शिवराज योगी
बाटोमा उभिनु सायद उसको नियमितता हो ! हुन सक्छ, हतारमा घरबाट निस्कने उसको यात्राको उद्देश्य यहीँसम्म आएर टुङ्गिन्छ ! योभन्दा अगाडि त ऊ हिँडिदिन्छ, हिँड्नका लागि ।
सधैं झैं परितोष आज पनि चाबहिलको सेतो गुम्बाअगाडि उभिएको थियो । उसको अनुहारमा आज उत्साह थिएन, उद्वेगपन थियो । उत्सुकता थिएन, उल्झन थियो । सुर, ताल कतै नमिलेको सिकारूले बजाएको सङ्गीत झैं लाग्थ्यो, उसको अनुहार ।
सधैं झैं उसका आँखा आज पनि ममाथि परे । सायद शरदको बिहानीमा सिरिरि चलेको बतासले छोए झैं भयो, उसको मन । अर्कै आनन्द फैलियो क्यार, उसको हृदयमा । मन शीतल भएर आए झैं देखियो । ओइलाएको उसको अनुहार एकाएक हराभरा भयो ।
शालीन र मायालु मुस्कानले मलाई स्वागत गर्यो । दुई ओठको बायाँ किनारबाट कुकुरे बङ्गारा देखाउँदै भन्यो, “आरामै निकिता ।”
यो उसको अभिवादनको नियमित शैली थियो । हरेक दिन देखाउने हार्दिकता थियो । अरूथोक जेसुकै होस्, उसको अनुहारको यो हार्दिकता भने मलाई खुबै मन पर्छ । उसको सौहार्दपूर्ण आत्मीयताले खै कता हो कता, मलाई भित्रैसम्म बेर्छ, छुन्छ कताकता न्यानो हुने गरी ।
०००
परितोषले चाबहिलबाट आइरहेको नीलो माइक्रोलाई हात दियो । उसले पहिला मलाई बस्न आग्रह गर्यो । निहुरिएर म भित्र छिर्दै थिएँ । पिठ्यूँको ब्याग ढोकाको माथिल्तिर अल्झियो । परितोषले ब्याग झिकिदियो । ऊ आएर मेरै छेउको सानो ठाउँमा कोचिएर बस्यो । उसको बसाइ असहज थियो । कतै छोइएला कि जस्तै गरेर ऊ खुम्चिएको थियो । पिडौंलाहरू एकआपसमा स्पर्श होलान् कि भन्ने भयमा ऊ थियो । उसको सतर्कता बुझ्न मलाई गाह्रो भएन ।
मेरो ब्यागमाथि आफ्नो ब्याग राख्यो । काखमा ब्याग च्यापेर बस्यो ।
“ब्याग म समात्छु नि ।”
“होइन, ठीकै छ,” उसले भन्यो ।
सधैंजसो चाबहिलदेखि त्रिचन्द्र पुग्दा नयाँनयाँ अध्यायमा गफिने परितोष आज मौन थियो । एकोहोरो टाढा कतै हेथ्र्यो, बेलाबेला पुलुक्क मेरो अनुहार नियाल्थ्यो ।
“किन, आज सन्चो छैन कि...?”
मेरो शब्द नखस्दै ऊ झस्किए झैं बोल्यो, “त्यस्तो होइन, ठीकै छु ।”
अरूसँग धेरै नजिस्किने स्वभावको परितोष मसँग भने खुलेरै बोल्थ्यो । युवावयका कुरा गथ्र्यो । जीवनका आयामहरूबारे खुल्थ्यो । सहरमा रङ्गीन दृश्यहरू बयान गथ्र्यो । बाँधिएर हिँडेका जोडीहरूको वृत्तान्त सुनाउँदा सुनाउँदै कहिलेकाहीँ प्रेमिल बनिदिन्थ्यो । सहीगलतको वासलात मिलाउन खोज्थ्यो । राजनीतिक व्यवस्थाप्रति आक्रोश पोख्थ्यो । आज उसले यी कुनै चरित्र देखाएन ।
माइक्रो पुतलीसडक नाघेर कमलादीतर्फ मोडियो । पहिलो मोडमै उसले रोक्ने सङ्केत ग¥यो । माइक्रो रोकियो ।
“किन यति वरै रोकेको, त्रिचन्द्र त परै छ नि ?”
ऊ मभन्दा अघिल्तिर भएकाले झरिसकेको थियो । जवाफ दिएन । म पनि झरें ।
“चार पाइला परसम्म सँगै हिँडौं न !” बडो गम्भीर लयमा उसले भन्यो । मलाई आश्चर्य लाग्यो । सँगै अनौठो उत्सुकता पनि ।
“परितोषले किन यस्तो भन्यो ?”
पाइला चल्दै थिएँ । म गम्दै गएँ । अहँ ! ठम्याउन सकिनँ । अनुमानै गर्न सकिनँ ।
“किन चार पाइला भनेको ?” उसैलाई सोधें ।
“दुई तिम्रा, दुई मेरा, चार भएनन् त,” उसले ठट्यौली पारामा उत्तर दियो ।
“बी सिरियस परितोष ! तिमी किन आज अनौठो अनौठो लागिरहेछौ ? अरू दिन जस्तो ह्याप्पी पनि देखिँदैनौ, बोल्न नि बोलेनौ । कहिल्यै त्यसो नभन्ने मान्छे, आज त्यसो भन्यौ, चार पाइलाको कुरा गर्यौ ?”
