पुनम डीसी

टप–२० मा परेपछि के–के सिकिरहनुपर्ने भयो उनलाई । हिँड्न, बोल्न, अनुहार र शरीरको हाउभाउ मिलाएर उभिन, बस्न । के–के हो, के–के !

हिल लगाएर हिँड्दा खुट्टामा घाउ भएर टनटनी दुखेको पनि थियो । लुगा लगाउन, स्यान्डल लगाएर हिँड्न, मेकअप गर्न आउँदैनथ्यो । सिकाइदिने कोही थिएन ।

घरमा गएर ‘खुट्टा दुख्यो, अब नजाने’ भनेर आमालाई सुनाउँथिन् ।

आमा त हौसलाकी प्रतीक ! ‘छोरी तिमीले जित्छ्यौ’ भनेर मुस्कुराउँथिन् ।

आमाले हौस्याउँदै गइन् । घरमै पनि हिल जुत्ता लगाएर हिँड्न र क्याटवाक गर्न सिकिन् ।

“दिक्क भएर कहिलेकाहीँ त बेकारमा आएछु जस्तो लाग्थ्यो । निकै कडा प्रतिस्पर्धा थियो त्यो ।”

सुन्दरी मुसुक्क हाँसिन् ।

केही हप्तामा उनले मुकुट पहिरिन पाइन् । कुन मुकुट ? कस्तो मुकुट ?

नेपाल सुन्दरीको मुकुट !

यो उनका लागि नसोचेको ठूलो सफलता थियो ।

 

० ० ०

 

सुन्दरता प्रकृतिको एउटा रहस्य हो ।

फेरि, सुन्दर हुनुको मतलब अनुहारमात्र लायकको हुनु होइन । ‘ब्रेन’सहितको ‘ब्युटी’लाई बल्ल सुन्दर हुनुको मतलब मान्ने गरेको छ दुनियाँले । दुनियाँमा चलिआएको तथ्य पनि यही हो ।

 

० ० ०

 

‘मिस नेपाल’ बनेरै छाड्ने उनको कुनै सपना थिएन । न त तयारी नै ।

ख्यालख्यालमै ‘अप्लाई’ गरिन् । भाग लिइन् । ५ सय प्रतियोगीलाई पछारिन् ।

र, उपाधि हात पारिन् ।

बस् ! जीवनको बहुत ठूलो सफलता हासिल गर्न सकेको त्यही दिन हो उनले ।

अहिले पनि ‘‘मिस नेपाल’’को उपाधि धेरै नेपाली आमयुवतीको सपना हो । औंलामा गन्न सकिने थोरैको मात्र ‘मिस नेपाल’को ताज पहिरिने सपना पूरा हुन्छ ।

तिनै थोरैमध्येकी एक हुन् सुगरिका केसी, जसले सन् २००५ मा ‘मिस नेपाल’को मुकुट पहिरिइन् । उनी तिनै सुन्दरी हुन्, जो क्याटवाक गर्न नजानेर खुट्टामा टनटनी घाउ भएकाले भागै नलिने जिद्दी कसेकी थिइन् कुनै बेला ।

सुन्दरी हुन ‘ब्रेन’ र ‘ब्युटी’को कम्बिनेसन हुनुपर्नेमा उनको नाइनास्ती छैन । प्रस्ट वक्ता, बुझाउन सक्ने क्षमता, हँसिलो अनुहार र शालीनता ‘मिस नेपाल’मा हुनुपर्ने गुण हुन् । सुगरिकासँग यी सबै गुण थिए ।

र, त उनी ‘मिस नेपाल’ हुन सकेकी थिइन् ।

 

० ० ०

 

उनी ०४३ सालमा ललितपुरको धापाखेलमा जन्मिएकी थिइन् ।

६ महिनाकी हँुुदा क्यान्सरले उनको बाबुलाई च्याप्पै समाएर घिच्याउँदै परलोक लग्यो ।

हुर्कंदै गर्दा उनलाई बुबाको कमी भने महसुस भएन । किनभने, परिवार संयुक्त थियो ।

घरकी एक्ली बच्ची भएकाले सबैले उनलाई असाध्यै माया गरेर हुर्काए ।

यी सुन्दरीलाई सानैदेखि पढ्न खुब मन पर्ने । कसैलाई नभनी घर नजिकैको स्कुलमा पढ्न जान्थिन् । राम्रो स्कुलमा पढाउनुपर्छ भनेर आमाले भनेपछि उनी ग्वार्कोस्थित बाल दीक्षा सदनमा भर्ना भइन् र त्यहीँबाट एसएलसी गरिन् ।

