बिहानी मौसम, शीतल त हुने नै भयो । मन्द पवनको स्पर्शसँगै बिहानको हिँडाइले पसिना निस्किएको मेरो अनुहार मुसुक्क मुस्कुरायो ।

हिँड्दाहिँड्दै बाटोभरि पारिजातका फूलहरू झरेको देखेँ । अहो, यो त्यही बोट हो, जहाँ सरिता र म एकाबिहानै झरेका पारिजातका फूलहरू बटुलेर सुकाएर धुप बनाउन हजुरआमालाई लगिदिन्थ्यौँ !

म एकाएक स्मृतिको सागरमा डुबुल्की मार्न पुगेँ । सरिता र मेरो मित्रता, सामीप्यका पलहरू, हामीले स्कुल पढ्न जाँदा हिँडेका बाटाहरू, स्कुलबाट फर्किंदा कहिले कटुस खोज्न त कहिले अँगेरी खोज्न चहारेका खोल्साहरू, त्यो हामी बस्ने चौडा चिप्लो ढुंगो ! यी सबैतिर मेरो मन एकछिनमा सफर गरेर फर्कियो ।

आज २० वर्ष भइसक्यो, सरितासँग भेट नभएको । कति परिवर्तन भयौँ हामी दुईजना । तर, यो पारिजातको बोट उस्तै छ । सरिताको घर पनि उस्तै छ । अलिकता रङ नयाँ लगाइएको रहेछ । दसैँको माहोल भएर पनि होला ।

यस्तै दसैँको माहोल थियो । कोजाग्रत पूर्णिमाको रात । हामी घरमाथि चौरमा राखेको पिङ खेलिसकेर जूनको उज्यालोसँगै हिँडिरहेका थियौँ । पिङमा अरू केटाकेटी र सरिताका नवविवाहित काकाकाकी पनि खेल्दै थिए ।

करिब पाँचसात मिनेट हिँडेपछि चौरको कुनातिर बुढा साहुको भग्नावशेष धन्सार थियो । तीनतिर भित्ता थिए, तर छानो थिएन । सरिता धन्सारभित्र पसेर पूर्वपट्टिको भित्तामा अडेस लागेर उभिई । म बाहिरै थिएँ ।

‘आउन भित्रै, के भो ?,’ सरिताले मलाई कर गरी ।

‘के छ र भित्र, भत्किएको धन्सारमा ?’

‘केही छ । पहिला आऊ न, आऊ ।’

म पनि भित्र पसेर उसैझैँ भित्तामा अडेस लागेर उभ्भिएँ ।

अचानक सरिताले मेरो छातीसँग आफ्नो छाती जोड्दै मलाई अंकमाल गरी ।

जन्मैदेखिका बालसखा भएर पनि आठ कक्षासम्म मैले सरिताको शरीर स्पर्शको अनुभव गरेको थिइनँ । मेरा हातहरू भित्तामै टाँसिएका थिए, विस्तारै सरिताले तानेर आफ्नो ढाडतिर टाँसिदिई ।

मलाई उसको शरीरको तातो, उसले फेरेको सासले तातो दिइरहेको थियो । तर, म भित्रभित्रै लुगलुग कामिरहेको थिएँ ।

‘हाम्रा काकाकाकी यसै गरेर बस्नुहुन्छ क्या !,’ सरिता मेरो कानमा फुसफुसाई ।

‘धत्, बुढाबुढी हुम् र हामी !,’ म उसलाई थोरै धकेल्दै उम्कन खोजेँ । तर, उसले अझै जोडले मसँग टाँस्सिँदै भनी, ‘बनम् न त ।’

‘बनेर के गर्ने ?,’ मैले बल्लतल्ल साहस गर्दै सोधेँ ।

सरिताले मेरो हात तानेर आफ्नो छातीको बीचभागमा लगी । स्पर्शले ममा अर्कै काउकुती लगायो ।

‘कागती टिपेर ल्याएकी रै’छौ त !,’ मैले ठट्टा गरेँ ।

‘निचोर न त दाउरे !,’ उसले मेरो हत्केलामाथि आफ्नो हत्केला राखिदिएर बेस्सरी अँठ्याई । उसको कोमल अंग निर्दयताका साथ थिचियो ।

‘दुख्दैन तिमीलाई ?,’ मैले माया लागेर सोधेँ ।

‘अहँ । ल, दुखाएर हेर त !’

