कर्ण लम्पसार परेर ओछ्यानमा पल्टिरहेका थिए । उनको हाड र छाला भएको शरीर देख्दा उनी कुनै दिन खाइलाग्दा युवक प्रसिद्ध धावक भनेर पत्याउन गाहारो पर्थ्यो । केही समयअघिसम्म कर्ण नेपालका प्रसिद्ध धावक, पुरस्कार विजेता थिए ।

अग्ला, बलिया, गोरो, फरासिला कर्ण कट्वालले जीवनसँग लपक्क टाँसिएर रसिला दिनहरू बिताएका थिए । स्वास्थ्य, पैसा, साथीभाइ प्रसिद्धि सबै थिए उनका ।

त्यसमा थपिएकी थिइन् सुशिक्षित, सुन्दर जीवनसंगिनी । प्रेमविवाहपछि पनि उनीहरूको प्रेम सेलाएन, त्यसले जरा गाड्दै बलियो भएर प्रेमसम्बन्धलाई थेगेको थियो ।

कसैलाई त सुखैसुख हुन्छ– एकथरी भन्थे । आफ्नोआफ्नो भाग्य ! भाग्यवादी भन्थे । तर, सधैँ सुखैसुख कसैलाई पनि फाप्दैन भन्ने कुरो भावीलाई मात्र थाहा थियो ।

कर्णको जीवन बिथोल्न त्यो अलाप एक्कासि देखापर्यो । एक्कासि के भन्ने त्यो ता उनको लगातारको चुरोट फुकाइसँग सुटुक्क पसिसकेको थियो, उनको फोक्सो खान । तर, कर्णले त्यसको सुइँकोसम्म पाएनन् । उनी जीवन भोग गर्न, त्यसको तृप्ति अनुभव गर्न यति व्यस्त थिए कि त्यो चोट उनको फोक्सोमा सुटुक्क पसेको थाहा नै भएन ।

हुने हुनामी हुन्छ भनेर कान्ताको मनमा भने ढ्यांग्रो बजिसकेको थियो । उनले सिगरेट न खानोस् भनेर कर्णलाई बिन्ती गरिन्, घुर्की लगाइन्, तर उनको केही चलेन । कर्णले लागेको अम्मल छोड्न मानेनन् ।

चुरोट अम्मल मात्र नभएर प्रतिष्ठाको प्रतीक भइसकेको समाजमा उनले एकोहोरो सिगरेटको धुवाँ उड़ाउनु कुनै नयाँ कुरो थिएन । कान्ताको अचेतनभित्र बसेको डरले भने भविष्यमा हुने बज्रपातको संकेत दिइसकेको थियो ।

नारी हृदयको त्यो करुणा, त्यो प्रेम कर्णले बुझ्न सकेनन् । कर्णको ‘जीवन बग्ने खोलाजस्तै मुक्त हुनुपर्छ, गतिशील । अनेकथरीका बन्देज र घेराभित्र साँगुरिएको जीवनलाई भारी बोकेजस्तो बोकी हिँड्नुभन्दा मुक्त आनन्द जीवन बाँच्नुपर्छ’ भन्ने सिद्धान्तसँग सहमत हुन न सके पनि कान्ताले सिगरेटको विरोध गर्न छोडी सकेकी थिइन् । कर्णको सुखकै निम्ति ।

एक दिन त्यो मुक्त आनन्दित जीवन गति टक्क रोकियो । कर्णको घाँटी दुख्यो, साधारण औषधि उपचारपछि बिसेक भयो । महीना दिनपछि त्यो फेरि दुख्न थाल्यो, साधारण औषधि उपचारले काम गरेन र उनले घाँटी रोगको विशेषज्ञलाई देखाए ।

डाक्टरले ‘बायोप्सी’ (रोग लागेको अंगको सानो टुक्रा झिकेर जाँच गर्ने तरिका) गर्ने सल्लाह दिए । बायोप्सीपछि रोगको निदान भयो, ‘क्यान्सर’ । कान्ताबाहेक अरू सबै छक्क परे ।

३०–३२ वर्षमा नै क्यान्सर रोग । कान्तालाई भने आफ्नो टाउकोमाथि झुन्डिरहेको ढुंगा बल्ल टाउको फुटाउने गरी खसेजस्तो लाग्यो । उनको नौ नारी गलेर आयो, तैपनि उनले कर्णलाई भारतको भेलोरस्थित प्रसिद्ध अस्पतालमा लगिन् ।

जाँचहरू भए । ‘बायोप्सी’ फेरि गरियो । रोग निदान उही ‘क्यान्सर’ घातक अवस्थामा पुगिसकेको ।

उनी फेरि बिरामीलाई लिएर घर फर्किन् । जन्मेपछि मर्नु निश्चित छ, यो भनाइ नयाँ होइन, तैपनि यो सत्यलाई टार्न मानिस चिरकालदेखि प्रयत्नशील छ । टार्न न सके केही समयको निम्ति लम्बाउन चाहन्छ ।

वैज्ञानिकहरू मृत्युञ्जयी हुन अनुसन्धान गरिरहेका छन् । मान्छे अमर भयो भने सुखी हुनसक्छ भन्ने कुरा अन्वेषकको होइन, उसलाई त आविष्कारसँग मात्र मतलब छ ।

