गएको महिना अर्थात् जुन १४ तारिखदेखि जुलाई १८ तारिखसम्म म अमेरिकाको पाँचहप्ते पारिवारिक भ्रमणमा थिएँ ।

अमेरिका जाने सजिलो र छिटो बाटो पछ्याउँदै अमेरिकन एयरलाइन्सको सिधा उडानमार्फÞत हानेदा विमानस्थलबाट स्थानीय समय ४ः४० मा टेक्ससका लागि रवाना भएँ ।

यतिखेर टेक्ससमा बस्दै आएकी बहिनीलाई भेट्ने व्यग्र प्रतीक्षा त छँदै थियो, यसका अलावा बहिनीको छोराको वैवाहिक कार्यक्रममा समेत सरिक हुनु थियो । अर्थात्, दोहोरो खुसी थियो ।

डालस जाने क्रममा एयरपोर्टमा भेट भएकी एकजना जापानी महिलासँग परिचय गर्दै इमिग्रेसनको काम सकाएर प्रतीÞक्षालयतर्फ बढेँ ।

फ्लाइटको टिकट चार महिनाअगाडि नै काटिएको थियो ।

निर्धारित समयानुसार विमान ३०७ यात्रु र १७ जना चालक दलका सदस्यलाई बोकेर लस–एन्जलसका लागि उड्यो ।

यसपल्टको १२ घण्टे लामो यात्रा सोचेजस्तो पट्यारलाग्दो भएन । जहाज उडेको केही समय सँगै बसेकी जापानी महिलासँग गफगाफ गरेँ ।

करिब एक घण्टापछि हवाईजहाजद्वारा सर्भ गरिएको खाना खाएर आराम गर्ने मुडमा आँखा चिम्लिएँ ।

निर्धारित समयमा नै विमान अमेरिकाको लस–एन्जलस अन्तर्राष्ट्रिय हवाईअड्डामा अवतरण गर्‍यो । 

यसपटक एउटा अनौठो अनुभव भयो मलाई । अनलाइनबाट काटेको हवाई टिकट सिधा उडानको भए पनि उड्ने सात दिनअगाडि मलाई मेलमार्फत लस–एन्जलस भएर जाने जानकारी गराइयो । यो जानकारी स्वीकार गर्नुको विकल्प पनि थिएन मसँग । जे भने पनि ‘हस् हजुर’ भन्दै लाग्नु थियो ।

जापानबाट उड्दासम्म यताको समयको सेकेन्डसेकेन्डको महत्त्व बुझेकी र बोकेकी म अमेरिका पुग्नासाथ लस–एन्जलसमा अड्किएँ । डालसका लागि उड्नुपर्ने जहाज प्राविधिक कारण तेर्स्याएर गेट नम्बर तोकिएपछि पनि ‘तीन घण्टा ढिला छ’ भन्ने उद्घोषण भयो ।

यति सुनेपछि मेरो रिसको पारो अलिकति माथि नै चढ्यो । तर, प्रतीक्षा गर्नुबाहेक मसँग अरू कुनै विकल्प पनि त थिएन ।

उडान ढिला भएको जानकारी फोनमार्फत बहिनीलाई गराएर म हवाईअड्डामा कफी र चमेनाको खोजीमा एकैछिन जुटेँ ।

यसरी १४ तारिखकै बेलुकी ८ः४० मा पुग्नुपर्ने मेरो उडान १५ तारिखको मध्यरात १२ बजेर २० मिनेटमा मात्रै फोर्ट–ओर्थ अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा ओर्लियो ।

समयको अन्तर र अनिदोका कारण थकित मेरो मुटुको धड्कनले डालस पुगेर बहिनी र ज्वाइँलाई एयरपोर्टमा भेटेपछि मात्र आफ्नो गति समायो ।

