site stats
बाह्रखरी :: Baahrakhari
साहित्य
Global Ime bankGlobal Ime bank
Nabil Bank Banner adNabil Bank Banner ad
दुःस्वप्न 
Sidddhartha Bank Banner AdSidddhartha Bank Banner Ad

यो कथा सत्य घटनामा आधारित छ । स्थान र समय कथाअनुकूल हुने गरी परिवर्तन गरिएको छ । पात्रहरूका नाम परिचय लुकाउन फेरिएका छन् ।

यस्तो पहिलो पंक्ति लेखिसकेपछि विदुरले अर्को पंक्ति लेख्न सकेन । केको सत्य घटना ? ठगेर लेख्ने घटनै छैन । उसले भोगिरहेछ । यी सबै के सत्य होइनन् ? तैपनि, पत्याउँदैन कसैले । नपत्याए पनि उसले केही त लेख्नु छ ।

ऊ आत्महत्या गर्न गइरहेको छैन, जसका लागि सुसाइड नोट लेखोस् । यो त दैनिक भोगिरहेको घटना हो । सत्य घटना भने पनि झुटो घटना भने पनि उसले भोगिरहेको छ । ऊसँगै अरूले पनि यसरी नै भोगिरहेका होलान् ।

KFC Island Ad
Dabur Nepal
NIC Asia

अहिलेलाई यति मात्र भनिराखौँ– विदुरले जे लेख्न गइरहेछ, त्यो अत्यन्त सत्य हो । आधाआधी सत्य होइन । अद्र्धसत्य । जस्तै, उसकी छोरी गायब गरिएकी छ । छोरी चौध वर्षकी थिई । थिई भन्न बाध्य छ । जिउँदो÷मरेको थाहा हुन सकेको छैन ।

छोरी हराएको हप्ता दिन भइसक्यो । सम्बन्धित निकायको कानमा हावा लागेको छैन । छोरी कहाँ छे, के हालतमा छे, मारिइसकी वा जिउँदे छे, त्यसबारे कुनै खबर छैन ।

Royal Enfield Island Ad

विदुर चकित छ र अफसोसमा छ, छोरीको अपहरण किन गरियो ? कसले आँखा लगाइराखेको थियो, को पशुले ? कसले गर्‍यो अपहरण र ककसले गरे कुकर्म ? त्यसको पनि पत्तो लगाउन सकिएको छैन ।

खोजी हुँदै छ र अपराधी उम्कन पाउने छैनन् भन्ने भनाइ मात्र आइरहेछ अखबारहरूमा सम्बन्धित अनुसन्धान अधिकारीहरूको । उसले लिखितमा छोरी हराएको सूचना दर्ता गराइसकेको छ । पहिले निवेदन दर्ता गर्न आनाकानी गरिरहेका थिए । भने, ‘कसैसँग भागी होला ! राम्ररी पत्ता लगाएर यकिन भएपछि रिपोर्ट लेखाउन आउनोस् । अहिलेलाई जानोस् ।’

यिनीहरू रिपोर्ट लेख्न आनाकानी गरिरहेका छन्, उता विदुरलाई लागेको थियो– छोरीलाई निश्चय पनि अपहरणकर्ताहरूले अज्ञात ठाउँमा लगेर लुकाएका छन् । छोरी बलात्कृत...।

उसले अगाडि सोच्न सकेन, आङ सिरिङ्ङ भयो । आँखाअगाडि अँध्यारोले ढाक्यो । छोरी अवश अवस्थामा छे । कुकर्मले क्षतविक्षत अवस्थामा छे । कतिजनाले पालैपालो कुकर्म गरे ?

बाउ हुनाको नाताले उसले धेरै बीभत्स कल्पना गर्न सकेन । ती कतिजना थिए, जजसले उसको छोरीलाई मिलेर अपहरण गरे, अज्ञातमा लगे र पाशविक वासना शान्त गरे ? 

