करारको जागिर सकिएका कारण घर फर्कने योजनाअनुसार पाथीभरा पुगेर फुङ्लिङ फर्किएको भोलिपल्ट घर जान तयार हुँदै गर्दा मलगायत कतिपय साथीहरूलाई स्थानीय निर्वाचन आयोगको कार्यालयले एक महिना करारमा जागिर दियो । हामी निर्वाचनसम्बन्धी काममा लाग्यौँ ।

निर्वाचनमा विशेषतः तीन उमेदवार थिए । विजय थेबे – हाम्रै सिनामका यथास्थितिवादी, पञ्चायतको सूर्यबहादुर थापा समूहका मानिन्थे । पञ्चायतमा उदारवादी भनेर सूर्यबहादुरलाई भनिन्थ्यो । उनी दरबारइतरका भनेर चिनिन्थे ।

२०४० सालमा उनलाई प्रधानमन्त्री पदबाट हटाएका कारण उनी दरबार पृथक् समूहका बनेका भनिन्थे । भूमिगत गिरोह भनेर दरबारको माहिलो समूहलाई यिनले इंगित गरेको थियो ।

विष्णु मादेन – धेरै सुझबुझ नभएका, स्थानीयस्तरमा विजय थेबेको विपक्षी भएर दरबारपक्षीय देखिएका । दम्भी स्वभावका । राजनीति भनेको शासन गर्ने हो, शासन भनेको दमन गर्ने हो भन्ने मात्र बुझेका थिए रे ! त्यही नै भन्थे, त्यहाँका बुद्धिजीवीहरू ।

पूर्वी पहाडमा दरबार पक्षको नेतृत्व पद्मसुन्दर लावतीले गर्छन् भनिन्थ्यो । उनी पाँचथरबाट उमेदवार थिए । मादेन लावती प्यानलका मानिन्थे ।

अम्बिका साँवा – विजयप्रकाश थेबेका ससुरा । खोक्लिङ निवासी यिनी प्रगतिशील पक्षधर थिए ।

तत्कालीन समयमा राजनीतिक परिवर्तनका निमित्त थुप्रै राजनैतिक पार्टीहरू क्रियाशील थिए । पुरानो रानैतिक पार्टी नेपाली कांग्रेस र वामपन्थी पार्टीमध्ये नयाँ उदीयमान, झापा संघर्षबाट उदाएको नेकपा (माले) मुख्य थिए ।

अम्बिका साँवालाई मालेको समर्थन छ भन्थे मानिस । कांग्रेसले चुनाव चिह्न नपाएका कारण आफ्नो उमेदवारी दिएको थिएन । पञ्चायतको उपयोग भनेर मालेले झापामा द्रोणाचार्य क्षेत्री, चितवनमा जागृतप्रसाद भेटवाल, काठमाडौंमा पद्मरत्न तुलाधर, पोखरामा सोमनाथ प्यासी, तेह्रथुममा परशुराम खापुङ, इलाममा नोबेल केबी राईलगायत उमेदवारलाई समर्थन गरेको थियो भनिन्थ्यो ।

कांग्रेसको आफ्नै घोषित उमेदवार नभए पनि इलाममा बेनुपराज प्रसाईं, झापामा केशवकुमार बुढाथोकी, काठमाडौमा विमलमानसिंहलगायत सोही पृष्ठभूमिका उमेदवार थिए ।

सुधारिएको पञ्चायती व्यवस्थाअन्तर्गत २०४३ को आमचुनावको उपयोग गर्नु भनेको प्रगतिशील पक्षले २०३८ को आमनिर्वाचनमा गरेको गलत प्रयोग नीतिको करेक्सन पनि हो भन्थे मानिसहरू ।

हो पनि, वास्तवमा २०३८ सालमा सुधारिएको पञ्चायतलाई खिल्ली उडाउँदै झापामा पँहतुलाल चौधरी, मोरङमा कर्णलाल धिमाल, काठमाडौंमा नानीमैया दाहाललगायत उमेदवारलाई जिताएर गलत भएको निष्कर्ष २०४३ को चुनावले बोध गराइरहेको थियो ।

