‘तँलाई रमेशले प्रायः हेरिरहेको देख्छु । अनेक बहाना बनाएर तेरो क्याबिनतिर गइरहन्छ ।’ लन्च खाँदै गर्दा रीताले सुनाई । ‘नचाहिने कुरा ! मलाई यस्तो कुरा गरेको मन पर्दैन भन्ने जान्दाजान्दै पनि किन मसँग यस्तो कुरा गर्छेस् ?’ खाँदै गरेको खाजालाई टेबलमै छोडेर उठिदिन्छु म । 

‘खोई; सबैले त्यही भन्छन् अफिसमा ! नपत्याए आफैँ विचार गर् न !’ थप्दै भन्छे रीता । 

उसले भनेको एक-दुई दिन त त्यो कुरालाई दिमागमा आउनै दिइनँ । त्यसपछि चाहँदा नचाहँदै पनि मेरो ध्यान रमेशमा जान थाल्यो । अकस्मात् दिमागमा कुनै कुरा घुसाई दिइसकेपछि त्यसलाई फ्याँक्न कहाँ सजिलो हुँदो रहेछ र ? अब गम्न थालेँ म; रीताले मलाई त्यसो किन भनी भनेर । 

रमेश मेरो क्याबिनमा आउँथ्यो । सकेसम्म मसँग बढी समय बस्न चाहेको छनक् दिन्थ्यो । छोटो कुरा छ भने पनि भूमिका बाँधेर त्यसलाई लामो पाथ्र्यो । उसको यस्तो व्यवहारबाट ऊ मसँग अनेक बहाना गरेर बढी समय बिताउन चाहन्थ्यो भन्ने मैले बुझिसकेकी थिएँ । झन् हाँसोउठ्दो कुरो त के थियो भने, मेरो क्याबिनबाट बाहिरिएपछि पनि फर्केर एकपटक मलाई हेरेकै हुन्थ्यो ! 

उसको यो क्रम सुरु भएको एक सातासम्म त मलाई कस्तो-कस्तो लागिरह्यो । त्यसपछि भने यसलाई सामान्य रूपमै लिन थालेँ । भोलि अफिस पुगेपछि क्याबिनमा बोलाएर राम्ररी सम्झाउनुपर्ला भन्ने मलाई लाग्यो ।

भोलिपल्ट चाँडै अफिस पुगेँ । रमेशलाई सम्झाउने बहानामै घरबाट अलि छिटै अफिसतिर हिँडेकी थिएँ । म क्याबिनमा बसेर रमेशको आउने प्रतीक्षा गर्न थालेँ । केही बेरमै ऊ क्याबिनमा प्रवेश गर्यो । उसले हातमा एउटा फाइल समातेको थियो ।

‘गुड मर्निङ ! के छ; आज अलिक चेन्ज देखिरहेको छु नि !’ नसुहाउँदो हासो हास्यो रमेश ।

मुखमा जोतिन आएको ‘गुड मर्निङ’को रुखो सम्बोधनले टाउको भित्रका स्नायूहरू तात्तिन थालेको आभाष हुन्छ मलाई । ट्वाल्ल हेरिरहने गुच्चाजस्ता आँखा र असुहाउँदिलो हासो पोतिएको उसका अनुहार, समेटिएर मेरासामु मडारिन पुग्छ । 

खिसिक्क हाँसेर सम्हालिने कोसिस गरेँ । । तर खै, मलाई एक्कासि के हुन्छ के ! ‘प्लिज ! इट्स टू मच, रमेश ! हामी यहाँ सँगै काम गर्न थालेको तीन-चार वर्ष भयो । तिमी काममा इमानदार र मिहिनेती छौ । सबैले तिमीलाई राम्रो मान्छन् अफिसमा । 

तर अनेक बहाना निकालेर घरिघरि मेरो क्याबिनमा आउने र फर्कीफर्की मलाई हेर्ने तिम्रो बानीले रियल्ली डिस्टर्ब भएको छ मलाई । तिम्रो दिमागमा के चलिरहेको छ आई डन्ट नो, तर मलाई यस्तो चिप काम गरेको मन पर्दैन । सो प्लिज, अबदेखि चाँहि यस्तो बिहेब तिमीबाट रिपिट नहोस् ।’ सासै नरोकी एकैपटकमा मनका सारा उद्वेग पोखिदिन्छु म । रमेश चुपचाप सुनिरह्यो मेरा कुरा अनि क्याबिनबाट निस्कियो । मनै हलुङ्गो भएको अनुभूति भयो मलाई !

