site stats
बाह्रखरी :: Baahrakhari
कला
Global Ime bankGlobal Ime bank
Nabil Bank Banner adNabil Bank Banner ad
‘नाइँ नभन्नू ल’देखि ‘छक्का पञ्जा’, मेकअप आर्टिस्टदेखि प्रहरीको छापासम्म 
Sidddhartha Bank Banner AdSidddhartha Bank Banner Ad

तिहारको दिन, यसै रमाइलो । त्यसमाथि पनि खुसीको खबर थपियो भने के होला ? निश्चय नै खुसी दोब्बर हुन्छ । त्यसमा पनि अपेक्षै नगरेको खुसी थपियो भने ? खुसीको पारोले पहाड चढ्छ ।

वि.सं. २०७१ सालको तिहारको दिन थियो । वर्षा (शिवाकोटी)को फोनमा घण्टी बज्यो ।

सुमन गैरेको फोन थियो । उनले भने, ‘एउटा सिनेमाका लागि नयाँ फेस चाहिएको छ, प्रतिमा (श्रेष्ठ)जीले तपाईंलाई रिफर गरेकाले फोन गरेको हुँ । भोलि अफिस आउनुस् है ।’ 

KFC Island Ad
Dabur Nepal
NIC Asia

टीकाको दिन, सबै घरमै थिए । अनपेक्षित अफर आयो । वर्षालाई के गरौँ के गरौँ भयो । सबैले भने– एकपटक ट्राई गर, राम्रो भयो भने ठिकै छ, होइन भने ड्रप गरिदेऊ ।

अलिअघि, 
वर्षा ओपन एक्सपोज हुने स्वभावकी थिइनन् । गीत सुन्थिन् । कपी गर्न मन लाग्थ्यो, तर अरूका अगाडि नाच्न लाज लाग्थ्यो । लाजबाट जोगिँदै नक्कल गर्ने उपाय भने थियो । 

Royal Enfield Island Ad

जस्तै ? 

ढोका लगाउँथिन् । पर्दा तान्थिन् । नाच्थिन् । एक्सप्रेसन दिन्थिन् । रहर पूरा हुन्थ्यो । स्कुलमा डान्स गर्थिन् । सायद घरमा ढोका थुनेर गरेको नक्कलले काम गरिरहेको थियो । डान्स हेर्नेहरू वर्षालाई भन्थे– यो त हिरोइन हुने खालकी छ । तर, न वर्षाका बुवा सिनेमा इन्डस्ट्रीमा न त आमा । न वर्षामा नै हिरोइन हुने रहर सवार थियो ।

तर, अरूले बारम्बार एउटै कुरा ‘यो त हिरोइन हुन्छे कि क्या हो !’ भन्दा कताकति हुन्छु कि भन्ने लाग्थ्यो । तर, त्यसलाई उनले सपना बनाइनन् । हिरोइन भएर टेलिभिजनमा छमछम माधुरी, श्रीदेवी र करिष्मा मानन्धरजस्तै नाच्छु भन्ने लक्ष्य लिइनन् । सेतो पर्दामा अनेकन् अभिनय गरूँला भन्ने रहर फुलाइनन् ।

सन् २०१४ मा एपेक्स कलेजमा स्नातक अध्ययन गर्दै थिइन् । कलेजले मिस्टर एन्ड मिस एपेक्स कम्पिटिसिन गर्ने भयो । प्रतिमा श्रेष्ठले एक हप्ता कोरियोग्राफी सिकाइन् । कम्पिटिसनको दिन आयो । मिस नेपाल फर्स्ट रनरअप शुभेच्छा खड्का र गायिका आस्था भण्डारी निर्णायक भएर आए । वर्षाका निम्ति भने निर्णायकमण्डल अलि फरक थियो । 

किन ? 

