विशाल भीडमा पनि मानिस आफूलाई एक्लो देख्छ । एक्लो सोच्छ । वास्तवमा एक्लै पनि हुन्छ ।

यस्ता शब्द आख्यानमा वा कवितामा वा सिनेमामा सुहाउँछ, यथार्थमा होइन । कतिले भन्छन् पनि । परन्तु, वैशाख २५ गते साँझ साढे आठ बजेको समय र त्यो भीडमा हामी आफूलाई नितान्त एक्लो महसुस गरिरहेका थियौँ । हामी अर्थात् म र मेरी पत्नी सिशम ।

साँझ सवा आठ बजिसकेको थियो, त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थलमा गाडीबाट ओर्लिंदा । मेरा मित्र, घरपट्टी मधु चापागाईंले एयरपोर्टसम्म पुर्‍याइदिए । साथै बस्ने शशी भाइ पनि थिए । उनले ओर्लिएर ट्रली ल्याइदिए ।

रात परिसकेकाले मधुजी र शशी घर फर्किए ।

विमानस्थलको त्यो भीडमा ट्रलीमा सामान लोड गरेर हामी केही बेर उभियौँ । सायद मनमा केही लोभ थियो, हामीलाई बिदाइको हात हल्लाउन कोही आइहाल्छ कि भन्ने ।

विमानस्थलको यही ठाउँ हो, जहाँ हामीले धेरैलाई बिदा गरेका थियौँ । धेरैलाई स्वागत गरेका थियौँ । आज हामी पनि समुद्रपारिको महादेश अस्ट्रेलिया जाँदै थियौँ । तर, हामीलाई बिदा गर्न, बिदाइ तस्बिर खिच्न हौस्याउने र फोनको क्यामेरा तेर्स्याउने कोही छैन !

सिधै भित्र पसे हुन्थ्यो । तथापि, हामी केही क्षण त्यही भीडमा अल्झिरह्यौँ । खै किन हो, थाहा छैन !

सिशमलाई आडमा उभ्याएर एकदुइटा सेल्फी लिएँ । ‘हामी हिँड्यौँ है समुद्रपारि’ भनेर सामाजिक सञ्जालमा पोस्ट गर्नै पनि तस्बिर खिच्न जरुरी थियो ।

त्रिभुवन विमानस्थलमा भीड त थियो, तर दिउँसोको समयमा हुनेजस्तो थिएन । यसलाई छिचोल्नै नसकिने भीड हैन, खुला भीड भनिदिँदा फरक पर्दैन ।

ट्रली सार्दै अगाडि बढेँ । कसैले ‘ए राजेश’ भनिहाल्छ कि भन्ने लालसा सायद मनमा थियो । त्यसैले एकफेर फर्केर पनि हेरेँ । त्यो भीडमा मैले चिनेको अनुहार एउटै थिएन ।

बोर्डिङ पास, सुरक्षा जाँच, अध्यागमनमा मुलुक छोड्ने अनुमति छापलगायत कामको मैझारोपछि तोकिएको ढोकाछेउ पुगेर हामी दुवैले कुनाको कुर्सी समायौँ । भर्खर दश बजेको थियो । यस हिसाबले जहाज उड्न अझै एक घण्टा बीस मिनेट बाँकी थियो ।

सिशमलाई कुर्सीमै छाडेर म केही बेर सिसबाहिर हेर्नतिर लागेँ । मलाई सम्झना भयो, ३०/३५ वर्षअघिको एउटा प्रसंग ।

मामा विदेश गइरहनुहुन्थ्यो । उहाँ जानुहुँदा एकदुईचोटि एयरपोर्टसम्म आएको र माथिसम्मै उक्लिएर मामाले प्लेन चढेकोसम्म हेर्न भ्याएको थिएँ । विमानस्थलकै पसलमा कफी खाएको थिएँ ।

अचेल त छोड्न आउनेलाई भित्र छिर्ने अनुमति छैन । (त्यस्तै अप्ठ्यारो परिस्थितिमा मात्र होला ।) र, म सधैँ बाहिरैबाट फर्किएको छु ।