त्यो दिनपछि रमेश मेरो वरिपरि देखिन छाड्यो । मलाई आनन्दको अनुभव भयो । साता दिनदेखिको असहज परिस्थिति विस्तारै सामान्य हुँदै थियो । कतै लुकेर पो हेरिरहेको छ कि मलाई, बेलाबेलामा यताउती हेर्थें पनि म । तर उसलाई कतै देख्दिनथेँ । मैले जे गरेँ ठीक गरेँ जस्तो लाग्यो । एउटा निरर्थक वास्तविकताबाट मुक्ति पाएकामा खुसी थिएँ म । 

घर र अफिस गरेर दिन बितिरहेका थिए । एकदिन आमा बिरामी परेर अस्पताल भर्ना गर्नुपर्ने भयो । पाठेघरको खराबीले गर्दा अप्रेसन गरेर तत्काल त्यसलाई फ्याँक्ने सल्लाह डाक्टरले दिएका थिए । त्यसका लागि रगतको बन्दोबस्त पनि तुरुन्तै गर्नुपर्ने भयो । फेरि नेपाल बन्द पनि त्यसैदिन परेकाले तत्काल रगत खोज्न निकै सकस् भयो । पछि मैले फेसबुक वालमा पोस्ट गरेँ, ‘कसैले यो गु्रपको रगत दिन इच्छुक भए यो फोन नम्बरमा कन्ट्याक्ट गर्नुहोला !’ 

अस्पतालमा म आमाको बेड भएको क्याबिन बाहिर टोलाइरहेकी थिएँ । अचानक रमेश मेरासामु देखापर्यो । एक त आफूलाई तनावले घेरेको अवस्था; त्यसमाथि रमेशलाई अगाडि देख्दा रन्का छुट्नु स्वाभाविक थियो । यद्यपि रिस उठे पनि केही नभनी चुप लागेर बसिरहेँ । 

‘कस्तो छ आमालाई अहिले ?’ रमेशले सोध्यो । 

‘अलिक च्यापेको छ । डाक्टरले चाँडो अप्रेसन गरे राम्रो हुन्छ भनेको छ । तर आज नेपाल बन्द भएकाले रगत जुटाउन सकिएन ।’ म भुइँतिर हेर्दै जवाफ दिन्छु । 

‘आमा र मेरो रगत एउटै ग्रुपको रहेछ । त्यसैले म यहाँ आएको हुँ । एकछिनमा मेरो भाइ पनि आउँदै छ । हामी दाजुभाइले अहिले दिन मिल्ने भए दिँदै गर्छौं । थप चाहिए पछि खोजौँला !’ यसो भन्दै रमेश नर्स भएतिर जान्छ ।

०००

बितेका दुई वर्षमा धेरै कुरामा परिवर्तन भए । देशको राजनीतिदेखि मेरो जीवनमा समेत ठूलै उथुलपुथुल आयो । रमेश र म दिनमा आठ-आठ घण्टासम्म एउटै अफिसमा सँगै काम गर्थ्यौं । झट्ट हेर्दा जीउडालमा त्यति राम्रो पनि थिएन ऊ । सबैलाई सहयोग गर्ने भावनाले परिपूर्ण उसको स्वभाव त आमा बिरामी हुँदाताका उसको तन्मयताबाट जानिसकेको थिएँ । यस्तो व्यक्तिसँग पछिपछि जति सङ्गत गर्दै गएँ, उसको मप्रतिको सकारात्मक व्यवहारहरू पनि थप बुझ्दै गएँ । यसरी नजानिँदो तरिकाले उसको नजिक पो हुन पुगेँ । 

अफिस बिदा छुट्टी भएको एक दिन उसलाई नदेख्दा पनि मन एकतमासले छट्पटिरहने भयो ! उसको न्यास्रो मेटाउन भोलिपल्ट आधा घण्टाअगाडि नै अफिस पुग्थेँ । धेरै कर्मचारी आइपुगेका हुँदैन थिए । ऊ बस्ने कुर्सीदेखि उसका औँलाहरूले छुने किबोर्डसमेतलाई अरूले नदेख्ने गरी छुन्थेँ । एक दिन उसँग बिछोड हुनुपर्दाको पललाई तिनै कुर्सी र किबोर्डसँग साट्थें । उसको क्याबिनमा भएका प्रत्येक निर्जीव वस्तुहरूले ऊ त्यहाँ भएको आभाष दिन्थ्यो । 

