समाजसेवी, उद्यमी एवं राष्ट्रिय प्रजातन्त्र पार्टीकी नेत्री कुन्तीदेवी पोखरेल आसन्न निर्वाचनमा काठमाडौं क्षेत्र नम्बर–२ बाट प्रतिनिधिसभा सदस्य पदको उमेदवार बनेकी छन् ।

घरदैलो कार्यक्रममा व्यस्त पोखरेलसँग उनको चुनावी अभियान, एजेन्डा र उमेदवारीबारे गरिएको कुराकानीको सम्पादित अंश :

चुनावी गतिविधि कसरी अघि बढाइरहनुभएको छ ?

स्थानीय बासिन्दाको गतिविधि नजिकबाट हेर्ने मौका पाएको छु । समानुपातिकमा उठ्नुभन्दा प्रत्यक्षमा उठ्दाको फाइदा भयो, मलाई । यहाँको जनजीवनमा भित्र बसेर बुझ्न पाएको छु, त्यसैमा खुसी लागेको छ ।

घरदैलो गरिरहँदा राजनीतिप्रति जनताको वितृष्णा बुझ्न पाएँ । ‘नो भोट’, मत नदिने भन्ने कुरा गर्नुभयो, कतिपय मतदाताले । हामी त यो पार्टी हौँ नि, नयाँ हौँ नि, खोइ हामीलाई दिनुभएको छैन भनेपछि खुसीसाथ स्वागत गर्नुभएको छ । बूढाबूढीले पनि नो भोट भन्नुभयो । तर, हामी राप्रपा हो भनेपछि बल्ल सुन्नुुभयो । नभए त बोल्दा समेत नबोल्ने मतदाताहरू पनि भेटिए ।

झन्डा नबोकी घरदैलो गर्दा सुरुमा मतदातालाई आफ्ना कुरा भन्न केही असहज पनि भयो । तर, राप्रपा भनेपछि खुसी भएर हामीसँगै घरदैलो कार्यक्रममा हिँड्ने जनता पनि धेरै भेट्यौँ ।

मतदाताले तपाईंलाई जिताउनुपर्ने आधार के छ ? 

म यो दुई नम्बर क्षेत्रकै स्थानीय बासिन्दा हुँ । युवा पनि हुँ र वर्षौँदेखि समाजसेवामा लागेको थिएँ । साथै, महिला उद्यमशीलतामा लागेर विभिन्न किमिसका उद्यमशीलता, तालिम र उद्यमी अभियानमा लागेको लामो समय भइसक्यो । राजनीति नगरे पनि, त्यो ठाउँमा नपुगे पनि त्योभन्दा बढी काम मैले गरेको छु । म कम बोलेँ, कम मिडियामा छाएँ होला, तर मेरो क्षेत्रको लागि काम धेरै गरेको छु ।

मैले उमेदवारी किन दिए भने, यस क्षेत्रका मानिस अवसरबाट वञ्चित भए । बाहिरबाट आएकाले उठिदिने, उहाँहरू प्रधानमन्त्री, मन्त्री भइसक्नुभयो । तर, यो क्षेत्रको अभिभावक को हो त भन्ने कुरा अहिलेसम्म चिन्न सक्नुभएको छैन ।

एउटा समस्या पर्‍यो भने, एउटा विकासको कुरा उठाउनुपर्‍यो भने कहाँ भन्न जाने भन्ने अन्योलमा हुनुुहुुन्छ । तिमीहरू आउछौँ– जान्छौँ भन्ने यहाँका जनताको गुनासो हो । तर, म त यहीँ बस्छु । यहाँको विकासदेखि संसद्मा गरिने नीति निर्माणको कुरा म गर्नेछु ।

तपाईंको चुनावी एजेन्डा के–के छन् ?

भ्रष्टाचारी, देशद्रोही, बलात्कारी मानव बेचबिखनजस्ता अपराधीलाई कानुनी दण्ड दिने, सनातन धर्म र मौलिक सत्य रक्षाको लागि कानुन निर्माण गर्ने, रोजगारी सिर्जना गर्ने, ऐतिहासिक धरोहरको संरक्षण र सम्वद्र्धन गर्ने, नेवाः संस्कृतिको संरक्षण र साँखु–जोरपाटी सडकखण्ड चाँडोभन्दा चाँडो पिच गर्नेलगायत कुरा केही प्रमुख एजेन्डाहरू मेरा छन् ।

काठमाडौं क्षेत्र नम्बर–२ का स्थानीयको समस्या के रहेछ ?

शंखरापुरको नाङ्लेभारीको १ र २ वडा एकदमै विकट छ । म त्यहाँ हिँडेरै गएको थिएँ । मूल सडकको बाटोमा समेत गाडी धकेल्नुपर्छ । चार–पााच दिन हिँड्दा त म बिरामी नै भएँ । बेस्सरी ज्वरो नै आएको थियो । यस्तो स्थिति कि एउटा गाडी पनि चल्न नसक्ने बनाइयो, हाम्रोमा । विकास समिति छन्, बजेट छ, तर राजधानीभित्रकै सडक पिच भएको छैन । भक्तपुरले राम्रो विकास गरेको छ । हाम्रो क्षेत्र पनि पर्यटकीय दृष्टिकोणले राम्रो छ । हिमालको मुन्तिर देखिन्छ । तर, बाटो हेर्नुभयो भने आउन पनि मन लाग्दैन ।

मैले शंखरापुुरमा वृद्धवृद्धाको सहजताको लागि एम्बुुलेन्स दिएको थिएँ । तर, त्यो एम्बुलेन्स घरमा पुग्ने बाटो छैन । अस्ति एकजना स्थानीय बुबा एम्बुलेन्स समयमै नपाएर बित्नुभयो । मैले गाडी दिएर मात्र त भएन, जब बाटो नै बनेको छैन भने । मुख्यतः यहाँको विकास गर्ने मान्छे चाहियो । त्यसैको लागि मेरो उमेदवारी हो । म यो क्षेत्र पनि बनाउँछु र संसद्मा पुगेर नीति–नियम पनि बनाउँछु ।

तपाईंको योजनाचाहिँ के छ ?

