फेमेली ड्रामा र फ्रेन्डसिप सिनेमा हो । साथीको सम्बन्धलाई लिएर बनाइएको छ ।

 

चित्रकला । 

 

होइन, पेन्टिङ माध्यममात्रै हो । पेन्टिङका माध्यमबाट साथीहरूबीचको सम्बन्धलाई देखाउन खोजिएको छ । साथी–साथीबीचको सम्बन्ध नै मुख्य विषय हो । पेन्टिङ यो सिनेमामा साधन हो, साध्य भने होइन । 

 

म आफैँ, अभय बराल र नम्रता श्रेष्ठ मुख्य भूमिकामा छौँ । 

 

नाजिर (सम्राट) पेन्टर, अभय बराल (विष्णु) पेन्टिङ विक्रेता र नम्रता श्रेष्ठ (सिम्रन) रिसर्चरको भूमिकामा छौँ । 

 

कसले कसरी बुझ्नुहुन्छ भनेर त्यो सार्वजनिक गरिएको हो । स्थायी क्यानभासमा पेन्टिङ नै देखाइएको हो । त्यहाँ एक्टर चेन्ज हुन्छ तर क्यानभास चेन्ज हुँदैन । मुभिङ पेन्टिङ देखाउन चाहेको हो । गीत हेर्नुहुन्छ भने पनि एक्टर चेन्ज हुन्छ तर सिन चेन्ज हुँदैन । रमाइलो छ । 

 

दुर्भाग्य ! ‘फन्को’ त मैले हेर्न पाइनँ । तर, ‘मुखौटा’ हेरेको थिएँ । म त त्यो सिनेमाबाट प्रभावित भएको हो । खिचाइको दृष्टिकोणले निकै राम्रो लाग्यो । उहाँले त्यो स्क्रिप्ट पढिसकेपछि सबै दृश्य समेटेर एउटा बुकजस्तो ल्याउनुभएको थियो । त्यो फरर्र पल्टाएर हेर्दा त्यसमा पूरै सिनेमा देखिन्थ्यो । म त यस्तो पनि हुँदोरहेछ भनेर छक्क परेको थिएँ । युरोपियन स्टाइलमा काम गरिरहेको अनुभूति भएको थियो । नेपालमा पनि यति धेरै मेहनत गर्छन् भन्ने मैले सोचेकै थिइनँ । 

सिनेमा चल्नु र नचल्नु फरक कुरा हुन् । सिनेमा कस्तो बनेको छ भन्ने मुख्य कुरा हो । राम्रा चलचित्र नचलेका धेरै उदाहरण पनि छन् । हाम्रो युनिटले राम्रो काम गरेको छ । सिनेमा राम्रो बनेको छ । 

मेरो यो पाँचौं सिनेमा हो । म लामो समय थिएटरमा काम गरेको कलाकार भएकाले ‘गाँठो’मा काम गर्दा थिएटरमै काम गरेको फिल भएको थियो ।

 

७५ प्रतिशत पोखरामा छ । बाँकी स्याङ्जा, गुल्मी र पाल्पामा छायांकन भएको थियो ।

 

मलाई व्यक्तिगत रूपमा आर्ट पेन्टरको भूमिका गर्न मन थियो । स्क्रिप्ट पढ्दा नै मलाई त्यो मन परेको थियो । र, मैले निर्देशकलाई यो क्यारेक्टर मलाई दिनू भनेको थिएँ । मण्डला थिएटरमा ‘घोस्ट’ भन्ने नाटक गर्दादेखि नै पेन्टिङप्रति मेरो मोह जागेको थियो । त्यहाँ मैले पेन्टरको रोल गरेको थिएँ । त्यो मैलै ‘गाँठो’मा पाएँ । त्यही नै मेरा लागि राम्रो पक्ष हो । अर्को राम्रो पक्ष भनेको स्टोरी र सिनेम्याटोग्राफी नै हो । त्यो कुरा सिनेमा हेर्दा दर्शकले पाउनुहुनेछ  । 