हरेक प्रेममा शारीरिक निकटता हुनैपर्छ भन्ने मलाई लाग्दैन । कतिपय सम्बन्ध यस्ता पनि हुन्छन् जहाँ शरीरको सम्बन्ध आवश्यक नै पर्दैन । मात्र एक-अर्काको उपस्थिति पर्याप्त हुन्छ । रमेशको र मेरो सम्बन्ध पनि त्यस्तै हुन पुग्यो । हामी आ-आफ्ना क्याबिनबाट एक-अर्कालाई हेर्दै रमाउँथ्यौँ । लन्च टाइममा सँगै बसेर खाजा खाएर पनि आनन्दित हुन्थ्यौँ । 

उसलाई मेरा हरेक चाहना थाहा थियो । मलाई पनि उसका प्रत्येक कुरा थाहा थियो । हामीबीच लुकाउनुपर्ने त्यस्तो कुनै कुरा केही पनि बाँकी थिएन । 

जिन्दगीको मोडमा भेटिएका मान्छेमध्ये कहिलेकाहीँ कसैसँग यसरी भेट हुन्छ कि ती अभिन्न अंग बन्न पुग्छन् । रमेश पनि विस्तारै मेरा निम्ति त्यस्तै अंग बन्न पुगिसकेको थियो । पहिले मलाई ठ्याम्मै मन नपर्ने उसका गुच्चाजस्ता आँखाहरूलाई हेरिरहन चाहन्थेँ अहिले ! उसको उपस्थिति मात्रले पनि शीतलता प्रदान गथ्र्यो । क्यान्टिनमा सँगै खाजा खाँदा कहिलेकाहीँ उसका औंलाहरू मेरो हातमा स्पर्श हुँदा मात्रै पनि यस्तो अनुभव गर्थेंं कि मानौं म सिमलको भुवा हुँ र उडिरहेकी छु ! 

रमेशसँगको सम्बन्धले मलाई सुखद अनुभूति हुन थालेको थियो । भाग्न चाहन्न थिएँ अब त्यो मिठासपूर्ण जीवनको वास्तविकताबाट । बरू सपना झैं लाग्ने खुसीहरूलाई समेटेर आत्मतृप्तिको अनुभव गर्न चाहन्थेँ । 

अब अगाडि हुन्छ के त ?

दिनहरू बित्दै थिए । जबजब आफूलाई ऐनाअगाडि पाउँथेँ; मभित्रको ‘म’ फुत्त अगाडि आएर प्रश्न गर्न थाल्थ्यो, ‘तैंले अहिले जे गरिराखेकी छेस् के त्यो सही हो त ? के समाजले त्यसलाई पचाउन सक्ला ?’ यस्ता थुप्रै प्रश्नहरू एकएक गरेर तेर्सिन थाल्थे मेरासामु । यस्तो सोच्दा ऐंठन भएर सपनाबाट अचानक ब्युँझेपछिझैं पसिनाले निथ्रुक्क भिज्थेँ । मुटुमा कम्पन र टाउकोमा चक्कर एकैपटक लागेर ओछ्यानको सहारा लिन पुग्थेँ । 

भविष्य के हुन्छ कसले देखेको छ र ? मैले अहिले जे गर्दै छु आफ्नो नजरमा त्यो सही हो वा गलत, त्यो मलाई थाहा छैन । भोलि आइपर्ने सभ्भावित अपमान र तिरस्कारयुक्त प्रतिक्रियाहरू सामना गर्न आफूलाई बलियो पार्दै जान थालेँ म । अरू उपाय पनि त थिएन ! आइपर्ने हरेक परिस्थितिसँग लाप्पा खेल्न तयार भएर बस्न थालेँ भित्रभित्रै । सधैं अरूका निम्ति मात्र कति बाँच्नु ? अबका दिनहरू आफ्नै लागि बाँच्न चाहन्थेँ । यो मेरो पहिलो र चोखो प्रेमको आवेगलाई अरूहरूले मन पराएनन् भन्दैमा किन सेलाउन दिउँ ?