भ्रमणको उद्देश्य छोराको वैवाहिक कार्यक्रम त थियो नै, त्यसअतिरिक्त परिवारसँगको भेटघाट, चिनजान र भलाकुसारी पनि त्यसमा जोडिन्थ्यो । स्वाभाविक थियो, त्यो समयमा हामी व्यस्त थियौँ ।

भरिभराउ घर, झकिझकाउ मान्छे, उत्सव कति हो कति रमाइलो । त्यसबीचमा पनि ‘कहिले आइपुगेको ?’ ‘यात्रा कस्तो रह्यो ?’ ‘कति दिन बस्ने ?’ जस्ता सवालको बेलीविस्तार लगाउँदैमा ठिक्क भयो ।

यात्राको थकावट र रमाइलोसँगै पूरा दिन उत्सवमय रह्यो । म यसैयसै दंग भएँ ।

भोलिपल्ट ‘मेस्सी मल’मा गएर केही किनमेल गर्दै बाहिर रेस्टुरेन्टमा खाना खाइयो । डालस स्टक यार्ड घुमघाम, काउ टाउन मार्केट र फोर्ट–ओर्थ वाटर पार्कको हाम्रो घुमघामले अन्ततः त्यस दिनका लागि विश्राम लियो ।

यसरी टेक्ससको पूरा गर्मी खाँदै गाडी चढेर बहिनीको घर फिर्दा बेलुकीको ९ बजिसकेको थियो । तर, जापानी समयको दिउँसो ४ बज्दाजस्तो झललल घामको अनुभव बोकेर ।

२० तारिख सखारै उठेर तयार भयौँ । यहाँबाट बिहेमा भाग लिन न्युजर्सी पुग्नु थियो । त्यसैले उडानका लागि ज्वाइँको ठूलो गाडीमा सुटकेस राख्दै फेरि लाग्यौँ डालस एयरपोर्टतर्फ ।

ठूलो समूह थियो हाम्रो, जुन स्वाभाविक थियो । न्युयोर्क लगौडिया एयरपोर्टमा दिउँसो साढे १ बजे ओर्लंदा दुइटा पजेरो जीप हामीलाई लिन तयार थियो । एकएक स्यान्डविच र एकएक बोतल पानी टिप्दै लाग्यौँ विवाहका लागि रिजÞर्भ होटेलतिर । त्यसै होटलमा चार दिन र तीन रातको बास बस्नु थियो हामीलाई ।

विवाहको पहिलो कार्यक्रम थियो केटापक्ष र केटीपक्षका बीच परिचयात्मक कार्यक्रम ‘मिट एन्ड ग्रिट’ । बहिनीको छोरा शाश्वतलाई १२ वर्षपछि भेटेर खुसीको सीमा नै छैन, ‘हावी’को (ठूलोममीको) ।

भोलिपल्ट बुकुवा (अहिलेको चलनानुसार हल्दी लगाउने) लगाउने कार्यक्रम सकाएर हामी न्युजर्सीमा रहेको सबैभन्दा ठूलो हिन्दु मन्दिर मानिएको स्वामीनारायण मन्दिर – अक्षराधामको दर्शन र घुमघामका लागि निस्कियौँ ।

वैवाहिक कार्यक्रम, रमाइलो गरिनु त स्वाभाविक नै थियो । बेलुकी गुजराती चलनको लट्ठी नाच र पार्टी ‘गरवा डान्स’मा सहभागी भइयो । किनकि, बुहारी गुजराती हुन् । त्यसैले चलन पनि आधाआधा हुँदै थियो ।

तेस्रो दिन बिहान नेपाली चलनानुसार मण्डपको विवाह र बेलुका रिसेप्सन सम्पन्न भयो । यसबीचमा धेरै आफन्तसँग भेटघाट भयो ।

पछि छोराबुहारीको मुख हेर्दै ठूलोममीको कर्तव्य पूरा गरेँ ।

अबको मेरो यात्रा न्युयोर्कतिरको रह्यो ।

२३ तारिख साँझ ५ बजे लगौडिया एयरपोर्टबाट बहिनीहरूसँग छुट्टिएर म भदाहा अतुल पौड्यालको बसोबास रहेको न्युयोर्कको क्विन्सतिर लागेँ, बहिनीहरू ब्याक होम टेक्ससतर्फ ।

