वि. सं. २०५६ सालमा सरकारी विद्यालयबाट प्रथम श्रेणीमा एसएलसी उत्तीर्ण हुनु चानचुने कुरा थिएन । अहिलेको ‘एप्लस‘ भन्दा त्यो प्रथम श्रेणीले बढी महत्व राख्थ्यो ।

एसएलसी प्रथम श्रेणीमा उत्तीर्ण भएपछि परिवार, आफन्त र टोलछिमेकले मैले थेग्नै नसक्ने अपेक्षा राख्यो मबाट । कसैले डाक्टर, कसैले इन्जिनियर, कसैले पाइलट, कसैले वकिल, सबैले आआफ्नो रुचि र इच्छाअनुसार अपेक्षा राखे । विभिन्न छलफलपछि विज्ञान लिएर पढ्ने निधो गरियो । 

विज्ञान पढ्ने निधो पश्चात कहाँ पढ्ने भन्ने खोजीले अझ २/४ दिन गाउँ तताएपछि अन्ततः आफ्नै नजिकैको मेची बहुमुखी क्याम्पसमा पढ्ने निधो गरियो । त्यसपछि प्रवेश परीक्षा दिन गइयो मेची बहुमुखी क्याम्पस । बीचतिरको क्रममा नाम निस्किएर अध्यययन सुरु गरेपछि मात्र थाहा भयो – विज्ञान संकाय केलाई भन्दा रहेछन् र यो यसरी पढ्नु पर्ने रहेछ ? 

सरकारी विद्यालयको पढाइ बल्लतल्ल रटेर अंग्रेजी पास गरेको । विज्ञान संकायमा नेपालीबाहेक सबै विषय अंग्रेजीमा पढ्नुपर्दा अत्यन्तै कठिन भयो । आफ्नो रुचि सामाजिक संकायतिर थियो । पढियो विज्ञान । प्रथम र दोस्रो दुवै वर्षमा ३/३ विषय फेल गरेर ३÷३ चोटीमा आईएससी उत्तीर्ण गरियो । विसं २०५९ मा आईएससी पढेर सिध्याए पनि पास भने गरिसकिएन । ब्याक पेपर दिएर बस्नु पर्‍यो ।

तिनताका केदार खड्काले चलाउने कार्यक्रम ‘असल शासन‘ खुबै चर्चित थियो । उक्त कार्यक्रम सञ्चालनका क्रममा श्रोता क्लब खोल्ने चलन थियो । भ्रष्टाचार न्यूनीकरणका लागि तयार पारिने कार्यक्रम भएको र पत्रिका पनि पढ्न पाइने भएकोले मेरो नेतृत्वमा असल शासन रेडियो श्रोता क्लब गठन गरियो । 

किशोर अवस्थामा प्रवेश गर्दै गरेको जोस । समाजमा आफ्नै परिचय स्थापना गर्ने हुटहुटी र भ्रष्टाचार न्यूनीकरण गर्नुपर्ने बुझाइले उक्त क्लबमार्फत भष्टाचार न्यूनीकरणसम्बन्धी विभिन्न कार्यक्रम सञ्चालन गरियो ।

कार्यक्रम सञ्चालनका क्रममा हाम्रो क्षेत्रमा रहेका सामुदायिक वनहरुमा अनियमित तरिकाले गरिएको बन फडानी र त्यसमा सेनाको संलग्नताले सामुदायिक वन र सेनाप्रति जनता आक्रोशित थिए ।

यही मामिला उठाएर सार्वजनिक सुनुवाइ गर्ने जमर्को गरियो ।  पूर्ण तयारीका साथ गरिएको कार्यक्रमले राम्रो हलचल मच्चायो ।

त्यतिबेलाका चारआली ब्यारेकका कर्नेल ध्रुव शाहको समेत कार्यक्रममा उपस्थितिले केही जोस र केही भय स्थापना गरिदियो । 