हामीलाई हङकङ हुँदै सिड्नीसम्म लिएर जाने क्याथे प्यासिफिकको ठूलो जहाज एउटा छेउ खडा देखेँ । जहाजको आकारप्रकारले मनमा अनौठो प्रतिक्रिया दियो, यति ठूलो जहाज त म अहिलेसम्म चढेकै छैन ।

एउटा सानो बोतल पानी किनेर फेरि आएर कुर्सीमै थच्चिएँ । धेरै बेर किन उभिरहनु ! तोकिएको ढोकामा बोलाउने समय भएकै थिएन ।

बसिरहँदा फेरि सम्झिएँ, ‘ए हैन हौ, नेपालगन्जदेखि काठमाडौंसम्म त कस्मिक एयरको फोकर जेट त एकफेर चढेको हो नि !’ यो सम्झनामा मेरो ओठ फिस्स हाँस्यो । सिशमले सायद चाल पाइनन् ।

त्यतिखेरै अमेरिकाबाट भाइ कमल पराजुलीको म्यासेन्जरमा भिडियो कल आयो, ‘दाजु, प्लेन चढ्ने बेला भयो ?’

खुसी लाग्यो, बाहिर कोही नभेटिए पनि भित्र मोबाइलमै भए पनि कमल भेटियो । केही बेरको भलाकुसारीपछि म्यासेन्जर अफ गरेँ । अनि, बुढाबुढीको गन्थनमै समय कट्न थाल्यो ।

बीचको सिट परेछ । चारजना बस्न मिल्ने यो सिट रहेछ । दाहिनेतिरको दुई सिटमा हामी बस्यौँ । छेउमा झ्यालतिरका दुइटा सिट दिएको भए बुढाबुढी अँध्यारोमा भए पनि हेर्दै उड्ने थियौँ भन्ने सोचेँ । सोच्नु मात्रै त हो । त्यसैले सोच्दै बीचमा थन्किएँ !

करिब २५० यात्रु अट्ने त्यो जहाज भरिभराउ थियो । हङकङलाई ट्रान्जिट बनाएर कोही अस्ट्रेलिया जाँदै थिए, कोही जापान, कोही अरू कुनै देश ।

अब त सिशमसँगै कुरा गर्न पनि गाह्रो भयो । अरूलाई डिस्टर्ब होला कि ! मनले यसो पनि सोच्दो रहेछ । तर, कुरा त गर्नैपर्‍यो ।

हवाईजहाज केही ढिला गरी उड्यो । विदेशका लागि पहिलोपटक उडिरहेको थिएँ । त्यसैले अनेक उहापोह थियो मनमा । के होला, कसो होला ! जे होस्, जहाज उडिसकेको छ र करिब पाँच घण्टामा हङकङ पनि पुगिन्छ । यही सोचेँ ।

जहाज उडेको केही बेर निकै हल्लियो । सानो जहाज भए त सात्तो जान्थ्यो होला । यहाँ जहाजजस्तै मन पनि दह्रो भएको थियो ।

निकै समयपछि मात्रै खाना खुवाउने तारतम्यमा हवाई क्रु लागे । सबैभन्दा पहिले त शाकाहारीलाई खाना सर्भ गरिने रहेछ । अरू उँघिरहेका थिए, हाम्रा अघिल्तिर खानाको प्याकेट आइसकेको थियो ।

जहाजमा मांसाहारीभन्दा शाकाहारी खाना मिठो हुन्छ भन्ने सुनेकाले छोरीहरूले टिकटमा ‘भेजिटेरियन मिल’ उल्लेख गरिदिएका थिए । त्यसैले हामीलाई चाँडै खाना सर्भ गरिएको रहेछ ।

रातको एक बजे के खाना रुच्थ्यो ! त्यसमाथि हामी घरबाटै चाम्रे खाएर हिँडेका थियौँ । त्यसैले खाना थोरथोरै मात्र खायौँ ।