“शुभेच्छा र आस्था दुवै मेरा प्लस टुका क्सालमेट थिए, ह्वाइटहाउस कलेजमा सँगै पढेका,” वर्षा भन्छिन्, “आफ्नै साथी निर्णायक हुँदा म अलि नर्भस भएको थिएँ ।”

तर, त्यहाँ उनले अरूभन्दा आउटस्ट्यान्डिङ पफर्मेन्स दिइन् । कारण, उनी घरमा टेलिभिजनमा हेरेर अरूको नक्कल गर्थिन् । एक हप्ता कलेजमा कोरियोग्राफीको तालिम लिँदा क्याटवकदेखि मञ्चमा प्रस्तुति केही निखारिएको थियो ।

त्यही देखेर प्रतिमाले वर्षालाई रिफर गरेकी थिइन् । सुमनले वर्षालाई भनेका थिए– प्रियंका कार्की, सुरजसिंह ठकुरी, सरोज खनालगायत हुनुहुन्छ । टेलिभिजनमा हेरिरहेका कलाकारको नाम सुनेर भने काम गरौँ कि भन्ने लाग्यो ।

वर्षा सुमनलाई भेट्न उनको अफिस पुगिन् । उनले सेटमै जाऊँ भनेर थापाथली पुलछेउको एउटा घरमा पुर्‍याए – जहाँ भइरहेको थियो, सिनेमाको छायांकन । ‘यी आँखामा तिमी छौ...’ गीत बजिरहेको थियो । कोही मान्छे बोलेका थिएनन्, शान्त थियो ।

“त्यो गीतले मलाई टच गर्‍यो । आहा, कस्तो राम्रो ! भन्ने भयो । फर्स्ट इम्प्रेसन नै राम्रो पर्‍यो,” वर्षा सम्झिन्छिन्, “सट सकियो, म आएको थाहा पाएपछि डिरेक्टर (विकास आचार्य) आएर मेरो पनि घर विराटनगर हो नि भनेर आफ्नोपन देखाउनुभयो ।”

वर्षालाई देखेर सबै खुसी भए । कारण, उनीहरूले खोजेको जस्तै फेस रहेछ वर्षाको । “ओहो, ठ्याक्कै मिल्ने ! खोजेकै जस्तो अनुहार भनेर सबै पोजिटिभ हुनुभयो,” वर्षा अतीतका दिन कोट्ट्याउँछिन्, “मैले के गर्नुपर्छ भनेर सोधेँ । उहाँहरूले दुईतीन दिन रेगुलर सेटमा आऊ, घुलमिल भएपछि सजिलो हुन्छ भन्नुभयो ।”

वर्षालाई स्क्रिप्ट दिइयो । २० पेज लामो स्क्रिप्ट थियो । डाक्टरको चरित्र थियो । पढिन् । उनको पार्ट मात्र थियो । फिल्म कहाँ, कसरी अगाडि बढ्छ भन्ने उनलाई थाहा भएन । कति सिनेमाका टर्म थिए । उनले बुझिनन् ।

छायांकन गर्न उनको मात्र पार्ट बाँकी रहेछ । विकास वर्षालाई देखेर खोजेजस्तै मान्छे पाइयो भनेर ढुक्क थिए । स्क्रिप्ट पढेपछि वर्षामा भने कन्फिडेन्स झन् लुज भयो । उनी दोस्रो दिन नै स्क्रिप्ट बोकेर म काम गर्दिनँ भनेर सेटमा पुगिन् ।

तर, विकासले उनलाई पटक–पटक सम्झाए । भन्थे, ‘कन्फिडेन्ट मात्रै भएर आऊ, काम गराउने जिम्मा मेरो ।’

दुई दिनमा चारपाँचपटक काउन्सिलिङ गरेपछि बल्ल वर्षा काम गर्न तयार भइन् । काम गर्न त तयार भइन्, तर भनिन्, ‘म यति धेरै काम गर्न सक्दिनँ, मेरो सिन घटाइदिनु ।’

सिनियर र सेटको माहोल देखेर वर्षा डराइन् । सिन घटाइदिन पटक–पटक अनुरोध गरिन् । केही सिन विकासले घटाइदिए पनि ।

