भर्जिनियालाई हात हल्लाएर बिदा गरेको आधा घण्टापछि म पनि झोला बोकेर हिडेँ, धर्म कमाउन । पार्कमा पुग्दा मुक्तिनाथ जाने जीप छुट्ने बेला भएको रहेछ ।

ब्रह्माण्डको चाहना त्यही थियो होला सायद, भर्जिनिया र मेरो फेरि भेट भयो । त्यही जीपको डालोमा ।

“मलाई किन नभनेको ?,” उसले यति प्रश्न गरी । अपूर्ण प्रश्न ।

मैले प्रश्नको आशय बुझिसकेको थिएँ ।

भन्दिएँ, “मलाई अमेरिकी केटी मन पर्दैन ।”

“कुनै दिन अवश्य मन पर्छ,” उसले यसरी भनी, मानौँ उसले नै हो मेरो मनलाई निर्देश गर्ने । उसले यसो भनिरहँदा उसका आँखाभित्र विश्वासको दियो बलेजस्तै देखियो । धपक्क बलेको ।

“त्यसो भएछ भने मलाई मन पर्ने अमेरिकी केटी भर्जिनिया हुनेछे । भर्जिनिया उल्फ,” उसको मनभित्र हानेँ ।

“सुडानका हब्सी केटी रिसाए भने त मलाई काँचै खान्छन् नि फेरि !,” मेरो काँधमा उसको बायाँ हात र उसको बोली एकैचोटि बिसायो ।

जोडले हाँसी । खितित्त । लामो हाँसो ।

“तपाईं गाइड हो भाइ ?,” अनुहार ठोक्किने गरी बसेकी अर्धबैँसे आइमाईले चञ्चले आँखा झिमिक्क पार्दै सोधिन् ।

‘होइन । ऊ मेरो साथी हो । बाटोमा भेट भएकी साथी’ भनेर चिनारी दिएँ ।

“उसो भए यो कुइरेनी केटीलाई दह्रोसँग पट्ट्याउनुभएछ त भाइ !”

जीपको डालोमा बसेका सबै यात्रु एकैपटक हाँसे । जोडको हाँसो ।

ड्राइभरले अगाडिपट्टिको ऐनाबाट पछाडिका हामीलाई पुर्लुक्क हेर्यो । यता भर्जिनिया झस्की । कुहिनो ठोक्किएर करेन्ट लागेजस्तो गरी ।

गाडी मुक्तिनाथ जाने उकालो नचढी कागबेनी बजारतिर लाग्यो । त्यहीँ झरिन् ती महिला ।

झर्दै गर्दा आफ्नो होटेलको नाम बताएर झरेकी थिइन् । भन्दै, “जोमसोम फर्कंदा पस्नुहोला ।”

‘हुन्छ’ भनेँ ।

भर्जिनिया पनि कागबेनीमै झर्छु भन्दै थिई । मैले रोकेँ ।

भन्दिएँ, “मुक्तिनाथको दर्शन नगरी गयौ भने तिम्रो सपनालाई एबोर्सन गर्नुपर्छ !”

मुहारको आकृति फेरियो उसको । र, रोकिई ।

जीप कागबेनीबाट उकालो लाग्न थाल्यो । ग्यास्ट्रिकले ग्रस्त बिरामीझैँ । मुक्तिनाथ पुगेपछि जीप रोकियो । दर्शन गरेर फर्कियौँ ।

मलाई जोमसोम नै फर्कने मन थियो । तर, उसले रोकी ।

होटेल वेस्ट स्टेप इन । रानीपौवा । मुक्तिनाथ गा.वि.स., मुस्ताङ ।

भर्जिनिया कोठा नं. ३०७ मा । म कोठा नंं ३०८ मा । 

बाहिर मौसम सफा थियो । नेपाली राष्ट्रिय झन्डाको किनाराजस्तो कञ्चन आकाशमा घाम मस्त पारामा थियो ।

“साँझ पर्न त निकै बेर छ, अब कता जाने घुम्न ?,” प्रश्न भर्जिनियाको ।

“जाऊँ, झारकोटसम्म पुगेर फर्कौँला,” उत्तर र प्रस्ताव दुवै मेरो ।

गुगलमा मुस्ताङका तस्बिर हेर्दा उसले झारकोट पनि देखेकी रहिछे । गाउँ पस्न लागेको चितुवासहितको झारकोटे तस्बिर ।

सोधी, “चितुवा पाइन्छ ?”

