“सातसातजना छोराछोरी कसरी हुर्काएँ हुँला ? आफ्नो नाउँमा केही थिएन, ऐलानी जग्गामा सानो कटेरो हालेर बसेँ । मेलापात, घाँसदाउरा, दुःखसंघर्ष कति हो कति,” पुतलीले दुःख बिसाई ।

कमली र पुतली सानैदेखिका मिल्ने साथी । सँगै पढे, सँगै बढे । बिहेपछि उनीहरूको भेट भएको थिएन । लामो समयपछि संयोगले भेट भएको अवस्थामा दुवै दुःखसुख साट्दै थिए ।

पुतलीका कुरा सुनेपछि कमलीले उसको घाउमा मल्हम लगाउने प्रयास गरी, “घरका लोग्नेमानिसले स्वास्नीको दुःख नबुझेपछि आइमाईलाई बाँच्नै गाह्रो हुने !”

“आफ्नो त लोग्ने भन्नु कि शत्रु, घरको केही मतलब राख्दैनथे । आफैँ कमाउने आफैँ रमाउने पाराका, दिउँसै झ्याप हुने । कानो गोरुलाई औँसी न पुर्ने भनेजस्तै । सम्झाएकै नलाग्ने । तिनको बानीले गर्दा होला, मलाई सबैले हेप्थे ।”

कमलीले जिज्ञासा राखी, “यसरी बिग्रेका लोग्नेलाई तैँले विदेश पठाइनस् ? पसिना बगाउनुपरेको भए चेत खुल्थ्यो नि !”

विगत सम्झिँदै उसले भनी, “छोराछोरी सानै थिए । घरमा ऋण लागेर हैरान । यसै ऋण उसै ऋण भन्ने लाग्यो । अनि, ऋण खोजेरै उनलाई कुवेत पठाएँ ।”

कमलीले भनी, “बुझक्की नै रहेछन् त, कमाइ पनि त पठाए होलान् !”

“लोग्नेसँगको बिछोड भए पनि केही वर्ष त खर्च सजिलै भयो । केटाकेटीले अलिअलि पढ्न पाए । तर, फर्किएपछि उही पुरानै चाला । सुध्रिएनन् । म के गरौँ ?”

पुतलीको व्यथा सुनेर कमलीको मन भारी भयो । शब्दले सम्झाउन उसले हरतरह प्रयास गरी ।

पुतलीले भनी, “ल, बिदा मागेँ । मलाई पनि अस्पताल पुग्नु छ । एउटा धनाढ्य मानिस मिर्गौला फेल भएर आईसीयूमा छ रे !”

उसले आत्तिएर सोधी, “के, किन ?”

मलिन भएर पुतलीले भनी, “मलाई बाँच्नका लागि दुइटा किड्नी किन चाहियो र ? एउटै भए पुगिहाल्छ नि !”

(गैँडाकोट)