यस संसारबाट हामीलाई छोडेर बुवा बिदा भएको दुई वर्ष भएछ । कहिलेकाहीँ त लाग्छ उहाँ दम र पार्किङसनस्ले दिएको शारीरिक पीडा कम गर्न अपरिचित संसारमा  बिदा मनाउन जानुभएको छ  । अनि बिदा सकेर शारीरिकरूपमा अझै धेरै स्वस्थ,  उत्साही भएर हाम्रो फर्कनु हुनेछ ।

फर्केर आएपछि आमाले पकाएको खानेकुरा दाइभाउजु, नानीबाबुहरूसँगै हाँस्दै   खानु हुनेछ । अनि आमालाई रातो साडी, रातै चौबन्दी चोलो किनेर ल्याई दिनुहुनेछ । 

शिरमा पाल्पाली ढाकाको टोपी,  अनुहारमा मिलेको चस्मा, ज्यानमा मिलेको सेतोसेतो रङ्गको दौरासुरुवाल अनि चिटिक्क परेको कोट लगाएर  रक्षा  र  मलाई भेट्न लेक्सिङटन आउनु हुनेछ । म पनि सायद  अबको साढे दुई वर्षजतिमा पीएचडी  सक्नेछु र अशोक, आशुतोष, स्वेताहरूले आफ्नो आमा र बाबालाई दीक्षान्त समारोह बोलाएजस्तै तपाईँ र आमालाई फेरि  बोलाउनेछु । मैले निलो गाउन, कालो टोपी  लगाउँदा  बुवाले "धेरै धेरै बधाई छ  कान्छा" भन्नु हुनेछ । 

जिन्दगी जिउने क्रममा  मैले के पाए अनि के गुमाए त्यो त मलाई थाहा छैन तर तपाईँले जीवनको अन्तिम सास फेर्दा चाहेर पनि तपाईसँग हुन सकिन । मैले  अब आउने दिनमा अझै धेरै प्रगति गरेर परिवार अनि आफन्तसँग खुसी बाँड्दै गर्दा तपाईँलाई कहिले देख्न पाउनेछैन । जिन्दगीमा यही धोको रहने भयो । 

जिन्दगी जिउने क्रममा कहिले सैनिक त कहिले खरिदार अनि कहिले वन विभागमा  नोकरी गरे पनी खेती किसान गर्दै  विद्यालय व्यवस्थापन समितिको अध्यक्ष हुँदै राजनीतिमा हात हालेर तपाईंले समाजको लागि गर्नुभएको योगदानप्रति नतमस्तक छु । जिन्दगी जसरी भोगे पनि इमानदार,  निष्ठावान् अनि स्वभिमानी भएर बाँच्नुपर्छ भन्ने  तपाईँले सिकाउनुभएको  पाठ मेरो जीवनभर मनन गर्नेछु । 

पुनर्जन्म हुन्छ भने तपाईँकै सन्तानकारूपमा त्यही  आँखास्वरा, बक्सिलाको घरमा जन्मिन पाऊँ । अनि त्यही घरअगाडि खोला,  खेत र मैदान बारीमा खेल्दै  हुर्किन पाऊँ । त्यही सिन्दुरी गाईको  दूध, घर वरिपरिका सुन्तला र उखु अनि घरमुनिको बारीको कर्कलाको अचार खाएर  हुर्किन पाऊँ ।  मलाई स्कुल पठाउन तपाईँले  किनेर  ल्याइदिएको ड्रेस लगाएर त्यही गाउँको पिपल डाँडा स्कुलमा गएर पढ्न पाऊँ । 

आज हामी  माझ  नभए पनि तपाईँको आत्मा हाम्रै वरिपरि खुसीसँग बसेको होला भन्ने लाग्छ ।  जहाँ र जस्तो रूपमा रहे पनि तपाईं सधैँ मन मुटुमा रहिरहनु हुनेछ  बुवा ! 

(हाल युनिभर्सिटी अफ केन्टुकी, अमेरिका )