माइक्रो आयो, दौडिएँ । अरूलाई उछिनेर ढोकामा पुग्नेबित्तिकै कुहिनो ठोक्कियो । उक्लिएँ । लास्टमा एउटा सिट खाली देखेको मात्र थिएँ, हुत्तिएँ । सिधै गएर सिटमा थचारिएँ । घुँडो ठोक्कियो । आज मेरो ठोक्किने दिन रै’छ कि क्या हो– सोच्दै थिएँ, माइक्रो खाल्डोमा परेर उफ्रियो, मास्तिर टाउको ठोक्कियो । अनि, सुरु भयो यात्रा ।

बानियाँटार पुलबाट चारजना चढे । यति बेलासम्म माइक्रो खचाखच भइसकेको थियो । सिटमा बस्ने र उभिने बराबरजस्तै थिए । एकले अर्कोलाई ‘नधकेल्न’ भन्दै थिए । ‘अलि उता सर्न’ आग्रह गर्दै थिए । ‘हैन, के विधि कोचेको हो !’ कोचिनेले पनि सहचालकप्रति आक्रोश पोख्दै थिए । म चढेपछि माइक्रोको यो तेस्रो विश्राम थियो ।

“अब कतै नरोकी जाऔँ अंकल,” चालकलाई आग्रह गर्दै सहचालकले ढोका ताने । लागेन । ‘लिक’बाट फुत्कियो । अर्थात्, “ढोका बिग्रियो,” झ्यालको सिटमा बस्नेले सुनाए ।

८ः१० भइसकेको थियो, ९ बजे अफिस पुग्नुपर्ने । करिब १० मिनेटसम्मको सहचालकको प्रयास सफल भएन । चालकै ओर्लेर ढोकामा दुईचार लात्ती हाने । झोक्किए । मिहिनेत गरे । लाग्यो । गाडी हुइँक्याए ।

मनमैजु पुल पुग्नै लाग्दा कोही बोलेको सुनियो, “यता छ ।” अर्थात्, ओर्लने रहेछन् । एक महिला झरिन्, त्यसअघि उनलाई बाटो दिन चारजना झरे । उनी ओर्लिएपछि ती चारजना फेरि चढे ।

“फेरि ढोका लागेन,” त्यही छेउको सिटकाले सुनाए । तर, योपल्ट धेरै विलम्ब भएन, माइक्रो अघि बढ्यो ।

“अब समस्या हुँदैन रे, बिग्रिएकोलाई मिलाएछन् । त्यही भन्दै छन्,” छेउको सिटकाले सहचालकको कुरा सुनेका रहेछन्, हामीलाई भने, “तर, के पो हो !”

नयाँ बसपार्कनजिक माइक्रो रोकियो । खासमा यो यतातिरको गाडीबाट धेरै यात्रु ओर्लेर आ–आफ्नो गन्तव्यतर्फ लाग्ने मुख्य ठाउँ हो भन्दा गलतै भइँदैन । यहाँबाट गाडी प्रायः होलो हुन्छ । मैले तीन वर्षको नियमित यात्रामा देखेको यही हो । मन अलिक हलुका भयो– अब समयमै पुगिन्छ कि !

यहाँ आइपुग्नुअघि दीपज्योति स्कुलनिर पनि थोरै बेर विलम्ब भयो । त्यहाँ खोलाछेउमा पर्खाल लगाउँदै रहेछन्, बाटो एकतर्फी गरिएकाले अड्किनुपर्‍यो ।

“तिमी कहाँ हो ?,” महिला सिटमा बसेकी किशोरीले फोन गरिन् ।

“ठमेलमा हो के ठमेलमा,” चालक पछाडिको सिट (खाली भाग)का बुज्रुगले फोन उठाए ।

किशोरी, “तिमी नआउने ?”

बुज्रुग, “म आउँदै छु, जाम छ के ।” खासमा जाम थिएन । गोंगबु चोकबाट माइक्रो भर्खर अगाडि बढेको थियो ।

किशोरी, “कहाँ आउने रे ?”

बुज्रुग, “त्यहाँ पिपलबोट छ, त्योभन्दा उतापट्टि सानो चिया पसल छ, त्यहीँ बस्दै गर्नु न ।”

किशोरी, “म त आइपुग्न लागेँ ।”

बुज्रुग, “ल, ल आउँदै छु ।”

दुईजनाले फोनमा कुरा गरेको सुनिँदै थियो । सुरुमा ठूलो स्वरमा बोलेका दुवैको आवाज अहिले घटेको थियो । बुज्रुगको हातमा फाइल थियो, किशोरीको साथमा ब्याग ।

‘छैन नि साइँली हाम्रा नि कमको, घुमाउरो जुंगा मेरो के कमको... च्वास्सै च्वास्सै,’ रेडन पुगेपछि चालकले गीत घन्काए ।

“हेलोऽऽऽ हेलोऽऽऽ एकछिन है,” फोनमा अलि चर्को स्वरमा बोले बुज्रुग । चालकतिर फर्किएर भने, “भाइ, सानो गर न ।”