बत्तिसपुतली राम मन्दिरबाट सुटिङ सुरु गरिन् । विकासले वर्षाको भावना बुझेका थिए । पहिलोपटक क्यामेरा फेस गर्न गाह्रो हुन्छ भनेर सबैभन्दा सजिलो सिन छानेर दिए ।

“तिम्रो स्माइल राम्रो छ, फर्स्ट सिन नै स्माइलबाट लिन्छौँ भन्नुभयो । तर, मैले त्यही स्माइल दिन सकिनँ । मेरो ओठ डरले थरर्र काम्यो । मैले त्यो सिन गर्न सकिनँ,” वर्षा स्मरण गर्छिन्, “त्यो सट होल्ड गरेर लिप्सिङ गर्न सजिलो हुन्छ भनेर गीतको लिप्सिङ गर्न दिनुभयो ।”

पाँच दिनमा सुटिङ सकियो । सिनेमेटोग्राफर पुरुषोत्तम प्रधानले वर्षाको अन्तिम सट खिचेपछि भने, ‘बल्ल वर्षामा कन्फिडेन्ट देखियो ।’

जब वर्षामा डर हट्यो, सुटिङ पनि सकियो । जब क्यामेराका अगाडि पर्न रहर जाग्न थाल्यो, सिन सकियो ।

पहिलो सिनेमाबाट उनले ३० हजार रुपैयाँ पारिश्रमिक पाइन् । प्रोडक्सनले ड्रेस किन्नलाई १३ हजार छुट्टै दिएको थियो ।

प्रिमियर हुने भयो । परिवार र रिफर गर्ने प्रतिमा समेतलाई लिएर सिटी सेन्टर पुगिन् । मिडियामा वर्षा डेब्यु लिड एक्ट्रेस भनेर समाचारहरू आइरहेका थिए ।

“तर, जब मैले हलमा सिनेमा हेरेँ – मलाई त मेरो सिन हेर्नै पुगेन । आफ्नो सिन निकै थोरै रहेको महसुस गरेँ,” वर्षा भन्छिन्, “त्यहीबीचमा अरू चलचित्रबाट अफर आइरहेको थियो । समाचारहरू आइरहेका थिए । त्यही भएर पनि कति थोरै सिन भन्नेजस्तो लाग्यो ।”

वर्षा कहिले साथीलाई लिएर कहिले परिवारलाई लिएर मास्क लगाएर हल जान्थिन् । सातपटक हेरिन्, ‘नाइँ नभन्नू ल–२ ।’ उनले कमेन्ट पाइन्, ‘स्क्रिनमा पनि राम्रो देखिँदो रहेछ, तर रियलभन्दा अलि मोटो देखिने रहेछ ।’ “मोटो देखिने समस्या त अहिलेसम्म छँदै छ,” उनी भन्छिन् ।

पहिलो सिनेमा हिट भयो । दर्शक र सिनेकर्मी दुवैमाझ वर्षा नोटिस भइन् । कलेजमा उनलाई जिस्काउन थाले । सेलिब्रिटी भन्न थाले । साथी र शिक्षकले ट्रिटमेन्ट गर्ने तरिकामा परिवर्तन भयो । त्यसको असर कक्षामा उपस्थितिमा देखियो । कलेज जानेक्रम पातलियो । म्युजिक भिडियोमा व्यस्त हुन थालिन् । कलेज तारिक थाम्न गएजस्तो हुन थाल्यो । 

० ० ०

आलोक नेम्वाङ निर्देशित म्युजिक भिडियोमा वर्षाले काम गर्न थालेकी थिइन् । आलोक, उनको टिम र वर्षाले सँगै हेरेका थिए, ‘टलकजंग भर्सेस टुल्के’ । त्यो चलचित्र हेर्दै वर्षालाई लागेको थियो– यो मान्छेसँग फिल्म खेल्न पाए हुन्थ्यो । खगेन्द्रको काम गजब मन परेकाले उनीसँग काम गर्ने रहर लागेको थियो ।

भलै, उनलाई सिनेमा नै मेरो करिअर हो भन्ने थिएन । लिड रोलको प्रस्ताव कहिले आउला भन्ने पर्खाइ थिएन । त्यसको पनि कारण छ । 

कस्तो कारण ? 

