यश घिमिरे 

राधाले आज सपिङ मलमा प्रत्यक्ष देखी, सञ्जय एउटी केटीसँग त्यहीँभित्रको क्याफेमा मुखामुख हुँदै कफी पिउँदै गरेको । एक–दुईजनाले “भाउजू ! दाइको आजकल अफिसकै एउटीसँग लसपस छ है” नभनेका होइनन् । यस्ता कुराले मनमा केही चिसो पसे पनि “ह्या होइन होला ! कोही मिल्ने साथी पनि त हुनसक्छ नि” भनेर हाँसेरै टारीदिएकी थिई । तर आज भने खुदै आफ्नै आँखाले देखी– दुवैजना एकापसमा झुक्दै, आँखा जुधाउँदै र ओठमा मुस्कानसहित स्वाद लिँदै कफी पिउँदै गरेको ! 

त्यहीँमाथि टेबलमा क्यास्ट्रो ब्रान्डको सामानसहितको झोला देख्नेबित्तिकै शान्त स्वभावकी राधामा पनि रिसको ज्वालामुखी फुट्यो– “गिफ्ट किनिदिएको होला नि नकचरीलाई...” 

बिजुली चम्केसरी यो विचारले भित्रैसम्म हल्लायो राधालाई ! गएर गिफ्टको झोलालाई च्यातचुत बनाउँदै त्यो केटीको जगल्टा उखेल्ने मन भयो । खाइरहेको तातो कफी लोग्नेको टाउकोबाटै खन्याइदिन मनलाग्यो ! 

“होस्, तमासा के बनाउनु ? अहिलेसम्म सहनु सहेँ, अब खबर लिन्छु । घर त आऊ...”, उसले मनमनै सोची । छोराका लागि हेर्दै गरेको टिसर्ट पनि त्यतिकै छाडेर मलबाट बाहिरिई । 

“ट्याक्सी ! घट्टेकुलो जाने हो ?”

“हुन्छ बस्नुस् ।” ड्राइभरले पछाडिको लक खोलिदिँदै भन्यो, “पाँच सय रुपैयाँ लाग्छ ।” 

अरूबेला भा’भए तीन सय भनेर बार्गेनिङ गर्ने राधालाई आज केही भन्न मन लागेन । चुपचाप बसी । मनभित्र तर्कनाको आँधीबेरी चल्दै छ भन्ने त उसको अत्यधिक रातो अनुहारले बोल्दै थियो । 

तर्कनाको हुँडरीमा हेलिँदै गर्दा कतिखेर ट्याक्सीले घट्टेकुलो पुर्यायो, थाहै पाइन । भाडा तिरेर यन्त्रवत् कोठाको बेडमा सारी पनि नखोली डङ्रङ पल्टिई । 

सिनेमाका दृश्यझैं सञ्जयसँग चिसिँदै गएका दिनहरू उसको मानसपटलमा फन्फनी घुम्न थाल्यो ।

०००

“होइन ! के ल्याङ्फ्याङ कपडा लगाएकी ? अल्ली म्याचेबल त लगाउनु नि ! पल्लो घरकी समाको ड्रेसअप सेन्सको त ख्याल गर्नु नि ।”

“तिमी त दुइटा छोरा पाउनासाथै बूढीमान्छे जस्ती देखियौ ! अनुहारमा चार्मिङ नै छैन ! अगाडिको रमिला भाउजूलाई हेर त, दुई बच्चाको ममी भएर पनि ‘अनम्यारिड’ जस्ती देखिनुहुन्छ । टिप्स लिने गर वहाँसँगै ।”

ब्रेकफास्ट तयार भा’छैन अझै ! कति बजे पुग्नु अफिस ? हाउ स्लो यू आर ! सरिता माइजूसँग सिक, कसरी फटाफट् मामालाई तयार हुन मद्दत पुर्याउनुहुन्छ भनेर ! आई बिकेम लेट अलवेज !”

“एउटा जाबो सारी लगाउन पनि कति बेर लगाकी हो ? शर्मिला दिदीले टिसर्ट, प्यान्टमा ठाँट्टिएर हिँड्दा तिम्रोचाहिँ घण्टौं सारी मिलाउँदैमा जाने !”

