कोलाहल ओकलेर 
बोतलभित्र जिन्दगी घुसार्दै मान्छेहरू 
ह्वासह्वास्ती गन्हाउने सहरमा 
कुकुर र बिरालाका अवाञ्छित कथाजस्तै 
आफ्नो बैँसको आफैँ प्रशंसा गर्छन् 
सडक सडकमा 
सुन्दरी प्रतियोगिताको पर्चा टाँस्दै
एक हुल आधुनिक जमानाका किशोरकिशोरीहरू 
आफ्नो विज्ञापन 
नयाँ सडकमा उभिएर 
आफैँ गर्दै छन् आजकल । 

चिप्लिएर कारहरू 
सडक किनारामा टक्क अडिँदा 
नायकहरू रोमाञ्चित हुन्छन् 
खुस्बुदार नाकै पोल्ने 
अत्तर छर्किएर 
लाली पाउडरमा सजिएका 
नग्न/अर्धनग्न सुन्दरीहरू 
आफूलाई नायक भनाउने ठिटाहरूसँग 
टाँसिन खोज्छन् एकापसमा 
सहर फिस्स हाँस्छ 
नायक/नायिकाको नौटंकी देखेर । 

यता अभ्यास गर्छन् नायकहरू 
अन्तर्राष्ट्रिय हाँसो हाँसी 
हाँसो मुख्य सडकतिर फाल्दा 
बैँसको उन्मादले मातेजस्तै नायक/नायिकाहरू 
यौन तिर्सनाको उत्तेजनाले टाँसिन खोन्छन् 
पुनः एकपटक 
नायकहरू जुँगामा ताउ लाउँछन् 
नायिकाहरू क्याटवाकजस्तै हिँडेर 
मसक्क मस्किन्छन् 
सडक निर्निमेष टोलाई बस्छ 
नायक/नायिकाको प्रहसन हेरेर ।

मानवता रोइरहेको 
कस्तो हो यो सहर ? 
साजी हाँस्दै छ 
बासी हसुरेर 
सहर 
सहरजस्तो लाग्दैन किन ?
भिखमंगाहरू भिख मागिरहेछन् 
अपांगहरू रोइरहेछन् सहारा नभेटेर 
विवश छन् बालबालिकाहरू फोहोरको डुंगुर खोतल्न 
आमाको अस्मिता लुटिएको छ 
अनाथ छन् छोराछोरीहरू 
अनिश्चित भविष्य मडारिरहेछ 
बाबुहरूको टुंगो नभएपछि ।

संवेदना सबै गुमाएर 
नैतिकताका पाठ सिकाउनेहरू 
पिउँदै छन् प्यालाका प्याला सोमरस
र 
निकोटिन तानिरहेका छन् 
हातका औँला पहेँलो बनाउँदै 
चुरोटका सर्काहरूमा 
आफ्नो जिन्दगी आफैँ सल्काएर । 

एघारवर्षे बालकले 
बीसवर्षे किशोरी बलात्कार गर्छ 
पचासवर्षे आइमाई 
यौवन फक्राएर 
बीसवर्षे तन्नेरीसँग प्रेम गर्दै छे 
संस्कृतिको विकृत रूप पस्कँदै 
दुराचार बोक्दै छ सहर 
कथित भगवान्लाई मन्दिरभित्र 
मूकदर्शक बनाएर
बाहिर प्रेम–प्रणय 
पैसामा किनबेच भै’रहेछ 
समय मौन छ 
लाचार बनेर । 

पैसासँग नैतिकता साटेर 
आदर्शका शब्दहरू सापटी खोज्दै 
ङिच्च हाँस्छन् 
सहरियाहरू 
विवशताको हाँसो 
मुर्दा मन घिसारेर 
सहर रोई बस्छ 
नैतिकता चोरिएपछि ।

मान्छेहरू सुन खाएर 
सुनै ओकल्ने सपना देख्दै 
खुलेआम 
देशदेशमा गैरएजेन्ट राखी
तथाकथित सुनमान्छेहरू 
जन्माउँदै छ सहर आजकल 
सुनमान्छेहरूको अकाल मृत्यु बोकी ।

(सुन्दरहरैँचा–६, मोरङ)