आमाको सपना छोरीलाई डक्टर बनाउने थियो ।

तर, छोरीको सपनाचाहिँ रेडियोमा कार्यक्रम चलाउने ।

त्यहीकारण सानैदखि रेडियो सुन्थिन् र मनमनै यस्तै कार्यक्रम चलाउन पाए हुन्थ्यो भनेर कल्पना गर्थिन् ।

एसएलसीपछि ललितपुरकै युनाइटेड कलेजमा प्लस टु पढ्ने इच्छा थियो सुगरिकाको । युनाइटेडमा पढ्ने र स्कार्फ लगाउने केटीहरू उनलाई निकै स्मार्ट लाग्थे ।

कलेज आउँदा–जाँदा सेतो सर्ट, कालो कोट र स्कर्ट लगाएका राम्री–राम्री एयर होस्टेस देखेपछि उनमा एयरहोस्टेस बन्ने भूत सवार भयो ।

जिन्दगी चौबाटोमा उभिएको एउटा बडेमानको रूखझैँ लाग्यो उनलाई त्यो बेला ।

के बन्ने भन्ने कुरामा उनी अलमलिएकी थिइन् ।

कजेल आउने–जाने क्रम चलिरहेकै थियो ।

एकदिन क्लासिक एफएमले फुक्यो, “.....कार्यक्रम प्रस्तोता चाहियो ।”

उनी ढुक्क भइहालिन् । अप्लाई गरेर सफल भएको सपना देखिन् पनि । आवेदन दिइहालिन् ।

नाम पहिलो नम्बरमै निस्कियो । त्यतिबेला उनी भर्खर १२ कक्षामा पढ्दै थिइन् ।

कार्यक्रम चलाउन कलेज र आमासँग अनुमति लिनुपथ्र्यो । घर र कलेज दुवै ठाउँबाट अनुमति पनि पाइन् ।

तर, त्यसैबेला क्लासिक एफएम नै बन्द भयो !

सयौंपल्ट फोन गरिन् एफएममा । एफएमका लगानीकर्ताले ‘धेरै फोन गरेर चिन्ता नलेऊ, तिमी आफ्नो काम गरिराख’ भनिदिए ।

रेयुकाई काठमाडौंले राजधानीमा आयोजना गरेको उद्घोषकको तालिम पनि लिइन् उनले । तालिमका ५० सहभागीलाई उछिनेर गोल्ड मेडल पाइन् । त्यसपछि उनी झनै हौसिइन् । रेयुकाई नेपालले फेरि राष्ट्रव्यापी उद्घोषण तालिम आयोजना ग¥यो । उनले त्यसमा पनि भाग लिइन् र गोल्ड मेडल उनको घाँटीमा फेरि पनि झुन्डियो ।

 

तर, वर्षदिन बितिसक्दा पनि क्लासिक एफएमबाट बोलावट आएन ।

अनि, सुगरिका आफैं काम खोज्न थालिन् ।

नेपाल एफएम पुगिन् र सृजन नेपाललाई भेटेर भनिन्, “मलाई काम दिनुस् । बरु तलब नदिए पनि हुन्छ ।”

तर, त्यहाँ पनि सहज भएन काम पाउन । स्वर परीक्षण गरेपछि बल्ल उनलाई एफएमले लिने भयो ।

सुरुमा कार्यक्रम चलाउन पाइनन्, जिंगलमा काम गरिन् । आफ्नो सपना पूरा हुने भयो भनेर त्यसै मक्ख थिइन् ।

 

० ० ०

 

उनी आमासँग घरमा टिभी हेरेर बसिरहेकी थिइन्, त्यहीबेला ‘मिस नेपाल’को विज्ञापन आयो । त्यो देखेपछि आमाले ‘तैंले यो क्राउन लगाउन पाए कस्तो हुन्थ्यो !’ भनिन् । छोरीले ‘हो है ?’ भनिन् ।

आमाको सुझावपछि सुगरिकाले ‘मिस नेपाल’ प्रतियोगितामा भाग लिइन् ।

‘मिस नेपाल’का लागि न्यूनतम योग्यता थिए– १९ वर्षभन्दा कम उमेर, प्लस टु पास, ५ फिट ४ इन्च हाइट, राम्रो बोल्न सक्ने आदि ।

यी सबै योग्यता सुगरिकासँग थिए पनि ।

आमासँग स्टुडियो गएर एउटा फुल साइज र अर्को हाफ साइज फोटो खिचाइन् ।

फर्म भर्न ‘मिस नेपाल’ आयोजक हिडन टे«जरको अफिस पत्ता लगाउन पनि गाह्रै प¥यो । नेपालभरिका करिब ५ सय युवतीले आवेदन दिएका थिए । त्यसमै उनी पनि मिसिइन् ।

