तिमी जहाँ राख्यो त्यहीँ बसिरहन्छौ, 
बाटोछेउ, घरको कुना, चोक, गल्ली जहाँ पनि 
बसिरहन्छौ, चुपचाप चुपचाप ।

घाम, झरी, असिना, हुरी, हिउँ–तुसारो, दिन अनि रात 
कुनै पर्वाह छैन, सबै सहिरहन्छौ     
किनकि, तिमीमा सहने शक्ति छ ।

कैयौँ दिन भोकै राखे पनि भोजन माग्दैनौ,
बत्ती नबाले पनि अँध्यारो भो भन्दैनौ,
फूलैफूलले छोपिदिँदा अनि अगरबत्तीको धुवाँले भरिदिँदा
अहँ ! पटक्कै निस्सासिँदैनौ ।

मुस्कुराइरहन्छौ मन्द–मन्द 
किनकि, तिमी कुनै कुशल कलाकारको सुन्दर कलाकृतिमा अंकित छौ !
श्रद्धा–सम्मान गरून् कोही,
घृणा–तिरस्कार गरून् कोही, 
बाटोछेउको ढुंगामा समाहित तिमी    
यात्रुले लत्याउँदा पनि रिसाउँदैनौ, 
भक्तले पुज्दा पनि अहम् गर्दैनौ, 
स्थिर रहन्छौ सदा शान्त अनि सौम्य ।

तिम्रा आँखासामु अपराधीहरू स्वतन्त्र हिँडिदिन्छन्, 
भ्रष्टाचारीहरू निर्दोषीको अभिनय गरिरहन्छन्,
निर्धा–निमुखाहरूमाथि दुष्टहरूले दाह्रा धसिरहन्छन् 
तर पनि तिमी बोल्दैनौ ! कति महान् छौ तिमी !
तर, म तिमीजस्तो महान् हुन सक्दिनँ ! 
म अन्याय पटक्कै सहन सक्दिनँ !

देवी बनाएर पहिला शिरमा चढाउने 
अनि दासीतुल्य फेरि पैतालाले दबाउने 
सफल नाटककारको म विरोध गर्दछु !

प्रतिष्ठाको खोल ओढेर अर्काको अस्मितामाथि खेलबाड गर्ने 
कथित महापुरुषलाई म सम्मानको माला पहिर्याउन सक्दिनँ ! 

परम्परा र संस्कृतिको नाममा 
आफ्नो आँगनमा आफ्नै सन्तानको बलि दिएको 
टुलुटुलु हेरेर बस्न पनि सक्दिनँ म तिमीजस्तो !

अपराध र व्यभिचारले रंगिएको भेटी
चुपचाप स्वीकार गरेर 
तिनलाई उन्मुक्तिको वरदान दिन सक्दिनँ म !

त्यसैले म आलोचित छु, तिमी आलोचनारहित सर्वमान्य छौ !
तिमी पीडामा रुँदैनौ, खुसीमा हाँस्दैनौ 
अन्यायमा बोल्दैनौ, अत्याचारको विरोध गर्दैनौ, 
जहाँ जे भए पनि चुपचाप हेरिरहन्छौ,
त्यसैले त तिमी भगवान् हौ !
तर, म तिमीजस्तो हुन सक्दिनँ !

मलाई अधिकार चाहिन्छ, स्वाभिमान चाहिन्छ, 
अन्याय र असत्यका विरुद्ध विद्रोह बर्साउँछु,
त्यसैले त म सदा शंकटग्रस्त हुन्छु,
किनकि, म तिमीजस्तो देवता होइन, फगत मान्छे हुँ !