भदौ    ४ गते   शनिवार  विशेष कामले  लमही गएको थिएँ । घोराही फर्किँदा रातको  नौ  बजिसकेको  थियो । खाना खाएर कोठामा एकछिन टिभी हेरेँ। त्यति खेरै लाइन गयो । अँध्यारो कोठा, अनि गर्मी उत्तिकै ! पाँच मिनेटभन्दा धेरै  कोठाभित्र बस्न सकिन । निद्रा पनि लागेको थिएन । छतमा उक्लिएँ, रातिको  दस बजिसकेको  थियो । 

छतमा हावा खाएर  बस्दा बस्दै  एघार  बज्यो । लाइन पनि आयो । कोठामा फर्किँदै  थिएँ घर अगाडि होहल्ला सुनियो । छतबाटै हेरेँ । केही त हुँदै छ भन्ने लागेर तल झरेँ ।

बुटवलबाट आउने  लोकल बसमा तुलसीपुरसम्म जाने  एघार  जना यात्रु थिए । बसवालाले  उनीहरूसँग तुलसीपुरसम्मकै  भाडा लिइसकेको  रहेछ । तर  घोराहीको  तुलसीपुर चोकमा ल्याएर अलपत्र पार्दै तुलसीपुर  नजाने  अडान  लिँदै  रहेछ । 

यात्रु जानै पर्छ भन्दा रहेछन् । गाडी स्टाफ अर्को  गाडी आयो  भने  उसैमा पठाइदिने  तर आफू नजाने  अड्डी  लिँदै  थियो ।

म गएर एकछिन घटना विवरण सुने । गाडी स्टाफलाई सम्झाएँ । तर उसले  मेरो कुरा के  सुन्थ्यो ? मानवीयताका  नाताले  पनि यस्तो  नगर्नुस् भन्दा ऊ फोनमा कुरा गर्न थालेको नाटक गर्दै  साइड लाग्यो ।

गाडीभित्र तीज मान्न माइत जाने र किनमेलका लागि पूर्व गएका महिला धेरै थिए । उनीहरू हात जोडेर  यसरी अलपत्र नपारिदिन बिन्ती गर्दै  थिए ।

हुनत, यो  घटना उनीहरूको आफ्नो  समस्या थियो । म न गाडीवाला थिएँ न यात्रु । तर  रातिको   ११  बजे  महिलाहरूको  बिचल्ली देखेर चित्त दुख्यो । अनि केही उपाय लगाउने सोच बनाएँ ।

उनीहरूलाई सहयोग गर्नुपर्छ भन्ने  ठानेर  मोबाइल निकालेँ । प्रहरी सहायता कक्षको १०० मा फोन गरेँ । ‘हेलो  ! म दीपक घिमिरे, मेरो  घर अगाडि यात्रुलाई अलपत्र पार्दै  बस अडिएको छ । सहयोग गर्न आउनुपर्‍यो  !’ 

फोन उठ्नासाथ उताको हेलो  नसकिँदै  मैले  आफ्नो  कुरा  राखेँ। निक्कै  खरो  स्वरमा उताबाट प्रहरीले  सोधे  ‘कुन ठाउँ हो  ?’

मैले घोराहीको सहिद गेटदेखि पश्चिम र  तुलसीपुर  चोकदेखि पूर्व भनेर  निश्चित ठाउँ नै  भनिदिएँ। मेरो  उत्तर  सुन्नेबित्तिकै उताको फोनमा बोल्ने व्यक्ति यसरी कड्किए कि मानौं म कुनै अपराधी हुँ ।

‘दिमाग चाट्नलाई फोन गरेको हँ ? बोल्ने  तमिज छैन ? हामीलाई दु:ख दिने ? अगाडि त्यत्रो  प्रहरी बिट देख्या छैन ? उतै  गएर  कम्प्लेन गर्नुस्।’ उनले  मलाई थर्काए । म स्तब्ध भएँ । आखिर के गल्ती गरेँर मैले ? मैले आफैँलाई प्रश्न गरेँ ।

फेरि नम्र हुँदै भने – ‘सर म पत्रकार हुँ, घर अगाडि समस्या देखेर हजुरलाई भन्देको  हुँ । हजुर आफैँ बिटमा खबर  गर्दिनुस् । म यात्रु पनि होइन र गाडीवाला पनि हैन ।’

उनी झन् कडकिए – ‘पत्रकार भए म के गरुँ त ? दिमाग चाट्न फोन गरेको ? अगाडि बिटमा गएर  भन्ने, सानो   कुरालाई लिएर फोन गर्ने  है न ।’ यति भनेर उनले  फोन राखे । 

म ट्वाँ परेँ। के साँच्ची गल्ती मेरो  थियो  त ? यही प्रश्नले एकछिन दिमाग ततायो । तातिएको दिमाग सेलाउन नपाउँदै  त्यहाँ  भिड जम्मा भयो । भिडले  गाडीवालाले  त्यसरी यात्रु अलपत्र पार्न नपाउने  भन्दै  गाडी गुडाउन भनिरहे । तर गाडीका स्टाफ मस्तले  आफू आफू गफिन थाले । त्यत्तिकैमा स्थानीय एकजनाले  गाडी लग्छौ कि म आफैँ यिनी यात्रुलाई गन्तव्यसम्म पुर्‍याऊँ भनेर  गाडी स्टार्ट गरे, डराउने  उद्देश्यले ।

