भिमफेदीमा अजङ्गको पहाड अगाडि उनी उभिए । जीवनमा पहिलो पटक पहाड देखिरहेका थिए उनी । अब यिनै पहाडहरु छिचोलेर नेपाल (काठमाडौं) पुग्नु छ । काठमाडौं जानैका लागि अनेक गरेर उनी जनकपुरको इकराहीबाट भिमफेदी आइपुगेका थिए । 

वरिष्ठ शल्यचिकित्सक प्रा.डा. सुदीपकुमार भट्टाचार्य (८३) का अनुुसार काठमाडौंमै सरकारी सेवामा रहेका उनका जेठा बा हेमचन्द्र भट्टाचार्यले उनलाई एमबीबीएसको कोटा सिटका लागि अन्तरवार्ता दिन आऊ भनेर दुई दिनभित्रै बोलाएका थिए । 

त्यो समयमा जनकपुर नजिकको गाउँ इकराहीबाट दुई दिनमा काठमाडौं आइपुग्ने अवस्था नै थिएन । प्लेन र बस केही चल्थेन । सायद नआओस् भनेरै पनि हुनसक्छ, दुई दिनको छोटो म्याद दिइएको । 

तर खबर पाउनासाथ उनले धोती, कुर्ता, हाफ पाइन्ट, कमिज अनि गम्छा झोलामा कोचेर रक्सौलको बाटो समाए । भारत हुँदै रक्सौल पुगेपछि उनले राहदानी लिए । त्यसबेला काठमाडौं छिर्न राहदानी चाहिन्थ्यो । त्यसपछि अमलेखगञ्ज अनि त्यहाँबाट ट्रकमा चढेर भिमफेदी पुगे । जहाँ उनले पहिलो पटक पहाड देखे ।

भोलिपल्ट बिहानै काठमाडौैं उक्लनु पर्ने थियो । पहाडै पहिलोपटक देखेका उनले पहाडी बाटो पहिल्याउन सक्ने कुरै थिएन । कसैले सल्लाह दिए तामदान लिएर जाउ भनेर । उनले पनि चौबीस रुपैयाँमा तामदान तयार गरे । र, तामदान नचढेर भरियाहरुसितै गफिँँदै हिँड्न थाले, चिसापानी चित्लाङको बाटो ।

गतसाता कुपण्डोलस्थित आफ्नो निवासमा कुरा गर्दै प्रा.डा. भट्टाचार्य भन्दै थिए, ‘कसरी तामदान चढ्नु ! मैले त बाटो चिनेको मानिसको साथमात्रै खोजेको थिएँ । त्यसैले म पनि उनीहरुसितै हिँडे । थानकोट पुगेपछि भरियाहरुलाई मैले पैसा दिन खोजे । तर आश्चर्य, उनीहरुले पैसा लिनै मानेनन् । ‘तिमी चढेकै छैनौ कसरी लिने’ पो भन्छन् । कति इमानदार मानिस । अनि मैले एक छिन् चढाइदेउ भने । तिनले त्यहीँ थानकोटमा केहीबेर घुमाए । त्यस पछि मात्रै उनीहरुले पैसा लिए ।’ 

थानकोटमा ओर्लिएका उनी एउटा थोत्रो जीप चढेर काठमाडौं पुगे । रात परेको थियो । कहाँ जाने । त्यो बेला पारस होटल थियो न्युरोडमा । जीपमा सँगै रहेका एकजना भारतीयले त्यसै होटलमा लगे । तर एक रात सुतेको पन्ध्र रुपैयाँ लाग्ने भयो । पैसा भएपनि पन्ध्र रुपैयाँ खर्च गर्न मनले मानेन । उनी केहीबेर भांैतारिए । पछि रञ्जना गल्लीमा रहेको एउटा सानो होटलमा छिरेर सुकुलमा सुते, एक मोहर तिरेर । त्यो रात उनले सुत्ने काम गरेनन् । मात्रै उपियाँको टोकाइ सहेर बसे । उपियाँको झुण्डमा के निदाउन सकिन्थ्यो ।

बिहान उनी जेठा बाको घर खोज्दै बानेश्वर पुगे । उनका जेठा बा बाटोमै भेटिए । उनलाई देखेर उनका जेठा बा नै चकित परे । दुई दिनमा भतिज काठमाडौं कसरी आइपुग्यो ! 