समयले राजनैतिक परिवर्तनको माग गरिरहेको भए पनि पञ्चायती व्यवस्था राजाको व्यवस्था हो भनेर व्यापक प्रचार गरिएको थियो । भर्खर मात्र जनमतसंग्रह गरेर बहुदललाई हराइएको थियो ।

अघिल्लो पुस्ताका धेरै मानिसमा राजा विष्णुका अवतार हुन् भन्ने कुरा दिलमै बसेको थियो । नयाँ पुस्तामा पनि राजैतिक चेतनाको जरो पर्याप्त गड्न सकेको थिएन ।

म आफैँ परिवर्तनको पक्षधर भएता पनि अम्बिका साँवा र विजयप्रकाश थेबे ससुराज्वाइँ एकापसमा चुनाव लड्दा फाइदा मादेनलाई पुग्ने प्रस्ट बुझ्दथेँ । मादेनलाई जिताउनुभन्दा त बरु विजय थेबेले जितून् भन्ने तहमा कतिपय नरम विचारका मानिसहरू पुगेको पाइन्थ्यो । यद्यपि, सहानुभूति भने अम्बिका साँवाप्रति नै थियो ।

यो एकप्रकारले जनमत परीक्षण गर्ने प्रयोग पनि थियो ।

निर्वाचनमा मतदान गराउन प्रायः सबै चिनेजानेका कर्मचारी साथी मतदान अधिकृत वा मतदान सहायक अधिकृत बनेर खटिएर गए । केही नयाँ, केही पुराना हामी सदरमुकाम फुङ्लिङकै कार्यालयमा कार्यरत थियौँ ।

निर्वाचन भयो, मानिसहरूको आकलनजस्तै परिणाम आयो । विजयप्रकाश थेबेले चुनाव जिते । मादेन दोस्रो र अम्बिका साँवा तेस्रो भए ।

उप्रान्त तोक्मेडाँडामा सभा आयोजना भयो । हामी केही साथीहरू पनि गयौँ । भाषण भयो । थेबेलाई बधाई दिनेको ओइरो थियो । तत्कालीन जिल्ला सभापति सूर्यमान गुरुङ र स्थानीय विकास अधिकारी ललितबहादुर थापा विजयका पक्षधर थिए । प्रमुख जिल्ला अधिकारी भोजराज बराल भने मादेन पक्षधर ।

नवजागरणका युवाहरू अम्बिका साँवाका पक्षधर थिए । चैतन्य सुब्बाले आफू उमेदवार नबनेर थेबेलाई सघाएका थिए ।

के कारणले हो कुन्नि, भोजराज बराल मसित नाराज हुन्थे, जहिल्यै । अरूहरूसित ‘यो झापाली कम्युनिस्ट हो’ भन्थे रे ! के कसरी उनले त्यसो बुझे, मैले बुझ्न सकिनँ ।

सभा सकिएपछि थेबे मेरो छेउमा आएर मेरो र मेरा अभिभावकहरूका विषयमा कुरा गर्न थाले । हामीबीच सामान्य कुराकानी भयो । सीडीओ बरालले नदेख्ने कुरै भएन । उनी साथै थिए ।

त्यसपछि त सीडीओको मप्रतिको रवैया नै फेरियो । जहाँ भेटे पनि खैरखबर सोध्न, बुझ्न थाले । नोकरसाहीका पद र प्रतिष्ठा शक्तिका अगाडि कसरी छिप्पिएको बाँस पनि नुहिन्छ भन्ने कुराको उदाहरण बने बराल, मेरा नजरमा ।

चुनाव सकिएपछि मेरो काम पनि सकिएको थियो । म ताप्लेजुङ छोडेर साथीहरूको सल्लाहअनुरूप काठमाडौ जाने तरखरमा थिएँ । मनभित्र कताकता कृषि विकास बैंकमा परीक्षा दिएर पास भइयो भने यतै बस्नुपर्ला कि भन्ने थियो ।

