साथीको फोन आयो- ‘ऊ मानी ।’ 
‘ए हो !’
यति गफगाफपछि उनलाई भेट्न आतुर भएँ ।

मलाई कुनै यौनकर्मीको विषयमा लेख्ने मन थियो । उनीहरुको दैनिकी, कथा या रिपोतार्ज, जे भनौं । लेख्न आतुर थिएँ । धेरै अघिदेखि साथीलाई समय मिलाउन भनेको थिएँ । आज साइत परेको थियो ।
 
साथीले जतिखेर आए पनि हुन्छ भन्ने जनाउ दिएको थियो ।
 
खाना खाइवरी तयार भएर हिँडे । बाटोभरि अनेकन प्रश्नहरु आइरहे मनमा, कुराहरु खेलिरहे । के सोध्‍ने होला, के भन्ने होला । उनको जवाफ के होला ? यावत् कुरा मनमा हुडलिरह्‌यो । बाटो छिचोलेको पत्तै भएन । एकैछिनमा पुगिएछ ।
मैले सोचेँ उनलाई कुनै सी ग्रेड हिन्दी सिनेमाको जस्तो भद्दा अवस्थामा भेट्नेछु । भद्दा तरिकाले लाली पाउडर घसेकी, ढोकामा उभिएर कुनै ग्राहकको पर्खाइमा बसेकी !

तर, त्यहाँ पुग्दा मेरो सोच ठीक उल्टो भइदियो । उनी त कल्कलाउँदी उमेरकी सिनेमाकी हिरोइन जस्ती थिइन् । म आफैंलाई अप्ठ्यारो लाग्यो । तर, उनलाई रत्तिभर असहज भएकोजस्तो लागेन । अनुहारको हाउभाउले त्यो प्रस्ट झल्काउथ्यो । लिपिस्टिक, क्रिम, पाउडरले पोतिएर होला उनी धपक्कै बलेकी थिइन्, पूर्णिमाको जूनझैँ ।

अकन्टक हेरिरहे ! 

‘किन हेर्नुभएको यसरी ? कि मजस्ती केटी देख्नुभएको छैन ?’ 

हतप्रभ भए । 

‘हैन...हैन...। म बसौँ...’

‘हुन्छ बस्नोस् ।’

‘कुरा कहाँबाट सुरु गरौँ त ?’ 

‘अब यो पनि मैले सिकाउनुपर्ने ? तपाईंजस्ता पत्रकारहरुलाई त प्रश्न सोध्न सिकाइरहनुपर्छ र !’

म उनको गोप्यताका विषयमा सोचमग्न थिएँ ।

उनैले भनिन्- ‘तपाईंले मेरो नाम त लेख्नुहुन्न नि !’

‘लेख्दिनँ ।’

‘थर नि ?’ 

‘त्यो पनि लेख्दिनँ ।’

‘ठाउँ ?’ 

‘ठाउँ पनि लेख्दिनँ, तर तपाईंको जिल्ला उल्लेख गर्छु ।’

उनलाई नाम र थर लेख्दा आफ्ना गाउँठाउँका मानिसहरुले चिन्लान् भन्‍ने डर थियो सायद । नाम र थरसँग निकै डराइन् । 
मैले परिवर्तित नाम उल्लेख गर्ने सर्तमा उनलाई मनाएँ ।

कोठामा केही क्षण सन्नाटा छायो, मध्यरातझैँ । मानौ त्यो बेला सियो खसे पनि चाल पाइन्थ्यो ।

त्यसपछि जीवनको पोयो खोलिन् उनले- ‘१६ वर्ष लागेकी थिएँ । पढ्ने पटक्कै रहर भएन । गाउँमा केटी मान्छे उतिसारो पढ्दैनन् पनि, पढाउँदैनन् पनि । घाँसपात, मेलापात, भान्सामै दिन जान्थ्यो । कक्षा १० सम्म जसोतसो पढेँ तर रहर भएर हैन, बुबाआमाको करले । मेरा दामलका पनि कोही पढ्ने खाले थिएनन् । किताब हेर्न भनेपछि दाँतबाट पसिना आउने ।