‘साँच्चै हो ?,’ म पनि अलि उत्ताउलो बन्न थालेँ ।

‘साँच्चै ! ल, दुख्ने गरी सकेको बलले अँठ्याऊ । मलाई दुखेर ऐया भनेछु भने यो दसैँमा पाएको सबै दक्षिणा तिम्रो !’

अब त सवाल मर्दानी पाखुराको बलको अनि बाजी पैसाको थियो । म जोसिएँ । मैले उसलाई पछाडिबाट झम्टेर दुवै हातले सकेको बलले उसका स्तन अँठ्याएँ । सरिता आफ्नो शरीरको सबै भार मतर्फ पारेर लल्याकलुलुक भई ।

उसकै शरीरको भारले अनियन्त्रित भएर म थचक्क बसेँ । सरिता मेरो काखमै बसिदिई । अचानक मेरो काखभित्रको जन्तु बलियो भएको महसुस गरेँ ।

‘के गर्न खोजेकी हौ सरिता तिमीले ?,’ मैले उसलाई खुलस्त सोधेँ ।

‘हामी माया गरम् न प्लिज, मेरा काकाकाकीजसरी नै !’

‘कसरी ?’

उसले आफ्नो कुर्ता खोलेर भुइँमा सर्लक्क ओछ्याई । मैले उसको खुला शरीरजति सबै स्पर्श गरेँ । ऊ लामोलामो श्वास छोड्दै थचक्क बसी ।

मैले मेरो शरीर उसैसँग आड लगाएँ । ऊ सर्लक्क पसारिई ।

जुनेली रातमा चम्किएको उसको स्निग्ध शरीर, शरीरका ती उबडखाबड बनावट, श्वासप्रश्वाससँगै चलायमान पेट र छिनेर साँघुरिएको कम्मर । कुनै सपनाजस्तै, नसोचेको कुरा, म उसको शरीरसँग एकाकार भएँ ।

उसको र मेरो सास एकापसमा ठोक्किन थाले । विस्तारै ओठहरू जोडिए । त्यसपछि पत्तै भएन, कति बेला सरिताका बाँकी वस्त्र खुल्यो र कति बेला मेरा वस्त्र ! कुन शक्ति थियो त्यो, निरन्तर चलायमान हाम्रा शरीरहरू छुट्टयाउनै नदिने !

त्यो अवर्णनीय आनन्दको रहस्य किन आजसम्म हामीले थाहा नपाएका हौँला ! उमेरको पन्ध्रौँ वर्षमा टेकेका थियौँ दुवै । कोजाग्रत पूर्णिमामा हामीले आनन्द प्राप्तिको महाज्ञान थाहा पायौँ । मानव जीवनको खुसीको मुहान भेट्टायौँ ।

शरीरको वेग अझै बढ्दो क्रममा थियो । कतै शरीरभित्रै बिजुली चम्केजस्तो ऊर्जा थियो । साथमा चरम आनन्द र सन्तुष्टि पनि । उसको शरीर र मेरो शरीर जोडेको मियो केही बेरपछि अति शक्तिशाली हुँदै अन्ततः कमजोर भयो ।

मैले आफ्नो शरीर उसको शरीरबाट हटाएँ । तापले रन्किरहेको शरीरलाई चौरको घाँसमा रहेको शीतले राहत दियो । र, आनन्दमय महासागरको गहिराइमा डुबेर म निदाएँ ।

“उठ, उठ न । उठेर लुगा लगाऊ छिटो ।’

सरिताको झकझक्याइले म बिउँझेँ । उसले शरीर लुगाभित्र लुकाइसकेकी रहिछ । मैले पनि झटपट लुगा लगाएँ ।

‘म एक्लै पिङतिर जान्छु, तिमी यतैबाट पिङतिर नगई तिम्रो घर जाऊ है ।’