केही दिनपछि आयोजकबाट फोन आयो । र, अन्तर्वार्ताका लागि होटल ह्यातमा बोलाइयो ।

उनी खुसीले उफ्रिइन् तर सँगै टेन्सन पनि थपियो ।

खासै फेसन कन्सस थिइनन् । कस्तो कपडा लगाउने आइडिया थिएन । सेतो पाइन्ट, टिसर्ट, जुत्ता र सेतै ब्यागमा उनी ह्यात पुगिन् ।

आफ्नो फेसन देखेर आफैसँग लाज लाग्यो उनलाई । किनकि त्यहाँ आएका अरू सबै छोटा कपडा र हेभी मेकअपमा थिए ।

‘सेलेक्ट’ नभइएला कि भन्ने डर पनि लाग्यो ।

अन्तर्वार्ता लिन बसेकी थिइन्– पूर्व‘मिस नेपाल’ माल्भिका सुब्बा ।

उनको तर्फबाट अन्तर्वार्ता राम्रै भयो तर फेरि भनियो, “सेलेक्ट भयौ भने फोन आउँछ, नत्र आउँदैन ।”

कतिपल्ट सेलेक्ट हुनुपर्ने हो भनेर जिल परिन् उनी ।

फोन आयो आयोजकबाट । उनी टप–२० मा छनोट भइछन् ।

त्यसपछि सुरु भए उनका दुःखका दिन । छानिएका सबैलाई २८ दिने तालिम दिइयो । उनलाई हिल जुत्ता लगाएर हिँड्न आउँदैनथ्यो । अग्ली भएकाले सधैं फ्ल्याट जुत्तामात्रै लगाउँथिन् ।

स्टेजमा कसरी हिँड्ने, कसरी कपडा लगाउने, कसरी खाने, पत्रकारलाई कसरी ह्यान्डल गर्ने आदि कुरा सिकाइयो ।

कोरियोग्राफर रचना गुरुङ, अधिवक्ता सपना मल्ल प्रधानलगायतले उनीहरूलाई तालिम दिए ।

टप–५ को प्रतिस्पर्धामा उनलाई सोधियो, “साउथ एसियामा धेरै बच्चा भोकमरीले मरिरहेका छन् । तपाईं युवा भएर के गर्नुहुन्छ ?”

उनले यस्तो कुराको ख्यालै गरेकी थिइनन् । तैपनि निर्धक्क जवाफ दिइन्, “तपाईंको प्रश्न एकदमै मार्मिक लाग्यो ।”

हलमा तालीको आवाज गुन्जियो । गल्ती बोलेँ कि जस्तो पनि लाग्यो उनलाई तर त्यो हौसलाको ताली रहेछ ।

अगाडि भन्दै गइन्, “१९ वर्षकी केटी, भर्खर केही गर्ने भनेर जिन्दगीमा अगाडि बढ्ने प्रयास गरिरा’छु । धेरै पैसा संकलन गरेर दिन त सक्दिनँ । पहिलो पटक सुनेकी छु, त्यसैले यो विषयमा जनचेतना दिन्छु ।”

त्यही उत्तरले उनी टप–५ मा परिन् ।

टप–५ हुँदै सुगरिकाले ‘मिस नेपाल’को ताजै पहिरिन् । धेरैले ‘मिस नेपाल’लाई रूप र शरीरको प्रतियोगिता भनेर टिप्पणी गर्छन् ।

तर, यसको प्रतिवाद गर्छिन् सुगरिका ।

भन्छिन्, “सुन्दरता त उमेर रहुन्जेल हो तर बौद्धिकता नमरुन्जेल रहन्छ । ‘मिस नेपाल’मा राम्री गुडिया भएर मात्रै काम छैन । त्यही राम्रो मान्छे राम्रो काम गर्न सक्यो भने मात्र हुन्छ ।”

‘मिस नेपाल’ प्रतियोगिताले उनलाई आफूमा भएको ट्यालेन्ट चिन्न सिकायो ।

‘मिस नेपाल’ जितेपछि विश्व सुन्दरी प्रतियोगितामा पनि भाग लिने अवसर पाइन् ।

त्यसपछि विश्व वन्यजन्तु कोषको ‘एम्बासडर’ भएर काम गरिन् ।

हिट्स एफएममा ‘सुगारिकाज् डायरी’ भन्ने कार्यक्रम प्रसारण हुन्थ्यो । त्यसमा उनले हप्ताभरि गरेको कार्यक्रमका बारेमा सुनाउँथिन् ।

‘मिस नेपाल’ भएपछि नै उनले नेपालको पूर्वदेखि पश्चिमसम्म भ्रमण गरिन् ।

त्यसमध्ये डडेलधुराको भ्रमण स्मरणयोग्य छ । त्यहाँ उनको टोली अप्ठ्यारो ठाउँमा थियो । गाडी जान सक्दैनथ्यो, त्यसैले त्यहीँ बास बस्नु प¥यो । खानेकुरा केही थिएन अनि कमिलैकमिला भएको भात खानुप¥यो । यो घटना उनका लागि जिरिंग पार्नेमध्येको एउटा हो ।

