केही महिनाअघिको घटना हो । यौटा जरुरी कामले गर्दा महाराजगन्जस्थित अफिस जानुपर्ने थियो । आफू कीर्तिपुरमा थिएँ । त्यसैले चिनेजानेका साथीभाइबाट मोटरबाइक वा स्कुटी प्राप्त गर्ने असफल प्रयास गरेँ । तर, जोरजाम जुटेन ।

फलतः मोबाइलमा एउटा एप्लिकेसन डाउनलोड गरेर बाइक राइडरलाई बोलाएँ । कीर्तिपुरबाट महाराजगन्जसम्म पुग्न राइडरलाई २०० रुपैयाँ तिर्नुपर्ने हुँदो रहेछ ।

हठात् सम्झिएँ, स्वास्थ्य व्यवसायी परिषद् पनि जानुपर्ने । त्यहाँ पनि काम भएकोले पुग्नुपर्ने नै थियो ।

कालो चस्मा र आँखासम्म छोपिने गरी मास्क लगाएका बाइक राइडर मेरासामु आइपुगे । मैले महाराजगन्ज जानुभन्दा पहिले बाँसबारीमा रहेको परिषद्मा जानुपर्ने आग्रह गरेँ ।

मेरो कुरा सुन्नासाथै राइडरले सोधे, ‘तपाईं पनि स्वास्थ्यको मान्छे हो ?’
मैले ‘हो’ भनेपछि उनले भने, ‘मैले पनि कुनै जमानामा स्वास्थ्य विषयको यौटा कोर्स पूरा गरेर त्यहीँबाट दर्ता लिएको हुँ । मलाई थाहा छ त्यो ठाउँ ।  पहिले त्यहीँ पुर्याइदिन्छु ।’ यति भन्दै राइडरले बाइक स्टार्ट गरे ।

बाइकमा सजिलो गरी बसेपछि मैले उनीसँग जिज्ञासा राखेँ, ‘अनि तपाईं स्वास्थ्यकर्मी भएर पनि यो बेग्लै व्यवसायमा किन आउनुभएको नि ?’
मोटरबाइक हाँक्दै उनले आफ्नो बाल्यकालदेखिका सारा इतिहास बताए । भने, ‘मेरो जिन्दगीको लामो कथा छ सर । म एकदम राम्रो आर्थिक अवस्था भएको, काठमाडौंको रैथाने परिवारमा जन्मिएको एक्लो छोरो हुँ । त्यसबखतको हाम्रो सम्पत्ति आजका मितिअनुसार मूल्यांकन गर्ने हो भने झन्डै तीन अरबभन्दा बढी हुन्छ होला । तर, म त्यहाँबाट झरेर सडकमा पुगेँ ! र, अहिले मेरो परिवारको लालनपालन गर्न, फेरि पहिलेकै अवस्थामा पुग्न संघर्ष गर्दै छु ।’

उनले बाइक ठ्याक्कै परिषद्को ढोकामा लगेर रोके । म भित्र गएँ । आफ्नो काममा एक छिन अलमलिएँ । अनि, काम सकेर बाहिर निस्किएँ ।
बाहिर निस्केर हेर्दा राइडर थिएनन् । यताउता खोज्दै जाँदा यौटा कुनामा पर्खालतिर फर्केर उनी उभिइरहेका देखिए । 
मैले नजिकै गएर कोट्याएँ । राइडर झस्किएझैँ लागे । उनले यताउता पल्याकपुलुक हेरे । अनि मात्रै बाइक स्टार्ट गरे ।
अघि बाइक खोजेको बेला उनी नभेटिएकोमा मैले रिसाएझैँ गरेँ ।

उनले यताउताका घरहरू देखाउँदै भने, ‘यीमध्ये कतिपय ठूला घरहरू मेरो ससुरालीतिरका मानिसका हुन् । उनीहरू मैले यो काम गरेको देख्दा अप्ठेरो मान्छन् । यता आउँदा मात्रै होइन, म अस्पतालतिर जाँदा पनि कालो चस्मा र मास्कले मुख छोप्छु ।’
‘अस्पताल जाँदा पनि मुख छोप्ने नि !’ मैले अचम्मको भाव प्रकट गरेँ ।

उनले पीडा पोखे, ‘मसित खेलेर हुर्केका, स्कुल–कलेज सँगै पढेका १७ जना साथीहरू विभिन्न अस्पतालहरूमा डाक्टर छन् । मसित भेट्दा उनीहरूलाई पनि अप्ठेरो, मलाई पनि अप्ठेरो !’