 

हो । मलाई पनि फरक नै लाग्छ । शायद चलचित्रको कथाले त्यस्तै माग्यो । त्यसैले त्यस्तो गीत बनाइयो । त्यहाँ पनि अभिनेताहरू चलायमान हुन्छन् तर क्यानभास भने स्थिर हुन्छ । अरुभन्दा धेरै फरक छ यो गीत । सिनेमाको विशेषता नै यही हो । 

 

सन् २००९ को अन्तिमबाट सुरु गरेको हुँ । अझै जारी छ सिक्ने क्रम । 

 

सिनेमामा काम गर्ने मलाई सोख थिएन । सिनेमामा खेल्ने धेरै अफर मैले लत्याएँ । शायद मलाई अफर आएको बेलाबाट काम गरेको भए यतिबेला धेरै सिनेमा भइसक्ने थिएँ । मैैले उमेर भइसकेको छैन, मेरा लागि समय आइसकेको छैन, सिक्न धेरै बाँकी नै छ भनेर चलचित्रमा काम गरिनँ ।

मेरो हाइट पनि छ । बडी स्ट्रक्चर र फेस पनि त्यति नराम्रो छैन । शायद सानैदेखि अथवा मण्डला छिरेदेखि नै काम गर्ने सोच भएको भए म जिम गएर बडी बनाउँथें होला । तर, त्यो अझै पनि गरेको छैन । मण्डलामा नाटक हेर्न आउने निर्माता तथा निर्देशक दाइहरूले धेरै पहिला नै मलाई चलचित्रमा खेल्न आग्रह गरिरहनु हुन्थ्यो । 

 

मुख्य पात्र त्यहाँ कोही थिएन । सबै समानान्तर पात्र नै थियौँ हामी । तर, रामेश्वर भन्ने पात्र नै त्यहाँ त्यस्तै थियो । सिनेमामा मधेसी पात्रलाई झल्याक झुलुकमात्रै देखिरहेका दर्शकले लामो रोलमा देख्नुभयो, त्यो पनि मुख्य पात्रझैं समानान्तर । त्यसैले रामेश्वर यादवलाई नोटिस गर्नुभयो ।

 

त्यस्तो कहिल्यै भएन । मलाई त्यो क्यारेक्टर निकै मन परेको थियो । अभिनय गर्ने अभिनेतालाई यो वा त्यो भन्ने हुन्छ जस्तो लाग्दैन । मैले पनि त्यो कहिले पनि भनिनँ । मनमा त्यो खालको सोच वा भावना नै आएन ।

 

मुख्य रोल भन्दा पनि त्यहाँ पनि तीन जना पात्र समानान्तर रूपमा नै अगाडि बढ्छन् । यो वा त्यो मुख्य अनि अरुचाहिँ गौण वा सहायक पात्र भन्ने नै छैन । 

 

अरु कोही हुनुहुन्छ कि हुनुहुन्न मलाई पनि यकिन थाहा छैन । रिसर्च नै गर्नुपर्छ यका लागि । थिएटरमा चाहिँ हुनुहुन्छ रे । तपाईंले भने जस्तो मुस्लिम समुदायमा कलाकारितामा लाग्न अलि गाह्रै छ । सानैमा विवाह हुन्छ । परम्परागत पेशा वा व्यवसाय गर्ने नै प्रचलन हुन्छ । एक हिसाबले मैले गरेको फरक काम नै हो मुस्लिम समुदायका लागि । 

घरपरिवारले ‘ल जाऊ नाटक गर, सिनेमा खेल’ भनेको पनि होइन र ‘जानै हुँदैन’ भनेर रोकेको पनि होइन । परिवारको पनि भित्री इच्छा यो कलाकारिता लाइनमा नगएको भए हुन्थ्यो भन्ने नै थियो तर मौन बस्यो । नातेदारहरूबाट भने सिनेमा नगर्न दबाब आएको थियो । परिवारलाई पनि दबाब आएको थियो तर मैले मानिनँ । म आफैं पनि कहिलेकाहीँ अलि अराजक र असामाजिक छु कि जस्तो अनुभूति हुन्छ । 