२००६ मा ‘मिस नेपाल’ नभएकाले उनले २ वर्षसम्म ‘मिस नेपाल’ हुने अवसर पाइन् । देश घुमेर उनले नेपालीको वास्तविक जीवनलाई नजिकबाट नियाल्ने मौका पाइन् । आफूमात्रै परिवर्तन भएर हुँदैन, समाज परिवर्तन हुनुपर्छ भन्ने बुझिन् ।

मानिसका दुःखकष्टसँग साक्षात्कार हुने मौका पाइन् ।

भ्रमणले उनको जीवन नै फेरियो तर पनि उनी एक्लैले के गर्न सक्थिन् र ? 

 

विदेशमा जाँदा सुगरिकाले थाहा पाइन्– विदेशीहरु त नेपाल शब्द उच्चारण गर्न पनि जान्दा रहेनछन् । नेपाललाई ‘नेफाल’ भन्दा रहेछन् ।

‘नेपाल भन्ने देश पनि छ र?’ भनेर प्रश्न गर्दा उनको चित्त दुख्यो । आफूलाई चिनाउन पनि मुस्किल प¥यो उनलाई । नेपाललाई सगरमाथा र बुद्धको देश भनेर चिनाउन सजिलो भयो । उनका लागि धन्न बुद्ध नेपालमा जन्मिदिएका र सगरमाथा नेपालमा परिदिएको थियो !

११० वटा देशका सुन्दरीसँग प्रतिस्पर्धा गरेर विश्व सुन्दरी बन्न उनलाई कम्ती चुनौतीपूर्ण थिएन । तर, त्यो चुनौतीलाई छिचोल्दै उनले निर्धक्क प्रतियोगितामा भाग लिइन् ।

नेपाल भनेर नाक खुम्च्याउनेहरूले पनि उनको पर्फर्मेन्स देखेर प्रशंसा गरे ।

नेपाल घुम्न जानुपर्ने ठाउँ रहेछ भनेर महसुस गरे ।

सहभागी भएका सुन्दरीमध्ये उनीमात्र एक थिइन्, जसले विभिन्न थरीका राष्ट्रिय पोसाक लगाएर पर्फम गरिन् ।

विश्व सुन्दरीको ताज पहिरिन नसके पनि उनको ढाकाको गाउन टप टेनमा पर्न सफल भएको थियो । उनले बेस्ट आई र मिस ट्यालेन्टको उपाधि भने जितिन् ।

“एक महिनाको बसाइ रमाइलो भयो । मलाई सबैले माया गरेर ‘सुगर’ भनेर बोलाउँथे । उनीहरूले नै मेरो जन्मदिन पनि मनाइदिए । विश्व सुन्दरीमा भाग लिन पाउनु मेरा लागि जीवनकै अविस्मरणीय क्षण बन्यो,” उनले सुनाइन् ।

उताबाट फर्केपछि नेपाल फर्केर रेडियो र टेलिभिजनमा समेत काम गरिन् । अटो कम्पनीमा पनि ।

त्यसपछि सबै छाडेर प्रशिक्षणको बाटो रोजिन् । अहिले उनी एक्सस डेभलपमेन्ट सेन्टरको सीईओ छिन् । बोल्न नसक्ने व्यक्तिलाई बोल्न सक्ने बनाउनु उनको काम हो । आफू मिडियामा नलागे पनि मिडियापर्सन उत्पादन गरिरहेकोमा उनलाई गर्व छ ।

 

सुगरिका असल आमा र पत्नी पनि हुन् ।

धेरैले भन्छन्– बिहेपछि करिअर बिग्रिन्छ ।

तर, सुगरिका यो कुरा मान्न तयार छैनिन् । भन्छिन्, “बिहे एउटा पाटो हो । दुवैलाई सँगसँगै लान सक्यो भने बिहेले बाधक नभएर सहयात्रीको काम गर्छ ।”

कामकै दौरान उनको सनत न्यौपानेसँग भेट भयो र केही समयपछि बिहे पनि ।

सफल पुरुषको पछाडि महिलाको हात हुन्छ भनेझैं सफल महिलाको पछाडि पुरुषको हात हुन्छ भन्ने उनको तर्क छ ।

उनका २ वर्षीय छोरा छन्, जसलाई हुर्काउन त्यति नै समय उनले घरमै बिताइन् । अहिले भने छोरालाई स्कुल पठाएर आफू काममा खटिन्छिन् ।