“अबदेखि पानीमा यसरी नै भिजिस् भने तँलाई निमोनिया हुन्छ । याद राखेस्, संसारमा क्यान्सरले भन्दा धेरै मान्छे निमोनियाले मर्छन् !”

म बस्ने घरकै तल्लो तलामा फार्मेसी खोलेर बसेका अंकलले भन्नुभो । उनकै फार्मेसीअगाडिको बाटो ओहोरदोहोर गर्ने हुनाले हाम्रो गज्जबको चिनजान भइसकेको थियो । हिजो पानीमा भिजेकाले हल्का ज्वरो आ’को थियो । अनि म अंकलकोमा औषधि किन्न गएको थिएँ । 

“तँ एउटा जाबो छाता पनि किन्न सक्दैनस् ? एउटा छाता किन्नू अनि ब्यागमा बोकेर हिँड्नू । पानी परे नि काम लाग्छ, घाम लागे नि काम लाग्छ ।”

अंकलले फेरि किचकिच गरे ।

मलाई अहिले नै छाता किनेर अंकललाई देखाउँदै ओढौं जस्तो लाग्न थालिसकेको थियो ।

“कि पैसा छैन ? छैन भने भन्, अहिले म दिन्छु, पछि तिर्दा हुन्छ,” उनले अलिकति सहयोगी भाव देखाए ।

तर, त्यसले मेरो ‘इगो’ हर्ट ग¥यो । अनि त तुरुन्तै गएर ४ सय रुपैयाँमा कालो रंगको छाता किनेर ल्याएँ ।

 

० ० ०

 

“ए छाता ! छाता भाइ !”

एउटा मान्छेले ट्याक्सीलाई बोलाएजस्तै गरेर मलाई बोलायो । 

हल्का पानी पर्दै थियो, त्यही भएर भर्खरै किनेको नयाँ छाता ओढेर महादेवस्थानको बाटो हुँदै कोटेश्वरबाट बानेश्वरतिर जाँदै थिएँ । मैले आवाज कताबाट आयो भनेर थाहा नपाउँदै एउटा टाउको छातामा घुस्रिसकेको थियो । त्यो मान्छेले ‘आफू भिजे पनि मतलब भएन तर ब्यागमा डकुमेन्टहरू छन्, त्यो भिज्नु भएन’ भन्दै ब्याग छातीमा राख्यो । मैले कुनै प्रतिक्रिया दिइनँ । महादेवस्थान मन्दिरको ओरालो पुगेपछि उसले मेरो सात पुस्तेलाई पुग्नेगरी धन्यवाद दियो अनि एउटा मासु पसलतिर छि¥यो र अलप भयो ।

त्यतिन्जेलसम्ममा पानी ठूलै दर्किन थालिसकेको थियो ।

उत्तिखेरै क्याम्पस ड्रेसमा एउटी केटी भिज्दै हिँड्दै थिई । उसको लुगा पारदर्शी हुँदै गइरहेको थियो । एकाएक मभित्रको मानवता जागेर आयो अनि मैले उसलाई छाता अफर गरें । उसले पुलुक्क मतिर हेरी, मुसुक्क हाँसी तर केही बोलिन । म पनि ऊसँग केही बोलिनँ । हामी चुपचाप हिँड्यौं । चुपचाप नै बागमती त¥यौं । छड्के पानी पर्न थालेपछि हामी दुवैजना भिज्न थालिसकेका थियौं । त्यसैले ऊ हल्का मसँग टाँसिई, म ऊसँग ।

बाहिरबाट देख्नेहरूले हामीलाई मायाका जोडी ठान्दा हुन् ।

मीनभवन क्याम्पस पुगेपछि त्यो केटीले फेरि पुलुक्क मतिर हेरी, फेरि मुस्कुराई, चुपचाप केही नबोली धन्यवाद दिई अनि शंखमूलतिर लागी– भिज्दै ।

 

० ० ०

 

“दाइ ! पुडिया छ ? छ भने यसो...”

एउटाले ग्वाम्ल्याङ्ग अँगालो हाल्यो । साँझको बेला तरकारी पनि किनौं, हावा पनि खाऊँ भन्ने सोचेर यसो महादेवस्थान मन्दिरतिर हिँड्दै थिएँ । छाता हातमै थियो, पानी नपरेको हुनाले ओढेको चाहिँ थिइनँ । त्यो मान्छेको क्रियाकलाप देखेर एकछिन त तर्सिएँ ।

“यो के गरेको ? के हो पुडिया भनेको ?” 

तर्सिएको आवाजमा सोधें । त्यो मान्छेले के भन्दैछ, थाहा थिएन ।

“ह्या, झन् दाइ भन्दैछु । ¥याग चैं नगर्नू न । राम्रो मुखले भनेको लाग्दैन ?”

त्यो केटाको आवाज पूरै परिवर्तन भयो । उसको रौद्ररूप देखेर डर लाग्यो ।

“हिजो तपाईंहरू दुईजना छाता ओढेर गफ गर्दै यही बाटो हिँड्दै गरेको देखेको थिएँ । त्यसले मलाई पुडिया ल्याइदिन्छु भनेर पैसा लगेको थियो । तपाईं त्यसको जिग्रीजस्तो लाग्यो । ल्याङ नगरी मेरो फसेको पैसा फिर्ता गर, हैन भने माल दे ।” 

तपाईं भनेर इज्जत गरेर बोलिराखेको मान्छेले एक्कासि तँ भन्न थाल्यो । मेरो सातोपुत्लो उडिसकेको थियो । ओठमुख पनि सुक्यो ।

