छविरमण सिलवाल कविता लेखिरहन्छन्, कहिले फुटकर रूपमा, कहिले एकल संग्रह त कहिले संयुक्त कवितासंग्रह ।

बाँच्नका खातिर व्यवसाय गर्नुका अलावाको समय अधिकतर कविता लेखिरहनु, पोस्ट गरिरहनु, वाचन गरिरहनु, कृतिको रूपमा प्रकाशन गरिरहनु सनातनी कार्य हो ।

त्यसो त कथा, बालसाहित्य, नियात्रा लेख्ने, पुस्तक समीक्षा गर्ने, एफएम रेडियोमा साहित्यिक कार्यक्रम चलाउने जाँगर पनि छविरमण चलाइरहेकै देखिन्छन् ।

नेपाली साहित्यमा, अझ भनौँ कविता विधामा नाम चलेका कवि हुन्, छविरमण । काभ्रेली कविता फाँटको त उनी दरिला खम्बै हुन् ।

विगतमा उनका सहृदयी स्वरहरू (संयुक्त संग्रह–२०५९), छुपुछुपु (बालकवितासंग्रह–२०६०), मनको शिविरबाट (कवितासंग्रह–२०६७), यतैकतै (संयुक्त कवितासंग्रह–२०७७) प्रकाशित छन् ।

यस हिसाबले यो पाँचौँ कृति तथा एकल कवितासंग्रहका रूपमा तेस्रो कृति मान्नुपर्दछ, डोरम्याट कवितासंग्रहलाई । यसका अलावा सिर्जनाका लहरहरू (समीक्षा–२०६४), ग्रीनवीचको साँझ (नियात्रा–२०७५) पनि प्रकाशित गरिसकेका छन् ।

यस्तै, सबैभन्दा राम्रो माल र म किन डराउँछु शीर्षकका बालउपयोगी पुस्तकहरू रुम टु रिडबाट छापिइसकेका छन् ।

डोरम्याटमा ३० वटा कविता समेटिएका छन् । अधिकतर कविताहरूमा समसामयिक राजनैतिक तथा सामाजिक विकृतिविरुद्ध चोटिला प्रहार गरिएका छन् । त्यसमध्ये कृतिकै नाम शीर्षकको डोरम्याट कविता त मथिंगल नै हल्लाउने खालको छ– 
महाराज !
कतिन्जेलसम्म चल्नेछ
हाम्रो छातीमाथि हजुरको राज ? (पृष्ठ १२)

नेताहरूले जनता अनि कार्यकर्ताहरूलाई कति विघ्न प्रयोगमाथि प्रयोग गरिरहेका छन् भनेर सचित्र पारेका छन्, यो कवितामा । सिंहदरबार, मान्छे, नेता (टाउको लुकाउने प्रसंगमा), बुंगा अनि युगपुरुष, वधशाला, भगौडा ठेकेदार विषयका कविताहरूमा यस्तै आक्रोश पोखेका छन् कविले । 
हराएको ठेकेदारजस्तै देखिने त्यो मान्छे
सिंहदरबारभित्र भर्खरै फुत्त छिरेको छ रे ! (पृष्ठ ८५)

यस संग्रहमा बा, आमा, छोरामाथि लेखिएका कविता पनि समेटिएका छन्, तर बाप्रति धेरै । स्मृतिमा बा, बाको तस्बिर, धुवाँको सिँढी शीर्षकका बासम्बन्धी कविता एक से एक छन् । मुटु नै गाँठो पर्ने खालको छ, ठाउँठाउँमा ।

तर, जुठो थाल शीर्षकको कवितामा भने महिला–पुरुष सरोबरीको विषय उठान गरेका छन् उनले र लेखेका छन्– 
हरे ! कस्तो कुरा गर्छ यो !
आइमाईको जुठो पनि 
लोग्नेले खान्छन् त ? (पृष्ठ ५४)

आस्थाको भग्नावशेष, गन्तव्यहीन यात्रा, समय त्रासदी, फूलको हाँसो, आँसु, रोकिएको समय, रङ्ग, वर्जित श्रद्धाञ्जली, सावधान, चाहना, अदृश्य ईश्वर शीर्षकका कविताहरूमा आफ्नो दिक्दार मनोभावहरू पोखेका छन् कविले ।

रुख, काम नलाग्ने सामानजस्ता कविता छोटा तर वातावरण एवं पर्यावरणीय दृष्टिले मार्मिक छन् ।
...थाहा छैन तिनलाई
मैले नै
अन्तिममा खरानी बनाउनुपर्छ । (पृष्ठ ५५)

सिरिया युद्धमा मारिएका बच्चाहरूलाई समर्पित पृथ्वी कसको शीर्षक कविता विगतमा नेपालको माओवादी सशस्त्र द्वन्द्व, रुस–युक्रेन, इजरायल–प्यालेस्टाइन युद्धमा पनि उत्तिकै सान्दर्भिक देखिन्छ ।
के यो पृथ्वी तिम्रो आफ्नै हो
या तिमीले तिम्रा लागि मात्र
रजाइँ गर्न बनाउन लगाएका हौ ? (पृष्ठ ६२)

दुख्ने कुरा शीर्षकको कविता राष्ट्रियताले ओतप्रोत छ । कवि दुखेसो पोख्छन्–
बेला बेलामा दुख्ने
टनकपुर, सुस्ता र लिपुलेकको घाउ
निको गर्न सक्ने 
कोही जन्मेनन् । (पृष्ठ ६६)