त्यो समय वर्षालाई म्युजिक भिडियोमा काम गर्नै भ्याइ नभ्याइ थियो । पारिश्रमिक पनि राम्रो थियो । वर्षा त्यस्तो समय आलोकसँग काम गरिरहेकी थिइन्, जुन बेला आलोकको म्युजिक भिडियोमा काम नगरी कुनै पनि मोडल कम्प्लिट हुन्न भन्ने थियो ।

त्यसमा पनि ‘नाईं नभन्नु ल–२’ पछि चलचित्रमा काम नगरेको एक वर्ष भइसकेको थियो । मात्र ‘टलक जंग भर्सेस’ मन परेर त्यो टिमसँग काम गर्ने रहर पलाएको थियो ।

आलोक केही समयपछि चलचित्र बनाउने योजनामा थिए । उनको क्लोज सर्कलभित्र वर्षा अटाइसकेकी थिइन् । त्यसैले चलचित्रमा काम गरेँ भने सायद त्यही गर्छु होला भन्ने उनको सोच थियो ।

तर, त्यसको करिब पाँच महिनापछि आलोकले सांसारिक संसारबाट बिदा मागे । म्युजिक भिडियोकै सर्कलमा सीमित रहेकाले वर्षालाई अब चलचित्रको आस थिएन । अफर आए ठिकै छ, नआए म्युजिक भिडियो नै गर्छु भन्ने मनस्थितिमा थिइन् ।   

नेपालीमा एउटा उखान छ, ‘तँ चिता म पुर्‍याउँछु ।’ यो उखान वर्षामा चरितार्थ भयो । निर्माता माधव वाग्लेले ‘पशुपति प्रसाद’का लागि अफर गरे ।   

‘नाइँ नभन्नू ल–२’ र ‘मिस्टर झोले’को सम्पादन एकै ठाउँमा भइरहेको थियो । त्यहीँ निर्देशक दीपेन्द्र के खनालले वर्षालाई देखेका रहेछन् । “त्यहीँ उहाँले मलाई यो त बोल्न नसक्ने नसक्ने जस्तो देखिने रै’छ भन्नुभएको रहेछ, कमन फेसजस्तो पनि देखिने भएकाले मलाई माधव वाग्ले दाइले ‘पशुपति प्रसाद’का लागि अफर गर्नुभयो,” वर्षा नोस्टाल्जिक हुन्छिन् ।

यसपटक पूरै स्क्रिप्ट उनको हात पर्‍यो । स्क्रिप्ट पढ्दा उनले महसुस गरिन्, ‘यो त प्रकाशन भइसकेको कुनै पुस्तक हो, राम्रो स्क्रिप्ट त यस्तो पो हुने रहेछ !’ स्क्रिप्ट पढ्दै उनले इन्जोय गरिन् । स्क्रिप्ट पढ्दा नै उनको दिमागमा सिनेमाको पूरै भिजुअल आइसककेको थियो । “स्क्रिप्टमा जे थियो, डिट्टु भिजुअलमा आएको थियो,” वर्षा सुनाउँछिन् ।

आफ्नो क्यारेक्टरलाई लिएर भने वर्षालाई ठूलो अपेक्षा थिएन । कारण, उनको रोल नै धेरै थिएन । भएको चरित्रमा पनि संवाद थिएन । बोल्न नसक्ने चरित्र उनको पोल्टामा थियो । यद्यपि, उनले अफर नकारिनन् । कारण, त्यो टिमसँग काम गर्ने चाह थियो ।

दीपेन्द्रले वर्षालाई ‘स्क्रिप्ट पढिहाल्यौ, चरित्र कस्तो हुन्छ आफैँ वर्कआउट गर’ भने । वर्षा बोल्न नसक्नेहरूको हाउभाउ अध्ययन गर्न नक्साल पुगिन् । तर, त्यहाँ सिक्ने माहोल देखिनन् । युट्युब र गुगल गरेर केही अध्ययन गरिन् ।