बुबाआमालाई ढाँट्न स्कुल जान्थ्यौँ । स्कुल पनि नजिक थिएन । कस्सिएर हिँड्दा ४५ मिनेट लाग्ने । 

सहरबाट गाउँघर आउनेहरु देख्दा मलाई पनि सहर जान पाए भन्ने मनमा काउकुती हुन्थ्यो । सहर कल्पिन्थेँ । टेलिभिजनमा कहिलेकाहीँ फिल्म हेर्दा देखेको सहरले तान्थ्यो । हिरोहिरोइनको प्रणयले लोभाउँथ्यो । त्यस्तै गर्न पाए त... भन्ने मनमा हुन्थ्यो । अझ विदेशबाट सुकिलामुकिला भएर फर्किएको देख्दा आफूलाई अहिले भुरर्र उडिहालौँजस्तो हुन्थ्यो । आजै हिँडिहालँ जस्तो हुन्थ्यो । सहर पनि फिल्मको रिलजस्तै दृश्य बनेर आउँथ्यो ।

यस्ता कुरा मनमा आउन थालेपछि त झन् पढ्ने रहर त्यसै मरेर आउन्थ्यो । गाउँघरमा मेलापात गरेर कमाएको पैसा अलिअलि जोहो गर्न थाले । ५-६ महिना जोहो गरेपछि एक-दुई हजार भएछ । घर छाड्ने निधो गरेँ । तर, कहाँ जाने कुनै टुङ्गो थिएन । भाग्छु भन्ने मात्रै थियो । सहरको सपना मनभरि थियो । कस्तो होला, के होला, यस्तै कल्पनाले रातभरि छटपटाउँथे ।

एक दिन त भागियो ! धरान आइपुगियो । चिनेको कोही छैन । एक-दुई दिन त जसोतसो खानलाई दुःख भएन । तर, चौथो, पाँचौं दिनहरु बित्दै गए । खल्तीको पैसा सकिँदै गयो । त्यसपछि भने मन भुटभुटिन थाल्यो । के खाने ? कता जाने ? चिनेको कोही छैन । होटेलहरुमा भाडा माझेरै भए पनि बाँच्छु भन्‍ने हिम्मत पलायो । एउटा होटेलमा काम खोज्दै पुगे । तर, त्यो होटेलमा काम छैन भनेर फर्काइयो । अनि अहिले बसेको होटेलमा काम गर्न आइपुगे । सुरुमा टेबल पुछपाछ पार्ने, भाडाबर्तन सफा गर्ने यस्तै यस्तै काम थियो । पहाडको घाँसदाउरा, मेलापात भन्दा त सुखै हो !

सहरको रङ्गीचङ्गी, झिलिमिलीले तान्यो । यहाँका बस, गाडीको आवाज सुरुसुरुमा कोइलीका झैं लाग्थे । होटेलमा जतिजति बसिँदै गइयो । त्यसपछि भने मालिकले- तिमीले पैसा कमाउने काम गर्नुपर्छ भन्न थाल्नुभयो ।

पैसा कमाउने काम ? त्यो बेला मलाई रत्तिभर ज्ञान थिएन । काम गरेकै छु नि ! भनेजस्तो लाग्थ्यो । त्यो आसय बुझ्न मलाई एक वर्ष लाग्यो । थरिथरिका ग्राहकहरु दैनिक आउँथे । सुरुसुरुमा खास ख्याल भएन । त्यो बेलामा म बिल्कुल सोझी थिएँ । बिल्कुल सोझी । गाउँबाट झरेकीले घुमाउरो कुरा बुझ्ने भइसकेकी थिइनँ । सहरका चिप्लाचाप्ला कुरा बुझ्न सहरिया नै हुनुपर्ने रहेछ ।
 