युवालाई विदेश जान नपरोस् भन्ने मेरो सोच छ । उनीहरूलाई रोजगारी उपलब्ध गराउने नीति बनाउन चाहन्छु ।

उदाहरणको लागि, सरकारले कुनै लगानी गरेर उद्योग खोलिदियो भने, लगानीकर्तालाई ५० प्रतिशत दियो भने त्यो उद्योग संरक्षण गर्ने सरकारको दायित्व हुन्छ ।

तर, अहिलेको अवस्था लगानीकर्ताले लगानी गर्ने र सरकारले त्यसलाई कसरी बन्द गराउने भन्ने नीतिमा देखिन्छ । त्यो कारखानाबाट उत्पादन भएको सामानभन्दा भारत र चीनबाट कसरी सस्तोमा ल्याउने भन्नेमा सरकार तल्लीन देखिन्छ । त्यसैले युवा विदेशिन बाध्य हुनुुपर्‍यो । यसपटक म परिवर्तन चाहन्छु । मेरा बालबच्चाहरू विदेशमा बस्न नपरोस् । मेरा बालबच्चाले यही देशमा काम गरेर खान सकून् । त्यसैको लागि मेरो उमेदवारी हो ।

प्रतिनिधिसभामा त नीति–नियम बनाउने हो, विकास पनि गर्छु भनिरहनुभएको छ, त्यो कसरी सम्भव होला ?
विकासको कुरा यसमा जोडिन्छ नै । विकासका कुरा हेर्ने संसद्ले नै हो । संसदीय विकास समिति हुन्छ । त्यससँग विकास र पूर्वाधारका कुराहरू प्रत्यक्ष जोडिन्छन् । त्यसमा सबै कुरा हेरिन्छ ।

कहाँबाट बजेट निष्कासन हुन्छ, त्यो सबै समितिलाई जानकारी हुन्छ । कोटेश्वरदेखि साँखुसम्मको बाटोको लागि बजेट छुट्ट्याएको छ, तर बाटो बनेको छैन । त्यो कसले हेर्ने ? मैले जितेँ भने त्यस क्षेत्रको नाममा छुट्ट्याएका बजेट र भइरहेको निर्माणलाई छिटो गर्न सम्बन्धित निकायको ध्यानाकेन्द्रित गराउँछु ।

सत्ता गठबन्धनबाट ओनसरी घर्ती, एमालेका मणिराम फुयाँलसहित यो क्षेत्रमा पार्टीबाट २० र १० स्वतन्त्र उमेदवार प्रतिस्पर्धामा हुनुहुन्छ, जित्छु जस्तो लाग्छ तपाईंलाई ?

म मेरो प्रतिस्पर्धामा कोही पनि देख्दिनँ । कतिपय उमेदवारले यस क्षेत्रबाट संसद्मा प्रतिनिधित्व गरिसक्नुभएको छ ।

उहाँहरूको उपस्थितिमा यस क्षेत्रमा के भएको छ, त्यो त जगजाहेर नै छ । एमालेको उमेदवारले पनि संसद्मा प्रतिनीधित्व गरिसक्नुुभयो ।

उहाँले कस्तो नीति निर्माण गर्नुभयो ? जितेपछि एकजना मतदाताको घर पनि पस्नुभएको छैन । जनताको सांसद बनेर गएपछि जनताको सुखदुःख पनि हेर्नुपर्‍यो नि त । एउटा परिवर्तन त ल्याउनुपर्‍यो नि । मणिरामजी स्थानीय भए पनि के उहाँ नाङ्लेभारी पुग्नुभयो त ? थलीबाट अलिकति माथि पुग्दा समेत बाटो छैन ।

मठमन्दिरको हालत त्यस्तै छ । भूकम्पले ढलेको मन्दिर अहिलेसम्म बनेको छैन । यी कुराको लागि बजेट आउँछ । तर, यहाँ उहाँले यो काम गर्नुभयो है भन्ने जनता कोही पनि भेटिन्न ।

गठबन्धनको उमेदवारको त के कुरा गर्ने ! उहाँले आफ्नै ठाउँ रोल्पा, रुकुमको विकास गरेको भए भागेर यो ठाउँमा आएर उमेदवारी दिनु पर्दैनथ्यो होला । 

आफ्नै गाउँठाउँबाट दिनुहुन्थ्यो होला । फेरि, यहाँबाट भागेर अन्त जानु हुन्न भन्ने के ग्यारेन्टी छ र ? स्वतन्त्रको कुरा गर्दा पनि नाम मात्रैको स्वतन्त्र बढी देख्छु । नीति निर्माणको लागि बहुमत चाहिन्छ । सबैभन्दा बढी उमेदवार हाम्रै पार्टीले दिएको छ । हामीले बहुमत ल्याउँछौँ भन्नेमा मलाई पूर्ण विश्वास छ ।