यतिखेर 
यसरी त कहिल्यै—
मभित्र फुलेकै थिएन कोही !

उदासी साँझहरू बोकेर आँखामा 
चराझैं आफ्नै बैंश उडिरहेको एक टुक्रा आकाश हेरिरहन्थेँ 
ओँठमा तृष्णाहरू साँचेर वर्षौंदेखि
पातपातमा झुल्दै आउने घामझैं पर्खिरहन्थेँ प्रेयसी वसन्त     ।

—वातानुकूल थिएन कि मेरो हृदय ?

तुषारो खस्थ्यो—
दुबोजस्ता हरिया यौवनहरू मर्थे
घाम पोखिन्थ्यो—
फूलजस्ता सुन्दर सपनाहरू ओइलाउँथे ।

यसरी प्रत्येक साउनमा
रूखो र सुख्खा बाँचेर 
कोही–कसैलाई अनुभूत नगरेको मैले

यतिखेर—
सन्ध्यामा प्रार्थनारत् हिमालझैं 
चुपचापचुपचाप अग्लिरहेछ मभित्र कोही !

० ० ०

गाउँ
यसो त—
आफ्नै छायाँको
काँधमा हात राखेर पर्खिरहेको छ बूढो घर 

र, 
आमा सम्झिएर—
दम, सुगर र प्रेसरहरू छोराछोरीझैं भेट्न आउँछन् ।

गाउँबाट—
खोलाले पनि बसाइ स¥यो 
गाउँबाट—
पहाडहरू पनि परदेश हिँडे

बतासले झैं छुँदै हिँड्ने 
गाउँसँग अब कुनै, गाउँका गीतहरू छैनन् ।