विवेक गौतम, न्युयोर्कका नेपाली 
 

घरभित्रै बसेको आज ३३ दिन भयो । यो अवधिमा जम्मा दुईचोटि मात्र खाद्यान्न तथा तरकारी किन्न बाहिर गयौं । दुईवटा गाडी लिएर लङ आइल्यान्डमा अस्ति गएर आइयो । तरकारीहरू फ्रिजमा कोचाकोच गरेर राखियो । बाँकी रहेका तरकारीचाहिँ ढोकाबाहिरै राखियो । किनभने अझै पनि बाहिर चिसो छ । अमेरिका मात्र होइन सारा विश्व कोरोना भाइरसविरुद्ध लडिरहेको छ । हामीचाहिँ युद्धबन्दीजस्तो कोठामै बसिरहनुपरेको छ । कसैले हाच्छिउँ गर्यो भने पनि डराउनुपर्ने अवस्था र कोही आफ्नोनजिक आयो भने पनि डराउनुपर्ने अवस्था आएको छ । 

झ्यालबाट यसो बाहिर हेर्छु कहिले–काहीं अझै पनि अलिकति घाम लाग्यो वा राम्रो मौसम भयो भने मानिसहरू केटाकेटी, कुकुर आदि लिएर सडकमा निस्कने गरेका छन् । यस्तो क्रियाकलापले राज्यको सामाजिक दूरी कायम राख्ने लक्ष्य पूरा हुँदैन र कोरोना भाइरसको संक्रमण रोक्न सहयोग पुग्दैन । त्यो गर्नै नहुने हेलचेक्र्याईं हो । अहिले हामी न्युयोर्कका गभर्नर एन्ड्र्यु कुमोको दैनिक अपडेट हेरिरहेका हुन्छौं । उनले प्रस्तुत गरेका तथ्यांकअनुसार न्युयोर्कमा नयाँ अस्पताल भर्ना र संक्रमणका दरहरू उच्च विन्दुमा पुगिसकेको छ । यो घट्ने क्रममा पनि छ । सामाजिक दूरी र आइसोलेसन, क्वारेन्टाइन एकदम राम्रोसँग पालना गरेकाले यस्तो नतिजा हासिल भएको हो । 

नेपालीहरूमाझ कोरोना भाइरसको संक्रमण फैलिनुको मुख्य कारण म दुईवटा देख्छु, आफूलाई कोरोना लागेकोबारे अरूलाई नभन्नु र यस्तो अवस्थामा पनि काममा गइरहनु । नेपालीहरूले आफूलाई कोरोना भएको बारे आफूसँगै बस्ने रुममेट र छरछिमेकीलाई पनि भन्दैनन् । भन्यो भने आफ्नो इज्जत नै जान्छ जस्तो गर्ने परिपाटी छ । न्युयोर्कका ती नेपालीहरूलाई मेरो नमन छ जसले आफूलाई कोरोना लागेको बारे सामाजिक सञ्जाल र मिडियामा बताए । यसले गर्दा अरूलाई पनि कोरोना भाइरसबारे जान्ने मौका मिल्यो अनि आत्मविश्वास पनि यसले दिलायो । हाम्रो नेपाली समुदायमा जागिरको विषयलाई लिएर निकै नै ठूलो असुरक्षाको भावना देखिएको छ महामारीको यो समयमा पनि । जागिरमा नगए पनि राज्यले रकम उपलब्ध गराउँछ भन्ने कुरा अझै पनि कतिपयलाई थाहा छैन । उनीहरू ग्यास स्टेसन, लिकर सप र ग्रोसरी स्टोरहरूमा काम गरिरहेका छन् । काममा गएन भने साहु रिसाउला कि भन्ने चिन्ता देखिन्छ उनीहरूमा तर काममा गएकै कारणले आफूसँगै बस्ने वृद्ध रुममेट वा परिवारका अन्य सदस्यलाई सर्छ भन्ने संवेदनशीलता कत्ति छैन । मास्क लगाएर उबर चलाउनेहरू पनि छन् । बेथाले सिकिस्त नबनाएसम्म उनीहरू आफ्नो कामलाई जारी राखिरहेका छन् । यस्तो क्रियाकलापले यदि उनीहरू संक्रमित छन् भने अन्य थुप्रैलाई संक्रमण सारिदिने खतरा छ । 

अहिलेको यो अफ्ठ्यारो समयमा संघ–संस्थाले सरसहयोग गरेका कुराहरू सामाजिक सञ्जालमा बढी नै देख्न पाइन्छ । तर वास्तविक सहयोगभन्दा प्रचार मात्र बढी भयो किजस्तो मलाई लाग्छ । सहयोगमा पनि आफ्नो जिल्लाको, आफ्नो समुदायको हेर्ने चलन छ । म पीडित भएँ भनेर कसैले सहयोग माग्यो भने उसले सहयोग पाउँछ भन्ने ग्यारेन्टी छैन । हालैको घटना म उल्लेख गर्न चाहन्छु, न्युयोर्क बस्ने एकजना दीपेश बजगाईं भन्ने भाइले मास्क नभएर सपिङ गर्न जान पाइनँ भनेर एनआरएनका स्थानीय व्यक्तिलाई फोन गरे । तर, ती प्रतिनिधिले फोन थुप्रैपटक गर्दा पनि उठाएनन् । त्यसैगरी फेरि अर्को घटना सुनाउँछु, न्युयोर्कमा कोभिड १९ लागेर पहिलोपटक बित्नुभएका नेपाली अनिल लिम्बूको परिवारलाई एनआरएनले ३ सय डलर मात्र दियो ।

एनआरएनजस्तो संस्था ठूलो सञ्जाल भएको भनिएको संस्थाले दिने रकम त्यति मात्र हो त ? समुदायमा निकै सक्रिय लिम्बू दाइले एनआरएनकै लागि आर्थिक रूपले पनि पहिले धेरै सहयोग गर्नुभएको थियो होला । तर त्यो सहयोग रकम निकै कम हो । अनि अर्को कुरा बाढी–पहिरो, आपत–विपत जे पर्दा पनि गो फन्डमा गएर पैसा उठाउने भनेर एनआरएन आलोचित छ । अहिले पनि एनआरएनले आफ्नो बानी छाडेन । मानिसहरू जागिर नगरी घरमा बस्नुपरेको अवस्थामा पनि उनीहरूलाई पैसा उठाउन हतार छ ।