“गार्डन किन त्यति फोहोर ? यो डगीलाई किन ननुहाई दे’को ? रमेशको बूढीले पनि कुकुरको स्याहार गरेकी नै छिन् त । नसक्ने भए क्यानल हाउस फिर्ता गर....।”

“बाबुहरूको स्कुलबाट फोन आ’को थियो आज, कुन्नी के फङ्सन छ रे । म अफिसको कामले भ्याउँदिन । तिमी जानू ।”

“राधा ! एक कप कफी बनाएर ल्याऊ न ।”
“राधा ! मेरो मोजा खोई ?”
“राधा ! जुत्तामा पालिस लगाइदेऊ है, बाबुहरूकोमा लगाउँदाखेरी ।”
“राधा ! बच्चाहरूको कपडामा आइरन लगाइदिँदा मेरो सर्ट–प्यान्टमा पनि लगाइदेऊ है । म हिँडे जिम गर्न ।”

“राधा ! बाबुहरूको होमवर्क हेरिदेऊ त । मलाई अफिसकै कामको ओभरलोड छ । आई एम टायर्ड टू ।”

“राधा ! निम्तोमा तिमी जाऊ है, म बिजी छु । भ्याउँदिनँ ।”

“राधा ! हाउ कोल्ड यू आर अन बेड । किनेर ल्याएको सेक्स डलजस्तो ! यु ह्याभ जिरो सेक्स अपिल ।” 

राधा ! राधा ! राधा ! 

मानौं, राधाको ज्यान फलामको हो । हात चारवटा छ । मुख सिलाइएको छ । मस्तिष्क रोबोटको हालिएको छ । स्वाभिमानमा भोटेताल्चा मारिएको छ । अनि भागका लागि इच्छा, आराम, आमोद–प्रमोद भन्ने विषय बनेको नै छैन !

“सञ्जय ! म नपढेकी गँवार नारी थिइनँ । साह्रै कुरूप पनि त थिइनँ । तिमी नै मरिहत्ते गरेर माग्न आ’का थियौ । बाबा–आमाको विरोधका बाबजुद मैले तिमीलाई रोजेँ । बाबाले भन्नुहुन्थ्यो– ‘लागेको बानी छुट्न गाह्रो हुन्छ लोग्नेमान्छेलाई । धनी, पढेलेखेको, हेन्ड्सम भएर के गर्नु ? अलि धेरै केटी खेलाउँदै हिँड्छ रे त्यो मान्छे । बिहेपछि पनि त्यस्तै रहिरह्यो भने जीवन नर्क हुन्छ छोरी ! मैले भनेको मान । सोझो सज्जन केटो पनि पाइन्छन् । यो केटालाई चाहिँ ‘नो’ भन्देऊ ।’

तर तिम्रो चेहरा देख्नेबित्तिकै मलाई के भयो भयो ! पहिलो भेटमै माया लागेर आयो । अनि बिग्रेकै बानी रहेछ भनेपनि सुधार्छु भन्ने लाग्यो । मैले ढिपी कसेँ । मेरो जिद्दीका अगाडि उहाँहरू हार्नुभयो र तिमीलाई स्वीकार्नु भयो । बाबा–आमाले तिमीलाई मानसम्मान दिनुभएकै थियो । ज्वाइँ मान्नुभएकै थियो । तिम्रै जागिरका लागि मैले आफ्नो हुँदोखाँदोको जागिर छाडेर यही घर व्यवहार र दुई बच्चाको रेखदेख सर्लक्क धानेँ । आखिर के पुगेन सञ्जय तिमीलाई ? ममा के कुराको कमी भयो र तिमीलाई त्यो नखरमाउलीको माया चाहियो ? अनि त्यस्तो गिफ्ट आजसम्म मलाई कहिल्यै दिएको सम्झना छ तिमीलाई ? तिमीलाई त न मेरो जन्मदिन याद रहन्छ, न त हाम्रो वेडिङ एनिभर्सरी नै !”

ओछ्यानमा ढल्किएर यस्तै तर्कना मनमा खेलाउँदा खेलाउँदै कतिखेर आँशुको ढिक्का कानभित्र पसिसकेछ, उसले थाहै पाइनँ । 

०००

सम्झिन्नँ भने पनि बारबार राधालाई त्यही क्यास्ट्रोको झोला याद आइरह्यो । मन्द मुस्कानसहितका ओठहरू र ती चार आँखाको चम्किलो भाका झल्झली नाचिरह्यो ।

“नकचरी आइमाई ! एउटी नारी भएर पनि नारीकै घर खोस्न तम्सिने ! पक्कै थाहा छ त, बच्चाको बाउ हो, विवाहित हो भन्ने ! ४५ वर्षकाले म कुमार केटो हुँ भनेर फँसाएन होला त ! खान पल्केकी हरामी केटी ! खुब चेपारो पार्दै धुत्छे होली नि मेरो लोग्नेलाई...” 