धेरै सिन नभएको, त्यसमा पनि संवाद नभएकाले वर्षाले प्रेसर फिल गरिनन् । तीन दिनमा छायांकन सकियो ।

‘पशुपति प्रसाद’को पनि प्रिमियर भयो । परिवार र साथीसहित हल पुगिन् । प्रिमियरमा आएका सबैले चलचित्र राम्रो भनेर प्रतिक्रिया दिए । “प्रतिक्रिया देखेर के भइरहेको छ भन्नेजस्तो भयो । अन्तिममा आएर म बोल्न नसक्ने भन्ने थाहा पाएपछि सबै सक्ड हुनुभएको थियो,” वर्षा भन्छिन्, “मेरो क्यारेक्टर सानो भए पनि इम्प्याक्टफुल रहेछ भनेर प्रिमियरमा आएको प्रतिक्रिया र फेसबुकमा आएका पोस्टले पो थाहा पाएँ ।”

प्रिमियरको भोलिपल्टदेखि नै धेरैले फेसबुकमा मास्टरपिस सिनेमा भनेर लेखिरहेका थिए । अधिकांश फेसबुक पोस्टमा वर्षाको क्यारेक्टरलाई मेन्सन गरिरहेका थिए । अनि, उनले महसुस गरिन् – सानो क्यारेक्ट पनि इम्प्याक्टफुल हुने रहेछ भन्ने । हरेक दिन प्रतिक्रिया थपिइरहेका थिए । तारिफ पाउनेमा वर्षा पनि थिइन् । “दश वर्षपछि आज पनि मलाई धेरैले पशुपति प्रसादको होइन र ? भन्नुहुन्छ,” सानो क्यारेक्टरले दिएको ठूलो पहिचान सुनाउँछिन् वर्षा ।

पहिलो सिनेमा सातपटक हेरेकी वर्षाले ‘पशुपति प्रसाद’ गनेरै दशपल्ट हेरिन् । उनको सिन आउँदा अरू पर्दामा हेर्थे, वर्षा भने उनको अभिनयलाई लिएर उनीहरूले गर्ने रियाक्ट हेर्थिन् । र, आफ्नो अभिनयको फिडब्याक महसुस गर्थिन् ।

० ० ०

‘पशुपति प्रसाद’पछि वर्षालाई आयो अचम्मको अफर । ‘पशुपति प्रसाद’मा संवादविहीन क्यारेक्टर देखेर ग्याङस्टार मुभीबाट अफर आयो । सिनेमा थियो, ‘लप्पन छप्पन’ ।

“तपाईंले पशुपति प्रसादमा त्यस्तो क्यारेक्टर त गर्नुभयो, यो त सकिहाल्नुहुन्छ नि, यो टोटल्ली अपोजिट, ग्याङस्टार क्यारेक्टर भनेर निर्देशक मुकुन्द भट्टले भन्नुभयो,” वर्षा सम्झिन्छिन्, “उहाँहरू मप्रति पूरै कन्फिडेन्ट हुनुहुन्छ, म भने दोधारमा छु, उहाँहरूले सक्नुहुन्छ भनेपछि म कसरी नाइँ भन्नु भन्ने भयो ।”

को–को हुनुहुन्छ ? 

