
जति गरे पनि केटीले भन्न छाडिन, ‘बिहे गरौँ ।’ केही महिना मात्र होइन, केही वर्षभन्दा बढी । त्यस दिन हार मानेर उसले भन्नै लागेको थियो, ‘हुन्छ ।’
अगिपछि सोचेर आफूलाई हुन्छ भन्नबाट रोकिराखेको त्यही छोटो अन्तरालमा तर केटीले भनी, ‘तिमी मसँग बिहे गर्दैनौ भने म अर्को केटासँग बिहे गर्छु ।’
केटो उमाकान्त दिक्दार परिसकेको थियो, किन मैले केटीलाई प्रेम निवेदन गरेछु भनेर ।
कतै टिक्ने गरी आफ्ना खुट्टामा उभिन पाइएको छैन, केटीको बिहे गर्ने आग्रहले उसलाई राति सुखले निदाउन दिँदैनथ्यो । तर, केटी सजिलै उसको प्रेममा लट्ठिएली भन्ने लागेको थिएन, सिलसिला चलिरहेकै थियो । केटी कहिलेकाहीँ आफूमै सोचमग्न हुन्थी ।
केटीले त्यसरी सजिलै उसलाई छाडेर अर्कोसँग बिहे गर्छु भनेपछि केटो पारासुट भिरेर आकाशबाट हामफालेझेँ खुसी भयो । यद्यपि, यो उपमा धेरै मिल्दो थिएन ।
तर, एउटा कुरा यो हुन सक्थ्यो, उसले पारासुटबाट पहिलोपटक हामफाल्दा जिउ सिरिङ्ङ हुने गरेझैँ बिहेको झन्झटबाट मुक्ति पाउँदा खुसीले जिउ सिरिङ्ङ भएको जनाउन खोजेको ।
अचेल उसले खासै जिउ सिरिङ्ङ हुने गरी आनन्दानुभूति गर्न पाएको थिएन, तर केटी उषाले त्यो उसलाई अनायासै उपलब्ध गराई ।
केटो उमाकान्त अलिअलि पछुतो मान्ने तयारीमा थियो । हेर्दा निकै नै सुन्दरी थिई केटी । उन्नत वक्ष, लचिलो र मादक देह र अन्य विवरण दिन उसले आँट गरेन । धेरै बयान गर्दा शृंगार रसलाई बयानले मर्दन गरेर अश्लीलतातिर बढ्ने डर थियो ।
तर, उसको मनमा केटी उम्किन लागेकोमा पश्चात्ताप थियो । एकपटक केटोले यो पनि सोच्यो– व्यर्थैमा बिहे गर्दिनँ भनेँ । घरगृहस्थीवाल भएपछि सुखदुःख जिन्दगी कटिहाल्ने थियो । भन्ट्याङभुन्टुङ पनि हुने थिए ।
तर, भन्ट्याङभुन्टुङ दुईभन्दा तीन हुन दिनु हुँदैन । अचेलभरि हामी दुई हाम्रा दुई भन्ने परिवार नियोजनको विज्ञापन पनि देखिन्न । अब जतिजना जन्माए पनि हुने दिन आएछन् कि क्या ?
सरकारले जनसंख्या बढोत्तरीको स्किम पो ल्याएको छ कि ? तर, उमाकान्तले सोच्यो– यी सब झमेलावाला कुरा पछि हुँदै गर्छन् ।
तर, केटीले सहजै उसलाई छाड्छु भन्नुले उसको प्रेम सच्चा प्रेम रहेनछ भन्ने उमाकान्तले निष्कर्ष निकाल्यो । उसको वा उसको ? माने उमाकान्तको प्रेम झुटो कि केटी उषाको ?
यसबारे केटामा दोधार थियो । उसले मान्यो उसैको प्रेम कमजोर रहेछ नत्र केटीले यति सहजै बीचैमा अर्को केटातिर औँल्याएर दृढतासाथ म ऊसँग बिहे गर्छु भन्ने थिइन ।
उमाकान्त मनमनै खुसी थियो – आफ्नो प्रेम सच्चा प्रेम हो, नत्र उसले पनि सहजै केटीलाई अर्कोसँग बिहे गर्ने मौन स्वीकृति दिने थिएन ।
उमाकान्तको मौन स्वीकृति भन्नु यस अर्थमा – उसले हुन्छ पनि भनेन, हुन्न पनि भनेन । तर, केटी उषाको निर्णय थियो, अब ऊ उमाकान्तलाई छाड्ने भई । केटोले पनि मौन रहेर स्वीकृति प्रदान गरेजस्तै देखियो ।
अब चुँडिएको मायाप्रेम पुनः गाँस्नु बेकारै थियो । जब दिल ही टुट गया...। उमाकान्त हिन्दी चलचित्र प्रेमी थियो, त्यसैले यो ‘जब दिल ही टुट गया’ भन्ने गीत सम्झन पुग्यो ।
नेपालीमा उसले मनमनै गायो, ‘मुटुमाथि ढुंगा राखी हाँस्नु पर्या छ ।’ यो गीत केटीका लागि उपयुक्त देखियो ।