मैले हुलाकमार्फत कृषि विकास बैंकमा फाराम भरेको थिएँ । सीडीओ बरालले दैनिक रूपमा यस विषयमा खबर गरिरहन्थे । उनी पनि आफ्नो पक्षले चुनाव नजितेको हुनाले सरुवा माग्न जान लागेका हुन् भन्थे अरूहरू ।

उनी मलाई ‘सँगै जाऊँ’ भन्थे । म पनि एक्लो मानिस, जान्नँ भन्न किन परेको थियो र ? अगाडि एक्लै जाँदाको सकस मनमै अल्झिएको थियो ।

२०४३ साल वैशाख अन्तिम साता ताप्लेजुङबाट चैतन्य सुब्बा, भोजराज बराल र तिनका केही सहयोगी कर्मचारीसँगै म पनि धरानसम्म आउने भएँ ।

बिहान सबेरै हामी हिँड्यौँ, ताप्लेजुङ छोड्यौँ । भानु माध्यमिक विद्यालय, मेदिबुङ, देउलिंगे हुँदै तल तमोर नदी पुग्यौँ हामी । तमोर नदीको दोभानपछि मैले उनीहरूलाई छोडेँ र बाँजोगरा दिदीकोमा गएँ ।

दिदीले भुलुक्क भाततिहुन पकाउनुभयो । म खाना खाएर दिदीभिनाजुसहित सबैसित बिदा मागेर उकालो लागेँ । चाँगे हुँदै नेशममा पुग्दा उनीहरू भेटिए । खाना खाएर हिँड्ने तयारी गर्दै रहेछन् ।

तिनको हिँडाइको गति र नाना प्रकारका थकाइ लाग्ने राजनैतिक कुराले ऊर्जा दिएन मलाई । बरु, थकान थपियो । गुफामै वास बसियो अल्छे भएर ।

पर्सिपल्ट विराटनगरमा कृषि विकास बैंकमा सहायक पदको परीक्षा थियो । यो चालले त परीक्षाको भोलिपल्ट मात्रै विराटनगर पुगिने भइयो भन्ने लाग्यो । यही ठानेर म सखारै गुफाबाट उनीहरूसित बिदा माग्दै बाहिरिएँ, एक्लै ।

मनमा लाग्यो– एक्लै आएको हो, एक्लै गइन्छ । यो साथ–सहयोग भन्ने कुरा निरपेक्ष हुँदैन । सापेक्ष हुन्छ । म बत्तिएर हिँडे एक्लै, सुनसान लेकको बाटो आफ्नै मनको साथी भएर ।

हिउँ बिलाएर बाटो सफा थियो । वरिपरि झाडीमा चराचुरुंगी खस्य्राकखुसु्रक गर्थे । चिरबिर आवाजमा बोल्थे । म यिनकै साथमा लम्किरहेँ ।

वसन्तपुरमा खाना खाएँ । सिँधुवा पुगेँ । गाडी चढेँ । गाडी समयमै हिँड्यो । म पछाडिको सिटमा बसेको थिएँ । गाडीले बेलाबेला पिङ खेलाउँथ्यो । तर पनि सामान्य ज्ञानको किताब हातमा थियो । आँखा अक्षरमा थिए । म सम्झँदै, पढ्दै तमोर नदी (मूलघाट) पुगेँ ।

अब यही रफ्तारमा गए विराटनगर साँझसम्ममा पुगिन्छ । बिहान ८ बजे परीक्षा सुरु हुने भनेको थियो, आफू परीक्षामा सामेल हुन सक्ने सम्भावनाले मलाई हौस्यायो । लेउतीको किनारा भएर गाडी गुड्यो । अलि माथि पुगेपछि गाडी रोकियो ।

मैले खासै ध्यान दिइनँ । यात्रा हो, कहिलेकाहीँ १०/२० मिनेट यताउति त भै’हाल्छ नि ! आधा घण्टा नाघ्यो, बस चलेन । अब त अति भयो भन्ने लागेर बसबाट ओर्लिएर हेरेको, अगाडि–पछाडि गाडीको लाम ! निकै टाढासम्मै ।

घटना के रहेछ भनेर बुझ्नलाई हिँड्न के लागेको थिएँ, एउटा बसको खलासी कराउँदै आयो, “ट्रक र जीप ठोक्किएछ । मानिस निकै घायल भएछन् जीपका । एम्बुलेन्समा हालेर घाइतेलाई धरान लगे रे ! पुलिसले जाँचबुझ गर्दै छ, अब कति बेर लाग्छ कुन्नि !”