त्यो बेला न त मालिकको आसय बुझेँ, न त पैसा कमाउने कामबारे नै सोचेँ । ग्राहकले विभिन्न बहानामा छोइछाइ गर्थे । घरि मदिरा थप न भन्ने बहानामा त घरि के बहानामा ! यस्ता अनेकन बहानामा शरीरका अङ्गहरुमाथि उनीहरु हात ठोक्काउन आइपुग्थे । म सतर्क हुन खोज्थेँ । तर, मेरो प्रयास असफल हुन्थ्यो । मभन्दा केही ठूला दिदीहरु पनि थिए । उनीहरु ग्राहकसँग मस्त टाँसिएर खान्थे । कतिपय ग्राहकले त दिदीहरुको संवेदनशील अङ्गहरु नै खेलाउन पुग्थे । त्यो मैले धेरैपटक देखेकी थिएँ । उनीहरुले मलाई पनि आँखाको भाकामा इसारा गर्थे । त्यस्ता कुरामा दिदीहरुको कुनै प्रतिक्रिया हुँदैनथ्यो । उल्टो खित्दा छाड्थे । म पनि बिस्तारै हेर्दैहेर्दै अभ्यस्त हुँदै गएँ ।

छाडेर जाऊँ कहाँ जाऊँ । यो बिरानो सहरमा चिनेको कोही छैन । नजाऊँ आफैंलाई असहज लाग्ने दृश्य दैनिक देख्नु र भोग्नुपर्थ्यो । यो बिरानो सहरमा दिदीहरु अभ्यस्त बनिसकेका थिए । ग्राहकहरु पनि दिदीहरुसँग मस्त हुन्थे । थरिथरिका ग्राहकहरु आइरहन्थे । कहिले पुराना, कहिले नयाँ । होटेल लाइनमा राम्रा ग्राहक त के आउँछन् र ! सबै मस्ती गर्न नै त आउने हुन् !

साँझ बढ्दै गएपछि ग्राहकहरुको घुँइचो बढ्थ्यो । अनेक खालका ग्राहक । सहरको रहरले गाउँबाट भागेकी म पुनः गाउँ फर्किन सक्ने अवस्थामा थिइनँ । म बाध्यताको दासी बन्दै गइरहेकी थिएँ । हिजोको दिनमा मनमस्तिष्कमा बनेको सहरले आज डेरा गरिरहेको थियो । गाउँका टुकी बत्तीहरु भुल्दै गएकी थिएँ, बिस्तारै-बिस्तारै । त्यो घर छेउको पाखोबारी, जङ्गलको झ्याउकिरीको आवाज, जूनकिरीको पिलिकपिलिक बत्तीको आकर्षण भुल्दै थिएँ । त्यसको सट्टामा ठूल्ठूला आवाजमा हिन्दी-अङ्ग्रेजी गीतले कानहरु भरिन थाले, थरिथरिका लाइटले जूनकिरीको बत्तीलाई भुलाउन थालेकी थिएँ । होटेलका कोठाहरुमा छरिने रङ्गीबिरङ्गी बत्तीले शरीरमाथि दैनिक स्पर्श गर्थ्यो ।

सहरले लाली, पाउडर, लिपिस्टिक, नेलपोलिस लगाउन सिकायो । अभ्यस्त बनायो । अहिले त यी कुरा नलगाई के नपुगेको के नपुगेको जस्तो हुन्छ । यहीँ पाउडरमा त ग्राहकहरु भुलिएका छन् । मलाई थाहा छैन, कतिन्जेल यो लाली पाउडरमा ग्राहकहरु भुलिने हुन् । 

मलाई दिदीहरुजस्तो अभ्यस्त हुन झन्डै दुई वर्ष लाग्यो । ग्राहकसँगै खित्किँदै उनीहरुसँग बसेर खान निकै समय लाग्यो । अहिले त दिदीहरुभन्दा अभ्यस्त भएकी छु । ग्राहकले मलाई नै बढी खोज्ने भएका छन् । सहरका क्याबिनहरु यसरी नै चल्दा रहेछन् । ग्राहकहरुको आ-आफ्ना कान्छीहरु हुँदा रहेछन् । मेरा पनि आफ्नै ग्राहकहरु छन् । म अधिकांश समय उनीहरुसँगै हुन्छु । यहाँ लाज भाग्छ । लाज भाग्ने ठाउँ हो यो । तर, कहिलेसम्म यस्तो चल्ला यो देशमा ? आजकाल म नेताजस्तो सोच्ने भएकी छु ।

उनले एकपटक खित्का छाडिन् ! अनि भन्न थालिन्- हामीजस्ता देह व्यापार गरेर खाने दिदीबहिनी कति होलान् ? उनीहरुको भविष्य के होला ? कहिलेसम्म फस्टाउला यो व्यवसाय ?