‘हेर्नुस् मित्र, तपाईं आफ्नो अगाडिका मान्छे मात्र नहेर्नुस् । बरु, पछाडिका मान्छेलाई पनि हेर्नुस् । सफलता सबैले पाउँछन् भन्ने हुँदैन । सफलता मात्रै होइन, विफल भएकाहरूतिर पनि हेर्ने गर्नुस् । अनि मात्रै तपाईंलाई राहत मिल्छ ।’
‘सर, मेरो नातागोता, साथीभाइहरूमा मजति असफल कोही छैन । सायद, यो संसारमै कोही छैनन् होलान्, म जति असफल ।’
उनी बोल्दाबोल्दै रोकिए । म अक्क न बक्क परेँ । उनलाई कसरी सान्त्वना दिऊँ भनेर सोच्न थालेँ ।
अनि भनेँ, ‘मैले लेखेका कथाहरू पढ्ने गर्नुस् । त्यहाँ तपाईंले भन्दा पनि बढी दुःख पाएका मान्छेका कथा भेट्नुहुनेछ ।’ मसँग सान्त्वना दिने यही मात्रै उपाय थियो ।

उनले एक्कासि बाइक रोके । र, मेरो मुखमा हेर्दै छक्क परेजसरी सोधे, ‘सर, तपाईं कथा पनि लेख्नुहुन्छ ? त्यसो भए मेरो बारेमा पनि यौटा कथा लेखिदिनुस् है । म मेरो कथामाथि यौटा फिल्म बनाउन चाहन्छु । र, फिल्मको नाम हुनेछ, ‘करोडपतिबाट रोडमा पुगेर फर्केको करोडपति’ ।’

उनले थपे, ‘म यो फिल्मबाट सारा दुनियाँलाई बताउन चाहन्छु, म करोडपति हुँ भनेर घमन्ड गर्दा मान्छे कसरी बजारिएर रोडमा पुग्छ । अनि, त्यही मान्छेले सारा दुःख भुलेर अहोरात्र मिहिनेत गर्याे भने फेरि उठेर कसरी करोडपति बन्न सक्छ भनेर देखाउन चाहन्छु ।’

‘म कहिले लेखुँ त तपाईंको कथा ?’ मैले हाँस्दै प्रश्न गरेँ ।
‘जब म पहिलेकै अवस्थामा पुग्नेछु । तर, त्योभन्दा अगाडि यो कथा कसैलाई नबताउनु होला है । जब कथा पूरा हुन्छ, अनि म आफैँ तपाईंलाई भेट्न आउनेछु ।’
मैले सहमति जनाएँ ।

गन्तव्यमा पुगेर मैले ३ सय रुपैयाँ निकालेर दिएँ ।
उनले भने, ‘सर, मैले २ सय भाडा भनेर ल्याएको हो । मैले लागेको मूल्यभन्दा एक रुपैयाँ पनि बढी लिने गरेको छैन ।’
मैले भनेँ, ‘तपाईंले मलाई महाराजगन्जसम्म भनेकोमा बाँसबारी समेत पुर्याइदिनुभयो । मैले पनि विनापारिश्रमिक सित्तैमा काम लगाउने गरेको छैन ।’

मैले पनि जिद्दी नै गरेँ । र, उनको हातमा सय रुपियाँका तीनवटा नोट थमाएँ ।
उनले ती नोटहरू समाए । तर, त्यो पैसा खल्तीमा नहालेर हातमै लिएर एकोहोरो हेरिरहे । म फटाफट अफिसतिर लागेँ । 
अफिसभित्र छिरेपछि झ्यालबाट हेरेँ, उनी अझै पनि मैले दिएका तीन नोट हेरिरहेका थिए । 

(तारकेश्वर, काठमाडौं)