अतुल व्यस्त भएर एयरपोर्टमा लिन आउन नपाएपछि म उभर चढेर एक्लै क्विन्सतर्फ हिँडे । दुरुस्त ठेगाना उल्लेख गरिनुपर्छ, उबरले तोकिएको ठेगानामा पुर्‍याउँछ । मलाई पनि उबरले भदाहा बस्ने अपार्टमेन्टकै तल लगेर ओराल्यो ।

बुहारी पुष्पा बाहिर आइपुगिन् । पुष्पा र म सुटकेस तान्दै घरको दोस्रो तलामा चढ्यौँ । उप्रान्त खाजा खाएर एकछिन आराम गरेँ । केही बेरमै भदाहा आइपुग्यो आफ्नो कामबाट ।

वर्षौँपछि फुपू र भदाको भेट थियो यो ।

मान्छेलाई खुसी यस्तै स–साना कुरामा मिल्ने रहेछ । आहा !

न्युयोर्कमा पनि नेपाली रेस्टुरेन्ट रहेछ । भोलिपल्ट सोही रेस्टुरेन्टमा लन्च खान जाँदा थाहा भयो । उप्रान्त हामी अतुलको गडीमा टाइम्स स्क्वाएर र ब्रुक्लिन ब्रिज हेर्न गयौँ । यो मेरो यसपटकको अमेरिका भ्रमणको उद्देश्य पनि थियो ।

न्युयोर्कस्थित ब्रुक्लिन ब्रिजको स्थापना सन् १८८३ को मे महिनामा भएको थियो रे ! तत्कालीन समयमा यो पुलको स्थापना ब्रुक्लिन सहर र म्यानह्याटन सहर जोड्नका लागि बनाइएको भनिन्छ ।

यो विकास, ‘सस्पेन्सन ब्रिज’ संसारको एक नमुना पुल मानिन्छ । यसलाई हेर्न मात्र देश–विदेशबाट दैनिक हजारौँ मान्छेको ओइरो लाग्छ । पुल म्यानह्याटन सहर र ब्रुक्लिनको बीचमा बग्ने पूर्वी नदी इस्ट रिभरमाथि फैलिएको छ ।

पुल बन्नुअधि यस नदीमाथि एक ठाउँमा मात्र निश्चित क्रसिङ थियो रे ! पुलको लम्बाइ जम्मा ४८६.३ मिटर लामो रहेको छ ।

यस पुलको मुख्य स्थानमा एउटा डेक रहेको छ, जसको उचाइ ३८.७ मिटर छ । उद्घाटन हुँदाको समयमा यो पुल संसारकै सबैभन्दा लामो झोलुंगे पुल मानिन्थ्यो ।

पहिला यो पुललाई इस्ट रिभर ब्रिज भनिन्थ्यो । तर, पछि यसलाई सन् १९१५ देखि ब्रुक्लिन ब्रिजको नाम दिइयो, जुन अहिले संसारभर प्रसिद्ध छ ।

यहाँको अवलोकनपछि हामी लाग्यौँ न्युयोर्कको साँढे (वालस्ट्रिट), ब्याट्री पार्क र मानवनिर्मित आइल्यान्ड तथा म्यानह्याटन सहर घुम्न ।

त्यस दिन दिनभर घुमघाम गरेर थकित भएर घर फर्कियौँ । ब्रुक्लिन ब्रिज हेर्ने मेरो सपना पनि साकार भएर होला, थकित भए पनि थकानको अनुभव थिएन ।

त्यसै दिन अतुलको जन्मदिन पनि परेको थियो । बेलुका जन्मदिनको सामान्य रमाइलो र खानपान गरी निद्रादेवीको शरणमा पर्‍यौँ ।