डाक्टर भट्टाचार्यले मिठो हाँसो हाँस्दै भने, ‘मलाई देख्दा जेठा बालाई कुनै भूत देखे जस्तो लागेको थियो होला । त्यस्तो छक्क पर्नुभएको थियो ।’

जेठा बाले उनको सामान त्यही नजिकैको एउटा घरमा राख्न लगाएर भतिजालाई सँगै सिंहदरबार लगे । सिंहदरबार जाने बाटो थिएन । बानेश्वरबाट खेतैखेत सिंहदरबार जानु पर्दथ्यो, पैदलै ।

उनले आइएससी कलकत्ताबाट गरेका थिए । आइएससीमा फिजिक्स, केमेस्ट्रि र म्याथम्याटिक्स विषय लिएर पास भएका थिए । अतिरिक्त विषयमा बायोलोजी पनि थियो । 

उनी फस्र्ट डिभिजनमा पास भए । उनले कलकत्तामा रहँदा नै सोचे, अब इन्जिनियर बन्नुपर्छ । त्यसका लागि कलकत्तामै भर्ना हुने तारताम्य पनि मिलाए ।

त्यसपछि इकराही फर्किए । उनका पिताजी नेपाल जनकपुर जयनगर रेल्वेका डाक्टर थिए । पिताजीले उनलाई भने, ‘अब डाक्टर पढ्ने होइन ?’

पिताजीको भनाइ उनले काट्न सकेनन् । भने, ‘हुन्छ, डाक्टरी नै पढ्ने ।’

उनका जेठा बाले भतिजा फस्र्ट डिभिजनमा पास भएको थाहा पाएपछि एमबीबीएसका लागि शिक्षा मन्त्रालयबाट पाउने स्कलरसीप कोटाको फर्म भरिदिएका थिए । जसको जानकारी डा. भट्टाचार्यलाई थिएन । उनलाई त सिधै अन्तरर्वार्ताका लागि बोलाइएको थियो ।

जेठा बासित सिंहदरबार पुगेका उनी अन्तर्वार्तामा सरिक भए । एकदम सुकिला–मुकिलाहरुको ठाउँमा उनी धोती कुर्ता लगाएर पुगेका थिए । यद्यपि पढाइमा अब्बल थिए । त्यसैले उनको अन्तर्वार्ता राम्रो भयो । सफल भए । फस्र्ट डिभिजन हुने तेजलाल श्रेष्ठ र उनलाई कलकत्ता अनि लखनउ मेडिकल कलेजका लागि पढ्न पठाइने भइयो । 

उनको चाहना थियो, कलकत्ता मेडिकल कलेजमा सिट पाए हुने । उनले कलकत्ता मेडिकल कलेजमा सीट नपाएपछि उनका जेठा बा रिसाएछन् । तर तत्कालिन शिक्षा मन्त्रीले कलकत्तामा स्कलरसीप नपाउने, लखनउमा स्कलरसीप १ सय ५० रुपैयाँ पाउने भनेपछि उनका जेठा बाले उनलाई सोधे । यो थाहा पाएपछि उनी लखनउमा पढ्नका लागि राजी भए । 

डा. भट्टाचार्य भन्छन्, ‘मेरा लागि १५० रुपैयाँ ठूलो कुरो थियो । मैले आइएससी पढ्दा महिनाको ३२ रुपैयाँ खर्च हुन्थ्यो । त्यसको तुलनामा १५० रुपैयाँमा त म राजा हुन्छु भन्ने लाग्यो । म लखनउ जान राजी भएँ ।’ 

उनी एमबीबीएस गर्न लखनउ गए ।

०००

जनकपुरबाट रेलको यात्रा गर्दै जयनगर जाने बाटोमा पर्ने महिनाथपुर रेल्वे स्टेशनबाट करिब साढे एक माइल भित्र पर्ने इकराही गाउँमा डा. भट्टाचार्यको जन्म भएको हो । तत्कालिन समयमा पठनपाठनका लागि स्कूलको व्यवस्था थिएन त्यहाँ । त्यसैले उनी स्कूली शिक्षाका लागि दरभंगा पुगे । पिताजी रेल्वेका डाक्टर । छोराहरुलाई राम्ररी पढाउनुपर्छ भन्ने सोचबाट प्रेरित थिए । त्यसैले उनले आफ्ना दुबै छोरालाई दरभङ्गा पठाए । उनीहरु हाइस्कुलमा भर्ना भए । 