खलासीको कुराले मलाई चिन्तित बनायो । परीक्षाका निमित्त मैले साथी छोडेर हिँडेको, ठिक्क पर्यो भन्ने भए । गाँस छोड्नु साथ नछोड्नु भन्थ्ये बुढापाका, मैले साथ र गाँस दुवै छोडेको थिएँ ।

अर्काे मनले भन्यो– हेराैँ, कति समय लाग्ला र ! अलि ढिलो पुगे पनि केही छैन । म किताब पढ्न थालेँ । दुर्घटनाको कुरो न पर्यो, बल्लबल्ल बेलुका ६ बजेतिर गाडी खुल्यो ।

दुईअढाई घण्टा जाममा परेका दोहोरो गाडी खुल्दा त गति आउने कुरै भएन । विस्तारै गुडे गाडीहरू । धरान पुग्दा रातको आठ बज्नै लागेको थियो । एक घण्टाको बाटो झन्डै दुई घण्टै  लागेछ ।

धरानमा ओर्लिएर हत्तपत्त विराटनगर जाने बसतर्फ लम्किएँ । एउटा बस छुट्न लागेको देखेँ । विराटनगर नै जाने होला भन्ने लख काटेँ । यतिखेर अन्य लामो दूरीका बस जाने कुरा पनि थिएन ।

ब्याग पछाडि पिठ्युँमा बोकेर मैले छिटोछिटो पाइला चालेँ । खलासी करायो, “जाऊँ जाऊँ गुरुजी ।”

परैबाट म कराएँ, “ए पख पख !”

गाडी मूल सडकबाट दक्षिण लाग्यो । फेरि रोकिएजस्तो भयो । मैले ठानेँ– मेरो आवाज सुनेर रोेकेको होला ।

म दौडिएँ बसतिर । नजिक पुग्नै लागेको थिएँ, घुइँय्य गरेर कालो धुवाँ फाल्दै बस दौडियो । मेरो दौडाइ निरर्थक रह्यो । आँखा र नाकमा डिजेलको पिरो धुवाँले स्पर्श गर्दै आँसु खसायो ।

मेरो उत्साह, जाँगर मरेर आयो । अब के गर्ने ? गाडी छुटी नै त गयो । परीक्षा दिन भनेर गुफादेखि साथी छोडेर हिँडेको म । सुस्केरा आयो । मन थकित भयो, खुइय्या काढ्यो शरीरले भित्रैबाट ।

के गर्ने, नगर्ने द्विविधाका बीचमा फेरि एक मनले सोच्यो– बिग्रिएकै के छ र ! यति राति विराटनगर गए पनि वासको टुंगो छैन । लज खाली भेटिएला/नभेटिएला, बरु यतै धरानमा बसेर बिहान ५ बजेको पहिलो बसबाट नै गयो भने त भ्याइ हालिन्छ नि ! मनस्थिति बिगार्नु हुन्न । जे गर्छ समयले गर्छ भन्ने मनोलाप गर्दै म होटेलतिर लागेँ ।

भोको शरीर र थकित मन होटेलको कोठामा गएर बिसाएँ । खाना खान गएँ । खासै रुचेन । हात धोएर बेडमा पल्टिएँ । सम्झिएँ, र काउन्टरमा गएर बिहान गेट खुल्ने समय बुझेँ ।