गाडी स्टार्ट भयो, गाडीवाला आएनन् । गिएर  लाग्यो  तर पनि उनीहरूले वास्तै गरेनन् । अनि सुस्तसुस्त गाडी गुड्यो । गाडीको  पछिपछि स्टाफहरू गए । अनि गाडी तुलसीपुर चोकभन्दा पल्तिर  रोकियो । यता स्टाफले  बिटमा गाडी अरूले  कुदाएर  लगे  भनेर  उजुर गरेछन् ।

गाडी हिँडे पनि म तनावमै  थिएँ । प्रहरी र  सर्वसाधारणको  सम्बन्धमा दूरी कम गर्न प्रहरीभित्रबाट निक्कै प्रयास भएका छन् । मुस्कानसहितको प्रहरी सेवा र प्रहरी मेरो साथी भन्ने कार्यक्रम पछिल्ला लोकप्रिय कार्यक्रम हुन् । तिनैलाई आधार मान्ने  हो  भने दु:खमा प्रहरीको  साथ हामी जनताले  खोज्नै पर्छ।

प्रहरी आफैँले सहायता कक्षको  नम्बर  सर्वसाधारणलाई बाँड्छ । तर सर्वसाधारणले  फोन गरेको बेला प्रहरी स्टाफबाटै  त्यस किसिमका व्यवहार  हुँदा कसरी सोच्ने  प्रहरीलाई साथी ?

तनाव भइरह्यो ती फोन उठाउने  प्रहरीका भनाइले । मनले  नमानेपछि प्रहरी प्रमुख धिरजप्रताप सिंहलाई फोन गरेँ । पहिला त्यो  १०० नम्बरको फोन उठाउनेको  कम्प्लेन गरेँ । अनि आफ्नो  परिचय दिँदै समस्या बताएँ । 

प्रहरी प्रमुखले अघि फोन उठाउनेको बारेमा बुझ्ने आश्वासन दिनुभयो । अनि तुरुन्तै  समस्या भएको  ठाउँमा प्रहरी खटाउने  भन्नुभयो । म उहॉसँग बिदा भएँ ।

उता गुडाएर  गएको  बस र प्रहरी अनि गाडीका स्टाफ रोकेर  राखेको  बसनिर  भेट भयो । अनि गाडी गुडाउने  साथीलाई कुरै नबुझी प्रहरीले दुई झापट दिए । गल्ती साथीको हैन, गाडी स्टाफको  हो भन्न खोज्ने  साथीलाई पनि तीन झापट प्रहरीले  लगायो । त्यो  सबै  रमिते  बनेर मैले हेरिरहेँ। अब निष्कर्ष निकालौँ - अब  कसरी मानौ प्रहरीलाई साथी ?

गाडीका स्टाफले  यात्रुका हजारौं बिन्ती सुनेनन्, प्रहरीलाई फोन गर्दा उल्टो  थर्काइ खाइयो । अनि बाध्य भएर  स्टाफलाई धम्क्याउन गाडी स्टार्ट भयो । यो ठूलै गल्ती थियो त ? प्रहरीको  काम निष्पक्ष छानबिन गरेर कारबाही गर्नु हो । कुरै नबुझी हात छाड्नु पक्कै होइन । 

हो, अर्काको  गाडी अनुमतिविना गुडाउने छुट ती साथीलाई थिएन तर किन गुडाइयो  भनेर  प्रहरीले  बुझ्ने  हो, हात हालेर   दादागिरी देखाउने होइन ।

समस्यामा परेका यात्रुका बारेमा गुनासो गर्ने  मेरो अधिकार र कर्तव्य  पनि हो । सकिँदैन भने  हाम्रो  काम होइन, बिटमा गएर  भन्नुस् भन्नुपर्ने । निक्कै  तुच्छ भाषामा प्रस्तुत हुँदा मैले  कसरी सोचौँ - प्रहरी मेरो साथी भनेर ? 

म आफूलाई टाठोबाठो  ठान्ने  मान्छेसँग त बोल्नै  डराउने  गरी प्रहरी प्रस्तुत हुन्छन् भने अरू गाउँले  सर्वसाधारणसँग कस्तो  व्यवहार  गर्छन् होला ? 

हो ! अहिले  दाङमा शान्ति सुरक्षाको  राम्रो  अनुभूति गर्न पाइएको  छ । नयाँ प्रहरी प्रमुखको आगमनसँगै दाङबासी सुरक्षाको  दृष्टिमा खुसी नै छन् । सामान्य गल्ती गर्ने  एक दुईजनाले गर्दा नै  सिंगो  प्रहरी बदनाम हुन्छ र जनताको नजरमा प्रहरी हाउगुजी बन्न जान्छ । प्रहरी मेरो  साथी भन्ने  नारा नारैमा सीमित नहोस् । गल्ती गर्ने प्रहरीलाई पनि कारबाही होस् ।