झ्यालतिरको सिट नभएकाले निदाउनुबाहेक अरू उपाय थिएन । तर, निद्रा कोसौँ टाढा थियो । त्यसैले अघिल्लो सिटको पछिल्लो भागमा जोडिएको स्क्रिनमा सिनेमा हेर्ने प्रयास गरेँ । सिनेमासम्म पुग्न सकिनँ ।

निद्रा नलागेकाले स्क्रिनले देखाएको हङकङ पुग्ने अनुमानित समयतिर मात्रै ध्यान दिन थालेँ । समय काट्ने मेलो यही भयो । सिशम पनि निदाउन सकिरहेकी थिइनन् ।

हङकङको विशाल हवाईअड्डामा ओर्लिँदा उज्यालो भइसकेको थियो । स्थानीय समय साढे ६ बजिसकेको रहेछ ।

अबको काम झन् कठिन थियो । नयाँ ठाउँ, नयाँ अनुहार । हामीलाई सुरक्षा जाँच गराएर तोकिएको ढोकामा पुग्नु थियो । ट्रान्जिट समय सवा तीन घण्टाको भए पनि सकेसम्म ढोकासम्म चाँडै पुगौँ भन्ने नै थियो ।

फेरि यहाँ ‘दौड हिँडाइ’ हिँड्दै नेपाली खोज्न थालेँ । एकदुईपल्ट ओहोरदोहोर गरिसकेकालाई एयरपोर्टका बारेमा धेरै थाहा हुनसक्छ । केही सहयोग मिल्न सक्छ भन्ने लागेर नै मेरा आँखाले नेपाली खोज्दै थिए । तर, कहाँ भेटिनु !

अनेक सोधखोज गर्दै सुरक्षा जाँच क्षेत्रमा पुगेर काम सकाएपछि दुई नम्बर ढोकाबाट सिड्नीका लागि जहाज उड्ने थाहा लाग्यो । अबको खोजी भनेको दुई नम्बरको गेट थियो । र, गेट खोज्दै हामी लम्किन थाल्यौँ ।

हङकङको त्यो एयरपोर्टमा ‘दौड हिँडाइ’ गर्दा पनि दुई नम्बर गेटसम्म पुग्न आधा घण्टा बढीको समय लाग्यो ।

टाढैबाट देखियो दुई नम्बरको बोर्ड । ढुक्क भएँ । घडीतिर ध्यान दिएँ, नेपाली समय देखाइरहेको थियो । त्यसैले मोबाइलमा हङकङको समय हेरेँ । करिब डेढ घण्टा बाँकी थियो, ट्रान्जिटको समय ।

ढोकानजिकै बाथरुम रहेछ । बाहिर पिउने पानीको व्यवस्था पनि । नित्यकर्म सकाएँ । फ्रेस भएँ । अनि, पानी खाँदै केही बेर आराम कुर्सीमा अडेस लगाएँ ।

उता बाथरुमबाट आउँदा सिशम दंग थिइन् । त्यही फ्लाइटबाट सिड्नी जाने तीनचारजना नेपाली महिला मित्र फेला पारिछन् । उनीसँगै म पनि दंग भएँ ।

त्यसपछि म निस्किएँ चियाकफीको खोजीमा । तर, अमेरिकी र हङकङ डलर दुइटै नभएकाले खिस्रिक्क परेर फर्किएँ । बाटो हिँड्दा अमेरिकी डलर पनि बोकेर हिँड्नुपर्ने रहेछ भन्ने लाग्यो । यतिखेर भने कुनै उपाय नै थिएन । अब जहाजमै चिया पिउने मनस्थितिका साथ जहाज उड्ने समय पर्खिएर बस्नुको विकल्प रहेन ।

सवा नौ बज्यो । ढोकामा लाइन लाग्न भनियो । हामी लाइनमा लाग्यौँ । बोर्डिङ पास र पासपोर्ट हातमै थियो । तर, ढोकामा बसेका हवाई कर्मचारीले बोर्डिङ पास हेर्दै हेरेनन् । बरु, एउटा क्यामेरा अघिल्तिर उभिन भने । म उभिएँ । उनले आफ्नो अगाडिको कम्प्युटरमा हेरे र भित्र जाने इसारा गरे । म दंग परँे । समयानुसारको परिवर्तन देख्न पाउँदा दंग पर्नु अस्वाभाविक थिएन । यसरी बोर्डिङ गरिरहँदा सबै रमाइरहेका थिए ।