‘हुन्छ ।’

सरिताको हर आग्रह स्वीकार थियो मलाई । अब त झन् उसले मुटु मागे पनि रामको लागि हनुमानले छाती चिरेर निकालेर दिन्छु भनेझैँ समर्पण पैदा भइरहेको थियो मलाई ।

जुन दिनदेखि हाम्रो शरीर नजिक भयो, त्यस दिनदेखि हाम्रो स्कुल जाने समय अलग भयो । ऊ अघिअघि, म पछिपछि ।

पहिलेझैँ हामीले सबैका अगाडि गफ गर्न सकेनौँ । तर, झम्केसाँझमा धन्सारमा भेट भने एकदुई दिन बिराएर भइ नै रह्यो ।

उसले सुटुक्क ‘आज आऊ है !’ लेखेको कपीको टुक्रा मेरो कपीभित्र घुसारी दिन्थी । म आज्ञाकारी बालकझैँ धमिलो साँझमा धन्सारमा उपस्थित हुन्थेँ । त्यहाँबाट हामी अरूले नदेख्ने फरकफरक स्थान खोजेर आनन्दमय सामीप्य व्यतीत गर्दथ्यौँ ।

एकढेड वर्ष यस्तै रमाइलो जीवन बित्यो । हामी कक्षा दशको सुरुआतमा थियौँ । म मामाघर गएर एक सातापछि आएको थिएँ । दश कक्षाको पहिलो दिन नै सरिता आइन । किन होला भन्ने कौतूहलले मैले बेलुका सरिताको घरतिर चियाएँ ।

घरभित्र धेरै मान्छेहरूका माझ रातो सारी लगाएर सरिता बसिरहेकी थिई । एकैछिनमा सरिताकी काकी निस्केर मलाई हकारिन् ‘किन उभ्भिएको यता ? अब सरितासँग भेट्ने हैन, उसको बिहे भइसक्यो’ भन्दै ।

मलाई काकीले हकारेको भन्दा पनि सरिताको बिहे भएको कुराले चोट पुर्‍यायो । त्यस दिनदेखि सरिता र मेरो भेट नै भएन ।

जिन्दगी अचम्मको हुँदो रहेछ ! सरिताले मलाई यस्तो लत लगाएर गई कि ऊ बिहे गरेर गए पनि, विदेश नजाँदासम्म कोही न कोही धन्सारमा शरीर जोड्ने युवतीको जोहो गरिरहेँ मैले । कहिले बालिका, कहिले यौवना, कहिले छोराछोरी कि आमा ! अहिले सम्झेर पछुतो पनि लाग्छ ।

बाबाआमा, दाइ र म, कति सुखी र सुन्दर परिवार थियो हाम्रो । बाबा स्कुलको हेडमास्टर भएकोले सबैले मलाई फुच्चे मास्टर भन्थे ।

सरिता बिहे गरेर गइसकेपछि मलाई शारीरिक आवश्यकताले विचलित गराउन थाल्यो । चिलाउने पाखामा भर्खर बस्ती सरेका सूर्य दाइकी छोरी निशालाई चाउचाउ दिएर फकाएपछि मैले ऊसँग जबरजस्ती सम्बन्ध राखेँ । ऊ चिच्याउँदा पनि मुख थुनेर आफूलाई सन्तुष्ट पारेँ ।

म होसमा आउँदा ऊ बेहोस थिई । उसका आँसुका धाराले गाला र भुइँमा फिँजारिएको कपाल भिजेको थियो । अनि, लुगा लगाइदिन खोज्दा रातो माटोमा पनि जमेको रगत थियो ।

मलाई अपराधबोध भयो । आफ्नो चरम सुखका लागि त्यो अबोध बालिकालाई मृत्युको मुखमा पुर्‍याउनु मेरो उद्देश्य थिएन । काँधमा हालेर दौडाएँ रातारात, बीसमुरेको फाँट हुँदै ।

खाल्टेबजारमा एउटा सीएमए डाक्टरको मेडिकल थियो । धन्न उसले मध्यरातमा ढोका खोलिदियो ।

‘के गरेको फुच्चे मास्टर ? तिमी त अब जेल जाने भयौ नि !’ यति भनेर उसले निशालाई स्लाइनपानी चढाइदियो ।

एकछिनपछि निशा चलमलाई ।

‘ऐया... ममी... ऐया...!’

