प्रिय दुःख, तिमी आफैँ दुःखित छौ
एक्लो छौ  
न मान्छे न देवता सब टाढै बस्छन् तिमीबाट 
अचेल दु – बाट दुनियाँ मात्र पढ़ाइन्छ 
अनि, सु – बाट सुख मात्र सिकाइन्छ
पृथ्वीको खुला पाठशालामा 
तिमी मात्र बदनाम छौ 
भन्छन्– तिम्रो छाया कालो, स्वाद तितो, स्पर्श तेजाबी, 
दृश्य उजाड, आवाज रोदन, प्रकृति ऐँठन आदि इत्यादि 
खै, कसले बुझ्छ र तिमीलाई !

मसँग तिम्रो नाता जन्मकै हो 
प्राणपखेरु पलाउँदादेखिकै हो 
मेरो सासमा, पाइलामा, यात्रामा अनि जीवनमा 
तिमी नै छौ 
तिमी सर्वत्र सर्वज्ञ   
त्यसैले त मेरो जीवन जीवनजस्तो छ  
म मजस्तो छु ।

म चट्टानजस्तो बलियो सपना देख्छु 
तिमी निर्दयी बनेर फोर्छौ 
म जोड्छु 
तिमी टुक्र्याउँछौ 
म टुक्राटुक्रा नै जोड्छु 
तिमी धुलो पार्छौ
म फेरि धुलो मुछेर चट्टान बनाउँछु 
तिमी धुलोको चट्टान फोर्न सक्दैनौ 
र त मेरो सपना अमर हुन्छ 
म तिमीलाइ जित्छु 
तिमी मलाई जित्न सिकाउँछौ 
तिमी असफल, म सफल ।

म यात्रा जारी राख्छु 
तिमी मेरो बाटोमा बढेमाको ढुंगो बन्छौ
म तिमीलाई ठेलीठेली तारेभीर चढाउँछु 
तिमी खस्छौ, म चढाउँछु 
फेरि खस्छौ, फेरि उकाल्छु 
त्यसैले त म उकालीपछि ओराली बुझ्छु 
अनि, आरोहपछिको अवरोह ।

यात्रामा तिमीले मलाई एक्लो कहिले छोड्यौ र !
भुमरी बनेर बेर्छौ   
चक्रवात बनेर घुमाउँछौ 
फिरफिरेझैँ फनफनी नचाउँछौ 
त्यसैले त म जीवनको नाच घुमीघुमी नाच्न सक्छु 
जीवनचक्र बुझ्न सक्छु
नढलीकन

म घुमिरहेको देखेर तिमी सनेसो बनेर च्याप्छौ 
तिमीले एकचोटि च्याप्दा म दुईचोटि फुत्कने सामर्थ्य राख्छु 
तिमी दुई म चार, तिमी चार म आठ 
अनि त म जीवनको गणित बुझ्छु 
नपढीकन ।

तर, अचेल तिमीलाई पढ्न छाडे 
गाउन छाडे
तिमीसँग बोल्न छाडे 
तर, म तिमीलाई साथ दिन्छु 
अन्तिम घडीसम्म 
म हाँसीहाँसी आँखा चिम्लिन चाहन्छु 
प्रिय दुःख, 
तिम्रो साथले मलाई मृत्युकला पनि सिकाओस्
यही कामना ।