रिसको पारो पुनः ट्याक्सीमै हुँदाको बेला जसरी माथि उक्लियो– “त्यहीँ गएर जगल्ट्याउनुपर्ने रहेछ नखर्माउलीलाई ! बेक्कारमा हिँडेछु ।” 

राधालाई क्याफेमा केही नगरी यत्तिकै हिँडेकामा थकथकी लाग्न थाल्यो । 

“हुन त आफ्नै सिक्का खोटो भएपछि अरूलाई नि के दोष दिनु र ?” लामो निःश्वास छोड्दै गर्दा अर्को तर्कना मनमा खेल्यो– “सञ्जयको बारेमा बाबा सही हुनुहुन्थ्यो । म गलत रहिँछु । बाह्र वर्ष कुकुरको पुच्छर ढुंग्रोमा हाले नि बाङ्गाको बाङ्गै भनेको यस्तैलाई होला !”

मन बेस्मारी बेचैन भयो । छाती गह्रौं भएजस्तो, सास फेर्न गाह्रो भएजस्तो भयो । छट्पटी बढेर ओछ्यानको छेउमा बसिरहन सकिन । उठेर कोठाभित्रै टहलिन थाली । अचानक, भित्तामा झुन्डिएको ठूलो काठको फ्रेम भएको ऐनामा राधाको नजर पर्यो । छरपस्ट भएको कपाल, आँशुले लत्पताएको गाजल, बिनामेकअप फङ्ग उडेको सपाट चेहरा ! आफ्नै रूपरङ्ग देखेर खिन्न बनायो राधालाई । 

“उफ्फ ! बच्चाको हेरचाह, नाता कुटुम्ब, घरव्यवहार अनि लोग्नेको जागिर भन्दैमा मैले १५ वर्ष आफैंलाई बिर्सेछु ! हरेक श्रीमान्लाई आफ्नो श्रीमती अलि शृङ्गारपटार गरेर चिटिक्क परेर बसोस् भन्ने चाहना हुन्छ होला । साथीभाइका अगाडि लिएर हिँड्दा ‘वाह !’ सुनियोस् भन्ने चाहना हुन्छ होला । जतिसुकै व्यस्त भए पनि एक घण्टा बिहान छिटो उठेर आफैंलाई हल्का सिँगार्न समय निकाले पनि त हुन्थ्यो होला ! म पनि उस्तै हो ! लोग्नेलाई मात्र के दोष दिनु । त्यो केटीले आफूलाई कस्तो सजाएकी ! कपाल त्यस्तै सिल्की, अनुहारमा मेकअप त्यस्तै खुलेको, हरियो सारी कस्तो सुहाएको ! सञ्जयलाई पक्कै त्यही शृङ्गारले नजिक खिँचेको हुनुपर्छ । मैले यो चिज दिन्थेँ भने पक्कै ऊ मसँग चिस्सिने थिएन ।”

अकस्मात् आएको यो विचारले राधाको मनको ज्वारभाटालाई एक्कासि शान्त बनाइदियो ! उसले फेसवासले अनुहार धोइपखाली गरेर दराजबाट हरियो सारी र त्यसलाई सुहाउँदो ब्लाउज निकाली । अनि ड्रेसिङ टेबलअगाडि बसेर मेकअप गर्न थाली ।

“वाउ ! मामु, यू लुक्स सो ब्युटिफुल । हजुर कतै निस्किन लाग्नुभएको हो र ?” भर्खर स्कुलबाट आइपुगेको १२ वर्षको रोहनले विस्मयकारी नजरले हेर्दै भन्यो । 

आठ वर्षको कान्छो छोरो पनि मामुको बदलिएको स्वरूपलाई उस्तै गरी नियाल्दै थियो !

“तिमीहरू आइपुग्यौ ? ल, फटाफट ड्रेस खोलेर हात–मुख धोएर ज्ञानी भएर बस्ने । म खाजा रेडी गर्छु, हस् !”