अनि ? अनि पछि सोच्न सकिने अवस्था थिएन । किन अपहरण गरियो भनेर भन्नलाई कारण खोलिरहनुपर्ने थिएन । छोरी हो र उसको अपहरण भएपछि किन गरियो भन्ने प्रश्न निरर्थक हुन्थ्यो ।

छोरीहरू के कारण अपहरित हुन्छन् र उनीहरूको अवस्था कस्तो हुन्छ भन्ने उत्तर निर्मम हुन्छ । फेरि, उसले यो सत्य घटना हो भनिरहनु परेन । सत्य त भइरहेको छ । छोरी उसकैकी थिई र उसैको अपहरण भएको थियो ।

छोरीलाई अपहरण गरेर लगेपछि उनीहरूले फिरौती मागेनन् । फिरौती माग्दा हुन् त उसले केही रकम जम्मा गर्न सक्ने थियो । छोरीको जीवनमरणको सवाल थियो, भएको जग्गाजमिन बन्धक राखेर भए पनि रकम उपलब्ध गराउने थियो ।

फिरौती नमागेपछि किन अपहरण गरियो भनेर जवाफ मागिरहनुपर्ने थिएन । पक्कै पनि उनीहरूले छोरीलाई कुनै अनकन्टार जंगलतिर लगेको हुनुपर्छ ।

अनकन्टार जंगलको कुनै छाप्रोमा वा यतै कतै मध्यसहरको बिल्डिङमा । अरूले थाहा नपाऊन्, जहाँ लगे पनि भो । एउटी असहाय र अबला नारीलाई डरत्रास देखाएर मनपरी गर्न सकिने थियो । नकरा, कराइस् भने मारिदिन्छौँ भनेर तर्साउन सकिन्थ्यो ।

पिक्चरमा देखाएझैँ पाखुरामा मर्फिन वा हेरोइनको नशाको इन्जेक्सन दिन सकिन्थ्यो । त्यसले छोरी लट्ठ परेकी हुनुपर्छ । होसमा नरहेकी हुनुपर्छ । बेहोस उसलाई अपराधीहरूले मनपर्दी पाशविक व्यवहार गरे होलान् । होसमा आएपछि छोरी चिच्याइहोली, कराइहोली— बाबा, बाबा !

आँसु बगाइराखी होली । जिउका लुगा सबै धुजाधुजा पारिएका होलान् । त्यतिले पनि अपराधीहरूको पाशविकता सन्तुष्ट भएन होला । छोरीले थाहा पाइहोली, अब जीवनको आस छैन । उसलाई मार्ने हुन् । मारेपछि जंगलमा लगेर फालून् वा अंगअंग काटेर बोरामा हालेर बीचबजारमा फालून्, फरक पर्दैन । जंगलमा लास सडेपछि भेटिने गरेको छ ।

समाजमा अपराध प्रवृत्ति बढेर गएको छ । अपराधीहरू शिष्ट आवरणमा छन् । अशिष्ट आवरणमा भएका अपराधीहरू पनि छन् । शिष्ट÷अशिष्ट दुवै छोरीहरूका पछि लागिरहन्छन् । मौका हेरिरहन्छन् । कुन बेला मौका पर्छ र मुसालाई बिरालोले नङरिला पन्जाले झ्याप हानेझैँ हान्ने हुन् ।

बलात्कार बढेर गएको छ । निर्दोष बालिकाहरू जताततै बलात्कृत भइरहेछन् । कतैबाट सुरक्षा छैन, अभयदान छैन । सबै रमिता हेर्नमै व्यस्त छन् । मानौँ, कसैलाई कत्ति पनि सरोकार छैन ।

छोरी एउटी थिई, त्यो पनि हराई । बलात्कारीहरूको सिकार त भइहोला । कि अर्को समभावना एउटा यो छ, विदेशतिर लगेर बेचिने । वेश्यालयमा वा घरेलु नोकरको हैसियतमा बसेर दिनरात मालिकबाट बलात्कृत भइरहने ।

बलात्कार पनि एउटा अपराध हो, तर त्यसको रोमाञ्च अर्कै होला खुँखार अपराधीहरूका लागि । अपराधजगत्मा बलात्कार सहज अपराध मानिन्छ । बलात्कार गर्‍यो, मार्‍यो जंगलमा फालिदियो । कसैको चासो रहँदैन । 

अपराधका साक्षीसूत्र मेटाउने ज्ञान अपराधीहरूमा बढेर गएको छ । सबै अपराधीहरू उसकै छोरीको पछिपछि लागेर छोरीको सिकार गर्ने ताकमा देखिन्थे ।

समयमै उसले चेत गरेन । समाज शिष्ट, सभ्य भएको गलत धारणा लिएछ । समाजमा अपराधको चाहना बढेर आएको छ । अपराधमै सहजता देख्न थाले । बलात्कारलाई पनि सहजताका साथ पूरा गर्न सकिने अपराध मान्न थाले । नारीमाथि पुरुषको आक्रमण सधैँ सहज रहेको छ ।