डा. भट्टाचार्य भन्छन्, ‘हामी होस्टलमा नभएर होटलमा बस्दथ्यौं । होटलको एउटा खाटमा म र मेरा दाजु सुत्दथ्यौं । अर्को खाटमा एउटा ट्युसन पढाउने मास्टर राखि दिनुभएको थियो पिताजीले । ती मास्टरले धेरै पिट्थे हामीलाई । खुब दनक दिन्थे । म अलिक कम पिटाइ खान्थे । दाजु धेरै खान्थे ।’

दरभङ्गाबाट म्याट्रीक पास गरेपछि उनी कलकत्ता पुगे आइएससी पढ्न । कलकत्ताको चर्चित रामकृष्ण मिशन कलेजमा उनले भर्ना लिए । मेधावी छात्रहरु मात्रै कलेजले भर्ना लिन्थ्यो । उनका एक जना दाइ पनि त्यहीँ पढेकोले पनि उनको एडमिसन त्यस कलेजमा हुन सकेको थियो । उनको नतिजा राम्रो भए पनि त्यस कलेजमा भर्ना पाउन गाह्रो थियो । तर गाह्रो हुँदाहुँदै पनि भर्ना भए । 

उनको सोचाई इन्जिनियर पढ्ने थियो । त्यसैले आइएससी सकिनासाथ उनले कलकत्ताकै इन्जिनियरिङ्ग कलेजमा एडमिशनका लागि तारतम्य मिलाएका थिए । आइएससीमा फस्ट डिभिजनमा पास भएका उनी केही दिनका लागि घर फर्किए । 

यता आउँदा उनले आफ्ना पिताजीको इच्छालाई नकार्न सकेनन् । र मेडिकल साइन्सका विद्यार्थी भए ।

०००

चिकित्सा विज्ञानमा एमबीबीएस गरेर मात्रै हुँदैन । माथि उक्लिनका लागि विशेषज्ञता हासिल गर्नु आवश्यक मानिन्छ । त्यसैले पनि डा. भट्टाचार्य बेलायतबाट एफआरसीएस गर्ने सोचाइ बनाइरहेका थिए । तर त्यसका लागि केही वर्ष सरकारी सेवामा सेवारत रहनै पर्दथ्यो ।

उनी स्वास्थ्य मन्त्रालयको चक्कर लगाउन थाले । उनलाई त बेलायतबाट एफआरसीएस गर्ने धुन सवार थियो । तत्कालिन स्वास्थ्य मन्त्री काशिनाथ गौतमले उनलाई तिमी पहाड जाउ, यसले तिम्रो एफआरसिएसको थप अध्ययनका लागि सजिलो गर्छ भने । उनले पहाड नगए थप पढ्न पठाउन नसकिने कुरा गरेका थिए । 

उनी पहाड जान राजी भए । र, २०१६ सालमा डा. भट्टाचार्यलाई भोजपुर अस्पतालमा काम गर्ने गरि नियुक्ति दिइयो । भोजपुर जानलाई पैदल यात्रा बाहेक विकल्प थिएन । गाडी चल्थेन । 

धनकुटा भएर जाँदा लामो बाटो पथ्र्यो । त्यसैले उनले दुई दिने छोटो बाटो समाए चतरा भएर । भरखर एमबीबीएस पास गरेर आएका डा. भट्टाचार्य युवा थिए । जोश जाँगर थियो । खेलाडी पनि थिए । त्यसैले उकालो ओरालो भनेनन्, भीर पाखा गनेनन्, अनेक खोला र जङघार तर्दै दुई दिन नबित्दै उनी भोजपुर पुगे । त्यसबेला आफू भूत जस्तै हिँडेको उनी सम्झिँदै थिए् ।

भोजपुर पुगेर उनले सरकारी कार्यालय गोश्वारामा सम्पर्क गरे । हाकिमलाई भेटे । 

डाक्टर भट्टाचार्य हाँसे । भन्न थाले, ‘गोश्वारामा मलाई भोजपुर आउने कारण सोधे । मैले ‘म डाक्टर हो । मलाई अस्पतालमा काम गर्ने गरी सरकारले खटाएको हो’ भनेँ । गोश्वाराका मानिसले भने ‘अस्पताल ? कहाँ छ भोजपुरमा अस्पताल ?’ मेरो कुराले उनीहरु छक्क परे । तिनका कुराले म ।’

