उद्धव देवकोटा 

अश्वमेघ यज्ञपछि छाडेका
स्वच्छन्द घोडाजस्तै बनेपछि
चारै दिशा दौडिन्छन्
उड्छन्
अकासिन्छन्
मानौँ, 
मन
हिलियम भरिएको बेलुन हो ।

आकाशमा आकार भेट्छन्
पानीमा रङ देख्छन्
हावामा उमंग स्पर्श गर्दछन्
लड्बडिन्छन्
तरंगित हुन्छन्
मानौँ, 
मन
ज्वार उठेको सागर हो ।

अँध्यारो रातमा पनि
रमाउँछन्
टिलपिलाएका स–साना तारासँग
बटुल्छन् प्रेमिल खुसीहरू
पोल्टाभरि
र
निदाउँछन् स्वर्णिम सपनामा
निस्फिक्री
मानौँ, 
मन
फुरुंगिएको बालक हो ।

(तिलोत्तमा, रुपन्देही)