site stats
बाह्रखरी :: Baahrakhari
साहित्य
Global Ime bankGlobal Ime bank
Nabil Bank Banner adNabil Bank Banner ad
 अञ्चलाधीशले हामीलाई पुलिस लगाएर लखेटे 
SkywellSkywell

रंगकर्मप्रति अथाह उत्साह थियो, ओममणि शर्मा (७९)मा । सानै उमेरदेखि रंगकर्म जागृत भएको मान्दछन् उनी । आफ्नो थातथलो भिमफेदीमा रहँदा नै उनले केही नाटकहरूमा अभिनय गरिसकेका थिए । 

यो ओममणि किशोर हुँदाकै कुरा हो । 

भिमफेदी, चारैतिरबाट पहाडै पहाडले घेरिएको रमाइलो गाउँ । झनै राजधानी उक्लने एउटा महत्वपूर्ण नाका । यात्रुहरूको आउजाउ भइरहने थलो । अर्थात, त्यसैबेला भिमफेदी बजारका रुपमा विकसित  थियो । 

Royal Enfield Island Ad
KFC Island Ad
NIC Asia

तर मनोरञ्जनको साधन केही थिएन गाउँमा । खेलकुदका लागि उपयुक्त ठाउँ पनि खासै थिएन । यसैले पनि केही जागरुक स्थानीय व्यक्तिको पहलमा बेलाबखतमा नाटक मञ्चन हुँदै आएको थियो । 

भिमफेदीमै मञ्चन भएको नाटक ‘मरुभूमीका लेखक’मा रंगकर्मी ओममणि शर्मा पहिलो पटक अभिनय गरे । यो नाटक साहित्यकार हृदयचन्द्रसिंह प्रधानले लेखेका थिए । 

यहीँबाट नाटकप्रति उनको रस बस्यो । त्यसपछि उनले भिमफेदीमै अरु पनि केही नाटकमा अभिनय गरे । 

त्यसबेला काठमाडौंका माधव बाबू नाम गरेका एकजना व्यक्ति भिमफेदी गएर बसेका थिए । तिनै माधव बाबूले केटाहरूलाई नाटकको रिहर्सल गराउँथे । अभिनय सिकाउँथे । रंगकर्मी ओममणि शर्माका अनुसार उनी आफैँ पनि राम्रो अभिनय गर्थे ।

सोमबार मध्यवानेश्वरस्थित रंगकर्मी तथा कथाकार ओममणि शर्माको निवासमा पुगेर कुराकानी गर्दा उनी सम्झिँदै थिए भिमफेदीमा गरेको नाटकको कथा । उनले भने, “हामीले एउटा नाटक बालकृष्ण समको पनि ग¥यौं । यो नाटकको रिहर्सल मात्रै छ महिना गरियो । तर जम्मा एक शो नाटक मञ्चन ग¥यौंँ । यस किसिमको आशक्ति थियो, नाटकमा !” 

नाटकप्रतिको यही रुझानले कालान्तरमा उनलाई रंगकर्मी बनायो । यद्यपि, रंगकर्मसँगै उनको सम्बन्ध साहित्यमा पनि रह्यो । उनको घरमा संस्कृत र साहित्यका धेरै पुस्तकहरू थिए । उनका पिताजी र काकाहरूले काशीबाट पढेकाले धेरै किताब उनको घरमा थियो । उनले यहीँबाट लेखनको विरासत पाए । किनभने फूर्सदमा उनी साहित्य पढ्थे । स्वाभाविकरुपमा झुकाव त्यसैतर्फ बढ्यो ।  

त्यसबेला उनी पटनाको एउटा हाइस्कूलमा पढ्थे । स्कूलमा सत्यनारायण नाम गरेका मास्टरले उनलाई खुबै माया गर्थे । ती मास्टरले ‘तिमी नेपाली भएकोले हिन्दी भाषा पढ्न गाह्रो हुन्छ । म सिकाइदिन्छु । म कहाँ आउँ..’ भन्दै बोलाएर भाषालगायत अरु विषयमा पनि सहयोग गरेका थिए, ओममणिलाई । 

ती मास्टर कलेजमा पनि पढाउँथे । एकदिन तीनै मास्टरको टेबलमा चाङ पानाहरू देखे ओममणिले । जिज्ञासाबस्, ‘यो के हो ?’ भनेर उनले सोधे । सत्यनारायण सरले पनि ‘कलेजको एनिभर्सरीमा कविता प्रतियोगिता हुँदैछ, त्यसैमा आएका कविता हुन्’ भनेर बताए । 