डाक्टर भट्टाचार्य सुनाउँदै थिए भोजपुरको कथा । भएको के रहेछ भने केही वर्ष अगाडि राजा महेन्द्र पूर्वी क्षेत्रको भ्रमण गर्दै भोजपुर पुगेका रहेछन् । भोजपुरबासीहरुले राजासँग भोजपुरमा अस्पताल स्थापना गर्नुपर्ने माग गरे । राजाले पनि भोजपुरमा अस्पताल खोल्ने भनिदिए । 

सिंहदरबार स्थित स्वास्थ्य मन्त्रालय रहेको भवनको माथिल्लो तलाको एउटा कोठामा नेपालको नक्सा थियो । सो नक्सामा पनि भोजपुरमा चिन्ह लाग्यो अस्पताल खोल्नका लागि । जब भोजपुरका लागि डा. भट्टाचार्यलाई नियुक्त गरियो, नक्सामा हरियो रंग पोतियो । यस्तै चलन रहेछ त्यसबेला । जबकी त्यहाँ अस्पताल नै थिएन । 

त्यसपछि डा. भट्टाचार्यको काँधमा भोजपुरमा अस्पतालको स्थापना गर्नुपर्ने जिम्मेवारी थपियो । उनले अस्पताल स्थापनाका लागि हल्लीखल्ली गरे । त्यसबेला आकाशवाणी थियो । त्यसैबाट सूचना आदान प्रदान हुन्थ्यो । 

उनले आफ्ना परिचित रुद्रप्रसाद गिरी र सरोज कोइरालालाई खबर गरे । त्यस पछि मात्रै तीन महिनाको लागि घर भाडावापत चार सय पचास रुपैयाँ निकासा भयो । निकासापछि उनले भोजपुर बजारमा घर खोजे । 

बजारमा रहेका घरहरु मध्येकै एउटा घर अस्पतालका लागि भाडामा लिए । बुइगलको कोठालाई आफू बस्ने कोठा बनाए । बाँकीका कोठामा अस्पतालको व्यवस्था गरे । 

उनी भन्दै थिए, ‘छ महिनाका लागि भनेर मलाई अस्पताल नै नभएको ठाउँमा पठाइएको थियो । त्यही भोजपुरमा म दुई वर्ष बसेँ । अस्पतालको स्थापना गर्नुका साथै त्यसलाई व्यवस्थित पनि गरेँ । त्यस पछि मात्रै मेरो त्यहाँबाट सरुवा भयो ।’

भोजपुरमा दुई वर्ष बिताएका डा. भट्टाचार्य केही समय स्थानीय हाई स्कूलको सञ्चालक समितिमा पनि सक्रिय रहे ।

०००

छ महिनालाई पहाड पठाइएका उनी दुई वर्ष पहाडमा बसे । दुई वर्षपछि उनको सरुवा हुँदा उनी पहाडबाट सिधै जङ्गलमा पुगे । उनको सरुवा बुटवलमा भयो । बुटवलको बीचबाटै महेन्द्र राजमार्ग बन्दै थियो । त्यहाँ जंङ्गल फडानी गर्दै बाटो बनाइँदै थियो । 

त्यही जङ्गल बीचमा रहेको अस्पतालमा काम गर्न उनी बुटवल पुगेका थिए । उनी सम्झिन्छन् त्यो दिन, ‘बुटवल पूरा डरलाग्दो इलाका थियो । सर्प, किरा फट्याङ्ग्रा, बाघ भालु, केके केके । जंगलको बीचमा अस्पताल थियो । अस्पतालमा गए मान्छे मर्छ भनेर कोही मानिस आउँथेनन्, अस्पताल ।’

उनका अनुसार बिरामी पाउनै गाह्रो अवस्था थियो । त्यसबेला उनलाई सहयोग गर्ने एकजना ड्रेसर थिए बुद्धलाल श्रेष्ठ । एक जना पियन पनि थिए । तर बिरामी थिएनन् । अस्पताल कुर्ने काममात्रै थियो । बिरामी आए पनि फाट्टफुट्ट मात्रै आउँथे । 

