काठमाडौं । रमेश लामा (चट्टान)ले रेस्लिङ खेल्न थालेको धेरै समय भएको छैन । छोटो समयमा हुने रिङ रेस्लिङमा उनले लामो छलाङ मारिसकेका छन् । चार वर्ष पहिले रिङ रेस्लिङमा पाइला टेकेका चट्टान अहिले ‘राष्ट्रिय च्याम्पियन’ हुन् । दुई साताअघि दोलखाको चरिकोटमा सम्पन्न रेस्लिङमा उनले हेभी वेटतर्फ चार पटकका ‘राष्ट्रिय च्याम्पियन’ कमल लामा (नुवाकोटे टाइगर)लाई हराएपछि ‘च्याम्पियन’को उपमा पाएका हुन् ।

बाल्यकालमा टेलिभिजनमा रेस्लिङ हेर्दाहेर्दै चट्टानलाई त्यसमा मोह जागेको थियो । तर, नेपालमा रेस्लिङ खेलिने विषयमा उनलाई जानकारी थिएन । उनको समयमा रेस्लिङ खेल्ने वातावरण थिएन । त्यसैले उनले तेक्वान्दो खेले । पछि उनी मार्सल आर्टकै उसुमा आकर्षित भए । त्यसैमा करिअर बनाए । खेलाडी जीवनको उत्तरार्धमा रमेश रेस्लिङमा आए । शारीरिक व्यायमका लागि ‘जिम’ जाने क्रममा साथीहरूसँगको कुराकानीमा उनले नेपालमा पनि रिङ रेस्लिङ हुने कुरा थाहा पाए । त्यसपछि ३४ वर्षको उमेरमा उनले रेस्लिङमा व्यवसायिक रूपमा पाइला टेके ।

२०१८ मा उनले रेस्लिङकै तयारीमा ६ महिना बिताए । त्यसपछि मात्र उनलाई रिङमा उत्रने मौका मिल्यो । रेस्लिङमा भने चट्टानको करिअर हारबाट सुरुवात भयो । काठमाडौं, ललितपुर, पोखरा र नुवाकोटमा भएको रेस्लिङ च्याम्पियनसिपमा उनी पराजित भए ।

हेवी वेट स्पर्धामा कमल लामा (नुवाकोटे टाइगर)सँग उनी पराजित भए । उनैै नुवाकोटे टाइगरलाई दोलखामा सम्पन्न ‘हाई अल्टिच्युट रेस्लिङ’ प्रतियोगितामा हराउँदै चट्टान च्याम्पियन बने ।

“पहिलोपटक च्याम्पियन बन्न पाउँदा धेरै खुसी छु । अब मेरो काँधमा यो च्याम्पियन बेल्ट जोगाइराख्ने चुनौती छ । अब रिङ रेस्लिङ खेलको विकासका लागि केही योगदान गर्ने समय आएको छ,” चट्टानले भने ।  

बाँकी खेल जीवन रेस्लिङमै बिताउने उनको योजना छ । खेल जीवनपछि प्रशिक्षकको भूमिकामा रहेर यही क्षेत्रमा निरन्तर लाग्ने उनी बताउँछन् । रेस्लिङले नै आफ्नो पहिचान बढाउन ठूलो योगदान गरेको चट्टानको बुझाइ छ । 

“मेरो पहिचान जोगाउन रेस्लिङले महत्वपूर्ण योगदान गरेको छ । यही खेलका कारण सबैले मलाई चिन्छन् । पहिचानकै लागि खेलेको हो । अब यसमै बिताउछु,” उनले भने । 

विद्यालय जीवनमा चट्टानले तेक्वान्दो खेल्थे । २०५५ सालमा चार महिना तेक्वान्दोको प्रशिक्षण पनि लिए । तर, उनका सबै साथीहरू उसु खेल्थे । भएका सबै साथीहरू उसु खेल्न थालेपछि चट्टान पनि उसुतिर लागे । पछि उनी विभागीय टोली त्रिभुवन आर्मी क्लबमा अनुबन्ध भए ।