‘दयाहाङ राई, सौगात मल्ल, अर्पण थापा,’ मुकुन्दले भने । सुटिङ युरोपमा । त्यसपछि वर्षालाई लाग्यो– यो त गर्नुपर्छ । उनी तयार भइन् ।

मुकुन्दले सोचेजस्तो वर्षाले ट्रान्सफर्मेसन अलि गर्न सकिनन् । बीचमा मुकुन्दलाई शंका भयो । ग्याङस्टार क्यारेक्टरमा दर्शकले विश्वास गर्छन् वा गर्दैनन् उनलाई डर लागेको थियो । जति वर्कआउट गरे पनि फेस इनोसेन्ट देखिरहेको छ भन्थे ।

स्लिम र फिट देखिन वर्षाले पाँच केजी वेट लुज गरिन् । दुई महिनासम्म हरेक दिन बिहान सीतापाइलाबाट स्वयम्भूको माथि पुगेर दौडिँदै घर फर्किन्थिन् । फाइटको सिन थियो । फाइट क्लास लिइन् । तर, सिनेमामा फाइटको सिन धेरै रहेन ।

पहिलो र दोस्रो चलचित्रमा नसीमित सिन भएकाले वर्षाले सेटको वास्तविक अनुभव लिन पाएकी थिइनन् । ‘पशुपति प्रसाद’मा एउटा क्यामेराले खिचेको अनुभव थियो । पहिलो चलचित्र त डरैडरमा बित्यो । सुटिङको वास्तविक अनुभव लिनै पाएकी थिइन् ।

‘लप्पन छप्पन’मा भने उनी लिड रोलमा थिइन् । छायांकन बेल्जियम, फ्रान्स, स्वीट्जरल्यान्ड र नेदरल्यान्ड्समा थियो । युरोपमा छायांकन भएकाले सीमित व्यक्ति मात्र जानुपर्ने थियो । मेकअप आर्टिस्टको भिसा लागेन । निर्माण टिमले भन्यो, ‘तपाईंले आफ्नो मेकअप आफैँ गर्नुपर्छ है ।’ मेकअप किट किनेर, सिकेर वर्षा बेल्जियम गइन् ।

निर्माणपक्षले उतैको नेपाली मेकअप आर्टिस्टसँग सम्झौता गरेको थियो । उनी पनि नहुने भइन् । पर्‍यो फसाद !

कस्तो ? 

आफ्नो मेकअप त आफैँ गर्नुपर्ने भयो नै, सौगात, दया र अर्पणको मेकअप गर्ने जिम्मा पनि वर्षाकै काँधमा आयो । “मेकपसम्म त ठिकै थियो, सौगात दाइलाई दारी पनि जोड्दिनुपर्ने भयो । त्यही भएर केही फेकजस्तो देखिएको छ, सौगात दाइको दारी,” उनी भन्छिन्, “बिहान उठ्यो, अरूको मेकअप सक्यो अनि आफ्नो गर्‍यो ।”

परिबन्धले मेकअप आर्टिस्ट पनि बनायो । सेटमा लाइट बोकेर समेत हिँड्नुपर्थ्यो । जे आइपर्छ त्यही गरिन् । अपार्टमेन्टमा बसेका थिए । त्यहाँ आफैँ खाना पकाउने काम पनि गरिन् ।

जाडो मौसम थियो । पहिलोपटक युरोपको सुटिङमा थिइन् । फरक अनुभव थियो । कहिलेकाहीँ लुकीलुकी सुटिङ गर्नुपर्थ्यो । ब्रसेल्समा भर्खरै मात्र आतंकवादी हमला भएको थियो । सुरक्षा जाँच कडा थियो ।

ग्याङस्टार मुभी – प्रप्समा बन्दुक, पेस्तोल पनि थियो । “प्रोडक्सनको एकजनाले बाहिर बसेर गन खेलाइरहनुभएको रहेछ, प्रहरीले समाएर हाम्रो अपार्टमेन्टमा हामीलाई पक्राउ गर्न आयो । अपार्टमेन्ट सर्च गर्‍यो,” वर्षा सुटिङको रमाइलो र झमेला सुनाउँछिन्, “त्यो दिनभर सुटिङ डिस्टर्भ भयो ।” 

० ० ०

वर्षालाई लिड रोलमा अफर आउनेक्रम बाक्लियो । ‘कारखाना’ फिमेल सेन्ट्रिक सिनेमा थियो । कथा राम्रो थियो । तर, त्यसको मेकिङ अपेक्षित भएन । प्रचार फितलो भयो । दर्शकले चलचित्रलाई पत्याएनन् ।

