मान्नुहुन्छ– 
पत्रकार अँध्यारोभित्र उड्ने जुनकिरी हो !
अझ
निस्पट्ट समयको छातीमा नाच्ने आगोको फिलिंगो हो !

पत्रकार त 
निहत्था समयको मनमा 
विस्तारै बहने शीतल हावा हो !
घनघोर बादलभित्र पसेको 
साँझको यात्रामा अलमलिएका युवाहरूको 
आँखामा उदाउने जून हो !
शासकहरूका लागि
आँधीबेहरी हो 
अँध्यारोमा जाग्राम बसेर 
देशको मन हल्लाउनेहरूका लागि 
अनियन्त्रित डढेलो पनि हो !

सबै जुनकिरी निरोगी हुन्छन् 
र अँध्यारोमा टल्किन्छन् भन्ने छैन
तर मान्नुहोस्–
हरेक मानिसको अँध्यारो मगजमा
दीप बाल्ने काम पत्रकारले मात्रै गर्न सक्छ ! 

यत्ति हो, 
निर्लज्ज अड्डाअदालत 
र निरंकुश सरकारका लागि पत्रकार प्राणरहित फाल्तु प्राणी लाग्छ ! 
अन्ततः 
त्यही फाल्तु प्राणीले 
तिनीहरूका कर्तुतको पहाड ढालिदिन्छ ! 
र, आफ्नै अपराधका पहाडले थिचिन्छन् !

श्रीमान्, 
आगोलाई थुनेर
कहिलेसम्म उज्यालोको कुरा गर्नुहुन्छ !
उज्यालोलाई हतकडी लगाएर 
कहिलेसम्म न्यायको वकालत गर्नुहुन्छ !

पत्रकार 
उज्यालोको हुलाकी हो 
सलाईका काँटी हो 
समय सन्दर्भमा ऊ पड्किनुपर्छ !

पत्रकारले नै देखाइदिन्छ 
शासकका मनमा जन्मिएको हुँडार 
अनि, पत्रकारले नै त देखाइदिन्छ 
न्यायाधीशको मनभित्र भाँचिएको न्यायको तराजु ! 

श्रीमान्, 
पत्रकारले लेख्ने समाचारभित्र 
सडकको मन 
कुवामा जमेको पानीको गीत 
र अँध्यारोको हर्कत 
कहिल्यै पढ्नुभएको छ ?

पत्रकार कदापि व्यक्ति होइन !
ऊ त 
अलिकति माटो 
अलिकति ढुंगा 
अलिकति पानी हो 
पत्रकार 
अलिकति बाटोको किनारा
अलिकति बाढीपहिरो 
अलिकति हाँस्न नजाजेका ओठका डिल
अलिकति दृष्टि र दृश्य पनि !
अनि, देशको आत्मा हो !
अझ बढी त
जनताको गन्ध बोकिउड्ने वन चरी हो ! 

सरकार, 
चरालाई कैदी बनाएर 
आकाशको के कुरा गर्छौ ?
देशको आत्मालाई थुनेर 
देशको के कुरा गर्छौ ?
सडकको किनारा भत्काएर 
स्वतन्त्र यात्राको के भाषण गर्छौ ?

देशको आत्मासँग 
जिस्किनुपूर्व 
सोच्न जरुरी छ–
जनताको पसिनाले बनेका पर्खाल 
भत्किन कुनै विशेष समय चाहिन्न !