेरिने कलरको मोहमा कलिलै उमेरमा विदेसिएका युवायुवती अभिभावकसँग सम्पर्कविहीन हुन थालेपछि यसले परिवारलाई पिरोल्न थालेको छ । 

लाखौं रुपैँया खर्चेर अस्ट्रेलिया पढ्न पठाएको छोरो डेढ वर्षमै सम्पर्कहीन भएपछि हारगुहार गर्दै एक जोडी नेपाली अभिभावक डेढ महिना अस्ट्रेलिया बसेर फर्केको भर्खरै हो । छोरी पढ्न अस्ट्रेलिया पठाएको तर महिनौ सम्पर्कमा नआउने भएपछि भर्खरै छोरीको खोजीमा सीडनी आइपुगेको परिवारको व्यथा पनि त्यस्तै छ । 

पढेर उच्च शिक्षा र मनको आकांक्षा पूरा गर्ने आशामा बसेका अभिभावक आफैँ छोराछोरी खोज्न अस्ट्रेलियाको सहर सहर भौँतारिनु पर्दाको पीडा कसलाई सुनाउने र भन्ने ? छोराको खोजीमा आएको आमा नै बिरामी परेर थलिएपछि परिवारमा पीडाको पहाड नै टुट्यो । तर, अठार वर्ष पुगिसकेको छोरोले आमाबाबुलाई समेत भेट्न नमानेपछि उनीहरू वज्रपात सहेर नेपाल फर्केका छन् । 

अस्ट्रेलियाको कानुनअनुसार १८ वर्षमाथिको कुनै पनि स्वदेशी वा विदेशीलाई उसको इच्छाबेगर केही गर्न पाइँदैन । यो अधिकार मिचेर राजदूतावास होस् या सामाजिक संघसंस्था अथवा अभिभावकले पनि केही गर्न सक्ने आधार रहँदैन । त्यस्तै भयो त्यस परिवारमा छोराले नेपालबाट अस्ट्रेलिया पुगेका बाबुआमा भेट्न मानेन । प्रहरीले 'सरी' भनिदियो । 

यस्तै अर्को घटना सात वर्षदेखि अस्ट्रेलिया बसेका एक युवा पढाइ बिगारेपछि परिवारसँग बिस्तारै टाढिन थाले । पढ्न पठाएको छोरो चार वर्षदेखि सम्पर्कमा नआएपछि अभिभावकले नाता गोतासँग खोजिदिन आग्रह गरे । ऊ भने सिडनीमै थियो तर सबै नाता कुटुम्ब अनि साथीभाइको सम्पर्कबाहिर । पढाइ बिग्रियो, त्यसपछि भिसा सिद्धियो । ऊ यतै कतै भौँतारिदै छ । उसलाई देख्ने प्रशस्तै छन् तर अभिभावक भने खोजेका खोज्यै छन् । 

लागु पर्दाथ, जुवा तास, फेसनमा फसेका युवायुवतीमा यस्तो अवस्था बढी देखिएको एनआरएन एनएसडब्लुका सचिव वकिल कल्याण खड्का बताउँछन् । सानै उमेरमा विदेश आए, रमाइलोमा फसे, पढाइ कमजोर हुँदैगयो । अनि बिस्तारै जुवा, लागुपदार्थमा तानिए । त्यसपछि परिवारसँग टाढिए । पछिल्ला केही घटनाक्रमले यस्तै यस्तै कुरा देखिएको सीडनीमा वकिलसमेत रहेका खड्काको कथन थियो । 

 छात्रहरूमा मात्र हैन युवा छात्रामा पनि अहिले यस्तो प्रवृत्ति देखिन थालेको छ । पढाइ र बसाइ बारे जानकारी नदिने, परिवारसँग सम्पर्कमा नआउने, चाडो पैसा कमाउने नाममा 'स्क्याम'मा फस्ने अनि गाँजा र रक्सी जाँडमा मदमस्त हुनेजस्ता घटनाक्रमले छोरीहरूको चियोचर्चोमा अभिभावकको चासो बढ्नुपर्ने देखिएको छ । यता अहिले 'लिभिङ टुगेदर'को संख्या हवात्तै बढेको छ । सिडनी सहरका नामचलेका पबहरूसमेत ठमेल नाइट र डेटिङ साइटबाट चर्चित हुन थालेका छन् । यसले हाम्रो युवा पुस्ता कता रमाउँदै छन् भन्ने पनि संकेत गर्छ । 

हुन त संख्यात्मकरूपमा नेपाली विद्यार्थीको संख्या ह्वात्तै बढ्दै गर्दा विकृतिका सानातिना घटना सामान्य लाग्लान् । तर, त्यसो भन्दैमा भाग्न पाइने अवस्था छैन । अध्ययन र अध्यापनका लागि भनेर बाबुआमाले स्वर्णीम भविष्यको कल्पना गर्दै विदेश पठाएका नानीबाबुहरूको पहिलो उद्देश्य शिक्षामै निहित हुनुपर्छ । पढाइ सकेर, जागिर खाएर रमाइलो गर्ने अनि मोजमस्ती गर्ने दिन पनि उनीहरूका लागि प्रशस्तै रहन्छ ।