राधाले आफ्नो अनुहार एकपल्ट घोरिएर ऐनामा हेरी । कुनै पनि कोणबाट लोग्नेको गर्लफ्रेन्डभन्दा कम सुन्दर लागेन । हरियो सारी अझै खुलेको देखी । अनि मुसुक्क हाँसी । हृदयको कतै कुनामा आत्मविश्वास जाग्यो । अनि बच्चाहरूलाई खाजा बनाउन व्यस्त भई ।

०००

“राधा ! यो डगीलाई पानी त राख्दिनु नि । हेर, विचरोको कपमा एक थोपा पानी छैन...”, झमक्क साँझमा घर आइपुगेको सञ्जय गार्डेनबाटै करायो– “दिनभर केही काम छैन, तैपनि यत्ति एउटा ककुरको स्याहार गरेको पाउँदिनँ ! थाहा छ ? कति हालेर किनेको हो यो जर्मन सेफर्ड ? पूरा २२ हजार ! हेर्न सक्दिनँ भनेको भए ल्याउने नै थिइनँ ।”

उसले कुकुरको टाउको र गर्धनमा सुमसुम्यायो । ‘हग’ गर्यो । कुकुरले पनि पुच्छर हल्लाउँदै ऊप्रति कृतज्ञता प्रकट गर्यो ।

बच्चाहरूलाई होमवर्क गराएर भर्खर खाना बनाउन भान्सामा छिरेकी राधा सञ्जय कराएको सुनेर जगमा पानी बोकेर हतारहतार बाहिर निस्की । उसलाई पूर्ण विश्वास थियो ‘आज मलाई देख्नासाथ लोग्नेको आँखा विस्मयले भरिनेछ । एकटक लगाएर हेर्नेछ अनि पछाडिबाट अङ्गालो मारेर कानमा सुस्तरी भन्नेछ– “वाह ! मेरी श्रीमतीजी ! हाउ ब्युटीफुल यू आर !” 

जगबाट पानी खन्याउँदै गर्दा लोग्नेबाट प्रशंसाका शब्द कतिखेर सुनुजस्तो भएको राधालाई– “लु ! के पारा हो आज तिम्रो ? कसलाई देखाउन यतिबेला सजिएर बसेकी ? टोलका केटाहरूलाई !” भन्ने रुखो आवाजले टाउकोबाट चिसोपानी खन्याएजस्तै बनायो । मर्ममा शाब्दिक तातो झीर रोपियो ! अनपेक्षित पीडाले रन्थन्याएर ऊ जडवत् त्यहीँ उभिइरही । लोग्नेभने उसलाई हेर्दै नहेरी भित्र पस्यो ।

राधाको मनमा सानोतिनो भूकम्प नै गयो । अनि मनमनै भनी– “नाउ ! आईएम स्योर । आई एम इन रङ ह्यान्ड ! म गलत थिएँ । बाबा, हजुर सही हुनुहुन्थ्यो । अबभने मैले जीवनकै ठूलो यो भुललाई सुधार गर्नुपर्छ र गर्छु पनि ।”

राधाको अनुहारमा दृढनिश्चयको एउटा भाव झल्कियो ।

०००

टेबलमाथि राखेको फाइल पल्टाउदै सञ्जयले थोरै आश्चर्यमिश्रित भावमा सोध्यो– “यो के हो ?”
“तिम्रो र मेरो १५ वर्षको यात्रा टुङ्ग्याउने निर्णय । डिभोर्स पेपर । आई वान्ट योर साइन ।” राधाले बच्चाको कपडा पट्याउँदै दराजमा थन्क्याउँदै ऊतिर हेर्दै नहेरी शुष्क स्वरमा जवाफ दिई ।

सायद जवाफ अपेक्षित भएर होला, ऊ खासै केही बोलेन । राधाको पारपाचुके गर्ने निर्णयले वास्तवमा भित्रभित्रै खुसी पनि भयो, तर भावलाई बाहिर प्रकट हुन दिएन । यतिबेलै गर्लफ्रेन्डको चेहरा सम्झियो– भर्खरकी छे, राम्री छे, मोर्डन छे । बोल्न, हाँस्न, खान जानेकी छे । गीत उस्तै मीठो गुनगुनाउँछे । डान्स उस्तै राम्रो गर्छे । उसलाई अपनाउँदा जीवन अहिलेजस्तो बोरियतसँग कट्ने छैन, यही सोच्दै ऊ ढुक्क भयो । 