ओममणिले पनि भनेछन् ‘म पनि कविता लेख्छु । मलाई कविता लेख्न आउँछ । लेखुँ ?’ तर मास्टरले ‘तिमी स्कूलको विद्यार्थी हौ । यो प्रतियोगिता कलेजका विद्यार्थीका लागि हो । तिमीले भाग लिन पाउँदैनौ’ भने । 

तर मनले खाएका सत्यनारायण मास्टरलाई उनले अनुरोध गरे । अनुनय गरे । पछि मास्टरले पनि ल्याउ तिम्रो कविता भनेर मागे । 

ओममणिले पनि कविता लेखेर बुझाए ।

न चाह है मुझे अन्तरिक्ष कि उडान की   

न चाह है चाँद कि उजली जहान की 
मुझे चाहिए कलकल करती गाती सरिता 
मुझे चाहिए कजरारी आँखे, मुझे चाहिए धरती ।
 

कविता सत्यनारायण सरले हेरे । र, ओममणिलाई पनि कविता पढ्ने मौका दिए । तर हिन्दी भाषाकोे लेखनी उति धेरै बढेन, उनको । 

ओममणि भन्छन्, “काठमाडौं आएपछि मात्रै कविता र कथामा मेरो कलम चल्न थाल्यो । यद्यपि, मेरो आशक्ति त्यतिबेला पनि नाटकमै थियो !” 

२०२९–०३० साल तिरको कुरा हो । त्यसबेला शर्मा साहित्यिक पत्रकार संघको महासचिव थिए । अध्यक्ष थिए, भवानी घिमिरे ।

साहित्यिक पत्रकार संघले नाटक गर्ने कुरो बैठकमा उठायो । ओममणिलाई नाटकमा रुची थियो । उनले नाईं भन्ने कुरै भएन । 

त्यसबेला त्रिभुवन विश्वविद्यालयमा पढ्दै गरेका नाट्यकर्मी अशेष मल्ल साहित्यिक पत्रकार संघको यस कार्यमा सहयोग गर्नेगरी भित्रिए । अशेष आएपछि साहित्यिक पत्रकार संघले अशेषको नाटक मञ्चन गर्ने भयो । नाटक थियो, ‘तुँवालोले ढाकेको बस्ती’ ।

ओममणि भन्छन्, “मैले भिमफेदीमा नाटक खेलेपछि कहीँ कतै कसैलाई मलाई नाटकमा खेलाउ भनिनँ । जबकी मेरो मनमा जहिल्यै नाटक खेलौंखेलौं भइरहन्थ्यो । तपाईँलाई आश्चर्य लाग्ला, नाटककार  बालकृष्ण समजीसँग सम्पर्क हुँदा पनि मैले कहिल्यै समजीलाई अभिनय गर्छुँ भनिनँ । त्यो आँट नै ममा आएन ।”
जब अशेष मल्ल साहित्यिक पत्रकार संघमा आए, ओममणिको रुचिले अभिव्यक्त हुने मौका पायो । उनको नाट्य यात्रा सूचारू भयो । त्यसपछि उनले पछाडि फर्कनु परेन । 

त्यसउप्रान्त ओमले अशेष मल्लसँग नाटक गर्न थाले । यसरी उनले मञ्चमा नाटक गरे । सडकमा नाटक गरे । गाउँ–गाउँ सहर–सहरमा नाटक गरे । सयौं नाटकमा अभिनय गरे । हजारौंँ शो गरे ।

उनी भन्छन्, “मैले अशेषलाई त्यसैबेला भनेको थिएँ अब म तिमीलाई छोडदिन् । र, छोडेको पनि छैन ।”

साहित्यिक पत्रकार संघको आयोजनामा ‘तुँवालोले ढाकेको बस्ती’ प्रज्ञाको प्रेक्षालयमा मञ्चन भयो । ओममणिका अनुसार नाटक टिकटमा शो गरिएको थियो । तर पनि पैसा बचेन । जति आयो त्यति नै खर्च भयो ।

यसरी लामो अन्तरालपछि नाटकमा निथु्रक्क रुझेका ओममणिले सर्वनाम गठन हुनुअघि केही नाटकहरूमा काम गरे । त्यतिबेला ‘हामी वसन्त खोजीरहेछौं’, ‘अतिरिक्त आकाश’लगायतका नाटक मञ्चन भएका थिए ।

