काठमाडौं  । कञ्चनपुरका दाइ/साथी सन्तोष चन्दको बुधबार बिहान करिब ११ बजे फोन आयो, ‘‘कृष्ण के छ ? कता हो ?’

’ म नियमितझैँ थापाथली अफिस आइसकेको थिए । मैले जवाफ र प्रश्न एकैसात गरे, ‘‘राजा म अफिसमा छु । किन र ?’’

सन्तोषको जवाफ आयो, ‘‘मैले एनिभर्सरी पार्टी गर्ने भएको छु । मन मिल्ले साथीहरूसित भेट पनि हुन्छ । तिमी पनि बिदा मिलाउँदै भोलि साँझ फिर्ता हुनेगरी आऊ । रवि दाइ (रवि धामी महेन्द्रनगर पोस्ट डटकमका अध्यक्ष) विरेन कुँवर (वीरेन्द्र) पनि आउँदै छन् ।’’

मैले सोचेँ– साथीले आफ्नो एनिभर्सरी पार्टीमा कञ्चनपुरबाट बोलाएपछि एक दिन त हो गइदिऊँ भन्ने लाग्यो । मैले हुन्छ नि त म पनि मिलाएर भनिदिएँ ।

रवि दाइ, वीरेन दाइ र मेरो ४ बजेको जहाजको टिकट भइसकेको थियो । कार्यालयमा बिदाबारे फेसबुक म्यासेन्जरबाट जानकारी गराएँ । तर, घरमा श्रीमतीलाई चाहिँ ढाटेँ । भनेँ, ‘‘कञ्चनपुर शुक्लाफाटा वन्यजन्तु आरक्षका बाघले हैरानी दिएको समाचार गर्न अफिसले खटाएको छ । सो समाचारका लागि म कञ्चनपुर जान लागेको छु है ।’’

श्रीमतीले अफिसको काममा निम्ति भनेपछि धेरै नसोध्लिन् भनेर त्यसो भनेको थिएँ । तर, कहिले फर्किने भनेर त सोधिछाडिन् । मैले भनेँ, ‘‘भोलि साँझ नै फर्किने हो ।’’

श्रीमतीबाट पनि सहमति पाएँ । एउटा समाचार लेख्दै अफिसबाट सिधै त्रिभुवन विमानस्थलतर्फ लागेँ ।

समय ३ः३० भइसकेको थियो । मेरो अनुमान थियो, ४ बजेको फ्लाइट भए पनि केही समय डिले नै हुन्छ । आधा घण्टामा पुग्ने अनुमानसहित पठाओमा गएँ ।

टिकट श्री एयरलान्सको थियो । त्यसो त, पछिल्लो समय मौसमका कारण आन्तरिक तथा अन्तर्राष्ट्रिय उडानसमेत प्रभावित भई नै रहेका थिए । अनि उडान ढिलो नै होला भन्ने पूर्वानुमान थियो । मेरोजस्तै दाइ वीरेन्द्रको पनि ‘फ्लाइट डिले’को अपेक्षा रहेछ ।

म त ३ः५५ तिर बोर्डिङ पासका लागि पुगेँ । रवि दाइ अघि नै पुगिसक्नुभएको थियो । बोर्डिङ पास लिने अन्तिम यात्रु हामी मात्रै थियौँ । रवि दाइ र मलाई एयरलाइन्सका कर्मचारीले आइडी कार्ड मागिसकेका थिए ।

हामीले एकजना आउन बाँकी भएको भन्दै कार्ड दिन इन्कार गर्‍यौँ । तर, उता उडानका निम्ति जहाज तयार भइसकेको जनाउँदै कार्ड लिँदै बोर्डिङ पास आफैँ ल्याइदिने भन्दै सुरक्षा जाँचका लागि हामीलाई पठाइयो । उता वीरेन्द्र दाइ आइपुग्नुभएकै थिएन ।

हामीले सुरक्षा जाँच गर्दासम्म धनगढी जाने अन्य यात्रुहरू भने विमानमा बसिसक्नुभएको थियो । हामीलाई भने विमानसम्म जान सानो भ्यानमा राखियो । समय ४–५ मिनेट मात्रै भएको थियो । उता वीरेन्द्र दाइ बल्ल बोर्डिङ पास लिन पुग्नुभयो । तर, बोर्डिङ पास दिँदै त्यही उडानमा राख्न नसक्ने भन्दै वीरेन्द्र दाइलाई रोकियो । उनी हामीसित जान नपाउने भए ।

