उमेर छिप्पिँदै गएपछि जिम्मेवारी पनि बढ्दै जाँदो रहेछ । बचपनामा दसैं आउनुभन्दा महिना दिन अघिदेखि नै दसैंको गन्ध आएको जस्तो हुन्थ्यो । बुबा आमालाई दसैं नआइकनै हामी केटाकेटीलाई भने दसैंको रौनकले छोइसकेको हुन्थ्यो ।

हामी बच्चा हुँदा अहिलेको जस्तो रेडिमेड कपडा पाइँदैनथ्यो । त्यसमा पनि सर्लाहीको गाउँमा त पाइने कुरै भएन । दुई महिना अगाडि बुबाले कपडाको सर्ट पाइन्ट बजारबाट किनेर ल्याइदिनुहुन्थ्यो । त्यसलाई दर्जीकोमा सिलाउन दिने चलन थियो । कहिले किन्ने, कहिले छेक्न जाने अनि कहिले सिलाउने भन्ने कुराको व्यग्र प्रतीक्षा हुन्थ्यो ।

 बल्लबल्ल बजारबाट किनेर ल्याएको कपडा दर्जीले सिलाउन भने ढिलो गर्दिने । 

म दिनहुँ जान्थें । बल्ल बल्ल सिलाएको नयाँ लुगा लगाएर दसैं अगाडि नै गाउँभरि देखाउन हिँडिन्थ्यो । कसको राम्रो भनेर समकालीनहरुलाई देखाइन्थ्यो । त्यो बेलाको छुट्टै रमाइलो थियो । 

खसी दसैंका अर्को आकर्षण हुन्थ्यो । खसी किन्न बुबासँगै बजार र गाउँगाउँ हिँडिन्थ्यो । तेरो खसी ठूलो कि मेरो खसी ठूलो भनेर हामी तुलना गथ्र्यौं । तेरो भन्दा मेरो खसी छिप्पिएको, ठूलो भनेर तुलना गरिन्थ्यो । त्यो त्यस्तै उमेर रहेछ, सबै कुरा रमाइलो लाग्ने । 

अर्को कुरा दसैं भन्ने बित्तिकै टीका जोडिएर आउँछ । दसैंमा यो दिन मुख्य दिन हो भनेर त पछि ठूलो हुँदै गएपछि मात्रै थाहा पाइयो । खसी ढाल्ने दिन अष्टमी चाहिँ दसैंको मुख्य दिन हो जस्तो लाग्थ्यो ।

टीकामा दिदी बहिनीहरुलाई मात्रै टीका लगाएर पैसा दिने चलन थियो,जुन अहिले पनि छ । आफूले नपाए पनि दिदी बहिनीहरुलाई तेरो कति पैसा जम्मा भयो ? भनेर सोधिन्थ्यो । उनीहरूलाई पैसा दिएको देख्दा खुब इष्र्या लाग्थ्यो । 

हामीलाई त पैसा पाउने भनेको मामा घरमा मात्रै थियो । जुनमामाले धेरै पैसा दियो,त्यही मामा नै वर्षभरिका लागि राम्रो लाग्थ्यो ।अर्को साल अर्कै मामाले धेरै पैसा दिनुभयो भने त्यही मामा असल लाग्थ्यो । अहिले सम्झिँदा सबै उमेरको कारण जस्तो लाग्छ,ती दिनहरु साँच्चै रमाइला थिए । 

अहिले भने जिम्मेवारी बढ्यो । काममा धेरै समय खर्चिनुपर्छ । कमैमात्रै घरमा बसेर दसैंै मनाउने अवसर मिल्छ । यो वर्ष म सुटिङमै व्यस्त भएँ । त्यसैले दसैंमा टीका थाप्न मात्रै दसैंमा घर गइन्छ । आशीर्वाद लिने भन्दा बढी केही गर्न पाइँदैन । दसैंपछि लगत्तै मैले आफ्नै सिनेमाको घोषणा गर्दैछु । त्यसैले पनि यो दसैंमा लामो समय घर बस्न पाइएन ।