०००

मकवानपुरको रमणीय ग्रामिण बजार भिमफेदीमा ओममणि शर्माको बाल्यकाल बित्यो । भिमफेदीभन्दा अलिकमाथि सुपिङ गाउँ छ । उनको परिवारको मूलघर त्यहीँ छ, तर बसोबास चलनचल्तीको ठाउँ भएकोले भिमफेदीमा नै थियो । उनको घरको चलन थियो, कुनै बुहारी पहिलो पटक सुत्केरी हुन मूलघर नै जानु पर्नेे । यो उनका हजुरबुवाले चलाएको चलन थियो ।

मूलघरमा नै जन्मनु पर्ने भएकोले उनकी आमा छ महिना पहिले मूलघर सुपिङ गइन् र उनी जन्मिएको छ महिनापछि भिमफेदी फर्किन् ।  भिमफेदीमा बालवय बिताएका ओममणि शर्माको सामान्य कखरा र बाह्रखरीको पढाइ भिमफेदीमै सुरु भयो । प्रारम्भिक शिक्षादीक्षाका दिन खुबै रमाइलो भएको उनको सम्झनामा छ । 
स्कूल जाँदा एउटा काँधमा पाटी झुण्डिएको हुन्थ्यो भने अर्को काँधमा ओछ्याउने कपडा झुण्डिएको हुन्थ्यो । यसरी स्कूल गएर ओछ्यान लगाएर उनीहरू लहरै बस्थे । र पाटीमा लेखेर पढ्थे । जब पढाइ सकिन्थ्यो र मास्टरले जाउ भन्थे, उनीहरु फेरि पाटी र ओछ्यान बोकेर घरै फर्किन्थे । 

समय बित्दै गयो । दिन बित्दै गयो । पाटी र ओछ्यान बोकेर स्कूल जाने केटाहरू भिमफेदीकै माध्यमिक विद्यालयमा पढ्न थाले । माध्यमिक विद्यालय भने पनि त्यहाँ कक्षा आठसम्म मात्रै पढाइ हुनेगरेको ओममणि बताउँछन् । 

त्यसपछि उनको पढाइ रोकियो । 

कुराकानी गर्दैगर्दा उनका ओठ फिस्स मुस्काए । भने, “आठ क्लासको पढाइ सकिएपछि त म लावारिस जस्तै भएँ । त्यहाँबाट माथि पढ्न कहाँ जानु ? काठमाडौं जानसक्ने स्थिति थिएन । अन्त जाने कुरै भएन । यसरी मेरो पढाइबीचमै रोकियो । करिब पाँच वर्षसम्म भिमफेदीमा यत्तिक्कै बसेँ ।” 
२०११ सालमा भिमफेदीको खोलामा बाढी आयो । भिमफेदीका घर बजारलाई तहसनहस पा¥यो । त्यसपछि उनी मातापिताको साथ लागेर बाढीपीडित भई तराई झरे । 

ओममणिका अनुसार उनका हजुरबुवाले बारा जिल्लाको बञ्जरियामा अलिकति जमीन जायदाद जोडेका थिए । त्यसैले भिमफेदीबाट बञ्जरियामा गएर बसोबास जम्यो उनको परिवारको । 

बञ्जरिया पुगेपछि उनको पढाइले गति लियो । पाँच वर्षपछि ओममणिको पढाइ सुरु भयो । उनी कलैयाको स्कूलमा नौ कक्षामा भर्ना भए । 

तर बञ्जरियाबाट कलैयाँ जाँदा बीचमा नदी पथ्र्यो । जहिले वर्षामा नदीमा पानी बढ्ने । यसरी असार, साउन र भदौ तीन महिना कलैया जान नपाएर कक्षा छुट्थ्यो । तीन महिना घरै बस्थे उनी ।

यसरी कसरी चल्छ ? उनका पिताजीलाई यो प्रश्नले पिरोल्यो । अनि त उनले ओममणिलाई काठमाडौं पु¥याए । विश्व निकेतन हाइस्कूलमा भर्ना गरिदिए । यो २०११–०१२ सालको कुरा हो । 

तर एक्लो ओममणि । उनलाई काठमाडौंमा पढ्न गाह्रो भयो । आफैँ खाना पकाउ । खाउ र स्कूल जाउ । पढ । र फर्किएर फेरि खाना पकाएर खाउ । 