माओवादी द्वन्द्वले चरममा पुग्न लागेको बेला सेनाका कर्नेलको उपस्थितिमा कार्यक्रम गर्नु जोखिमपूर्ण थियो । सामुदायिक वनमा सेनाको प्रवेशले गराएको अनियमितता बारे कर्नेल ध्रुव शाहले जनताले खोजेजस्तो उत्तर दिन सकेनन् र उनी कार्यक्रम बीचैमा छोडेर बाहिरिँदा भयको वातावरण व्याप्त भयो । माओवादी पक्षले त स्याबासी दियो तर सेनाले के भन्ने हो भन्दाभन्दै कर्नेललाई भेट्न जाने भनेर उताबाछ खबर आयो । 

भखर्र २०/२१ वर्षका युवा । कार्यक्रममा अनुत्तरित भएर गएका कर्नेल । अनि ब्यारेकभित्र तिनै कर्नेलको बोलावट । कर्नेलले बोलाएको ठाउँमा नजाऊँ भने माओवादी भन्लान् भन्ने डर । जाऊँ भने माओवादीले सुराकी भन्ने डर । डरैडरका बीच कर्नेलले बोलाएको ठाउँमा जानुपर्ने निष्कर्षमा पुगियो । 

कर्नेलसँग परिचय भएका अग्रजहरुलाई सँगै गइदिन अनुरोध गरियो । कसले पो अर्काका लागि ज्यानको बाजी थाप्थ्यो र ? कोही पनि अग्रज र सहकर्मीबाट साथ नपाइरहेको अवस्थामा मेरा सहकर्मी अर्थात् म अध्यक्ष रहेको क्लबमा सचिव रहेका मेरा मित्रले हिम्मत गरे र भोलीपल्ट हामी ब्यारेक जान तयार भयौँ । उनी पनि आमाबाबुका एउटा छोरा म पनि एउटै । अभिभावकले थाहा पाउँदा जान दिँदैनन् भन्ने भएपछि कसैलाई नभनी उनी र म चारआली ब्यारेकतर्फ हानियौँ । 

हामीले बाहिरबाट देखेको व्यारेक भन्दा धेरै ठूलो क्षेत्रफल रहेछ चारआली व्यारेकको । निकैबेरको हिँडाइपछि हामी कर्नेलको आगन्तुक प्रतीक्षालयमा पुग्यौँ । केही बेरको कुराइपछि कर्नेल ध्रुव शाह आइपुगे । कर्नेल आएर सुरुबाट नै हाम्रो कार्यक्रमको पशंसा गरेपछि अघिसम्म लागेको डर बिस्तारै कम हुँदै गयो । करिब २ घन्टाको बसाइमा उनले हाम्रो धेरैपटक प्रशंसा गरे ।

प्रशंसाले खुसी हुँदै गर्दा कता कता डर पनि बाँकी थियो । तर, डरभन्दा पनि प्रशंसाले पुलकित भएका हामी अब घर फर्कन चाहिरहेका थियौँ । हाम्रो चाहना बुझेर कर्नेलले चिया नास्ता गराएपछि ¬– “तपाइँहरुको कार्यक्रममा मेरो सहभागिता रहेको एउटा प्रमाणपत्र दिनु होस्, त्यो प्रमाणपत्र म विशेषरुपमै सजाएर राख्छु“ भने । उनले भने – म देशविदेशका धेरैवटा कार्यक्रममा गएको छु । तर, यो कार्यक्रममा जाँदा जति खुसी कतै पनि लागेको थिएन । कर्नेलले त्यति भनेपछि हामीलाई पुगिहाल्यो ।
कर्नेलले हामीलाई आफनै गाडीमा ब्यारेकको गेटभन्दा केही तल छोडी दिएपछि हामी त्यहाँबाट निस्किएर हिड्यौँ । त्यसको भोलिपल्टै हामीले क्लबको प्रमाणपत्र कर्नेलकहाँ पुर्‍यायौँ । 

कर्नेलको कार्यक्रममा उपस्थितिको खुसी, दकस, उनले कार्यक्रमको बीचैमा रिसाएर जाँदापछिको भय, भोलिपल्टको बोलावटपछि बढेको ढुकुढुकी र कर्नेलले गरेको प्रशंसाले बेलाबेला अझै पनि मन पुकलित हुने गर्छ ।