बिहान ५ बजे नै गेट खुल्ने थाहा पाएर आश्वस्त भएँ । फेरि म निदाएको निदायै भएँ भने के गर्ने ? मन मानेन । फेरि काउन्टरमा गएर मलाई ५ बज्नु अगाडि नै उठाइदिन भनेँ । काउन्टरको मानिसले टाउको हल्लायो । अनि, ढुक्क भएर ओछ्यानमा लम्पसार परेँ ।

थकित शरीरलाई पनि निद्राले शरणागत गराउन सकेन । यता पल्टिएँ, उता पल्टिएँ, निद्रा आएन । सुस्केरा मात्रै निस्कियो । घण्टाघरको घडीले ११ बजेको घण्टी ठोक्यो । मैले आफ्नो घडी हेरेँ । मेरो घडी ५ मिनेट छिटो रहेछ । छिटो नै भएको बेस भन्दै म निदाउने प्रयत्नमा छटपटाइरहेँ ।

यतिविघ्न मन र मस्तिष्क घडीको १२ बजेका काँटाझैँ एकै ठाउँ भएको मैले कहिल्यै थाहा पाएको थिइनँ ।

अनिद्राकै बीच घण्टाघरले फेरि राति एक बजेको घण्टी ठोक्यो । मैले बित्यासको सास फेर्दै जेठको दिनमा पनि सिरकले टाउको छोपेर एक्ल्याएँ आफूलाई, मनमस्तिष्कबाट ।

निदाएछु भुसुक्क । निद्रा बाँकी नै थियो, तन्द्रा ब्युँतिएको जस्तो । हो/होइनका बीच घण्टीको आवाजले उठायो मलाई । घण्टी उही घण्टाघरको थियो । मन चञ्चल भयो । उठेर बत्ती बाले, घडी हेरेँ, ५ बजिसकेछ ।

टाउको बेस्सरी दुखेको थियो । अनिद्राका कारण होला भन्ने लाग्यो । बाथरुम पसेर नित्यकर्म सिध्याएँ । हत्तपत्त लुगा लगाएँ । के उठाउँथ्यो होटेलको मानिसले मलाई !

म ढोकातिर गएँ । सबै बन्द थियो । भुईंमा केटाहरू सुतेका थिए । मैले कराएर उठाएँ तिनलाई । हाई... काढ्दै केके फत्फताउँदै एउटा केटोे आँखा मिच्दै उठ्यो । मैले गेट खोल्न इसारा गरेँ । अल्छी मान्दै उसले गेट खोल्यो ।

म होटेलबाट बाहिर निस्किएँ सडकमा र लम्किएँ, लमकलमक बसपार्कतिर ।

बिहान अलिअलि चिसो नै थियो । म तातो आश्वासन बोकेर बसपार्क पुगेँ । पहिलो नन्स्टप बस भरखर गएछ । यहाँ पनि म चुकेँ । अब विराटनगर जाने अर्को नन्स्टप पर्खेर मेरो लक्ष्य पूरा नहुने देखेर पूर्व जाने नन्स्टपमा इटहरीसम्म गएर पूर्वबाट विराटनगर जाने अर्को फास्ट बसबाट जाने सोच बनाएँ । र, काँकडभिट्टा जाने नन्स्टप बस चढेँ ।

६ बजे हिँड्नुपर्ने बस स्टार्ट गरेर राखेको छ खलासीले । ड्राइभर आइपुगेको छैन । ‘हन, बस किन समयमा हिँड्दैन ?’ भनेर अघिदेखि बसेका यात्रुहरू कराउन थाले । ‘जान्छ–जान्छ’ भनेर खलासीले आधा घण्टा बितायो ।

मेरो संयोग हो कि दुर्याेग यो, जहाँ पनि ठेस मात्र लाग्छ । हुने कुरा पनि बिग्रिएजस्तो भा’छ । मैले ‘के हो यो नन्स्टपको चाला ? लोकल भए ओर्लियौँ सबै’ भनेर कराएपछि एउटा भुँडी पुटुस्स भएको मानिसले ड्राइभरको सिटमा बसेर गाडी घाइँघुइँ पार्यो ।