मलाई पो के थाहा र ! तैपनि भन्दिएँ, “पाइएला नि त, केटाकेटीका किताबभित्र !”

विस्तारै ओरालो लाग्यौँ । झर्दै गर्दा खोल्सापारि देखियो, खरबारीमा एक हुल महिला केही टिप्दै थिए, लामो भाकाको गीत गाउँदै ।

“तिनीहरू के गर्दै छन् ?,” सोधी भर्जिनियाले ।

“त्यहीँ गएर हेरौँला,” यति भनेँ ।

त्यतै लाग्यौँ । ठ्याक्कै खोल्सामा पुग्दा एउटा सानो मैदान देखियो । स्कुल पढ्ने बेला खोलाको सिस्नु फाँडेर हामीले बनाएको भलिबल ग्राउन्डजत्रै ।

मैदानको उत्तर–दक्षिण भित्तामा एकएकवटा फल्याक उभिएका थिए । फल्याकको टाउकानेर रातो रङले गोलाकार आकृति बनाइएको थियो । विकासानन्दको प्रेमवादको चित्रमा तलपट्टि लुर्किएको भाग कोर्न बाँकी भएजस्तो ।

‘ठ्वाक्क,’ एउटा केटोले हानेको वाण त्यही गोलाकार चित्रको केन्द्रमा रोपिएर आवाज आयो ।

“वाउऽऽऽ प्लेइङ सुटिङ गेम,” चोरऔँलाले केटोतिर देखाएर भनी भर्जिनियाले ।

सातवटा वाणका निसाना कुनै पनि त्यो गोलचक्रभन्दा बाहिर लागेनन् । केटो फुच्चे नै थियो । हुँदो हो १४–१५ वर्षको । अरू कोही थिएन । वाण हान्ने ऊ एक्लो केटो ।

“भाइ, तिम्रो नाम के हो ?,” केटोप्रति मेरो रुचि जागेको थियो, सोधेँ ।

“आइते गुरुङ ।”

“अनि, कति कक्षामा पढ्छौ त भाइ ?,” फेरि सोधेँ । भर्जिनिया साथमै थिई ।

‘५ कक्षा पढेर छोडेको हो सर’ भन्यो र एकपटक ताँदोको रस्सी तान्यो ।

“अनि, यो वाण हान्न कसले सिकाएको नि तिमीलाई ?,” उसमा वाणमोह अलि बढी नै भएजस्तो मानेर म पनि त्यतै तानिएँ ।

‘आफैँ सिकेको हो सर’ भन्यो र फेरि ताँदो खेलायो ।

“कसैले त सिकायो होला नि त भाइ,” ती कलिला हातलाई वाण हान्न सिकाउने गुरुलाई चिन्न मन लाग्यो । चिन्न त के चिन्नु र, जान्न मन लाग्यो ।

“भगवान्ले सिकाएको हो सर,” उसले भन्यो ।

सरासर हिँड्यो । पारिपट्टिको फल्याकमा पुगेर वाण झिक्यो । अनि, हामी भएतिरको फल्याकमा हान्न थाल्यो । लाग्छ कि भनेर म डराएँ, तर लागेन । निसाना घेराभित्रै परे ।

यतिन्जेल भर्जिनियाले हामीबीच के कुराकानी भयो भनेर सोधेकी थिई । मैले त्यही उल्था गर्दिएँ ।

त्यही बेला जिन्स पाइन्टको बायाँपट्टिको खल्तीमा सुतेको मोबाइलमा पुष्प नेपालीले गीत गाउन थाले– टाढा टाढा जानु छ साथी, एक फेर हाँसिदेऊ...।

होटेलबाट फोन गरेका रहेछन्, साँझको खाना के पकाउने भनेर ।

भर्जिनियालाई सोधेँ र भनेँ– मटन सेट ।

हामी आइतेसँग बिदा भएर हिँड्यौँ ।

एक हुल महिला तोरा टिप्दै रहेछन् । अघि भर्जिनियाले इंगित गरेर सोधेको हुलका महिला ।

“के बनाउनुहुन्छ दिदी यसको ?,” मुख मिठ्याउँदै एउटी महिलालाई सोधेँ ।

“जुस बनाउँछ हो सर । अच्छा जुस बन्छ यसको,” उस्तै गरी भनिन् ।

“बेच्नुहुन्छ कि आफैँ खाने हो नि ?,” फेरि सोधेँ ।

“बेच्छ त सर । तपाईंहरूजस्तै घुम्न आउनेले किन्छ नि ।”