त्यही बीचमा उनी बिरामी परे । काठमाडौंको पानी पचेन, सायद । लगभग एक वर्षपछि उनका पिताजीले उनलाई लिएर तराई नै गए । फेरि बञ्जरियामा उनको दिन बित्न थाल्यो । फेरि पढाइ रोकियो । उनी गाउँमै हरिबिजोग तालले बसे । 

बञ्जरियामा एकजना मास्टर थिए । उनले ओममणिका पिताजीलाई सधै भन्थे, ‘छोरालाई पढाउनूस्’ भनेर । ति मास्टरले सँधै भनिरहेका कारण ओममणिका पिताजीले पनि छोरालाई पढाउने सोचे । तर कहाँ राख्ने ? 

अनि तीनै मास्टरले सुझाए सीमावर्ती भारतीय सहरका स्कूलमा भर्ना गरिदिनलाई । ओममणिका पिताजीले पनि ओमलाई मोतिहारी पु¥याए । उनको भर्ना मोतिहारीको हाइस्कूलमा भयो । बल्ल उनको पढाइले लय समातेको थियो ।

त्यसको एक वर्षपछि उनी पटना गए । पटनामा उनी दुई वर्ष बसे  । पटनाबाटै उनले सेकेन्ड डिभिजनमा म्याट्रिक (एसएलसी) पास गरे । 

पढाइ सक्याएर उनी बञ्जरिया फर्किए । वीरगंजमा स्थापना भइसकेको ठाकुरराम कलेजमा आइकममा भर्ना भए । र त्यहीँबाट आइकम पास भए । 

त्यसपछि उनी फेरि काठमाडौं उपत्यका भित्रिए । उनी काठमाडौं आउँदा महेन्द्रले पञ्चायती व्यवस्था सुरु भइसकेको थियो । विद्यार्थीहरू पञ्चायतविरुद्धमा उठीरहेका थिए । 

उनले त्रिचन्द्र कलेजमा बीकममा भर्ना लिए । कलेज जान थाले । तर पञ्चायती शासनविरुद्ध उनी चुप बस्न सकेनन् । उनी पनि विद्यार्थीहरू नेताहरूसित आन्दोलन र जुलुसमा सहभागी हुँदै गए । 

बेलाबेलामा उनी पक्राउ पनि पर्थे । कहिले दुई–चार दिन त कहिले अलिक लामै समय थुनामा पनि परे । बीकमको पढाइ पनि चलिरहेकै थियो । तर आन्दोलन र पक्राउले पढाइ अल्मलिइरहेको थियो । 

ओममणि हाँसे । भन्छन्, “उता घरबाट पिताजीले खर्च पठाउनु हुन्थ्यो, छोरोले पढ्ला भनेर । तर यता छोरो आन्दोलनमा लागेर पढाइ हाप्दैछ ! तपाईँलाई भनुँ, कस्ट एकाउण्टको परीक्षाको दिन म डीएसपी कार्यालयमा थुनामा परेको थिएँ । जाँच दिनै पाइएन । तर यो कुरा पिताजीसम्म पुग्न पाएन । पछि मैले प्राइभेट परीक्षा दिएर  बीकम पास गरेँ ।”

०००

२०३१ सालदेखि निरन्तर काठमाडौँमा बस्न थालेका ओममणिलाई युवा नाट्यकर्मी अशेष मल्लसँगको भेटले अर्को बाटोमा डोर्‍यायो । नयाँ सम्बन्धसँगै ओमले आफूले खोजेको बाटो फेलापारेका थिए । त्यसैले उनी पनि अशेषसँगै पाइलामा पाइला मिलाउँदै हिँडे ।

डिल्लीबजारको ओरालोमा रहेको अशेषको डेरामा समकालीन साहित्यकारहरूको जमघट हुन्थ्यो । त्यहीँ नै सर्वनाम नाट्य संस्था स्थापना गर्ने कुरा चल्यो । र केही समयमै सर्वनाम सुरु पनि भयो । ओममणि भन्छन्, “बडो दुःखका साथ हामीले त्यो नाट्य संस्थालाई अगाडि बढाएका थियौं । सबै साथीभाइ भेला हुन्थ्यौं । पत्रिकामा चिउरा र भुजिया राखिन्थ्यो । अनि सबैले पानीसँग त्यो चिउरा खाँदै नाटकको रिहर्सल गथ्र्यौं ।” 