एकदिन अचानक एउटी बुढी महिला आइन् अस्पतालमा । तिनको पेट ठूलो थियो । ती महिला बिरामीले डा. भट्टाचार्यलाई आफ्नो पीडा सुनाईन् । उनले भनिछन् ‘गाउँलेहरुले मलाई यो उमेरमा पेट बोकिस् भनेर गिल्ला गरिरहेका छन् । मलाई देखेर हाँस्छन् ।’ 

उमेरले साठीभन्दा माथि पुगेकी ती महिलाको कुरा सुनेर उनले ती महिलाको जाँच गरे । उनले महिलाको पेटमा ट्युमर भएको ठम्याए । ती महिला आफ्नो उपचार गर्न गोरखपुरदेखि तानसेनसम्म पुगेकी रहिछन् । तर कतै तिनले उपचार पाइनन् । 

डा. भट्टाचार्यले लखनउ मेडिकल कलेजमा काम सिक्दा (इन्टर्न गर्दा) उनलाई सर्जरीले बढी तानेको थियो । सर्जरीका काम उनले धेरै गरेका थिए लखनउमा । त्यसैले पनि यी महिलाले स्वीकृति दिए अपरेशन गरेर ट्युमर निकाली दिने निर्णयमा पुगेका थिए उनीे । उनले ती महिलालाई भनेछन् ‘तिम्रो अपरेशन त गर्छु तर आठ आनामात्रै चान्स छ । आठ आना बाँच्न सक्छौ आठ आना मर्न सक्छौ’ ।

ती महिलाले पनि भनिछन् ‘मरे मर्छु, म लाजले बाँच्नै सकिन । मरे डाक्टरकै हातबाट मर्छु’ ।

यसरी महिलाले स्वीकृति दिएपछि उनी अपरेशनको व्यवस्था मिलाउन लागे । बुटवलमा अपरेशन गर्ने सुविधा त थिएन । त्यसैले उनले भैरहवामा रहेका आफ्ना लखनउ मेडिकल कलेजका सहपाठी डा. विष्णु रजौरियालाई आफूलाई सहयोग गर्न भने । उनले पक्लिहवा क्याम्पबाट अपरेशनका लागि चाहिने केही सामानहरु लिएर आए । 

त्यो क्षण सम्झिए डा. भट्टाचार्यले । भने, ‘बीपी शाह बुटवल क्षेत्रका इन्जिनियर थिए । रविन्द्रनाथ शर्मा पनि त्यतै थिए । यी दुवैसँग मेरो राम्रो सम्वन्ध र सम्पर्क थियो । त्यसैले मैले यी दुवै साथीलाई बोलाएर भने ‘मलाई चाहिएको बेलामा औषधि हालीदिने काममा मद्दत गर्नुपर्यो’ । उनीहरु राजी भए । डा. रजौरिया पनि थिए । ड्रेसर भइहाले । सबैले मद्दत गरे । एनिस्थिसियाको इन्जेक्सन मैले आफै दिएँ । र अपरेशन गरेर ती महिलाको दश सेर जतिको ट्युमर निकालेँ । दश दिनमा त ती महिला हिँड्न तयार भइन् । तिनको अपरेशन सक्सेस भएपछि बुटवलमा बिरामीको भीड लाग्न थाल्यो । चारैतिरबाट बिरामी आउन थाले ।’ 

०००

उनको अभिष्ट थियो बेलायतबाट सर्जरीमा एफआरसीएस गर्नु । त्यसैले उनी बुटबलबाट काठमाडौं आए । एफआरसीएसका लागि तयारीमा पनि लागे । तर कुनै न कुनै किसिमबाट उनले दुःख पाइरहे । 

यसरी उनलाई छ वर्ष झुलाईयो । उनी भन्दै थिए, ‘म एफआरसीएस गर्नैका लागि पहाड र जंङ्गलमा गएको थिएँ । तर जहिले सप्तऋषिहरुले मलाई दुःख दिए । मेरो मार्कसिट पनि लुकाइदिएका थिए । मैले मरेर काम गरेको हँु । मेरो काम सबैले देखेका नै थिए । तर मलाई एफआरसिएस गर्न नजाओस् भनेर अनेक रंगको नाटक गरे ।’ 