मलाई यति मात्र थाहा छ, म जे गरिरहेकी छु इमानदार भएर गरेकी छु । म गर्वका साथ भन्नसक्छु, यो मेरो आत्मीय प्रेम हो । यसमा कुनै किसिमको प्राप्ति वा स्वार्थ लुकेको छैन । समाजका अगाडि म गलत हुन सकुँली । तर वास्तविकता के हो भन्ने कुरा या त भगवानलाई थाहा छ या म स्वयंलाई । फरक कति मात्रै हो भने, म एकैपटक दुई पुरुषसँग प्रगाढ प्रेम गर्छु । 
पहिलो मेरो श्रीमान् र अर्को रमेश । 

मेरो विषयमा थाहा पाउनेहरूको मनमा शंका उत्पन्न हुन सक्छ । पारिवारभित्रका समस्या, सम्पत्तिको अभाव, शारीरिक सुखबाट वञ्चनाजस्ता सम्भावनाका आशंकामा मेरो भूमिका धूमिल पार्ने प्रयास पनि हुन सक्छ । त्यसो त इज्जत-प्रतिष्ठा, मानसम्मान, सम्पत्तिदेखि शारीरिक सुख, मायाजस्ता यावत् कुराहरूमा मेरा श्रीमान्‌बाट म सन्तुष्ट छु । अघिल्लो जुनीमा कुनै पुण्य काम गरेकी हुनाले नै यस्ता असल र सज्जन श्रीमान् पाएकी हुँ भन्ने लाग्छ मलाई । मेरो आज जुन उन्नति र प्रगति छ; त्यो सबै मैले मेरा श्रीमानकै कारण पाएकी हुँ । जेजस्तो निर्णय लिन पनि स्वतन्त्र छु म । कारण हो, मेरा श्रीमानको मप्रतिको पूर्ण विश्वास । 

यति सबै हुँदा-हुँदै पनि आफूलाई रित्तिएको पाउँथे म । सबैथोक हुँदा-हुँदै पनि मेरो जीवन निस्सार बन्दै गएको आभास हुन्थ्यो मलाई । श्रीमान्‌को छातीमा टाउको राखेर निदाउँदा पनि त्यो निद्रा खल्लो लाग्थ्यो ! एउटा सज्जन र सम्पन्न श्रीमान् पाउँदा मलाई सबैले तँजस्तो भाग्यमानी श्रीमती अरू को होला र ? भनि रहँदा, अनुहारमा खुसीका रेखाहरू त देखिन्थे तर मनमा त्यो खुसीको सञ्चार भएको पाउँन्नथेँ । 

रमेशको आगमनपछि भने त्यस्तो खुसीको अनुभव सँगालेकी थिएँ मैले । मेरा हरेक पल अब मोहक अनि म आफैं पनि आनन्दमा मग्न हुन थालेकी थिएँ । श्रीमान्सँग मेरो कुनै किसिमको समस्या थिएन । उनीबाट सबै कुराको प्राप्ति मलाई भएको थियो । उनिसँगको मेरो यौन जीवन पनि सन्तुष्टिपूर्ण थियो । तर पनि मलाई किन किन श्रीमान्‌को मायालु अँगालोभन्दा रमेशको हल्का स्पर्श नै बढी महत्त्वको लाग्न थालेको थियो । 

श्रीमान्‌ले मलाई दिएको माया र रमेशको मप्रतिको व्यवहारलाई मैले तुलना गर्न थालेँ । विल्कुल फरक धारमा उभिएका थिए उनीहरू दुवै । गुम्दै गएको आफ्नो अस्तित्वलाई मैले रमेशको आँखाभित्र खोज्न थालेकी थिएँ । सबै कुरा भएर पनि उजाड जीवन बाँचेकी मलाई रमेशको आगमन हरियाली आएजस्तो भएको थियो । 

