“तपाईं त आज जाँदै हुनुहुन्छ । खै हामी त कहिले हो कहिले ।” होटेलबाट एयरपोर्ट निस्किँदै गर्दा असदका यी शब्दले मन अमिलो बनायो । 

असद रोजगारको सिलसिलामा साउदी अरबियाको रियाद पुगेको करिब दुई वर्ष पुग्दै थियो । म सात दिनका लागि पुगेकालाई त दोस्रो दिनदेखि नै कतिबेला आफ्नो देश पुगौँ भन्ने छटपटी थियो, उनी त दुई वर्ष देश बाहिर । ओहो ! देश, गाउँ, साथीभाइको याद कति गुम्सिएका होलान्, असदको मनमा । 

असद मिया, उनी चितवनका बासिन्दा हुन् । उमेरले २५ आसपासका । बढ्दो उमेरले जिम्मेवारी पनि बढाउँदै लगेपछि साउदी हानिएका । साउदीमा उनी ओलैयास्थित पाँचतारे होटल ‘रोश रायान बाई रोताना’मा काम गरिरहेका छन् ।

विश्वभरका खेलकुद पत्रकारहरूको संगठन एआईपीएसले आयोजना गरेको युवा पत्रकार कार्यक्रममा रियाद पुग्दा असदसँग मेरो भेट भएको थियो । उनी होटलको लबीमा कार्यरत थिए । 

मेरो फ्लाइट समय अक्टोबर ८ को राति १०ः१५ मा थियो । सँगैका सहकर्मीले आज जाने भएपछि चेकआउट अहिले नै गर्दा राम्रो भनेपछि दिउँसो १ बजे मैले आफ्नो सबै सामानको गुन्टो कसे ।

म लबीमा आउँदा हामी दुई देशका मात्रै बाँकी थियौँ । मसँगै थिइन्, प्यालेस्टिनी पत्रकार माराह । उनको फ्लाइट साँझ ६ बजे आसपास थियो । त्यसअघि नै बाँकी १२ देशका प्रतिनिधिले रियाद छोडिसकेका थिए । माराहले पनि दिउँसो दुई बजे होटल छोडिन् । कार्यक्रमको व्यवस्थापन जिम्मेवारी पाएका व्यक्तिले रियादमा अचाक्ली जाम हुने भनेपछि माराह चार घण्टाअघि नै होटलबाट निस्किइन् । 

त्यसपछि म होटल छोड्ने अन्तिम व्यक्ति बनेँ । असदको डिउटी दिउँसो ३ बजेपछि सुरु हुन्छ भन्ने थाहा थियो । लबीमा एक्लै मोबाइल हेर्नुको विकल्पै भएन, मसँग । 

अक्टोबर २ मा रियाद पुगेपछि मैले होटलमा तीनजना नेपालीसँग कार्यरत भएको पाएँ, जसमध्ये एक जनाको नाम बिर्सिएँ । उनी झापाका थिए । अर्का थिए, विश्वास भोलन । जो होटलमा क्लिनरको काम गर्थे । उनी पनि असदजस्तै, उमेरले २५ आसपासका । 

लबीमा मलाई देखेर विश्वास नजिक आए । “तपाईंको फ्लाइट आज हो ?,” विश्वासका यी प्रश्नले मेरो ध्यान मोबाइलबाट हट्यो । “हो नी,” मैले हात मिलाउँदै भनेँ ।

“अब फेरि आउनुहुन्छ कि सकियो ?,” उनले फेरि प्रश्न थपे । “हाम्रो कार्यक्रम सकियो । अब यसैका लागि आउदिनँ । तर, कुनै अरू कार्यक्रम भयो भने सम्भावना छ,” मैले फेरि जवाफ दिएँ ।

“ल अब मिलेछ भने नेपालमा भेटौँला है त । हामीलाई ह्याँ यसरी धेरैबेर उभिन दिँदैन । माथिबाट हेरिरहेको हुन्छ । फेरि गाली गर्छन्,” यति भन्दै उनी पुनः मोप घिसार्दै हिँडे । म फेरि मोबाइल हेर्न लागेँ । 

दिउँसो साढे तीन बजे असद लबीमा आइपुगे । मलाई लबीमा हान्डब्यागसहित देखेपछि सोधे, “कति बजेको छ फ्लाइट ?” मैले भनेँ, “राति १०ः१५ बजे ।” उनले फेरि सोधे, “अनि किन यति चाँडै निस्किनुभएको त ?” 

“मलाई थाहै भएन नि । साथीहरूले अब चेक आउट गर्नुपर्छ भनेपछि मैले रुम छोडेँ ।” 

“केही खानुहुन्छ ?,” उनले नेपाली हुनुको आत्मियता देखाए । “पर्दैन,” जवाफ दिँए ।

मेरो जवाफ खस्न नपाउँदै उनले भनिहाले, “म छु नि ह्याँ, केही पिर लिनुपर्दैन । ल म कफी ल्याइदिन्छु ।”

मेरो जवाफ नकुरी उनी कफी बनाउन लागे । “ल यो लिनु, मैले चिनी हालेको छैन । चाहिन्छ भने म ल्याइदिन्छु ।”

“ठिक छ पर्दैन,” मैले भने । “ल उसो भए राम्ररी जानु है त । अब मिल्यो भने नेपालमै भेट्नपर्छ ।”

उनी यति भन्दै हात मिलाएर आफ्नो काममा व्यस्त भए । यति बेलासम्म घडीले साढे ४ पार गरिसकेको थियो । कार्यक्रम व्यवस्थापकले मलाई ट्राफिक जाम औधी हुने भन्दै मलाई ५ बजेसम्म होटल छाड्न सुझाएका थिए । मैले जाउँ भनेपछि उनीहरूले गाडी ल्याए । मैले सबैलाई नेपाल भ्रमणको निम्तो छोड्दै होटलबाट अन्तिम बिदाइँ लिएँ ।