“त्यस्तै कन्टेनमा बलिउडमा तीन वर्षअगाडि मिमि बन्यो, कृति सेननले नेसनल अवार्ड जितिन्,” उनी भन्छिन्, “मिमिभन्दा धेरै पहिला नै हाम्रोमा कारखाना बनेको थियो । म त्यो सिनेमाको लिड क्यारेक्टरमा थिएँ । तर, एक्ज्यिुकेसन राम्रो भएन । चलचित्र राम्रो भएन ।”

निर्देशक र निर्माताबीच मतभेद आयो । रिलिजसम्म आइपुग्दा चलचित्रको टिमले गर्नुपर्नेजति काम गरेन । वर्षालाई त्यही कन्टेनमा राम्रो मेकरले फेरि सिनेमा बनाए हुन्थ्यो भन्ने लाग्छ । 

० ० ०

खोइ, कस्तो संयोग हो ! जबजब वर्षा नेपालबाहिरको ट्राभलमा हुन्छिन्, उनलाई सिनेमाको अफर आउँछ । 

‘लक्काजवान’को अफर उनी युरोपमा हुँदा आएको थियो । ‘छक्का पञ्जा’मा पनि त्यस्तै भयो ।

दीपाश्री निरौला र दीपकराज गिरीसँग एकाधपटक भेट भएको थियो, तर क्लोज सम्बन्ध थिएन । ‘छक्का पञ्जा’ टिमसँग उनको कुनै कनेक्सन थिएन ।

वर्षा भियतनाममा थिइन् । दीपकराज गिरीले म्यासेज गरे, ‘के छ खबर ?’

वर्षाले सोधिन्, ‘फिल्म बनाउँदै हुनुहुन्छ ?’

‘गर्दै छु, स्क्रिप्टमा छु । आईएम सर्चिङ योर रोल । यसपटक सँगै काम गर्न सकिन्छ होला ।’

दीपकले स्पष्ट केही भनेनन् । वर्षाले लेखिन्, ‘यतिका वर्षपछि मेरो पालो आउलाजस्तो छ तपाईँहरूसँग काम गर्ने ।’

दीपकले फेरि क्लियर कुरा गरेनन्, मात्र भने– लेट्स सी ।

दुई हप्ता केही कुरा भएन । बोलचाल भएन । वर्षाले सोधिन्, ‘के छ डेभलपमेन्ट ?’ 

‘स्क्रिप्टमै छु । आईएम सर्चिङ योर रोल इन द स्क्रिप्ट ।’

प्रस्ट नभने पनि सर्चिङ योर रोल भनेपछि वर्षाले सोचिन्, ‘सायद मप्रति स्योर हुनुहुन्छ होला ।’

उनले हिन्ट्स पाइन्, तर कसैलाई भनिन् । सुरुसुरुमा सानो कुरा पनि सुनाइहाल्ने वर्षा अलि परिपक्व हुँदै छिन् । काम नबनेसम्म भन्दिनन् । गोप्य राख्छिन् । साथी सर्कल मात्र होइन, आमालाई पनि सुनाउँदिनन् ।

करिब एक हप्तापछि दीपकले भने, ‘वी आर मिटिङ टुमरो । हामी भोलि भेट्दै छौँ । अफिस आउनू, लेट्स टक ।’ अझै प्रस्ट पारेनन् ।

दीपकदीपाको बालुवाटारस्थित अफिस पुग्दा सिनेमाको छायांकनमा जाने सबै तयारी भइसकेको रहेछ । दीपाश्रीले भनिन्, ‘ल वर्षा, योपटक सँगै काम गरिने भइयो । तिमीलाई काम गर्न भनेरै बोलाएको हो ।’

काम गर्ने कि नगर्ने भनेर पनि सोधिएन । वर्षा काम गर्न तयार नै थिइन् । त्यति बेलै एग्रिमेन्ट भयो ।