अपराधीहरूले कसरी अपहरण गरेर लगे विदुरकी छोरीलाई ? विदुरको चिन्ता थियो– मेरी छोरीलाई कता पुर्‍याए ? कारमा हालेर कि लगे कि ट्याक्सीमा ? डाक्टर बन्ने आकांक्षी थिई । सपना बीचैमा टुट्यो ।

आमाबाबुको सपना पनि त्यही थियो, सेतो कोटमा घाँटीमा आला झुन्ड्याएकी । छोरी राम्री थिई । हँसिली र मिलनसार । आमाबाबुलाई आफ्ना सन्तान राम्रा लाग्छन् । राम्रा सन्तान राम्रै हुन्छन्, यो तथ्य पनि थियो । छोरीमाथि कुन क्षण कुन अपराधीका आँखा लागे ?

खोजी हुँदै छ भनियो । सत्तामा बसेका नेता, उच्च ओहदाका प्रहरी, पदाधिकारी र सामाजिक कार्यकर्ताका शरणमा गयो विदुर । पत्नी पनि गई । रोएर लाचारी देखाएर छोरी खोजिदिन भनियो ।

खोजी हुँदै छ, चिन्ता नलिनुस् भनियो । जसको पनि आश्वासन त्यही थियो । उनीहरूले गर्न सक्ने केही थिएन । सुराकी लागिरहेको थिएन ।

छोरीलाई के धर्तीले निल्यो ? अपराधीहरू सधैँ एक कदम अगाडि हुन्छन् भन्ने भनाइ साँचो देखियो । तर, कुनै दिन कुनै जंगलमा एउटी बालिका वा किशोरीको क्षतविक्षत शव भेटियो भन्ने समाचारको प्रतीक्षाबाहेक अरू काम रहेन समाजको ।

त्यस्तो समाचार कति जागरूक भएर सुन्न प्रतीक्षारत रहने ? जिन्दगी भीरमा अडिएको अनुभव भयो विदुरलाई । एक सानो धक्का मात्र बाँकी । त्यसपछि जिन्दगी अतल अँध्यारो गर्तमा खस्नेछ ।

छोरीले बाबा बाबा भनेर बोलाएको सुन्यो विदुरले । बाबा भनेर बोलाउने गर्र्थी छोरी, अहिले पनि त्यही भनेर बोलाइरहेकी छ । मन एकतमासको भयो । खुसीले भरिएजस्तो भयो ।

छोरीले कहाँबाट त्यसरी बोलाइरहेकी छ ? विदुर एकाएक जाग्यो । छोरी बोलाइरहेकी थिई, ‘बाबा, बाबा ! आमाले खाना तयार भयो, बाबालाई बोलाएर ले भन्नुभा’को, हिँड्नोस् खाना खान । अफिस पनि जाने होला !’

विदुर कम्प्युटरमा काम गर्दागर्दै निदाएछ । दुःस्वप्न टुटेकोमा उसको मन उज्यालो भयो । आँखामा व्याप्त अन्धकार हट्यो । ए, यो एउटा दुःस्वप्न रहेछ !

ऊ भान्सा पस्यो र खान बस्यो । अगाडि पस्किएपछि खाना आयो ।

भित्र भान्सामा थिई छोरीकी आमा । उसले विदुरको छेउमा पानीको गिलास राखिदिई र खाना खान सुरु गरेको हेर्दै भनी, ‘छोरीको कहिले गर्ने हो गुन्युचोली ?’

विदुरले छोरीलाई हेर्‍यो । छोरीको अनुहारमा निर्दोष र निश्छल हाँसो थियो ।
 

NIBLNIBL
प्रकाशित मिति: शनिबार, वैशाख ८, २०८१  ०५:४५
Sipradi LandingSipradi Landing
worldlinkworldlink
प्रतिक्रिया दिनुहोस्
NTCNTC
The British College Banner adThe British College Banner ad
Everest BankEverest Bank
Ncell Side Bar LatestNcell Side Bar Latest
Bhatbhateni IslandBhatbhateni Island
Shivam Cement DetailShivam Cement Detail
सम्पादकीय
SubisuSubisu
Hamro patroHamro patro