“हामीले खेल्न थाल्दा स्वास्थ्यका लागि खेल्ने भन्ने थियो । जिल्ला स्तरीय उसु प्रतियोगितामा म प्रथम भएँ । त्यसपछि मलाई आर्मीले उसु खेलका लागि अनुबन्ध गर्यो । अनि उसुमै करिअर अघि बढ्यो,” उनले खेल जीवनको सुरुआती दिन सम्झिए । 

चट्टानले लगातार तीन राष्ट्रिय खेलकुद प्रतियोगितामा स्वर्ण पदक जितेका छन् । त्रिभुवन आर्मी क्लबबाट पाँचौँ, छैटौँ र सातौँ राष्ट्रिय खेलकुद प्रतियोगितामा उनले स्वर्णपदक जितेका थिए ।

“पहिलोपटक राष्ट्रियस्तरको प्रतियोगितामा स्वर्ण पदक जितेपछि खेल क्षेत्रमा लाग्ने प्रेरणा मिल्यो । त्यसपछिको हौसलाले लगातार दुई राष्ट्रिय प्रतियोगितामा स्वर्ण जित्न सफल भएँ,” चट्टानले थपे । 

उनी २००८ मा बंगलादेशको ढाँकामा सम्पन्न साफ च्याम्पियनसिप उसु प्रतियोगितामा काश्यपदक जित्न सफल भए । उनको त्यो पहिलो अन्तर्राष्ट्रिय सहभागिता थियो ।

“देशको प्रतिनिधित्व गर्दै पहिलोपटक अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगिता खेल्न जादाँ मैले स्वर्ण पदककै लागि तयारी गरेको थिएँ । तर, स्वर्ण जिताउन भने सकिनँ । तर, मेरा लागि त्यो ऐतिहासिक सफलता थियो,” उनले थपे ।

सातौँ राष्ट्रिय खेलकुद प्रतियोगितापछि भने चट्टानको खेलकुद यात्राले केही विश्राम पायो । लामोसमय देशका लागि खेले पनि भविष्यको अन्योल बनेपछि उनलाई अब के गर्ने भन्ने चिन्ताले सताउन थाल्यो ।

२०१० को दक्षिण एसियाली खेलकुद प्रतियोगिता (साग)मा उनी सहभागिताबाट बञ्चित भए । २०६५ सालको राष्ट्रिय खेलकुदमा स्वर्ण जितेकाहरूलाई साग प्रतियोगिताका लागि छनोट गर्ने तयारी थियो । चट्टानले पनि तयारी गरे ।

तर, पदाधिकारीहरूको किचलोका कारण उनको तौल समूह नै हटाइयो । उनी बंगालदेशमा भएको साग खेल्न पाएनन् । 

“खेलाडी भएर बाँच्न सहज छैन । मैले खेलेर आफूलाई मात्र खुसी राख्न सकेँ । परिवारका लागि भने केही गर्न सकिनँ । खेलप्रतिको मोहका कारण अन्य क्षेत्रमा लाग्न पनि सकिनँ । मैले खेलमै सारा जीवन समर्पण गरेँ । तर, राजनीतिक पहुँच नहुँदा बंगलादेशमा सम्पन्न साग खेल्न पाइनँ । खेलेर मात्र भएर हुँदैन अन्तर्राष्ट्रिय प्रतियोगितामा सहभागी हुन राजनीतिक पहुँच पनि चाहिन्छ भन्ने त्यतिबेला बुझेँ,” चट्टानले भने ।

त्यसपछिका सागमा चट्टानले उमेर हदका कारण खेल्न पाएनन् । सागमा उसुमा ३३ वर्ष नाघेकाले प्रतिस्पर्धा गर्न पाउँदैनन् । 

३८ वर्षीय चट्टानले त्यसपछि खेल जीवनबाट विश्राम लिए । काठमाडौंका विभिन्न विद्यालयहरूमा ‘स्पोटर््स टिचर’का रूपमा काम गर्न थाले । उनी अहिले रेस्लिङसँगै उपत्यकाका विभिन्न ९ विद्यालयमा ‘स्पोर्टस् टिचर’का रूपमा काम गरिरहेका छन् । उनको जीविको पार्जनको मुख्य स्रोत नै त्यही बनेको छ ।