यसरी सुरु भएको सर्वनामले नाटक मञ्चन गर्दै गयो । स्टेज नाटक मात्रै होइन, सर्वनामले सडकमा नाटक गर्ने नयाँ प्रयोग पनि गर्‍यो । सडकमा नाटक मञ्चन हुन थाल्यो । यसका लागि न त स्टेज चाहिन्थ्यो, न त पर्दा, न त अरु कुनै भौतिक सामग्री । ओममणिलाई लाग्यो उनले आफ्नो आत्माले खोजेको साथी भेटेका छन्, अशेषकारुपमा । त्यसैले पनि उनले अशेषलाई कहिल्यै छोडेनन् । 

उनी भन्छन्, “आज पनि म अशेषसँगै छु । सर्वनाममै छु ।”
०००

सर्वनाम नाट्य संस्थाबाट उनले धेरै नाटकमा अभिनय गरे । देश विदेश गए । एकपटक मध्यपश्चिमका केही गाउँमा परिवार नियोजनका विषयमा तयार पारिएको नाटक लिएर गएका थिए उनीहरूले । त्योबेला प्लेनबाट गएका थिए उनीहरू भैरहवा । कपिलवस्तुको केही गाउँमा नाटक मञ्चन गर्नु थियो । 
त्यसबेला पहिलो पटक नाटक खेलेर थोरैथोरै भए पनि पैसा आएको आज पनि उनको सम्झनामा ताजा छ । 

अशेष मल्लले कहिले काहीँ ओममणिकै लागि भनेर पनि नाटक लेखेका छन् । ‘शकुनी पाशाहरू’ लाई आज पनि उनी सम्झिन्छन् । 

भिमफेदीबाट नाटक गर्न सुरु गरेका ओममणि शर्माले भिमफेदीमा गएर पनि नाटक मञ्चन गरे । उनले आफँैले लेखेको नाटक ‘घर भित्रको आकाश’ आफ्नै थलोमा मञ्चन गरेका थिए । 

त्यसबाहेक बाराकै डुमरवानामा पनि उनले नाटक मञ्चन गरेका छन् । 

पञ्चायतकालमा नाटक गर्न कठिन थियो । पुलीसहरू नाटकको हलमा पनि आइरहन्थे । सडक नाटक मञ्चनका बेला हुने नै भए । ओममणि र अरु कलाकारहरू पनि ठाउँमा पुग्थे । नाटक गर्थे । अनि हिँडिहाल्थे । अर्थात्, फटाफट नाटक गर्‍यो । अनि हिँडिहाल्यो । 

नाटक गरेर पक्राउ परेको भने उनलाई थाहा छैन । तर एउटा रोचक प्रसँग उनी आज पनि सम्झिन्छन् । 

त्योबेला मेची अञ्चलको अञ्चलाधीश लक्ष्यबहादुर गुरुङ थिए । भद्रपुरमा उनीहरूले नाटक देखाए । भोलीपल्ट त कस्ले के कुरा लगायो, अञ्चलाधीशले बोलाएर ‘तिमीहरू आज दिनभरिमा मेची अञ्चल काटेर जाउ’ भनेछन् । 

ओममणि हाँस्दै भन्छन्, “हामी पनि कम थिएनौं । हामीले पनि तीन चार दिन लगाएर नाटक गर्दै मेची छिचोल्यौँ ।” 

त्यसको चार वर्षपछि ओममणिहरू नाटक लिँदै बाग्लुङ पुगे । त्यसबेला धवलागिरीमा अञ्चलाधीश लक्ष्यबहादुर नै रहेछन् । त्यस दिन उनीहरूले नाटक देखाए । अलिक फरक किसिमको नाटक थियो । नाटकको चर्चा स्वभाविक थियो । तर अञ्चलाधीश लक्ष्यबहादुरले  बिहानै बोलाए । 

शर्मा भन्छन्, “हामीलाई देखेपछि त गुरुङ फेरि सन्किए । ‘मैले मेचीबाट लखेटेका तिमीहरू यहाँ आइपुग्यौ ?’भने । अनि त पुलीस लगाएर हामीलाई लखेटेर पोखरा पठाए ।” 