उसको त्यो चित्कारले म आफैँ जलिरहेको थिएँ ।

‘तिमीलाई त फाँसी दिनुपर्ने पापी रहेछौ । पर्ख, म पुलिसलाई भन्दिन्छु,’ डाक्टरले थप तर्साए ।

मास्टर भएर गाउँभरि बाबाले कमाएको इज्जत माटोमा मिल्ने भयो । म जेल पनि जाने भएँ । पश्चात्ताप भए पनि जेलको जिन्दगी मलाई स्वीकार्य थिएन । म निशालाई त्यहीँ छाडेर भागेँ ।

उप्रान्त मेरो शरीरले स्त्रीको शरीर छोएको छैन । तर, त्यसपछि निशालाई के भयो ? मलाई सधैँ घोचिरहन्थ्यो । अठार वर्षको उमेरमा छोडेको गाउँ ठिक अठार वर्षपछि म फर्केको थिएँ । आजसम्म न घरपरिवारले मलाई भेटे न मैले नै घर आउने साहस गरेँ ।

त्यो पिङ हाल्ने चौर साँघुरिएछ । स्याउलाको झ्याङले ढाकेछ । स्याउलाको झ्याङसँगै सरिताको साथ र मैले निशालाई गरेको घात फेरि आँखाभरि सलबलाए ।

निशा मरी होली कि बाँची होली ! म नभागेको भए के हुन्थ्यो ? डाक्टरले पुलिसलाई खबर गर्‍यो कि गरेन होला ? मेरा बालाई के भन्यो होला डाक्टरले ? मलाई खोज्न भनी कति दुःख दियो होला पुलिसले बालाई ?

म हराएकोमा मेरो मायाले रोइन् होला कि मजस्तो कुपुत्र जन्माएको अपराधबोधमा रोइन् होला मेरी आमा !

माओवादी लालसेना बनेर दाइले घर छाडेपछि सधैँ मिठोमसिनो पाक्दा दाइ सम्झेर रुने मेरी आमा मलाई सम्झेर मिठो कहिल्यै खाइनन् होला । दाइ घर फर्के होलान् कि कतै मारिए होलान् ?

कुनै रोगले बाआमा पनि मरिसके कि ! म घरमा जाऊँ कि नजाऊँ होला ? यतिका वर्षपछि हराएको छोरो आउँदा खुसी होलान् कि फरार भएको अपराधी आएकोमा त्रास मान्लान् ?

यावत् सोच्दै मैले आफ्नो घरको तगारोतर्फ पाइला बढाएँ । त्यहाँ तगारो थिएन । कालो फलामे गेट थियो । गेटभित्र पसेपछि देखेँ, मैले छोड्दा भर्खर नयाँ बनेको एकतले घर अहिले तीनतले भएको रहेछ ।

के भनूँ, कसलाई बोलाऊँ ? चिनिहाल्छन् ! नचिने भने कसरी चिनाउनु ? बाबा त बुढो हुनुभयो होला, आमा पनि चाउरी परिन् होला ।

म आठ कक्षाको जिल्लास्तरीय परीक्षामा जिल्लाकै प्रथम हुँदा अबिर र फूलको माला लगाएर काँधमा बसाएर डुलाएका मेरा बाको शिर मैले निशालाई बलात्कार गरेको खबर सुनेपछि कति झुक्यो होला !

आमाको छाती मैले खाना खायो कि खाएन भनेर बढी चर्क्यो होला कि निशाको रक्ताम्मे कलिलो शरीर देखेर चर्क्यो होला ?

साँच्चै, अहिले कठघरामा म र निशा सँगै उभिए मेरी आमाको ममता कोतिर बग्थ्यो होला ?

यस्ता सवालैसवालको आँधीबेहरीले हल्लिरहेको थिएँ म । पाइला अगाडि सार्न नि सकिनँ । न पछाडि हट्न नै सकेँ !