अर्को दिन बिहानको खाना खाएर म र अतुल मेरिल्यान्ड जाने हाइवे बसपार्क पोर्ट अफ अथोरिटीतर्फ लाग्यौँ ।

मलाई बस चढाएर अतुल काममा फर्कियो । म चार दिनका लागि लामो हाइवे हुँदै मेरिल्यान्डतिर लागेँ । अब अर्को सपना पूरा गर्नु थियो, ह्वाइट हाउस हेर्ने । यो चाह मनभरि बोकेर म हिँडेको थिएँ ।

बाल्टिमोर हुँदै मेरिल्यान्ड पुगेँ । फुपूका छोराबुहारी  खुसी र नवीन नेपालकहाँ चारदिने शरणार्थी यात्रा हुँदै थियो । बसबाट ओर्लनासाथ बाहिर राम्रोसँग हेर्न पनि भ्याएको थिइनँ, कानमा आवाज ठाक्कियो, “दिज्जू, दर्शन ! राम्रोसँग आइपुगिस्यो नि !” आवाज थियो नवीनकी पत्नी खुसीको ।

यसरी न्युयोर्कबाट एक्लै बाल्टिमोर हुँदै मेरिल्यान्ड पुगेकी थिएँ । त्यहाँबाट नवीनको घर डेढ घण्टा परको ड्राइभमा थियो ।

लगत्तै लुट्यो चार हफ्ताको मेरो थरीथरीका फोटो र भिडियो खिच्ने सपना आइफोन १२ ले ! पुरानो तर थुप्रै सम्झनाहरूको सँगालोले भरिएको मेरो बाई–इन–जापान फोनले ।

हठात् दुर्घटना भयो ! मेरो आइफोन १२ खुसीश्रीको बीएमडब्ल्यू स्पोर्ट्स कारको तल खस्यो र झर्‍यामझुरुम भयो, सिमकार्ड पनि निकाल्न नसकिने गरी ।

करिब एक महिना फÞेसबुक र सोसल मिडियाबाट कतै टाढा, अर्कै ग्रहमा पुगेको भान भयो । तर, सबै फेसबुके र सोसल मिडियाको टेन्सनबाट कतै टाढा र खुसी नै खुसीको संसारमा रुमल्लिएको पनि अनुभूति भयो ।

भोलिपल्ट ह्वाइट हाउस हेर्न म, खुसीश्री र रिहानाश्री लाग्यौँ अमेरिकाको प्रेसिडेन्ट बस्ने सेतो घरको अगाडि ।

खुसीले चिच्याएँ म– वाउ, कति सुन्दर घर ! आई लभ ह्वाइट हाउस !

यसरी मेरा सपनाहरू साकार भयो । यो दुवै सपनाको अनुभूति अद्वितीय रह्यो मेरा लागि ।

केही दिनपछि म फर्किएँ डालसस्थित बहिनीज्वाइँको घर । र, त्यहाँ बसाइ अर्को १५ दिन लम्बियो ।

समय दिन नसकिने अमेरिकाजस्तो देशमा ज्वाइँले यसपटक सोचेभन्दा धेरै समय दिनुभयो । हरेक दिन के खाने, कहाँ घुम्न जाने, क–कसलाई भेट्ने भनेर सोध्नुभयो । र, ठाउँठाउँ पुर्‍याउनुभयो ।

मैले पनि उहाँको आग्रह स्वीकार्दै केही ऐतिहासिकस्थल, केनेडीलाई गोली हानेको ठाउँ, अस्टिनबाट खेदेर ल्याइएका गाई हेर्ने पार्क, डालस डाउनटाउनलगायत थुप्रै ठाउँ घुमे ।

अन्ततः जुलाईको १८ तारिख म सही सलामत जापान फर्किएँ, विनाफोन ! अमेरिकामा किनेको आइफोन १५ प्रो म्याक्स त हातमा थियो, तर कसैसँग सम्पर्क गर्न नसकिने रूपमा ।
(टोक्यो, जापान)