ती सप्तऋषिहरुको नाम भने उनले बताउन चाहेनन् ।

त्यसैबेला वीर अस्पतालमा रेसिडेन्सियल मेडिकल अफिसर (आरएमओ) भइदिने प्रस्ताव भट्टाचार्यलाई आयो । उनले आरएमओको काम सुरु गरे । उनका लागि वीर अस्पतालमै बस्ने क्वाटरको व्यवस्था थियो । 

डा. भट्टाचार्य आरएमओ हुुँदा इमरजेन्सीमा कहिलेकाही रातीर बिरामी आउँथे । त्यसो त खासै बिरामी हुन्थेनन् । सायद त्यसैले पनि आरएमओलाई राती सुत्ने डाक्टर भनिएको होस् । कहिलेकाहीँ प्रहरीले समातेको जड्याहालाई पनि लिएर पनि आउँथे र भन्थे ‘यसले रक्सी खाएको छ कि छैन, जाँची दिनु पर्यो डाक्टर साहब ।

त्यसबेला जुकाले, टीबीले पनि बिरामी मर्थे । त्यस्ता केस पनि उनले ह्याण्डिल गरे ।

आरएमओ भएर उनले तोकिएको काम मात्रै गरेनन्, उनी भरखरै बेलायतबाट एफआरसीएस गरेर फर्किएका डा. अञ्जनीकुमार शर्मालाई पनि सर्जरीको काममा सहयोग गर्न थाले । 

त्यसको केही वर्ष पछिमात्रै उनले एफआरसीएस गर्ने मौका पाए र बेलायत गए । तीन वर्षका लागि बेलायत पुगेका उनले साढे एक वर्षमै एफआरसीएस सक्याए । केही समय बेलायतमै काम सिके र फेरि फर्केर वीरमै काम गर्ने प्रयासमा लागे ।

त्यो बेलाको वीर अस्पतालमा सेवा सुविधा केही पनि थिएन । राम्रो ट्वाइलेट पनि थिएन । डा. भट्टाचार्य भन्दै थिए, ‘वास्तवमा त्यसबेला वीर अस्पताल भगवान भरोसे चलिरहेको थियो । सिंगो अस्पतालमा अक्सिजन सिलिण्डर एउटा मात्रै थियो । उपचार गर्ने पर्याप्त उपकरहरु थिएन ।’

एफआरसीयस गरेर आइसके पछि उनलाई बाहिर जान भनियो । तर उनी काठमाडौंमा नै बस्ने विचारमा थिए । एक दिन एउटा घटनाले उनलाई राजधानी बाहिर जाने मनस्थितिमा पुर्यायो । एकदिन उनी आफ्ना हितैसी डा. सच्चेकुमार पहाडीसँग एउटी राणा खलककी महिलाको उपचारका लागि गएका थिए । बिरामी हेर्ने क्रममा डा. भट्टाचार्यले ती महिलालाई हातको घाउ देखाउन, हात तलमाथि गर्न भने । तर तिनले हात चलाइनन् । उनले कुरा नबुझे जस्तै गरिन् । जब डा. पहाडीले ‘एक फेर हात चलाईबक्सियोस् हजुर’ भने, त्यसपछि तिनले हात चलाएर घाउ देखाइन् ।

त्यसैबेला उनले काठमाडौं बाहिर जाने निश्चय गरे । उनी डाक्टर पहाडीलाई लिँदै स्वास्थ्य विभागको हाकिमलाई भेट्न पुगे । उनले बाहिर जाने कुरो बताए । स्वास्थ्यका हाकिम पनि दङ्ग परे । तत्काल उनको सरुवा विराटनगर भयो । 

करिब सात वर्ष विराटनगर बसेर प्रा.डा. सुदीपकुमार भट्टाचार्य वीर अस्पतालमै फर्किए । त्यसबेलासम्म वीर अस्पतालमा अर्को भवन बनिसकेको थियो । त्यो समयमा सर्जरी विभागमा डा. अञ्जनीकुमार विभागीय प्रमुख थिए । सर्जरीको युनिट टु को इन्चार्ज डा. डीएन गोंगल थिए । र युनिट थ्रीको जिम्मेवारी डा. भट्टाचार्यले सम्हाले । 

‘यसरी वीर अस्पतालको सर्जरी विभाग बलियो हुँदै गयो । राजपरिवारले पनि नेपालकै सर्जनहरुलाई विश्वास गर्दै गए ।’ यसोभन्दै प्रा.डा. सुदीपकुमार भट्टाचार्यले कुराकानीको बीट मारे ।