सागर फुयाल

प्रभाती किरणको स्पर्शसँगै 
नवीन ऊर्जा समेटेर 
चिरबिर गर्छन् चराहरू
हतारहतार हिँड्छन् स्कुल जाने नानीहरू
लम्कन्छन् उत्साहित पाइलाहरू
थपिन्छन् सडकमा गाडीहरू ।

त्यही बिहानीमा 
वर्षौँदेखि पुलमुनि 
सडकको पेटीलाई बास बनाई 
सुतेको एउटा मान्छे उठ्छ सधैँजस्तो 
र फेरि मन्दिर जान्छ
केही आशा बोकेर
केही भरोसा बटुलेर सधैँजस्तै ।

तर, फर्कंदै गर्दा आज मन्दिरबाट
हिजोसम्म उसको अनुहारमा देखिएका
केही आशा अनि उत्साह बिलाएका छन्

ऊ सोच्न थाल्छ–
सायद वरदान दिने भगवान् पनि
भक्तअनुसार फरकफरक हुन्छन्
मलाई वरदान दिने भगवान् भने
सायद मैजस्तो
बेवारिस रहेछ
निरीह रहेछ
त्यसैले होला, असमर्थ छ मेरो भगवान् 
मेरो आशा र भरोसाको
मधुरो दियो जोगाउन ।

(बर्लिन, जर्मनी)