करिब साढे तीन सय बढी यात्रु अट्ने यो हवाईजहाजमा भने झ्यालतिरको सिट पाइयो । मेडम झ्यालतिर बसिन् । म बीचमा बसेँ । मेरो देव्रेतिर एकजना महिला बसिन् । ती भारतीयजस्ती लाग्थिन् । हुन त मैले सोधिनँ । सोध्ने कुरो पनि भएन ।

अबको यात्रा करिब नौ घण्टा लामो थियो । नौ घण्टा त्यहीँभित्र बिताउनु थियो ।

जहाजले आकाशमार्ग समाएको आधा घण्टा–४५ मिनेटपछि केबिन क्रुले हामी ‘भेजिटेरियन मिल’ उल्लेख भएकाका लागि खाजाको प्याकेट ल्याएर दिए । छेउमै बस्ने महिलाका लागि पनि भेज खाजा ल्याइएको थियो । तिनले चाहिँदैन भनेर फर्काइन् ।

हामी दुईजना मात्रै खान थाल्यौँ । मलाई देहातको सम्झना भयो । सानोमा हामीले मात्रै खाँदै गर्दा अरूलाई जिस्क्याएर भन्थ्यौँ— हम खाई छी बिलैया टुकुर टुकुर ! ठिक त्यही अवस्था थियो यहाँ ।

केही समयपछि ट्रलीबाट विभिन्न किसिमका पेयपदार्थहरू सर्भ गर्न थालियो, खाजासँगै । यात्रुहरू कोही बियर र वाइन लिइरहेका थिए । कोही कोक र जुस ।

मलाई पनि वाइन खान मन लाग्यो । नौ घण्टाको यात्रा भएकाले एक ग्लास भए पनि वाइन पाए हुन्थ्यो– मनले भन्यो । तर, मनले सुझाएको यो कुरा मैले केबिन क्रुका अघिल्तिर राख्ने हिम्मत गर्न सकिनँ ।

हाम्रो टिकटमा त ‘भेजिटेरियन हिन्दु मिल’ लेखिएको छ । ‘भेजिटेरियनले पनि कहीँ वाइन, ह्विस्की र बियर खान्छन् र !’ क्रुले कहीँ त्यस्तो पो सोच्ने हुन् कि ! मागिहाले ‘तपाईंहरूको भागमा बियर र वाइन छैन’ भन्ने पो हुन् कि !

यही उहापोहमा निकै बेर रुमल्लिएँ म । मनले खाने मन छ भने वाइन माग भनिरहेको छ, तर माग्न सकिरहेको छैन । छटपटीमा म धेरै बेर रुमल्लिएँ । के गरूँ कसो गरूँ भइरह्यो मलाई ।

त्यसपछि जे पर्लापर्ला भन्ने लाग्यो र मैले हिम्मत गरेरै केबिन क्रुसँग एक ग्लास वाइन मागेँ । हुन त त्यहाँ चियाकफी, पानी, जुस सबै थियो । तर, मनले अह्राएझैँ मैले अरू केही मागिनँ, वाइन नै मागेँ ।

तिनले पनि सहजै ‘ओ, स्योर !’ भन्दै मेरा हातमा एक ग्लास वाइन थमाइदिए । म चकित परेँ । दंगदास भएँ । सायद मेरो अनुहारै उज्यालियो ! मेरो मनमा उम्लिरहेका अनेक उहापोह हठात् शान्त भयो । लाग्यो, ‘हैट, म पनि कस्तो ! बेकारमा दिमागलाई दुःख दिइरहेको रहेछु ।’

अबका आठ घण्टामध्येका केही घण्टा यसैले साथ दिन्छ भन्ने सोचले नै मलाई आनन्दित तुल्यायो ।

र, केही बेरपछि अर्को एक ग्लास वाइन माग्ने सोचाइका साथ विस्तारै चुस्की लिन थालेँ ।