(प्रिय पाठक ! हरेक कुराको सादृश्य वर्णन गर्दा कथा लामो हुन गएर तपार्इंलाई दिक्क लाग्नसक्ने हुनाले अबको घट्नालाई थोरै ‘फास्ट फर्वार्ड मुड’मा दौडाएँ है । अँ, अनि उनीहरू विधिवत रूपमा अलग भए । छोराहरू आमासँगै बस्ने अदालती फैसला रह्यो । यता सञ्जय स्वतन्त्र भएको मात्र के थियो, गर्लफ्रेन्डले लात हानी ! एउटा धनी एनआरएनसँग अमेरिका भास्सिई ! स्वास्नी र गर्लफ्रेन्ड दुवै गुमेपछि भने उसको दिनचर्या अस्तव्यस्त हुनथाल्यो । न खानको ठेगान न घर आउनको ठेगान । इस्टमित्र साथीभाइहरू यसै–यसै तर्किएर किनारा लाग्न थाले । अरूको त कुरै भएन, समयमा खान नपाएपछि उसको त्यै बफादार जर्मन सेफर्ड कुकुर पनि कतै गायब भयो । घर भुत–बङ्गलाजस्तो भयो । अनि आफू जोगीजस्तो !)

०००

दुई वर्षपछि...,
एक दिन अकस्मात भूगोलपार्कमा राधा र सञ्जय आमुन्ने–सामुन्ने भए । एकछिन त दुवैजनाले हेराहेर मात्रै गरे । बोली फुट्न हम्मेहम्मे प¥यो । के बोल्ने नबोल्नेको दोसाँधमा सञ्जयकै बोली फुट्यो– “सन्चै छ्यौ राधा ?” 

झुस्स बढेको दाह्री, खुज्मुजिएको सर्ट, मुर्झाएको अनुहार देखेर राधालाई नमीठो लाग्यो । विचरा ! त्यस्तो आगोजस्तो भर्भराउँदो मान्छे यस्तो भएर हिँड्दै छ भनेर कताकता माया पनि लाग्यो । छातीको देब्रेकुना चस्किएको भान भयो ! 

मलिन स्वरमा उसले भनी– “अँ, सन्चै छु । के रूप बनाएर हिँड्नुभएको यस्तो ? बिहे गर्नुभएको छैन अझै ?” 

ऊ केही बोलेन । पर क्षितिजतिर नियाली रह्यो । मनमा अतीतको छाया परेर होला आँखाको कुनो रसायो । रसाएको आँखा देखेर राधाले अनुमान गरिहाली, ‘पक्कै त्यो केटीले धोका दिई’ ।

“तिमीले बिहे गर्यौं ? छोराहरूलाई कस्तो छ ? मलाई कत्तिको याद गर्छन् ?” योभन्दा बढी सोध्न सकेन उसले । गला अवरुद्ध भएर आयो ।

“फेरि के बिहे गर्नु र, सञ्जय ! एकपल्टकोले नै जीवभर भारी पुग्ने गरेर चोट दिएको छ ! मेरो अबको जिन्दगी भनेकै तिनै दुई छोराहरू हुन् ।”

राधाको अनुहारमा पीडामिश्रित उदासी छायो । पार्कको हरियो धुपीको पात औंलामा खेलाउँदै भनी– “बरू तिमीलाई छोराहरूको याद आउँदैन सायद ! रोहनले मिस त बेस्सरी गर्छ तर अलि बुझ्ने भइसक्या’ छ, त्यति पिरोल्दैन । कान्छो अझै सानै छ, जतिखेर नि बाबा कहिले आउनुहुन्छ भनेर हैरान बनाउँछ । तिमीले आफ्नो फोन नम्बर चेन्ज गरेछौ । फेसबुक पनि डिएक्टिभ गरेछौ । कसरी तिमीसँग कन्ट्याक्ट् गराइदिनु मैले ? एकपल्ट भेटाउन लिएर आएको पनि थिएँ । घरमा ताला झुन्डिएको देखेँ, त्यत्तिकै फर्कियौं ।”

अब भने सञ्जयको संयमको बाँध टुट्ने तर्खर गर्दै थियो । त्यहीँ डाँको छाडेर रुँदै राधाको पाउ समाएर माफी माग्ने मन भयो । तर डिभोर्स दिइसकेको स्वास्नीसँग कुन मुखले माफी माग्नु ? गह्रौं मन बनाउँदै चौरबाट उठ्यो अनि बिस्तारै भन्यो– “ल राधा आफ्नो र छोराहरूको ख्याल राख है । उनीहरूलाई तिमीजस्तै ज्ञानी र असल मान्छे बनाउनू ।”

(हाल : भरतपुर १२, चितवन)