सुखदुःखका दुई पल समातेर नराख 
जान देऊ 
बरु, एक क्षण अँध्यारोलाई अँठ्याऊ   
र, 
त्यही अँध्यारोमा आफूलाई खोज
मनको आँखाले हेर आफ्नो अनुहार 
र,
तिम्रो अस्तित्वलाई इमानदार दृष्टिले अवलोकन गर त 
तिमीजस्तो सुन्दर कोही छैन 

तिम्रो खुट्टाको नेल र हतकडी तिमी स्वयम् हौ 
दुनियाँको सोचको घेरा तोडेर यात्रा गर 
भावनाको यात्रा 
तिमी एक शीतल पवन हौ 
कसले पठाएर आयौ ? 
कसको पाहुना हौ ? 
किन पिट्छौ पुर्पुरो अरूका खातिर ? 
बग्दै जाऊ बग्दै जाऊ 
कर्ममार्ग नभुल्दै जाऊ 
हेरिराख जगत्को लीला  
मौन चित्तले हृदय थामेर 

कोही तिमीसँग मारामार गर्दै छ, तापनि 
नाचिदेऊ मारामारबीच 
र, 
तिम्रा हरेक स्पन्दनलाई सुन त 
परमात्माको आवाज सुन्नेछौ 
मिठो स्वर, निर्मल ध्वनि 
परमात्मा बोल्नेछ 
तिमी सुन्नेछौ 

अस्ति कति आए र गए 
हिजो पनि कति आए
र, 
ती पनि कोही गए कोही जाँदै छन् 
आज आएका पनि
आफ्नो पालो कुरेर बसेका छन् 
मानो सकेर जानेछन् सबै 

तिमी एक कथा हौ 
कोही लेख्दै छ तिम्रो कथा 
एक पात्र मात्र हौ तिमी 
सक्छौ, चारजनालाई हँसाऊ 
सक्दैनौ हँसाउन त रुवाएर नजाऊ  
तिमी एक अस्तित्व हौ प्रकृतिका 
कोही तिम्रो कविता लेखिरहेछ 
लेख्न देऊ, प्रसन्न होऊ 
मन्द मुस्कानको ऊष्मा देऊ 
ऊ खुसी हुनेछ 
तिमी खुसी हुनेछौ 

दर्द पनि जीवनको अंग हो प्यारे, 
स्वीकार गर 
दर्दमै नाचिदेऊ 
दर्दमै हाँसिदेऊ 
दर्द दिलको दबाई हो 
दुख्न देऊ 

सुन्दर मनले घनघोर रातमा कान थापेर सुन त 
शान्त नीरवतालाई तोड्दै ईश्वर बोल्नेछ– 
काजमा खटाएर पठाएको छु अविनाशी आत्मा !
आफ्नो काज फत्ते गरेर आऊ 
सत्कर्मको भोज खाएर आऊ 
अभिमानको ओज मारेर आऊ 
करुणाको प्रीति लाएर आऊ  
परोपकारको गीत गाएर आऊ 
पदाधिकार त अन्तै छ प्यारे,
चार दिनको काज हो, रमाएर आऊ ।