सागर फुयाल

दुईचार दिनको जुनी हो हुनलाई
तर गाह्रो छ मान्छेलाई
मेसो मिलाई बाँच्नलाई
एउटा जुनी काट्नलाई ।

जब ढोकामा ढकढक आवाज आउँछ
ऊ झ्यालबाट चियाउँछ
मान्छे हेर्छ
ढोका खोल्नुअघि
अलमारीमा पुग्छ
मन्दिर जानुअघि पनि
ऊ अलमारीमा पुग्छ
जतनले राखेका वस्त्रहरूबाट
सुहाउँदो एउटा निकाल्छ, 
पहिरन्छ
कहिले विनयशीलताको वस्त्र
कहिले इमानदारिताको वस्त्र
कहिले निश्छलताको वस्त्र
कहिले अबोधपनाको वस्त्र
कहिले विवशताको वस्त्र
यस्तैयस्तै  
आरामदायी, लाभदायी 
मौसम सुहाउँदो वस्त्र !

आकाशमा उड्दा 
जमिनमा खसी घाइते हुन्छ भन्दै
करूणाको वस्त्र पहिरिएर उसले
पिँजडामा जोगाइराखेको 
सुगा नै अलमलमा छ
उसको वस्त्र पहिरनको
यो अनन्त शृंखला
अनन्त व्याकरण बुझ्न नसकेर 
अनि, पहिरनपिच्छे बोल्नुपर्ने
तारिफका शब्दहरू 
नभेटेर, 
नजानेर
सुगा आजित छ
त्यसैले यसले युगौँदेखि बोली आएको
आफ्नो मौलिक बोली ‘गोपी कृष्ण कहो’
पनि बोल्न छोडेको छ ।
(बर्लिन, जर्मनी)