यदि, समयलाई उल्टाएर टक्क त्यही दिनमा लैजान सक्ने भए, चाउचाउ किनिदिएर फुरुंग परेकी निशालाई म श्रद्धाले काखमा बोकेर उसको घरसम्म छोडेर आउने थिएँ । दश कक्षा र एसएलसी राम्रोसँग पढेर पास गर्ने थिएँ । मलाई डाक्टर बनाउने बाबाको धोको पूरा गर्ने थिएँ ।

अनि, कुनै दिन निशाजस्तै पीडित बालिकाको उपचार गर्दै हुने थिएँ । उफ्, निशाको क्षतविक्षत अंग कसरी सिलायो होला डाक्टरले !

मन अझै निशाकै लागि चस्कन्छ । म दयाविहीन पशु त थिइनँ, तर कसरी मबाट यस्तो हुन पुग्यो ! के मेरो मात्र दोष हो ? मलाई शारीरिक सम्पर्कको लत बसाएर चटक्क छाडेर जाने सरिता यसमा दोषी थिई कि थिइन !

लत र आकांक्षाले अन्धो भएर विवेकशून्य हुनु मेरै दोष हो, थियो । तर, के यो अपराधको सजाय मैले भोगेको हैन र ? यत्रो वर्षको पारिवारिक बिछोड, न पढाइ पूरा गरेँ न केही पहिचान नै छ !

म त देशको नागरिकसम्म पनि छैन । अब कुन मुखले बाबालाई भेट्ने, कुन मुखले नागरिकता बनाइदिनुस् भन्ने !

सोच्दासोच्दै चिटचिट पसिना आयो । घाम चर्किसकेको थियो । प्याकप्याक मुख सुकिसकेको थियो । लगातार चौबिस घण्टाको बसयात्राको थकानका साथै अब त भोकले पनि सताइसकेको थियो ।

तथापि, घरभित्र पस्ने आँट गर्न सकिनँ । र, बाहिरिएँ गेटबाट ।

गेटको आवाज ढक्रक्क बजेपछि घरको छतबाट एउटी बालिकाको आवाज सुनियो, ‘ए जोगी बाजे, नजानुस् रे खाली हात, भित्र आउनुस् रे ! ममीले बोलाउनुभा’छ ।’

भागेर भारत पुगेपछि हरिद्वारमा बसेँ । जोगीको भेष धारण गरेँ । र, आज पनि म यही भेषमा हातमा तामाको कमण्डलुसहित थिएँ । म फेरि घरभित्र छिरेँ । को होला यो बालिका, कतै मेरो भतिजी त होइन ! जान्ने उत्सुकता जाग्यो र सोधेँ, ‘नानु, बाबा खोइ ? बाबालाई बोलाऊ न बाहिर ।’

‘बाबा त हैन, म ममीलाई बोलाउँछु ।’

एकैछिनमा हातमा सिदाको टपरी लिएर एक महिला बाहिर आइन् । अरे, यी त उही निशा कि आमा, सूर्य दाइकी बुढी पो रहिछन् !

‘जोगी महाराज, आज मेरा खसमको तिथि हो । सिदा बनाउँदा समय लाग्यो । क्षमा गर्नुहोला,’ उनले टपरी मतिर सारिन् ।

मैले तामाको कमण्डलु थापेँ ।

‘अलिकति पानी दिनुहुन्छ ?,’ सुकेको मुखबाट आवाज निस्कियो ।

‘हुन्छ नि ।’ उनी भित्र पसिन् ।

पछि एउटी सुन्दर जवान युवती गिलासमा पानी लिएर बाहिर आइन् । उसका आँखा झुकेका थिए, उस्तै जस्तो निशाका आँखा बेहोसीमा थिए । मैले उसलाई नियालेर हेरेँ, उही आँखा जसमा अँटाइ नअटाइ आँसु दिएर म भागेको थिएँ ।

उनी गिलास दिएर घरभित्र पसिन् ।

मनले भन्यो– निशा, धन्न तिमी बाँचेकी रहिछ्यौ ! एउटा जघन्य अपराध गरे तापनि तिम्रो जीवन सही सलामत देखेर ममा ठूलो खुसी सवार भयो ।

सँगै कौतूहल जाग्यो । सूर्य दाइ कसरी बितेछन् ! कसरी हाम्रो घरमा उनीहरूको परिवार बस्न आए ? मेरा बाबाआमा कता गए त ?