एउटा सर्त थियो, कलाकारको लाइनअप फ्ल्यास नगर्ने । साथीभाइलाई सुनाउन वर्षालाई खसखस भइरहेको थियो, तर सर्तले बाँध्यो । आमाबाहेक कसैलाई सुनाइनन् । उकुसमुकुस भइरह्यो ।

न वर्कसप न स्क्रिप्ट । युनिट छायांकनमा निस्कियो । वर्षाको हात खाली थियो ।

एग्रिमेन्ट भएकै दिन अर्को कोठामा लगेर दीपकले वर्षालाई भनेका थिए, ‘हाम्रो सिनेमा फेमेली ड्रामा हो, तिम्रो रोल मोर्डन रेडियो जकीको हो । हसबेन्ड एन्ड वाइफ हुन्छ, त्यहीअनुसार प्रिपेयर गर न ।’ 

न स्टोरी न स्क्रिप्ट केही भनेनन् । ‘बिहे भा’को छैन’ भन्ने गीत भने सुनाएका थिए । 

सुटिङमा पनि वर्षाको हातमा स्क्रिप्ट थिएन । सट लिनु १० मिनेटअगाडि सेटबाहिर बसेर को–एक्टरसँग रिहर्सल गर्ने शैली रहेछ ।

दीपकले वर्षालाई भनेका थिए, ‘तिमी यो सिनेमामा काम गर्न होइन, भ्याकेसन मनाउन आएको छु भनेर सम्झ । प्रेसर लिनु पर्दैन । चिन्ता लिनु पर्दैन ।’

अरूले छायांकन सुरु गरेको एक हप्तापछि वर्षा सुटिङ सेटमा ज्वाइन हुँदै थिइन् । एक दिनअगाडि उनले म्यासेज गरिन्, ‘भोलि मैले गर्नेचाहिँ के हो ?’

दीपकले जवाफ दिए, ‘तिमी प्रेसर नलेऊ, हाम्रो वर्किङ स्टाइल नै यही हो । भोलि एक दिन मात्रै तिमीलाई गाह्रो हुने हो, त्यसपछि तिमी एड्जस्ट भइहाल्छौ ।’

काम गर्ने यो तरिका राम्रो कि नराम्रो ? कसैले राम्रो भन्लान्, कसैले नराम्रो – वर्षाले भने प्रेसरलेस फिल गरिन् । “अब जस्तो सिचुएसनमा जोसुकैसँग पनि काम गर्न सकिन्छ भन्ने लाग्यो,” उनी भन्छिन्, “अन द स्पट जस्तोसुकै च्यालेन्जिङ काम पनि गर्न सकिन्छ भन्ने भयो ।”

वर्षाले यो वर्किङ स्टाइलबाट अर्को पनि अनुभव गरिन्, “अन द स्पट काम गर्दा क्यारेक्टरमा चाहिँ काम हुँदैन । एक्टरले क्यारेक्टरमा गर्न सक्ने इनह्यान्स गर्न सक्दैन ।”

नयाँ र कच्चा मेकर भएको अवस्थामा यो कार्यशैलीले काम गर्दैन । तर, यही कार्यशैलीले काम गर्ने दीपकदीपाको टिम अहिलेसम्म सफल छ । त्यसैले वर्षा ढुक्क थिइन् ।

नसोचेको बाटोमा हिँडिन् । चलचित्रको अभिनय उनको कर्म बन्यो । जसै चलचित्रमा उनले बलियो पाइला टेकिन्, करिअर नै यही बन्यो ।
 

NIBLNIBL
प्रकाशित मिति: शनिबार, मंसिर ८, २०८१  ०७:३३
Sipradi LandingSipradi Landing
worldlinkworldlink
प्रतिक्रिया दिनुहोस्
NTCNTC
The British College Banner adThe British College Banner ad
Everest BankEverest Bank
Ncell Side Bar LatestNcell Side Bar Latest
Bhatbhateni IslandBhatbhateni Island
Shivam Cement DetailShivam Cement Detail
सम्पादकीय
SubisuSubisu
Hamro patroHamro patro