अणु शक्ति आविष्कार गर्नेले अणु बमको भयंकरतालाई कल्पना गरेका थिए ? मृत्यु आइलागेपछि प्रत्येक व्यक्ति त्योसँग जुध्न खोज्छ खोज्छ । अरू केही दिन जीवनलाई लम्बाउन चाहन्छ, युवा हुन् वा बूढ़ा !! मान्छे ब्रह्मज्ञानी त होइन ।

हरेस खाए पनि कान्ताले कर्णको स्याहारसुसार गरिरहिन् । घाँटीमा प्वाल पारेर त्यहाँ लाबरको नली जोडिएको थियो, त्यहीँबाट फलको रस आदि रोगीको शरीरभित्र पुर्याइन्थ्यो । उनी मुखबाट केही निल्न सक्तैन थिए । शरीर ओछ्यानमा टाँसिइसकेको थियो, उनका आँखा मात्र झन् ठूला देखिन्थे ।

एक दिन कर्णले कान्तालाई लरबराएको स्वरमा भने, “कान्ता, म बाँच्दिनँ भनेर जान्दा जान्दै पनि किन बचाउने चेष्टा गरिरहन्छयौ ? लाबरको नलीबाट चुसेको रसले यो शरीर थेग्न सक्तैन । यो दुःख अरू न लम्ब्याऊ, मलाई बरु मुक्ति देऊ ।”

उनले आफ्नू बोली स्वाभाविक पार्ने कोसिस गर्दै भनिन्, “यसरी हरेस खाएर हुन्छ ? सास रहुन्ज्याल आस हुन्छ । मैले कसरी मुक्ति दिने ?”

कर्णले आफ्ना आँखाबाट बरर्र आँसु खसाउँदै भने, “बिन्ती कान्ता, मलाई सुत्ने चक्की बेसी मात्रामा ख्वाइदेऊ । म यस्तो जीवन बाँच्न चाहन्नँ, यो नर्कको यातनाबाट मुक्ति चाहन्छु ।”

कर्णको आँसु देखेर उनले मनमनै भनिन्, ‘यस्तो दिन देख्नुअघि म मरेकी भए हुन्थ्यो ।’ जीवनको कस्तै साह्रो गाह्रोलाई पनि हाँसेर उडाउने धावक कर्ण आज ओछ्यानमा टाँसिएर आँसु झारिरहेका थिए ।

उनको सम्झनाले प्रसिद्ध धावक कर्णलाई कुदेको देख्यो, जीवनका भोगहरूमा चुर्लुम्म डुबेको देख्यो, आपस्तमा प्रेम गरेका दिनहरू सम्झँदै उनले खुइय्य गर्दै सुस्केरा हालिन्– अब ता सम्झना मात्र रहने भए बाचुन्ज्याल सपना त सकिए ।

कान्ताले अब एउटा निर्णय न गरी भएन, उनले निर्णय गरिन् ।

उनले बिहानै पण्डितलाई बोलाउन पठाइन् र कर्णको हातबाट गाईदान गरिदिइन् । कर्णले गाईदान गर्दा पनि उनकै मुहार हेरिरहे, विश्वासका साथ । पण्डितलाई बिदा गरिसकेर कान्ता पूजाकोठामा गइन् र धेरै बेर प्रार्थना गरिरहिन् ।

पूजाकोठाबाट उनी फेरि बिरामीको कोठामा गइन् । कर्णको अनुहार क्यान्सरको दुखाइले विवर्ण भइसकेको थियो, तापनि उनले सकी नसकी कान्ताको अनुहारमा हेरे ।

कान्ता ओछ्यानको एक छेउमा बसिन् र पतिका दुवै हात आफ्नो हातमा लिएर भनिन्, “म तपाईंलाई यो यातनाबाट मुक्त गरिदिन्छु । मैले यसको निम्ति पछुताउ गर्न पर्छ वा पर्दैन त्यो ता पछि भोग्ने कुरा हो, तर तपाईंको कष्ट म अरू हेर्न सक्तिनँ । कसैले थाहा पाए भने म अपराधिनी पनि भनिने छु, तर तपाईंको दृष्टिमा म उही कान्ता रहिरहन पाए मलाई पुग्छ । हाम्रो पुनर्जन्म भयो भने म तपाईंकै पत्नी हुन पाऊँ ।”

कान्ताले आफूलाई समाल्न सकिनन्, त्यो नरकंकाल शरीरको छातीमा टाउको अड्याएर उनले हिक्का छोडिन् । कर्णले उनको टाउको सुमसुम्याउनसम्म सकेनन्, तर उनका आँखाबाट पानी झरे ।

केही बेरपछि कान्ता उठिन् र कर्णको निधारमा म्वाइँ खाइदिइन् आमाले छोरालाई म्वाइँ खाएजस्तो । त्यसपछि डब्बाबाट एक मुठी ‘कमपोस’ (सुत्ने औषधि)का चक्की झिकेर मसिनो पिँधिन् । त्यो धुलो फलको रसमा मिसाएर लाबर–नलीमा हालिन् ।

रस विस्तारै कर्णको शरीरमा पस्न थाल्यो, उनले एकोहोरो कान्तालाई हेरिरहे । उनको अनुहार केही शान्त हुँदै गयो, कान्ताका आँखाबाट आँसु झरिरहे – उनले ओठ टोकिरहिन् ।

(२०४४ सालमा प्रकाशित थापाको कथाकृति ‘प्रलय प्रतीक्षा’बाट)