कौतूहल बढ्दै गयो । केही सोध्न मन लाग्यो । पानी पिइसकेर बोलाएँ, ‘माताजी !’

‘गिलास त्यहीँ राखिदिनुभए हुन्छ,’ आवाज मात्रै आयो, मान्छे आएनन् ।

जोगी धेरै समय बस्नु पनि शंकास्पद हुन्छ । त्यसैले म सरासर निस्किएँ ।

अब मलाई सूचना दिन सक्ने एउटै मात्र व्यक्ति थियो, खाल्टेबजारको सीएमए डाक्टर ।

टन्टलापुर घाममा बीसमुरे खेतको बाटो काटेर म खाल्टेबजार आइपुगेँ । बीसमुरे फाँट त खाल्टेबजारभन्दा ठूला र आधुनिक घरहरूले लगभग भरिएको रहेछ । घना घरहरूबीचमा मेडिकल कतै देखिनँ ।

छेवैको चिया पसलमा बसेँ र चिया–डुनट खाएँ । अनि, पसलेसँग सोधेँ, ‘यहाँ पुरानो मेडिकल थियो नि, कहाँ छ ?’

पसलेले बाटो देखाइदियो र म अन्ततः त्यही मेडिकल पुगेँ ।

उनै डाक्टर थिए, उस्तै तन्दुरुस्त ।

‘सर, नमस्ते ।’

‘भन्नुस्, के समस्या पर्‍यो ?’

‘हजुरलाई थाहा छ, माझटारीका कृष्ण मास्टरको परिवार कता बस्छ ?’

उनले मलाई घोरिएर हेरे, अनि पक्डिहाले, ‘ओहो, तिमी फुच्चे मास्टर !’

म उनको पाउमा घोप्टिएँ । ‘मलाई माफ गर्नुस्, म त्यही दिनको पश्चात्तापमा यतिका वर्षपछि पनि पिल्सिरहेको छु । धन्न हजुरले निशाको ज्यान बचाइदिनुभयो ।’

‘अनि, तिमी त भागिहालेछौ ! मैले तिम्रो बाबालाई बोलाएर जानकारी गराएँ । तिम्रै बाबाले काठमाडौं लगेर निशाको उपचार गराउनुभयो ।’

‘अनि, अहिले उहाँहरू कता हुनुहुन्छ ?’

‘तिम्रा दाजै बेपत्ता, तिमी पनि बेपत्ता । त्यसैले सारा सम्पत्ति निशालाई धर्मपुत्री बनाएर सुम्पिए, अनि काशीतिर पो लागे नि बुढाबुढी नै !’

‘अनि, त्यति ठूलो घर कसले बनायो त ?’

‘सूर्य दाइले नि ! सूर्य दाइले कतारमा बसेर धन कमाउँदै पठाउँदै गरे । अन्त्यमा सुख काट्ने बेला परार साल मात्रै उतै दुर्घटनामा बिते । र, बाकसमा आइपुगे । दुई छोरी र आमा मात्रै छन् ।’

‘हस् त सर, म आएको कसैलाई थाहा नदिनुस् है । निशाले उचित उपचार र क्षतिपूर्ति पाइछन् । बाँकी दुःख त मेरा बाबाआमाले पो काटिरहेका होलान् । अब म हरिद्वार फर्किन्नँ । बरु, काशी गएर बाबाआमालाई खोज्छु । उतै भेटे भने उहाँहरूको सेवा गर्छु । नत्र वृद्धवृद्धाको सेवा गरेर जीवन बिताउँछु ।’

बाबालाई सम्झिँदै तिनै डाक्टरको खुट्टा ढोगेँ र म बनारसतिरको यात्रामा निस्किएँ ।