यही रहेछ ड्राइभर, अघिदेखि त्यही चिया पसलमा चिया र चुरोट पिइरहेको थियो । मुखबाट खैनीको रस भुईंमा पिच्च थुक्दै ड्राइभरले प्याँ... प्याँ... हर्न बजायो । अब जान्छको आश्वासनले बिहानको ६.३५ धरानमै बिताइयो ।

खलासीले ढोकामा हातले ढ्याकढ्याक ठोकेपछि बल्ल बस गुड्यो । नन्स्टप हो कि लोकल हो, ठम्याउनै गाह्रो । लेखेको नन्स्टप छ, हिँडेको लोकल छ । मेरो मनको वेग र गाडीको गति कहीँ पनि मिलेको थिएन । मेरो मन झन् औडिन थाल्यो । यो चालाले कसरी आठ बजेको परीक्षा दिन पुगिन्छ र विराटनगर !

मुस्किलले ७.२५ मा इटहरी पुगियो । पूर्वबाट विराटनगर जाने पहिलो नन्स्टप गइसकेछ । लोकलमा गएर पुगिने होइन । अब पाँच मिनेटमा अर्काे नन्स्टप आइपुग्छ भन्यो सेन्डिकेटको मानिसले ।

अब पर्खनु नै पर्यो, पाँच मिनेटजति । यति समय त पश्चिमबाट आउने नन्स्टप चढ्न पश्चिम बस स्टप जान पनि लागि नै हाल्थ्यो । त्यहाँसम्म हिँडेर जाँदा बस छुट्यो भने झन् फसाद हुन्छ– मनले शंका ओकल्यो ।

अभर पर्दा त हो नि शंका–उपशंका जन्मिने मनमा । अरू बेला त यसको जरुरत नै पर्दैन नि । म पाँच मिनेट कुरेर पूर्वबाट आउने बसमै विराटनगर जाने निधोमा पुगेँ ।

नभन्दै ठिक ७.३० मा बस आयो । मनले भन्यो– यस्तो हुन्छ नि समय पालना । आस जगायो । यसले पुर्याउँछ समयमै विराटनगर ! यस्तै बस बिहानै भेटेको भए म अघि नै पुगिसकेको हुने थिएँ– मनमनमै मैले भनेँ । जे भए पनि परीक्षा दिन पुगिने नै भयो ।

यात्रा हो जीवनको – सोचेजस्तो हुन्न, भोगेजस्तो हुन्छ । यो भोगाइको सानो यात्रा मनमा निकै ठूलो खोपिल्टो बनाएर पुरिने तहमा देखिन आयो । पाँच मिनेट रोकिएर बस गुड्यो, गननन धुवाँ फालेर ।

मेरो मन पनि बससितै गुड्यो हननन, विस्मित भाव र सुस्केरा फालेर ।

दुहवीछेउ पुगेपछि ठूलो आवाजमा सातो जाने गरी बम पड्किएजस्तै ड्याङ्ङ आवाज आयो । बस ओल्टिँदै कोल्टिँदै सडकछेउ लाग्यो । यात्रुहरूको चिच्याहट सुरु भयो । बसभित्र यात्रुहरूले पिङ खेले ।

हठात् खलासी करायो, “पञ्चर भयो गुरुजी ।”

ए, ठूलो घटना त होइन रहेछ । पञ्चर मात्रै रहेछ । हरेक वस्तुको पञ्चर हुँदा गति सम्भव हुन्न ।

मेरो मनले उगेल्यो– मानिसको दिमाग पञ्चर हुँदा, विश्वासको मूल्य पञ्चर हुँदा, संगीतको राग पञ्चर हुँदा, भावको सम्प्रेषण पञ्चर हुँदा, पक्षीको वेग पञ्चर हुँदा, ज्ञानको सार पञ्चर हुँदा आदि इत्यादि ।

