ओम आचार्य

छँदै छैन प्याला भरेको तमासा
न देखिन्छ छरेको निराशा ।

मुना छैन पत्ता पलाएन यौटै
उड्यो दीप्त ऊर्जा नभेटेर भाषा ।

चिताभित्र काया धुवाँ उड्छ जल्दै
दिएको छ पीडा सधैँ झुक्छ आशा ।

बिते काल धेरै उडे स्वप्न पूरै
गरे घात सारा छलाएर पासा ।

घरी आँसु खस्ने परेली भिजाई
कथा ओम सुन्दै व्यथा लेख्छ मासा ।

(अर्घाखाँची)