छिमेकी

साहित्य

कविता

छिमेकी

शनिबार, भदौ ९, २०८०

मेरा छिमेकी हुन् उनी
बस्छन् मेरो घरको आडैमुनि
आफ्नो आलिसान बंगलामा
बस्छन् तिनी
साँझ–बिहान जुक्ति हेरी
विषाक्त फणाले
मेरो कमलो भावनालाई
डस्ने गर्छन् उनी ।

पोहोर साल
म बिरामी परेको बेला
सहयोगको सानो
पोको बोकेर आए
लटरम्मै फलेका थिएँ
मिष्टान्न बगैँचामा
अघाउँजी खाए र गए
सारै मिठो लागेछ कि क्या हो !
यसपालि त
ठूलै झोला बोकेर ल्याए ।

छिमेकी भनेको दुःखसुखको साथी
मर्दाको मलामी बाँच्दाको जन्ती
भरोसा गर्नैपर्यो
विश्वास लिनैपर्यो
विस्तारै कन्याउँदै थियो
मित्रले आङमा
म आनन्दले लट्ठिएछु सायद
यही मौका,
जीवन बाँच्ने चाहिने
ज्ञानेन्द्रीय र इन्द्रिय तत्त्वहरू
झिकिसकेछन् थाहै नपाइ
भत्काएर मेरो दाहिने पाटो
लुटिसकेछ थाहै नपाइ !

फेरि पनि मेरो विवशता
छिमेकी उही छ
आजकल शरीरका
अंग फेर्न मिल्छ
छिमेकी फेर्न मिल्दैन
प्रविधि औधी प्यारो छ मलाई
यसलाई छोड्न मिल्दैन
यही प्रविधिको सहारामा
अलि परको
अर्काे छिमेकी थपिएको छ
मेरो संस्कृति मेटिँदो छ
कराएर मैले
त्यसो नगर भन्दा
मेरो मुटु
ऊ
उसको हातमा देखाउँछ
मेरो बाध्यताभित्र पसेर
मेरो जीवन ऊ खेलाउँछ
मेरो इच्छाविपरीत
उसले मलाई
उसको कथा लेखाउँछ

यी कस्ता छिमेकी मेरा,
छोड्न नसकिने
मोड्न नसकिने
गोड्न नसकिने
नसकेर के गर्ने हो र !
भागेर कतै जान नसकिने
आफ्नै पुर्पुरो पनि
फोड्न नसकिने
अब त यस्तो भा’छ,
मैले फेर्ने श्वासप्रश्वास पनि
उसको हातमा गा’छ
मेरो जीवनको सञ्चालनकर्ता
उसको एक वफादार
सिपाही भा’छ
यस्तो द्विविधा छ मलाई
म मरेको छु भनूँ,
सास फेरिरहेको छु
म जिएको छु भनूँ,
स्वत्व गुमाउँदै छु
मर्नु र बाँच्नु एकै होइन
यो विपरीत हो
भन्ने बुझेको छु
मेरो छिमेकीले मलाई
न मर्न दियो
न बाँच्ने बनायो
यस्ता यस्ता छन्
मेरा छिमेकी सबै
बज्र भएर यिनको टाउको
म कसरी फोरूँ !
आउन सिकाउन
ए ‘म’ भन्ने मानिसहरू हो,
म आँट भर्दै छु
मुटुमा विद्रोहको
तिमी साथ देऊ मलाई भरोसाको
यो मृग होइन,
ब्वाँसोजस्तो छ
यो सात्त्विक होइन,
हिंस्रक भएको छ
यसका नङ्ग्रा र दाह्रा
नउखेलेसम्म
यसले यसरी नै
दुःख दिइरहन्छ
आऊ, आज हामी खोजाँै
यसलाई पराजित गर्ने अस्त्र
सबै मिलेर आपसमा
शक्ति बनाउन जरुरी भा’छ
बुझौँ न अहिल्यै ।