म श्रीमान्‌को अगाडि त हुन्थेँ तर सयौं कोस टाढा पाउँथे आफूलाई उनीबाट । सुन्दर भविष्य निर्माणका लागि कामप्रतिको उनको आशक्ति र सबैभन्दा अगाडि पुग्ने महत्त्वकांक्षा थियो मेरो श्रीमान्‌को । के श्रीमती अनि आफ्नो घरपरिवार सुन्दर भविष्य भित्रै पर्दैनन् र ? मैले श्रीमान्सँग जोडेर निर्माण गर्न खोजेको मेरो सुन्दर संसारको जग नबन्दै भत्कन लागेको थियो । मैले कैयौं रात ननिदाईकनै बिताउनुपथ्र्यो । कैयौँ रातका बेहिसाब हिसाब श्रीमान्‌बाट पाउँदिनँ भन्ने बुझिसकेकी थिएँ । काम गरिरहँदा, ‘तिमी थाक्यौ होली के सहयोग गरिदिउँ’ भनिदेऊन्, अँध्यारो अनुहार छ, के भयो तिमीलाई आज भनेर सोधिदिऊन्, मेरो मनभित्रका अटसमटस भावनालाई बुझिदिऊन् । यस्तैयस्तै तर्कना चल्थ्यो मनमा । तर त्यो मैले कहिल्यै पाइनँ । 

म श्रीमान्‌को आँखामा प्रेमको परिभाषा खोजिरहेँ । निस्सार प्रेम ! के मूल्य मेरो साथ र प्रेमको ? रमेश आउनुपूर्व, रित्तो मस्तिष्कमा एउटै कुरा चल्थ्यो, अहिले मसँग जे छ; त्यो नै सबैथोक हो मेरो । म मात्र नभएर सबैको जीवन यसरी नै सम्झौतामा बगिरहेको छ भन्ने लाग्थ्यो । तर रमेशको आगमनपछि भने कसैको साथले पनि यति आनन्द मिल्दोरहेछ भनेर बुझ्न थालेँ । उसँग म जति नजिक हुँदै गएँ, उति सम्मोहित हुँदै गएँ र उसप्रतिको मेरो रहर पनि तीव्र हुँदै गयो । कहिलेकाहीँ उसको फोन अथवा म्यासेज नआउँदा पनि ढुक्क मन फुलेर आउँथ्यो ।

मैले फेर्ने सासको स्थितिबाटै रमेशले मेरो अवस्थाबारे चाल पाउँथ्यो । ऊ मेरा आँखाबाटै मेरा मनका कुरा पढ्न सक्थ्यो । हरेक सूक्ष्म कुराहरूको विचार गथ्र्यो । मेरा प्रत्येक सुख-दुःखका कुराहरू आफ्नै झैँ गरेर सुन्थ्यो । उसँग आफ्ना मनका कुराहरू पोखिरहँदा उसका ती सुन्दर आँखाहरूमा मप्रतिको माया प्रस्ट रूपमा पढिरहेको हुन्थें । एक किसिमले यान्त्रीकरणमा अभ्यस्त भइसकेको मेरो जीवनमा उसले गति प्रदान गरिदिएको थियो । 

मभित्र कैयौँ अभिलाषाहरूले जन्म लिन थाले । सबैभन्दा ठूलो कुरा त, एक्लै रमाउन थालेकी थिएँ म । त्यसका लागि रमेश नै सामु हुनुपर्छ भन्ने थिएन । ऊसँग बिताएका पलहरू, मप्रति उसको पर्वाह र मसँग जिस्किएका क्षणहरूलाई सम्झिँदा मात्र पनि मलाई काफी हुन्थ्यो । जुन व्यवहार मैले आफ्नो श्रीमान्‌बाट कहिल्यै पाइनँ, श्रीमान्‌बाट पाउन खोजेको जुन साथ र बिताउन चाहेको समय थियो, त्यो रमेशबाट पाएकी थिएँ । रित्तो मन लिएर, आफैंलाई सान्त्वना दिँदै कति बाँचु अब पनि !