“बजारमा लगेर बेच्नु हुन्न ?,” घुम्न आउनेले मात्रै कति नै पो किन्लान् र जस्तो लाग्यो ।

“जोमसोममा बेच्छ सर । पोखराबाट पनि अर्डर गर्छन्,” एउटी भर्खरकी केटीले उत्तर दिई योपटक ।

ती महिला त्यहाँको आमा समूहका रहेछन् । आमा समूहको संयुक्त सक्रियता र लगानीमा तोराको जुस बनाउँदा रहेछन् । अनि, त्यसबाट कमाइने पैसा पनि सामूहिक रूपमा लगानी गर्ने ।

एकछिन भर्जिनियाले बोकेको क्यानोन कम्पनीको ठूलो क्यामेरा व्यस्त रह्यो । पोजपोजका तस्बिर खिच्न थाली उसले ।

त्यहाँबाट निस्किएपछि हामी गाउँमा पस्यौँ । घुम्यौँ । साँझ पर्ने बेलामा फर्कियौँ रानीपौवा ।

झारकोटमा न भर्जिनियाले सोधेजस्तो चितुवा भेटियो न मैले भन्दिएजस्तो किताबभित्रका भए पनि चितुवा देखियो । 

बेलुकी खाना खाएर छतमा निस्कियौँ हामी । छतमा कुर्चीमा बसेनौँ । उभिएर हेर्यौँ आकाशको जूनलाई । जूनले शीतल पठाइदियो । हामीले सूर्यको बाफ ।

“आशीर्वाद के माग्यौ त भर्जिनिया ?,” उसले मन्दिरमा के आशीर्वाद मागी होली भन्ने खुल्दुली दिउँसोदेखि नै मनमा सुसाइरहेको थियो ।

“केही पनि मागिनँ । माग्नु पनि हुँदैन,” उनले भनी । उसको यो वाक्य साँच्चिकै थियो वा बनावटी, भगवान् नै जानून् ।

“तिमीले माग्यौ र ?,” सोधी मलाई ।

“मागेँ ।” थपेँ फेरि, “जोमसोम थकालीको खोलामा पौडी खेल्न पाऊँ भनेर ।”

“भेटेका छौ ?,” सोधी ।

“कसलाई ?”

“जोमसोम थकालीलाई ।”

“छु । सपनामा । तिमीलाई पनि थाहा छ नि त ।”

“उसो भए पौडी पनि सपनामै खेल,” भनी उसले ।

खुरुखुरु भर्याङ ओर्ली । लुरुलुरु उसको पछि लागेँ ।

कोठा नं. ३०७ । ढोकामा उभिएर हेरिरही मलाई ।

कोठा नं. ३०८ । ढोकामा उभिएर हेरिरहेँ उसलाई ।

आँखा जुधिरहे । ढुकुरजोडी जुधेजस्तै ।

ढोका एकैचोटि उघ्रिए, चुइक्क गर्दै ।

ढोका एकैचोटि बन्द भए, ढ्याप्प गर्दै ।

निदाएँ । भर्जिनियाको इमेल आईडी नै बिर्सिएँ ।

सपना देखेँ, जोमसोम थकाली मेरो घरको डिलमुनिको धारोमा नुहाउँदै थिई ।

त्यही बेला मोबाइलको म्यासेज टोन बज्यो । ब्युँझिएँ ।

म्यासेज हेरेँ । एनसेलको नम्बरबाट आएको म्यासेज ।

पढेँ । लेखिएको थियो– आई एम आउटसाइड अफ योर डोर बट इनसाइड अफ हर्ट ।

बुझेँ, भर्जिनिया मेरो कोठाको ढोकाबाहिर छे । उठेँ । ढोका खोलेँ । पसी ।

आँखामा आँसु भरिएको थियो । भर्खरै धान रोपेको गरामा पानी भरिएजस्तै । पुछिदिएँ । अँगालो मारी । सर्प बेरिएजस्तै ।

रोएँ । पुछिदिई । बोल्न मन लाग्यो । सकिनँ ।

ओठ चलाई । बोली सुनिनँ ।

विस्तारै बिस्तारामा गई । कुनामा सुती । म छेउमा ।

मेरो बायाँ हातलाई सिरानी बनाई । बागवान फिल्ममा हेमा मालिनीले अमिताभ बच्चनको हातलाइ सिरानी बनाएजस्तै ।

त्यही बेला झ्यालबाट जूनले चियाएर हेर्‍यो । लाज लागेर हो कि, सिरक तानी ।