- सुरज सुवेदी

अरूका लागि भोकै बस्न
कठिन रहेछ !

सुनेर पनि नसुनेझैं गरिरहेछन् 
भोगेर पनि नभोगेझैं गरिरहेछन् 
देखेर पनि नदेखेझैं गरिरहेछन् 
हात बाँधेर आफ्नो
केवल हेरिरहेछन् कतै 
र खोजिरहेछन्
आफ्नै नाभिको कस्तूरी !

चारैतिर शून्यता चलेका बेला
आवाज निकाल्न
ठूलै शाहस चाहिने रहेछ !

सानो हुँदा सिकाए–

सज्जन हुनू
ठूलो भएपछि पनि भनिरहे–
पेसामा निष्ठावान् हुनू
तिनका लागि लड्नू, जसलाई साँच्चै जरूरी छ !

सपथ लिएको पनि एकै हो–
सेतो लुगामा कहिल्यै कालो लगाउने छैनौं ।

मलाई कहिल्यै थाहा भएन
निष्ठाको परिभाषा कसरी फरक-फरक हुन्छ ? 
कालो र सेतोको अनुहार उस्तै-उस्तै कसरी बन्छ ?

आफ्नै लडाइँ लड्न किन डराउँछन् मान्छे ?
किन हराउँछन् देशलाई चाहिएको बेला ?

लड्दा–लड्दै बेथितिविरूद्ध
म पागल भएँ 
तर,
सज्जनहरूको बहुमतमा
पागल हुन त झनै कठिन रहेछ ।

अब एउटै डर छ- 
मेरो मृ्त्युपछि 
यी म्युट चेतनाहरूले 
मलाई सहिद भनिदेलान् !