सरला घर बढार्दैछ । धूलो बुङ्गबुङ्गती उडिरहेछ । उसलाई थाहा छ धूलोले मलाई रुघा लाग्छ । म धूलोको एलर्जिक छु ।

‘सरला, अलिक बिस्तारै ।’ —म भन्छु । ऊ केही बोल्दिन । एकफेर मतिर हेर्छे... रिसाएको आँखाले । र कुचो कुनामा ठड्याएर बाहिर निस्कन्छे ।

मलाई चियाको तलतल छ । कति बेरदेखि म आफूलाई फुल्याइराखेको छु । उसलाई थाहा छ बिहान एक कपले मलाई पुग्दैन । तर दोस्रो कपको प्रतीक्षा एउटा लामो यात्रा जस्तो भइदिन्छ ।

चिया मेरो कमजोरी हो र सरला चिया मीठो पकाउँछे । कहिले काहीँ लाग्छ, मेरो दश वर्ष लामो यात्राको प्राप्य हो यही चिया । जसलाई जहिले पनि मैले एउटा भिक्षाको रूपमा ग्रहण गरिराख्नु परेको छ । र यसै माध्यमबाट ऊ आफ्नो स्वामित्वको बोधलाई झस्काइराखेकी हुन्छे ।

धेरैको भनाइ छ सरलाको हात नै मीठो हो । उसले जुनसुकै खाना छोइदिँदा पनि मीठो हुन्छ । हुनसक्छ कुरा ठीक होस् । हुनसक्छ कुरा बेठीक होस् । कति मानिसहरू घरमा खानमात्र पनि त आउँदैनन् । पेटको भोक एकातिर, मनको भोक अर्कातिर । 

सरला राम्री छ । एउटी छोरीको आमा भए तापनि जीउको धार मरेको छैन । हुन सक्छ त्यस धारले म कहाँ खान आउने मेरा ‘पाहुना’हरूलाई पनि काट्दो हो । र मीठो खाने निहुले त्यस घाउलाई आलो पार्न मकहाँ उनीहरू बारबार आउने चाहना गर्दा हुन् ।
म महसूस गर्छु, जति जति मान्छेको भीड बढ्दै जान्छ, म एक्लिँदै जान्छु । जति जति मेरो पत्नीको प्रशंसकहरू बढ्दै जान्छन्, मेरो अधिकार र प्राप्यको अंशबण्डा हुँदै जान्छ । सरला दुई–चार लुगाहरू बोकेर धारातिर लाग्छे । स्मिता पनि हुर्रिँदै आफ्नो कोठाबाट धारामा झर्छे । 
देख्छु ऊ खुट्टा बजार्दै छे । उफ्रिँदै छे । धाराको छलछल शब्द चर्को छ । कुरा के हो बुझिन्न । हुन सक्छ उसलाई कापी–कलम केही किन्नु पर्‍यो होला अथवा उसको केही हरायो होला ।

‘... जा न आफ्नो बाबुलाई भन्’ —धाराको प्रतिरोध विरुद्ध सरलाको चर्को आवाज मेरो कानमा पर्छ । स्मिता रुँदै भर्‍याङ उक्लन्छे र आफ्नो कोठातिर लाग्छे । मकहाँ आउँदिन ।

मलाई लाग्छ, यस घरमा एउटा लडाइँ लडिँदै छ । मेरो विरूद्ध, अस्तित्वको विरुद्ध, मेरो पतित्वको विरूद्ध लडाइँ । यस घरमा दश वर्षदेखि स्थापित मेरो पदको विरूद्ध लडाइँ । तर यो लडाइँ, जीउमा उम्लिराखेको पानी खन्याएर अत्याउने खालको होइन । 
विस्तारै–विस्तारै मलाई चारैतिरबाट हिमनदीले पुर्दै जाने एउटा दीर्घकालीन योजनाको लडाइँ हो । छोरीसम्मले पनि मतिर उपेक्षाको स्याँठ हुत्याएर जान्छे । र म दोलाईभित्र कक्रिँदै जान्छु । 

सरलाको लुगा धुन अझै सकेको छैन । उसलाई आज अफिस जानु छैन कि ।
देख्छु पल्ला घरको अरुण धारामा आउँदै छ । हातमा साबुन, मुखमा ब्रस । ऊ अरुणका लागि धारो छाडिदिन्छे । अरुणलाई पनि कुनै हतारो छैन जस्तो छ । निकैबेरसम्म ऊ मुखमा ब्रस नचाइराख्छ । 
धारोको पानी छलछल बगिरहन्छ । सरला उभिराखेकी छ । र उसको हातमा साबुनको फीज सुक्दैजान्छ । अरुण धेरैबेरपछि धारोबाट हट्छ र जाँदाजाँदै ओठको चरबाट एक चोर हाँसो झारेर जान्छ ।
अरुण कुनबेला लुसुक्क हाम्रो गृहस्थीमा पस्यो, भन्न गाह्रो छ ।
सम्बन्ध त एक छिमेकको मात्र हो । तर लाग्छ, छिमेकीभन्दा पनि बढी कुनै सम्बन्ध हुन्छ जुन उसले बिस्तार–बिस्तार, नबुझिँदो किसिमले, घरमा स्थापित गरिसकेको छ । 

बट्टाको दूध पाउँदैन, अरुण ल्याउन सक्छ । बजारमा मट्टीतेल पाउँदैन, अरुण खोजेर ल्याउन सक्छ । सिनेमाको टिकटमा ब्लैक छ, उसको एउटा फोनले कन्सेसन टिकट उडेर आउँछ । यहाँसम्म कि स्मितालाई चिडियाखाना डुलाउनु छ, अरुण अंकल तयार । सरलालाई सारी किन्न विशालबजार जानु छ, अरुण देवर हाजिर ।
सरला लुगा निखार्छे र सप्कोमा हात पुछ्दै माथि उक्लन्छे । त्यसपछि कौसीमा उक्लेको आवाज सुन्छु । सारा घर थर्काउने गरी भर्‍याङ उक्लेको आवाज ! लुगा सुकाउन गइहोली । 
पछि फेरि कौसीबाट झरेको आवाज सुन्छु । बडो हतारिँदो पाइलाको आवाज छ । त्यसपछि छिनमै भान्सा कोठामा स्टोभ कराउन थाल्दछ ।

केहीबेरपछि ऊ मेरो कोठामा पस्छे । हातमा एक कप चिया छ । ‘अफिस ढिलो होला ।’ —ऊ चिया टेबिलमा राख्छे र खुस्कन लागेको सारीलाई जीउमा बेर्दै बाहिर निस्कन्छे । म चियाबाट निस्केको बाफ हेर्न थाल्दछु । 
अनि सुनिन्छ, भान्सामा थाल–कचौरा जुधेका र डाडू–पनिउँ चलेका आवाजहरू । र सोच्न थाल्दछु, चिया खाऊँ कि भात ?
(अधिकारीको कथाकृति ‘अस्वीकृत’बाट ।)