हामी ४ः१० मा काठमाडौंबाट कञ्चनपुर जान धनगढीका लागि उड्यौँ । वीरेन्द्र दाइ भने छुट्नुुभयो । हामी १ घण्टा १५ मिनेटमा धनगढी ओर्लियौँ । वीरेन्द्र दाइ अर्को उडान ५ः३० बाट आउने भन्दै एयरपोर्टमा कुरिरह्यौँ । हामी उहाँको प्रतीक्षामा धनगढीमा कफी खाँदै बस्यौँ ।

तर, श्री एयरलाइन्सकै अर्को उडान भने ‘डिले’ भइदियो । ५ः३० मा उड्ने भनेको उडान साढे सात बजे उड्यो । उता निमन्त्रणा गर्ने सन्तोषको एनिभर्सरी पार्टी होटेल चेतनमा सुरु भइसकेको थियो । वीरेन्द्रको उडान ढिलो भएपछि हामी धनगढीबाट समेत उनलाई छाडेर कञ्चनपुर हानियौँ ।

धनगढीबाट महेन्द्रनगर यात्रामा अरू विशिष्ट व्यक्ति र महेन्द्रनगर पोष्टकै भाइ टेक धामी पनि जोडिए । सन्तोषको नवौँ एनिभर्सरी पार्टीमा पुग्यौँ । सन्तोष र भाउजू पवित्रालाई बधाई दियौँ । खानपिन सुरु गर्‍यौँ ।

त्यो बेलासम्म काठमाडौंमै छुट्नुभएका वीरेन्द्र दाइ पनि होटलमै भेटिनुभयो । हामी पार्टीमा झुमेका थियौँ । श्रीमतीले फेसबुक म्यासेन्जरबाट भिडियो कल गरिन् । रिसिभ गर्दा पार्टीको माहोलले समाचारका लागि कञ्चनपुर पुगेको होइन रै’छ भन्ने थाहा पाउलिन् र रिसाउलिन् भनेर ‘रिसिभ’ गरिनँ । टेक्स्ट म्यासेज गरेँ ।

निकुञ्जको सेमिनार भनी पार्टी खाँदै गरेको फोेटो सेन्ट गरिदिएँ । तर, यो सेमिनारको होइन, कसैको पार्टी हो भनेर शंका गरी त हालिन् । त्यसपछि सत्य बोल्न बाध्य भएँ, ‘‘साथीको एनिभर्सरी पार्टी हो, यसैका लागि आएको हुँ ।’’ त्यसपछि ‘इन्जोए’ गर्नु भनी उनी म्यासेन्जरबाट बिदा भइन् ।

जब काठमाडौं फर्किन धनगढी एयरपोर्ट पुग्यौँ...

बुधबार काठमाडौंबाट साथीको एनिभर्सरी पार्टीमा सहभागी हुन कञ्चनपुर पुगेका रवि दाइ र म बिहीबार ५ः५५ को बुद्धको विमानबाट फर्किने टिकट थियो ।

वीरेन्द्र दाइ भने केही दिन उतै बस्नेगरी जानुभएको रहेछ । उहाँ फर्किनुभएन । तर, कञ्चनपुरबाट हामीलाई बिदाइ गर्न सन्तोष, वीरेन्द्र, सुरेश जोशी र टेक भाइ पनि धनगढी एयरपोर्टसम्मै आए ।

गाडीमा सन्तोषको एनिभर्सरी पार्टीबारे गफिँदै ५ः३० तिर एयरपोर्ट पुगेका थियौँ । तर, एयरपोर्ट पुगेपछि उडान ‘डिले’ हुने खबर पायौँ । हामीलाई धनगढीबाट ल्याउन काठमाडौंबाट उड्नुपर्ने बुद्धको विमान त्रिभुवन विमानस्थलबाट उडेकै थिएन ।

हामीलाई लाग्यो– एक–दुई घण्टा ढिलो होला, त्यो बेलासम्म त आइहाल्ला । एयरपोर्टमा धेरै बस्नुपर्ने भएपछि विमानस्थलको क्यान्टिनमा खाजा खान थाल्यौँ । विमान आउने अत्तोपत्तो थिएन । बुद्ध एयरको विमानस्थलको टिकट काउन्टरमा एकजना मेरा मिल्ने साथी छन् । मैले उनलाई फोन गरेँ, ‘‘खै त बुद्धको विमान कहिले आइपुग्ने हो ? हामी त कुरेको कुरै भयौँ ?’’