साँच्चि नै उमाकान्तले मनमा कुनै पीडा छैन भन्ने जनाउ दिन केटीतिर हेरेर मुस्काइदियो । खुलेर हाँस्नु केटीमाथि व्यंग्य वा उपहास गरेको ठहरिने थियो । यसले केटीको मन खिन्न गराउन सक्थ्यो ।
केटीले त उसलाई बिहे गरौँ भनेकी नै थिई । त्यसमा उमाकान्तले मन दुखाउने वा मन उदास पार्ने गीत सम्झिनुपर्ने खण्ड थिएन । उल्टो भइरहेथ्यो ।
उमाकान्तले भन्यो, ‘जाँदाजाँदै एकेक कप कफी भइजाओस् न त उषा ।’
कफीसप उनीहरू सधैँ जाने ठाउँ थियो । उसले उषा भनेर सम्बोधन गरेपछि केटीले तत्काल तत्परताका साथ जवाफ दिई, ‘अब तपाईंले उषा भनेर सम्बोधन गर्ने होइन, उषाजी भन्ने हो । नाम काढेर बोलाउन मन लागेन भने बहिनी भन्दा पनि हुन्छ ।’
यो त धेरै नै अन्याय हो । हिजोसम्म जो उसको लभर थिई उसैले आज उसलाई तिमीबाट तपाईं भन्दै यो नभन्नोस् र उ नभन्नोस् भनिरहेकी छ ।
वास्तवमा उषाको प्रेममा गम्भीरता रहेनछ । कस्तो मजाक हो यो, हे ईश्वर ! ईश्वरको नाम त लियो उमाकान्तले तर ऊ कहिल्यै मन्दिर गएको होइन । तिइँ पशुपतिनाथको दर्शन नगरेको पनि वर्षौं भयो ।
तर, केटीको अनुहारमा गम्भीरता थियो । उसलाई उषा भनेर अर्कोपटक उमाकान्तले सम्बोधन गर्ने साहस पनि गरेन । उसले केटी भएतिर हेरिरह्यो । केटीले थप केही भनिन, तर उसैले निम्त्याएझैँ भनी, ‘जाऊँ त कफी खान ।’
उमाकान्त पकेटमा हम्मेसी एउटा पाँच सयको नोट बोकेर हिँड्थ्यो । पकेट छाम्यो, नोट यथावत् थियो । महँगी त बढेको छ, तर पाँच सयमा दुई कप क्यापुचिनो हो कि अर्को केहो भन्ने कफी कसो नपाइएला ?
फेरि बिदाइ पनि थियो, केटी र उसको माझमा । पाँच सयको नोट कफी पसलेलाई बुझाएर पारपाचुके पाइएझैँ भयो भने सस्तैमा छुट्टियो भन्नुपर्ला ! यो विचार उमाकान्तले त्याज्य मान्यो, किनभने केटीलाई ऊ सच्चा प्रेम गर्थ्यो ।
अझ एक वर्ष पर्खेको भए उसले सहजै बिहे गर्ने थियो । तर, केटी कुन्नि कुन हतारोमा थिई ? भेटैपिच्छे बिहेको रटान लगाउँथी । उसले केटीलाई कुनै पासोमा पारेको पनि थिएन ।
केटी स्वस्थ थिई, अक्षुण्ण — माने ऊ जन्मजात जस्ती थिई त्यस्तै थिई । उसले हात पनि लगाएको थिएन । एकदुईपटक यत्ति मात्र, गालामा चुम्बन गरेको थियो । त्यो पनि केटीले उसको सामु गाला तेर्स्याएर आमन्त्रण गरेकीले ।
‘म्वाइँ नखाने ?’ केटीलाई साहसी मान्न पर्थ्यो । म्वाइँभन्दा उमाकान्त अगि बढेन । सदाचारी थियो । ऊ यो चाहँदैनथ्यो, म्वाइँभन्दा अगि बढेपछि केटीले निकट भविष्यमै भन्न सक्थी — निहुँका लागि भए पनि नभए पनि, ‘म गर्भवती छु ।’
बिहे गर्नु नै थिएन यस कालखण्डमा भने अल्झो सिर्जना गर्ने पक्षमा थिएन उमाकान्त । केटीले फसाउनलाई भन्न पनि सक्थी, ‘म गर्भवती छु ।’ तर, यो अचेल चलनमा छैन ।
पहिलेपहिलेका पुराना फिलिमका सिचुएसन हुन् यिनी । अचेल केटीहरूलाई सबै थाहा छ, प्रेममा फसेपछि इज्जत जान नदिन केके गर्नुपर्छ भनेर ।
तर, कफीसपमा एउटा घटना यो भयो — एउटा तन्नेरी भित्र पस्यो । उषाले उज्यालो अनुहार पार्दै भनी, ‘उः त्यै हो मेले बिहे गर्ने साथी ।’
उमाकान्त त्यो तन्नेरीलाई चिन्दथ्यो । ऊ छक्क पर्यो, महाछक्क । भन्यो, ‘उषा, त्यो त अन्य हो ।’
उषा हाँसी र हाँस्दै भनी, ‘म पनि त अन्यमा गइरहिछु । पुरुषप्रति मेरो प्रेम र आकर्षण घटिसकेको छ ।’
उमाकान्तले विश्वास गरेन । यो के सुन्दै छ, देख्दै छ ऊ ! यसरी ऊसँग उषाले बदला लिन खोजेकी त होइन ?