यो माया प्रेम भन्ने कुरा नै अचम्मको हुँदो रहेछ । आफ्नो श्रीमान् र प्रेमी दुवैलाई धेरै प्रेम गर्छु । यी दुईबिना मेरो अस्तित्व नै छैन कि भन्ने लाग्न थालिसकेको छ अब मलाई । समाजले के सोच्छ मलाई त्यसको कुनै पर्वाह छैन । कसलाई पो भन्न छाडेको छ र यो समाजले । समाजकै कारण रमेशलाई त्याग्नु भनेको आफैंलाई अन्याय गरेसरह हुँदैन र ? काँतर भएर निष्क्रिय र उदास जीवन बाँच्न चाहन्नँ अब । गलत पनि के नै गरेको छु र मैले ? आफ्नो घर परिवारप्रति गर्नुपर्ने कर्तव्य अनि मायामा कुनै आँच आउन दिएकी छैन । श्रीमान्‌लाई हरेक हिसाबले खुसी राखेकी नै छु । बच्चा-बच्चीहरूप्रति गर्नुपर्ने कर्तव्यबाट पनि पछि हटेकी छैन ।

मात्र केही समय आफ्नो निजी जीवन बाँच्न खोज्दा समाजले बाधा खडा गर्छ भने त्यससँग जुध्न म तयार छु । मैले गर्ने माया प्रेम तथा सम्मानमा कुनै कमी आउन दिने छैन, दुवै जनालाई । यो सास रहन्जेल निःस्वार्थ माया गर्ने छु दुवैलाई ।

आजको दिनसम्म आइपुग्दा रमेशले पनि त्यत्तिकै माया गर्छ जति म गर्छु । र मलाई जहाँसम्म लाग्छ, मेरो श्रीमान्‌ले पनि मलाई बुझ्नुहुनेछ । यदि रमेश र मेरो सम्बन्धबारे थाहा पाउनुभएको खण्डमा उहाँबाट के कस्तो प्रतिक्रिया आउँछ त्यो समयले नै बताउनेछ । र उहाँका हरेक निर्णयलाई सहर्ष स्वीकार गर्नेछु । 

हो, म दुई पुरूषलाई औधी माया गर्छु । भोलिका दिनमा श्रीमान् र रमेश मेरो साथमा हुन वा नहुन पनि सक्छन् तर उनीहरूको माया आजीवन मेरो अंगअंगमा सल्बलाई रहनेछ । मायामा पाउनु मात्रै ठूलो कुरो होइन । नपाएर पनि धेरै कुरा पाएसरह हुन्छन् । रमेशको पनि आफ्नो परिवार छ । म भनेर उसले आफ्नो सुन्दर परिवारलाई बर्बाद गर्न पनि हुँदैन । मात्र आफ्नो खुसीका लागि भन्दै मैले मेरो सिँगो परिवारलाई पनि त त्याग्न सक्दिनँ ! तर जहिलेसम्म उसको साथ र माया पाउँछु त्यो नै ठूलो हुनेछ मलाई । त्यसपछिको एक्लोपन र रित्तोपनलाई रमेशसँग बिताएका मीठा पलहरूको लेपले शीतल बनाइराख्नेछु । 

भविष्यमा रमेशमा मप्रति कस्तो व्यवहार रहला, त्यो त समयले बताउला, तर उसको मायाले बिहानीको मीठो हावा बनेर सधैं मलाई बेरिरहनेछ । भगवानसँग पनि यही माग्छु चितामा यो शरीर नडढुन्जेलसम्म ऊप्रतिको माया र सम्मानमा कुनै कमी नआओस् । 

मेरो सारहीन जीवनमा आएर जुन खुसी उसले दिएको छ, त्यसको आजीवन ऋणी रहनेछु । अनि भगवान्सँग यही प्रार्थना गर्छु कि उसको पारिवारिक जीवनमा पनि कुनै अड्चन नआओस् । उसको त्यो भावुक अनि प्रेमिल आँखाहरूमा खुसीका चमक अझै छाओस् । 

पूर्णिमाको रातमा देखिएको उज्यालो जुनजस्तै सफा मन लिएर आशामा नभै विश्वासमा बाच्ँन चाहन्छु म । रित्तो मन लिएर बाँच्नुको अनुभव राम्रोसँग लिइसकेकी छु मैले । तर त्यही रित्तोपनलाई अब उप्रान्त स्वीकार्न सक्दिनँ । आजको दिनसम्म आइपुग्दा, छातीमा हात राखेर सबैका अगाडि भन्न सक्छु, मैले कुनै गल्ती गरेकी छैन । कसैलाई माया गरेकै भरमा मेरो चरित्रमाथि कसैले औंला ठड्याउँछन् भने त्यसमा मेरो भन्नु केही छैन ।
asendai90@yahoo.com