खलासीले गाडीबाट मरीतरी अर्काे टायर झिकेर ल्यायो । अनि, पञ्चर भएको टायर फुकाल्यो । यतिखेर आठ बज्नै लागेको थियो । मैले मनमनमै सोचेँ– परीक्षा सुरु भएको ३० मिनेटपछि पुग्दा पनि हलभित्र पस्न पाइन्छ । अब यसै ढिला भयो, ८.३० मा परीक्षा हल पुगे पनि हुन्छ । यति बेला मेरो मन परिवर्तन भयो ।

मानिस हरेक परिस्थितिलाई आत्मसात् गर्न सक्छ र त्यससँगै आफ्नो गति निर्धारण गर्छ । परिवर्तन गर्छ । मैले पनि त्यसै गरेँ ।

गाडीको चक्का फेरेपछि गाडी हुइँकियो । गाडीको वेग पवनपुत्र हनुमानझैँ थियो । टायर पञ्चर नभएको भए यस गाडीको गति र मेरो मनको वेग मिल्ने ठानेँ मैले ।

सवा आठ बजे गाडी विराटनगर बसपार्क पुग्यो । म हतारहतार ओर्लिएँ गाडीबाट । ओर्लिएँ पो के भनूँ, उफ्रिएँ । अलिक पर उभिरहेको रिक्साछेउ पुगेँ र सोधेँ, “महेन्द्र मोरङ कलेज जाने हो ?”
उसले नकरात्मक टाउको हल्लायो ।

मैले यताउति गुडिरहेका रिक्सालाई इसारा गरेँ । एउटा रिक्साले रोक्यो । म रिक्सा चढेँ ।

“भाइ, अलि जोडले कुदाएर महेन्द्र मोरङ कलेज पुर्याऊ त !,” मैले भने ।

बडो तेज गतिमा रिक्सा कुदायो उसले । यो पनि मेरो मनको वेगसित मेल खाने गति थियो । महेन्द्र मोरङ कलेजको गेटमा पुग्दा ८.२५ भएको थियो ।

म रिक्सावालालाई पैसा हातमा राखिदिएर दौडिएँ । रिक्सावाला कराइरहेको थियो, “सा’ब, फिर्ता लिजिए ।” म सुनेको नसुन्यै गरेर दौडिएँ । त्यो दुई रुपैयाँ फिर्ता लिन थाल्दा मेरो मूल्यवान् समय खुस्कन्थ्यो ।

यही त हो समयको मूल्य । खास अवस्थामा पैसाले समय किन्न सक्दैन । अनि, खास समयमा पैसा किन्न ठूलो समय खर्च गर्नुपर्छ ।

म क्याम्पसभित्र परीक्षार्थीको रोल नम्बर टाँसिएको सूचनापाटी हेर्न पुगेँ । मेरो परीक्षा दिने कोठा नम्बर सात परेछ । ‘सात अंक शुभ हुन्छ तँलाई’ भनेर मेरो चिन्हा र हात हेर्नेले भनेको सम्झिएँ । अरूहरू पनि ‘लक्की सेभेन’ भन्ने गर्थे ।

म दौडिएर सात नम्बर कोठामा पुगे । रोल नम्बर बताएँ । प्रवेशपत्र परीक्षा हलमा पनि वितरण गर्ने सूचना गरिएको थियो । परीक्षकले घडी हेर्यो र भन्यो, “सरी, समय गुज्रियो ।”

मैले घडी हेरेँ, ८.३७ भएको थियो । पाँच मिनेट घटाउँदा पनि ८.३२ हुन्थ्यो । दुई मिनेटले म समय समाउन नसकेर खुस्किन पुगेँ । निराश मेरो तन र मन जोडियो ।

खुइय्य काढ्यो शरीरको भित्री भागले । म अन्यमनस्कझैँ उभिएर हेरिरहेँ, केही बेर ।

भित्र परीक्षार्थीहरू धमाधम परीक्षा दिइरहेका थिए । सम्झेँ मैले– यिनैमध्ये कोही मैले आशा र भरोसा गरेको पदमा नियुक्ति लिएर कुर्सीमा बस्नेछन्, अब ।

मेरो विस्तृत सुस्केरा खुस्कियो सुइय्य गरेर फेरि । क्रमशः