“म आइसकेँ, तिमी छिटो आऊ,” किशोरी बोलिन् । आशीर्वाद कलेजनजिक ओर्लिइन् । कलेज ड्रेसमा रहिछिन् किशोरी ।

बुज्रुग अझै फोनमा कराउँदै थिए, “आइपुगेँ भन्या के ! प्लेन हो र उडेर तुरुन्तै आउन, भन्याजस्तो हुन्छ ! जग्गाको सबै कागजात ल्याएको छु ।”

बुज्रुग ठमेल (खासमा यो ठमेल भनेर गाडी रोकिने ठाउँ हो)मा ओर्लिए । ८ः३८ भइसकेको थियो । एक महिलाले लामो सास फेरेझैँ गरिन्, “बल्ल आनन्द भो, अरूलाई डिस्टर्ब हुने गरी चर्को फोनमा बोलेर !”

‘च्वास्सै च्वास्सै...,’ चालकले भोल्युम बढाए ।

माइक्रो अघि बढ्यो । डीडीसीअगाडि (लैनचौर)मा रोकियो । यहाँ दुईजना झरे । अब जमल नपुगी चढ्ने र झर्ने हुँदैनन् भन्दा हुन्छ । सहचालकले गाडी भाडा उठाउन थाले । अधिकांशले यहाँ पुगेपछि बाँकी यात्रुसित भाडा उठाउँछन्, यो पनि तीन वर्षको नियमित अनुभव हो ।

यात्रु सबै आ–आफ्नो धुनमा थिए, कसैलाई कसैको वास्ता हुने कुरै भएन । वास्ता थियो नै भने मभन्दा अघिल्तिरको सिटमा बसेका दुईजनालाई एकार्काको थियो । उनीहरूबीचको आत्मीयता अगाध थियो ।

ढोका बेलाबेलामा खट्याकखट्याक हुँदै थियो । तर, फेरि गाडी रोक्नैपर्ने गरी व्यवधान भएन । गीत एउटा सकिएर अर्को बज्ने क्रम चल्दै थियो ।

‘मुर्दावाद मुर्दावाद,’ त्रिचन्द्र कलेजअगाडि नारा लगाउँदै एक हुल युवा दौडिएको देखियो । राजतन्त्र समर्थक रहेछन् । एकैछिन गाडीको गति धिमा भयो । यति बेला माइक्रोमा हामी तीनजना मात्र यात्रु बाँकी थियौँ, चालक र सहचालक त हुने भइहाले । केही अरू जमलमा ओर्लिएका थिए ।

बाहिर बदली थियो । अर्थात्, बादल । भित्र जाडै त थिएन, झ्यालै खोलेर बस्न सक्ने अवस्था पनि होइन । अघिदेखि किताब पढिरहेका भाइले टोपी माथि सारे र चस्मा खोले । चस्मामा खै कुन्नि के हेरेपछि फेरि लगाए । टोपी तल ताने । किताब पनि थन्क्याए ।

८ः५१ मा सुन्धारा (न्युरोड गेटनजिकको गाडी बिसौनी)मा ओर्लिएँ । माइक्रोयात्रा टुंगियो । पैदलयात्रा थालेँ ।

आर्मी मुख्यालयछेउछेउ हुँदै हो, पैदलयात्रा । यो यात्रामा मजस्तै अरू पनि देखिन्छन्, सधैँ आवतजावत गर्ने । उनीहरूसित बोलचाल हुँदैन, बस् देखादेख हुन्छ । चिनापर्ची छैन, तर नचिनेको होइन । नचिनेकै त हो नि भन्ने हो भने – ए, आज यहाँ भेट भयो भन्ने मनमा किन हुन्छ ? कहिले म पर पुगेपछि उनीहरू आउँदै गरेको देख्छु, कहिले उनीहरूलाई वरै भेट्छु । आज उनीहरू छिटो थिए होइन, म ढिला थिएँ । अँ, दिनकै नयाँनयाँ अनुहार पनि उत्तिकै देखिन्छ ।

“अंकल, पासपोर्ट अफिस कता हो ?,” आर्मी अफिसर्स क्लबभन्दा अलि पर पुगेपछि एक युवकले सोधे । तिनलाई राहदानी विभागबारे बताइदिएर लम्कँदै लम्कँदै थापाथली चोक पुगेँ । अब अफिस पुग्न एक मिनेटजतिको दूरी बाँकी थियो । तर, ट्राफिक प्रहरीले यहीँ सात मिनेट उभ्याइदिइन् ।

बल्ल उनले गाडी रोकिन् । अर्थात्, हामीलाई आउन इसारा गरिन् । गाडी चल्दा चल्दै त्यसअघि बाटो काट्न खोज्नेलाई उनले फर्काइदिएकी थिइन् । रोड क्रस गरेँ । अफिस पुगेँ, के लेख्ने ? दिमागमा केही आएन । र, यही लेखेँ ।

इमेल गरेँ– यो शनिबारलाई है ।
जवाफ पाएँ, गाली खाएँ– के हो यो !