हामी दैनिक निर्वस्‍त्र हुन्छौं । हामीमाथि दैनिक गिद्द झैं लुछ्छन् पुरुषरुपी गिद्दहरुले, मानौं हामी सिनो हौं । महाभारतमा कौरव पक्षले द्रौपदीको चीरहरण गरेजस्तै हाम्रो पनि दैनिक चीरहरण हुन्छ । हामी पैसाका लागि चीरहरण गराउन बाध्य छौं । घरबाट भाग्नुभन्दा अगाडि देखेको सहर र आजको सहर विल्कुल फरक छ, आकाश र पातालजस्तै ।

मैले सोचेको सहर लाली पाउडरविहीन निश्‍चल, निस्कपट, सुन्दर थियो । तर, मैले देखेको सहर जाली, षड्यन्त्रकारी र कपटी छ, महाभारतको सकुनीजस्तै । कतिखेर छक्का हान्‍ने हो निश्चित छैन । मैले देख्ने सहर त मृगतृष्णा रहेछ । जति नजिक आयो, त्यति नै वीभत्स रुप ।’  

बीचैमा उनले सोधिन्- मेरो कथा लेखेर तपाईंले के पाउनुहुन्छ ?

केही पाउँदिनँ ।

अनि किन लेख्नुहुन्छ त मेरो कथा ? 

होइन, त्यसै । म टार्न खोज्छु । 

त्यसै ? 

उनको प्रश्नको यथेष्ट उत्तर मसँग छैन ।

उनी अगाडि भन्छिन्- महिलालाई शृङ्गारको वस्तु ठानिँदो रहेछ । रुप होइन्जेलसम्म भँवराहरु भुनभुनाउँछन् । विरुप हुनेबित्तिकै अन्यत्र लाग्छन् । जसरी रसविहीन फूलमा भवँराहरु टाढिन्छन् । 
  
उनले नियतिको कुरा गरिन् । त्यो नियति जहाँ उनले सपनाको सहर देखिन् । सुकिलामुकिला बनेर फर्किएका गाउँलेहरु देखिन् । तर, जब विपनामा सहर देखिन् । तब सहरको विद्रुप रुपसँग उनी अभ्यस्त भइन् । परिपक्‍व भइन् । अब उनले सहरसँग लिनुपर्ने बाँकी केही थिएन । जति लिनुपर्ने उनले लिइसकिन् । जति दिनुपर्ने त्यो पनि दिइसकिन् । 

अझै केही छ सोध्नुपर्ने ? 

अँ...छैन । 

उनले मलिन अनुहार लगाएर अगाडि भनिन्- मेरो पीडाको पहिलो रात । सहरले दिएको पहिलो भयानक पीडा । कसरी म भुलुँ । म सहर आएर विल्कुल वस्तु भइसकेकी थिएँ । त्यस रात वस्तुझैं किनिएँ, बेचिएँ । उसले मलाई त्यतिन्जेल छाडेन जतिखेरसम्म ऊ स्खलित भएन् । पीडाले मेरो मुखबाट चित्कारहरु छुटे । त्यो लोग्नेमान्छेले मेरो जीवन त्यही दिन हरण गरिदियो, त्यसयता त्यस्ता चित्कारहरुको केही मोल रहेन । वस्तु झैं बिकिँदै आएकी छु । आफूलाई वस्तु बनाएर जीवन धान्ने साधन बनाइएकी छु ।

बाह्‍य जतिसुकै सुन्दर भए पनि पुरुषहरु आफ्नो पुरुष रुप देखाई छाड्छन् ।

उनले यसो भनिरहँदा मलाई अप्ठ्यारो लाग्यो । मैले उनको आँखामा आँखा जुधाउन सकिनँ । धेरैपछि मात्रै अनुहारमा हेरेँ । पुरुष हुनुमा मलाई ग्लानि भयो ।

अझै केही छ कि तपाईंको ? प्रश्नले म झसङ भए ।

छैन... छोटो उत्तर दिएँ ।

अब भने निस्किने तयारीमा थिएँ । किनकि कार्यालय पुग्‍नु छ । यसैको फिचर, कथा वा केही बनाउनुछ ।