एकपटक एउटा नाटकलाई लिएर अञ्चलाधीशले कलाकारहरूलाई गाली नै गरेछन् । ओममणिले पनि लिखित बयान लेख्दा ‘यी अञ्चलाधीश हुन योग्य छैनन् । यत्रो पदमा बसेका मानिसले पनि ‘आमा चकारी’ गाली गर्ने हो ?’ भनेरै लेखे र सहायक अञ्चलाधीशलाई बुझाएछन् । 
सहायक अञ्चलाधीशले ‘अलि कडा भयो’ भने । भोलीपल्टदेखि उनी अञ्चलाधीश अफिस जानै छोडे । पछि त्यहाँबाट खबर पनि आएन ।

०००
प्रजातान्त्रिक विचारधाराबाट बोकेर हिँडेका थिए रंगकर्मी तथा कथाकार ओममणि शर्मा । उनिसँगै कलेज पढ्ने साथी हुन पुरुषोत्तम बस्नेत । 

त्यसबेला आन्दोलनमा खुबै उत्रिएका उनी बीपीको विचारबाट अत्यन्त प्रभावित थिए । उनले बीपी कोइरालालाई पनि भेटेका छन् । उनका पिताजी कांग्रेसको स्थानीय राजनीतिमा सक्रिय थिए । त्यसैले एकपटक उनी पिताजीसँग काठमाडौं आउँदा त्रिपुरेश्वरस्थित प्रधानमन्त्री निवासमा बीपीसँग भेट भएको थियो ।

ओममणि भन्छन्, “मलाई त्यसबेला राजनीतिका बारेमा थाहा थिएन । बीपीले भनेको एउटा कुरा मलाई अहिलेसम्म याद छ । बीपीले भनेका थिए ‘एमए पास गर्नु । अनि मात्रै राजनीतिमा लाग्नु । म आज पनि बीपीको यो भनाई र उनको अनुहारको तेजको सम्झना हुन्छ । उनको अनुहारको तेज र बोलीले नै बीपीप्रति मलाई आकर्षित गरेको थियो ।” 

ओममणि शर्माले २०३२ सालमा नेपाल बैंक लिमिटेडमा जागिर खाए । त्यही वर्ष बिहे भएकोले उनका लागि जागिर जरुरी थियो । र, लामो समय जागिरमा बिताए । 

उनले नाटक मात्रै गरेनन् । जागिर मात्रै खाएनन् । कथा र कविता पनि लेखे । कतिवटा लेखे, उनले गनेका छैनन् । उनको रेकर्ड राख्ने बानी छैन । एउटा कथा संग्रह प्रकाशित छ । अर्को संग्रह निस्किएको छैन । 

उनले कथा लेख्न सुरु गरिसकेका थिए । उनले एउटा कथा लेखे र मधुपर्कमा प्रकाशनका लागि दिए । तर कथा छापिएन । उनले आफ्नो कथा मागेर ल्याए । 

केही महिनापछि साहित्यिक पत्रकार संघले एउटा कवि गोष्ठीको आयोजना गरेको थियो । कार्यक्रममा केशवराज पिँडाली प्रमुख अतिथिकारुपमा थिए । 

ओममणि हाँसे । भने, “पिँडालीले मलाई मधुपर्कका लागि कुनै रचना छ भने दिनुस् न’ भने । मैले पनि फिर्ता ल्याएको कथा लगेर दिएँ । त्यो कथा मधुपर्कमै छापियो ।”

अचेल कथा लेखनमा उनको कलम चलिरहेको छैन । एक वर्ष जति भयो नाटकमा अभिनय पनि गरेका छैनन् । तर अहिले पनि नाटक गर्ने उत्साह उनमा छ । मौका मिले नाटक गर्ने मनस्थितिमा छन्, ओममणि । 
 

NIBLNIBL
प्रकाशित मिति: बिहीबार, साउन २, २०७६  ०७:५५
Sipradi LandingSipradi Landing
प्रतिक्रिया दिनुहोस्
NTCNTC
national life insurance newnational life insurance new
Ncell Side Bar LatestNcell Side Bar Latest
Bhatbhateni IslandBhatbhateni Island
Shivam Cement DetailShivam Cement Detail
City Express Money TransferCity Express Money Transfer
सम्पादकीय
न्यायालयको अवहेलनाको लक्ष्मणरेखा
न्यायालयको अवहेलनाको लक्ष्मणरेखा
SubisuSubisu
Hamro patroHamro patro