अनि हिजो छातामा लिफ्ट दिएको त्यो एक पाथी धन्यवाद दिने मान्छेलाई झल्झली सम्झिएँ । आकाश टुक्रेर एउटा टुक्राले थिचेजस्तै भयो । मलाई के भन्नु के नभन्नु भो । एकछिन ट्वाँ परें, परिरहेँ । तर, मैले केही भन्नुअघि नै उसैले भन्यो, “मैले तेरो घर देखेको छु । सोझो हिसाबले मानिनस् भने कप्सलाई भन्दिन्छु ।”

फेरि डर लाग्यो ।

० ० ०

तरकारी लिन गएको मान्छे धम्की लिएर फर्किदै थिएँ । अलिकति हिँडेपछि मोबाइलमा घण्टी बज्यो, गर्लफ्रेन्डको रै’छ । तनाव भएको बेला ऊसँग बोले केही भए पनि राहत महसुस हुन्थ्यो भनेर फोन उठाएँ ।

“हेलो !”

“कहाँ छौ ?”

“यतै तरकारी किन्न आ’ ।”

“कोसँग ?”

“एक्लै छु ।”

“एक्लै कि अर्कीे गर्लफ्रेन्डसँग ?” अलि झर्केको आवाज आयो ।

“के नचाहिने कुरा गर्छे फेरि ! आज मलाई टन्नै टेन्सन भ’को छ । अरु थप्ने काम नगर न,” मैले मरेको आवाजमा भनें ।

“टेन्सन ? हिँड्ने बेलामा अँगालो हालेर हिँड्न चैं हुने अनि अहिले आएर टेन्सन भो हैन ? लु भन, तिम्रो मबाहेक अरु कतिजना केटी छन् ?”

मकै पड्किएजस्तो एकोहोरो पड्केको आवाज आयो ।

“भयो चैं के यार ?” मैले ट्वाँ पर्दै सोधें ।

“हिजो मीनभवनमा छाताभित्र टाँसिएर रोमान्टिक हुँदै कोसँग हिँड्दै थियौ ? मलाई सानीले सबै कुरा भनिसकी । उसले आफ्नै आँखाले देखेको थिई रे ! मैले भेट्न बोलाउँदा त खुब पानी परेको छ, भ्याउँदिनँ, पानी पर्दा हिँड्न झ्याउ लाग्छ भन्थ्यौ त ! अरुसँग टाँसिन त भ्याइँदो रै’छ नि ! पहिलै अर्कीे केटी छ भनेर भनेको भए त भइहाल्थ्यो नि !”

सुरुमा आक्रामक रूपमा आएको आवाज सुँकसुँकमा अन्त्य भयो । म फेरि के भन्ने, के नभन्नेको दोधारमा परें ।

मैले के भन्ने भनेर सोची नसक्दै उताबाट ‘गुडबाइ ! अबदेखि मलाई फोन नगर्नू, त्यही छातावालीलाई गर्नू’ भन्ने डाइलग आयो अनि फोन काटियो । मलाई फेरि फोन गर्ने जाँगर चलेन । 

गह्रौं पाइला चाल्दै कोठातिर फर्किन थालें । हल्का पानी पर्दैथियो तर पनि छाता ओढ्ने जाँगर चलेन । बाटोमा एउटा अर्को केटोसँग ठोक्किएँछु । मैले ‘सरी’ भनेर अघि बढ्न खोजें । तर, केटोले बाटो छोडेन । टाउको उठाएर यसो हेरें, ज्यान परेको मुस्तण्डे रैछ । यति धेरै तनाव भइसकेको थियो कि त्यसले खाउँला जस्तो आँखा पारेर हेर्दा पनि फिटिक्कै डर लागेन ।

“तैंले यत्रो काठमान्डुमा मेरो छम्माबाहेक अरु कोही पाइनस् हैन त जिस्क्याउन ?” मुखबाट थुक उछिट्याउँदै भन्यो । 

“हैन, तपाईंलाई चैं के भो फेरि ?” उत्सुक र क्रोधित हुँदै सोधें । भित्रबाट चाहिँ डर लागेको थियो ।

“हिजो बानेश्वरमा को केटीलाई छाताले टाउकोमा हान्दै मुसुमुसु हाँस्दै हिडिरा’ थिस् ? एकचोटि सम्झी त ।”

मेरो मुखभरि थुक लाग्यो ।

बाटोमा छाता ओढेर हिँड्दा छाताले अरुलाई लाग्नु सामान्य नै हो । तर, हिजो बानेश्वरमा एउटै केटीलाई ३–४ पटक लागेको थियो । मैले त त्यसलाई सामान्य रूपमै लिएको थिएँ । तर, उसको बडीगार्ड ब्वाइफ्रेन्ड धम्क्याउन घरअगाडि नै आउला भन्ने त कल्पनासम्म पनि गरेको थिइनँ । मान्छेहरू कति फुर्सदिला हुन सकेका हुन् कुन्नी ? अबदेखि त्यस्तो गल्ती गर्दिनँ भन्ने बाचाकसम खाएर त्यो ब्वाइफ्रेन्डसँग जसोतसो उम्किएँ । 

 

० ० ०

 

कोठा पस्नै लागेको थिएँ, तल फार्मेसीका अंकलले सटर तान्न खोज्दै रै’छन् । उनलाई एकछिन रोकें अनि हातको छाता ‘तपाईंलाई उपहार भयो’ भन्दै दिएँ । बूढा ट्वाँ परे । मलाई हल्का महसुस भयो ।

पुडियाको किस्सा कसरी सल्टाउने र रिसाएकी गर्लफ्रेन्डलाई कसरी फकाउने– बाँकी चिन्ता यिनै थिए ।