 

एकदम राम्रो ! मेरो दादीलाई ‘होस्टेल रिटन्र्स’को मेरो अभिनय दाइले देखाउनुभएको रहेछ । उहाँ त्यो हेरेर निकै खुसी हुनुभएको थियो रे । 

 

अहिले त उहाँहरू पनि केही भन्नुहुन्न रे । बरु ‘ए ! त्यो भाइ हिरो भइसक्यो ? एकपटक भेट्न मन छ’ भनेर दाइहरूसँग भन्नुहुन्छ रे । टाढा–टाढाबाट मलाई भेट्न भनेर मेरो घरसम्म आउनुहुन्छ रे ! खुसी लाग्छ सुन्दा पनि ।

 

छ । म आफैँ त्यो प्रोजेक्टका लागि रिसर्च गर्दैछु । त्यसका लागि भने समय लाग्छ । यो प्रोजेक्टभन्दा पहिला अरु प्रोजेक्ट छन् ।

 

दुइटामा अनुबन्धित भइसकेको छु । दुइटा गर्ने या नगर्ने आफैं दोधारमा छु । अर्को वर्षको भने सोचेको छैन । 

 

छ । शायद नेपालमा एक्टिङ कोर्स विश्वविद्यालयको पाठ्यक्रममा नै पढ्न पाउने भएको भए मानविकी संकायमा नेपाली साहित्य लिएर पढ्ने नै थिइनँ होला । अहिले यही भएर मैलै पढाइ ब्रेक पनि गरेको छु । 

म सिनेमासम्बन्धी कुनै वकसर्प छुटाउँदिनँ । राजस्थान, फ्रान्सबाट आएका सबै सिनेमाका वर्कसपमा म बसेको छु । पछिल्लो समय यसकै आवश्यकतालाई महसुस भएर होला– एक्टिङको कोर्स पनि तीन महिनाबाट बढाएर छ महिना बनाइएको छ ।

 

हामीलाई राम्रो वातावरणमा काम गर्ने अवस्था हुनु, स्क्रिप्टमा ध्यान दिनु, राम्रो पेमेन्ट हुनुुु समग्र सिनेमा उद्योग नै राम्रो हुनु हो । सिनेमा छायांकन हुनुअघि नै महिनौंसम्म क्लोज क्याम्पमा बस्नु, लगानी बढ्दै जानु सबै राम्रा पक्ष हुन् । बजार पनि बिस्तारै बढ्दै जाला । फिल्म कल्चर पनि बढ्दै जाँदैछ । यो त राम्रो संकेत हो नि होइन र ? 

 

लोकेसन । हजारौं सिनेमा नयाँ–नयाँ लोकेसनमा छायांकन गरे पनि अरु हजारौं लोकेसन भर्जिन नै रहन्छन् । काठमाडौंमै हजारौं सिनेमा नयाँ–नयाँ लोकेसनमा खिच्न सकिन्छ । एउटा गल्लीबाट अर्को गल्लीमा जाँदा नयाँ सिनका लागि नयाँ लोकेसन भेटिन्छ । 

 

चलचित्र निर्माणपूर्व रिसर्च र सबै पक्षको क्षमता विस्तारको आवश्यकता छ । 

 

‘होस्टेल रिटन्र्स’ ले मलाई रामेश्वर यादव भनेर चिनायो । अझै पनि मलाई कतिले मेरो नाम नै रामेश्वर भन्ने ठान्नुहुन्छ । र, यही नामले बोलाउनु हुन्छ । म चाहन्छु ‘गाँठो’बाट मलाई दर्शकले सम्राट भनेर चिनून् ।