साँझको ७ बजिसकेको थियो । साथीले जवाफ दिए, ‘‘अब उड्दै छ, यताको मौसम अलि खराब छ । त्यसैले अलि ‘डिले’ भयो । प्यासेन्जर जहाजमा बसिसके ।’’

५ः५५ को फ्लाइटबारे श्रीमतीलाई समेत जानकारी गराइसकेको थिएँ । तर, उडान मौसमका कारण ‘डिले’ हुने भएपछि उनलाई पनि चिन्ता लागेछ । काठमाडौंमा हावाहुरी चलेका कारण मौसम खराब छ भन्ने उनले पनि थाहा पाइसकेकी थिइन् ।

उनले फोन गरेरै मलाई साँझको टिकट सारेर शुक्रबार बिहान आउनुस् भन्ने सल्लाह दिन थालिन् । मैले ढिलो हुने भए पनि साँझ नै फर्किने निर्णय सुनाएँ । तर, ठीक त्यही बेला एउटा समाचार ‘भाइरल’ भइरहेको रहेछ ।

समाचार थियो- जनकपुरबाट काठमाडौंका लागि उडेको बुद्ध एयरको जहाजको टायर जनकपुरमै छुट्यो ।

बुद्धकै विमानमार्फत काठमाडौं आउने भएपछि चासो स्वाभाविक थियो । मनमा अलि चिसो पस्यो । समाचार सबै पढेँ । ६२ जना यात्रु बोकेको बुद्धले अगाडिको एउटा टायर जनकपुरमै छाडेको थियो । तर, सकुसल ल्यान्ड भएको खबरले त्यति चिन्तित भइनँ ।

५ः३० मा एयरपोर्ट पुगेका रवि दाइ र म करिब ३ घण्टाको पर्खाइपछि राति ९ बजे काठमाडौं फर्किंदै थियौँ । धनगढीबाट काठमाडौं फर्किने धेरै यात्रु थिएनन् । क्याप्टेन अनिशमान शाक्यले उडाएको जहाज ९ः८ मा धनगढी विमानस्थलबाट उड्यो । फ्लाइट नम्बर थियो, यू ४२५६ । पांग्रा छुटेको विमान नै यही त होइन भन्ने आशंका पनि मनमा कताकता थियो । तर, धेरै चासो राखिनँ ।

रवि दाइ र मेरो सिट विमानको अन्तिम भागतर्फको १५ ए र १५ बी थियो । पछाडि खाली थियो । हामी काठमाडौंका लागि उठेको ४० मिनेटपछि भने विमान अस्वाभाविक हल्लिन थाल्यो । जहाजका ‘क्रू मेम्बर’ले मौसमका कारण जहाज हल्लिरहेको हुँदा सिट बेल्ट राम्रोसित बाँध्न जानकारी गराए । जहाज हल्लिँदा भने डरले टिकट भोलिकै निम्ति किन सारिनँ भनी पछुतो लाग्यो । जहाज हल्लिँदा मभन्दा बढी त रवि दाइ नै डराएका थिए । त्यो डरबाट भाग्न रवि दाइ हँसाउने कुरा गर्न थाले । मैले त्यो चाल पाइसकेको थिएँ ।

भनेँ, ‘‘दाइ डराएर हसाउँने कुरा गर्न खोज्दै हुनुहुन्थ्यो । तर, लास्टै हल्लायो । यस्तो डर लागेको मलाई त पहिलोपटक हो ।’’ रवि दाइसँग भने एकपल्ट अमेरिका यात्रा गर्दा अन्तराष्ट्रिय उडानमा समेत यस्तै भएको अनुभव रहेछ ।

जब जहाज बढी हल्लिन्थ्यो, बुद्धको त्यही टायर छुटेको घटनाले सताउँथ्यो । विमान चढेको करिब ४५–५० मिनेटमा पानी दिन हाम्रो सिटमा आइपुगेकी एयर होस्टेससँग सोधेँ, ‘‘बुद्धले कसरी टायर नै छाडेर आयो ? ल्यान्ड कसरी गर्‍ यो ?’’

ती एयर होस्टेसले सीधा जवाफ फर्काइन्, ‘‘त्यो मलाई थाहा छैन ।’’ 

जहाज हल्लिनु र पांग्रा छुट्नुको संयोगले त्रासमा पारेको यात्रा बुद्ध एयरको फ्लाइट नम्बर यू ४२५६ ।