छोराको सपना भेट्रान निर्देशक बन्ने छ । बाबुआमाको चाहना छोरासँगै बस्ने छ । छोराको सपना काठमाडौंमा बसेर मात्र पूरा गर्न सम्भव छ । बाबुआमाको काम धरानमा छ ।

महत्त्वाकांक्षी जिद्दी छोरो काठमाडौंतर्फ लाग्छ । समयले आमालाई धरानमा एक्लै बनाउँछ । एक्ली आमा एक्लोपन भुलाउन छोरालाई फोन गर्छिन् । छोरालाई फोनमा बोल्ने फुर्सद छैन ।

अचानक छोरालाई फोन आउँछ । ऊ ट्याक्सी लिएर धरानतर्फ लाग्छ । त्यसपछि बाटोमा केके हुन्छ, त्यसको फेहरिस्त नै चलचित्र ‘बाटो: रोड टु डेथ’को कथा हो ।

आमालाई छोरासँग बस्ने रहर छ । छोरालाई सपनाका घर बनाउनु छ । तर, धरान जाँदै छ । आमासँग बस्न गएको हो अथवा अरू कुनै कारण छ ? निश्चित समयभित्र अस्पताल पुग्र्नैपर्ने बाध्यतामा एम्बुलेन्स लिएर नर्स धरानतिर लाग्छिन् । तर, अपरिचितले हानेको तीरले एम्बुलेन्सको टायर पन्चड हुन्छ । त्यसपछि के हुन्छ जान्न सिनेमा नै हेर्नुपर्छ ।

‘बाटो: रोड टु डेथ’ कोभिड–१९ समयको सेरोफेरोको कथा हो । तर, सिनेमा हेर्दा त्यसका पात्र र परिवेशमा कोभिड–१९ को समयमा समाज कति भयभीत, त्रसित र सचेत थियो त्यो अनुभूत हुँदैन ।

‘बाटो: रोड टु डेथ’को मुख्य समस्या नै कथा हो । बलिउड फर्मुलामा बनाइएका थुप्रै पुराना नेपाली र हिन्दी सिनेमामा कहीँ कतै देखेदेखेजस्तो लाग्ने कथा यो चलचित्रको कमजोर पक्ष हो । निर्माणपक्षले कथामा मिहिनेत गरेको छैन । त्यो आवश्यक थियो । मात्र फरक ट्रिटमेन्ट छ । यसले चलचित्रलाई केही हदसम्म जोगाएको छ ।

थ्रिलर जानरामा निर्मित चलचित्रले फरक टेस्ट दिन्छ । निर्देशक तथा लेखकले आफ्नै फरक संसार निर्माण गरेका छन् । चलचित्र हेर्दा यस्तो पनि हुन्छ र भन्ने प्रश्न उब्जिन्छ । त्यो स्वाभाविक हो । थ्रिलर जानराको विशेषता नै यही हो ।

‘बाटो: रोड टु डेथ’ले साउथ इन्डियन मुभीको टेस्ट दिने प्रयास गरेको छ । रिच क्यानभास देखिएको चलचित्रमा पात्रको पहिरन, एटिच्युड र उद्देश्यले फरकपन दिने प्रयास गरेको छ । यसमा निर्देशक सफल भएका छन् । सिनेमाको सर्वाधिक सवल पक्ष पनि यही नै हो ।

अभिनयका हिसाबले सिनेमाको नायक सुलक्षण भारती हुन् । चलचित्रको पहिलो हाफ उनैले धानेका छन् । उनको अभिनयले लोभ्याउँछ ।

चलचित्रका अन्य कलाकारको अभिनय औसत छ । अधिकांश कलाकार निकै ‘लाउड’ छन् । थ्रिलर सिनेमामा क्यारेक्टर लाउड हुन्छन् । तर, ‘बाटो: रोड टु डेथ’मा लाउड मिनिमाइज गर्ने धेरै ठाउँ छ । लाउड क्यारेक्टरका लामा दृश्यले झिजो लगाउँछ ।

केही सिन छन्, जसलाई पत्याउन कठिन हुन्छ । ग्यारेज सञ्चालकले बनाएको भव्य अन्डरग्राउन्डसहितको संरचना कसरी सम्भव भयो ? दिमागमा प्रश्न जन्माउँछ । यी र यस्ता दृश्यले निर्देशकले सिनेमामा बनाएको आफ्नै वर्ल्डलाई केही कमजोर बनाउँछ ।

क्यामेरा वर्क सिनेमाको सबैभन्दा सवल पक्ष हो । कलर, कस्ट्युम र प्रप्समार्फत निर्देशकले कथा भन्ने प्रयास गरेका छन् । सिनेमेटोग्राफीमा धेरै काम नभए पनि निर्देशकले यसको महत्त्वलाई बुझेर प्रयास गरेको देखिन्छ ।

लाउड ब्याकग्राउन्ड स्कोरले साउन्डलाई डिस्टर्ब गर्छ । थ्रिलर सिनेमामा ब्याकग्राउन्ड स्कोर संवादजत्तिकै महत्त्वपूर्ण हुन्छ । संवादले बुझाउन र फिल गराउन नसक्ने कुरा ब्याकग्राउन्ड स्कोरले गर्छ । यसमा भने निर्देशकले जानराअनुसार प्रयोग गरेका छैनन् ।

थ्रिलर सिनेमाले दर्शकलाई थ्रिल फिल गराउन सक्नुपर्छ । जुन थ्रिलर चलचित्रले दर्शकमा थ्रिल फिल गराउन सक्दैन, त्यो असफल सिनेमा हो । थ्रिल फिल भएन र बलियो सस्पेन्स पर्याप्त नभए त्यो मजबुत थ्रिलर सिनेमा बन्नबाट चुक्छ । ‘बाटो: रोड टु डेथ’मा थ्रिल र बलियो सस्पेन्सको टड्कारै अभाव देखिन्छ ।

नेपालमा ‘बाटो: रोड टु डेथ’जतिका थ्रिलर सिनेमा बन्न थाल्नु नै सकारात्मक पक्ष हो । यसमा देखिएको मिहिनेत कदरयोग्य पक्ष हो ।

थ्रिल फिल गर्ने वर्ल्ड क्लासका सिनेमा हेरिरहेका दर्शकका लागि यो रोजाइमा पर्ने चलचित्र होइन । तर, नेपाली थ्रिलर सिनेमा कस्तो बनेछ भनेर हेर्न जाँदा पछुताउनैपर्ने चलचित्र होइन ।  

० ० ०

चलचित्र : बाटो: रोड टु डेथ
निर्देशक/लेखक : मदन थापा
कलाकार : मिथिला शर्मा, सुलक्षण भारती, रक्षा थापा, उत्पल झा, पशुपति राई, आशान्त शर्मा आदि  
लेन्थ : १०३ मिनेट
जानरा : थ्रिलर
ब्यानर : काठमाडौं फिल्मस् ।

‘थ्रिल’ हुनुपर्नेमा अन्यथा भएकोमा सच्च्याइएको छ ।