गणेश मन्दिरको बाँयापट्टि मोडिने कुनामा थियौं । ऊ टक्क रोकियो । छेवैका चिया पसलहरू हामीलाई पर्खिबसे झैं लाग्यो । उसले त्यता हेर्दै हेरेन, मेरो अनुहारमा एकोहोरो हेरिरह्यो ।
उसको हेराइले ममा अनौठो तरङ्ग ल्यायो । परितोष र मेरो कलेज यात्राको दुई वर्ष पुग्नै लाग्यो । यो यात्रामा उसले कति हजार पटक मलाई हेर्यो होला, सयौं पटक छोइयो होला, सँगै त कति हिँडियो, हिँडियो ! अहँ त्यस्तो तरङ्ग ल्याउने गरी हेरेको कहिल्यै याद छैन, छोएको कहिल्यै सम्झना छैन । मलाई भावशून्य हुने गरी नियालेको स्मरण छैन ।
क्षणभरको एकोहोरो हेराइपछि उसले प्रस्ताव राख्यो, “आज कलेज नजाऊँ है, मान्छ्यौ ?”
बाटो हिँड्दाहिँड्दै भेटिएको यात्री थिएन ऊ । “हुन्न” कसरी भन्नु ? ऊ त करिब दुई वर्षदेखिको सारथी थियो– कलेज यात्राको । र परितोष गलत मनसाय भएको केटा पनि होइन, जो स्वार्थका लागि गिर्न सकोस् । अहँ ! ऊ अन्यथा केही गर्दैन, यो मानेमा म स्पष्ट थिएँ । परितोषले राम्रो नगर्ला । तर मलाई हानि हुने गरी नराम्रो त चिताउन पनि चिताउँदैन । म ढुक्क थिएँ ।
कलेजका सुरूसुरूका दिन सम्झिएँ । विवेकले मलाई जिस्क्याएर “हाई, कोकाकोला !” भन्दा परितोषले क्या मीठो प्रतिवाद गरेको थियो, “विवेक ! आफूलाई किन गिराउँछौं यार ! सक्छौ भने जितेर आफ्नो बनाऊ ।”
दुई वर्षअघि विवेकलाई दिएको जवाफ आज मेरो मनमा क्लिक भएको थियो । म ढुक्क थिएँ, परितोषले केही गरेछ भने पनि जितेर गर्ला । तर अमानवीय केही गर्नेछैन ।
“कलेजै नगएर जाने कहाँ त, के भन्न खोजेको ? अनि आजको पढाइ...?” मेरो जिज्ञासा सकिन नपाउँदै उसले भन्यो, “किताब त सधैं पढ्नु नै छ, जीवनभर किताबको होस् या जीवनको ज्ञान लिनु त छँदै छ नि, आज जिन्दगीका लागि समय देऊ न, निकिता !”
म मूक भएँ । ऊ भावुक देखियो । सवाल गरिनँ । विश्वास, भरोसा र कतै न कतै मनमा सुषुप्त भएर परितोषसँग जोडिएको एक खालको अपनत्व थियो । मैले यत्ति भनें, “कहाँ लैजान्छौ मलाई ?”
“लगेर मिल्ने भए बादलपारिको देशमा लैजान्थें नि !” यति भनेर ऊ अगाडि बढ्यो ।
म उसको दाहिनेपट्टि थिएँ । उसले मेरो देब्रे हातको कान्छी औंला सुस्तरी समात्यो । कसिलो समात्दा पनि दुख्ला कि झैं गरी, खुकुलो ।
“तिमी हिँड न, जाने ठाउँ म भन्छु ।”
ऊ लमकलमक गणेश मन्दिरको देब्रेतिर मोडियो, सँगै म पनि हिँडे । मन्दिर घुमेर सडकमा पुगेपछि उसले मलाई बीचको गल्ली डोर्यायो । किङ्स–वे पुर्यायो । महेन्द्रको सालिकनिर जेब्राक्रस गर्यौं । हिमालयन जाभामा जाने इसारा गर्यो ।
बाहिरैबाट माथिल्लो तलामा जाने फलामे भर्याङ थियो । परितोष भर्याङको पहिलो खुड्किलोनिर पुगेर रोकियो । दायाँ हत्केला छड्के उत्तानो पार्दै मलाई अघि लाग्न इसारा ग¥यो । सिसाको ढोका उघार्दै हामी हिमालयन जाभाभित्र पस्यौं । कुनापट्टिको सोफामा गएर बस्यौं । बस्न नपाउँदै वेटर आएर दुई ग्लास पानीसहित मेन्यु तेस्र्यायो ।
“म त क्यापुचिनो, निकिता चिमी चैं ?”
मैले लाट्टे भनें ।
कफीको कपसँगै ल्याइएका दुई प्याकेटमध्ये एक प्याकेट सुगर परितोषले कपमा खन्यायो । चम्चाले घोलिरह्यो । उसको घोलाई एकोहोरो थियो । लाग्दै थियो, ऊ चिनी होइन, आफ्नो मनको उकुसमुकस कफीमा फिटिरहेछ ।
मैले दुई ओटै प्याकेट चिनी कफीमा ओइर्याएँ । दुईचार फन्को सानो चम्चा घुमाएँ ।
“लिऊँ न, चिसो भो,” मेरो बोली सुनेर परितोष झल्याँस्स ब्यूँझे झैं गर्यो । लाग्यो, आज ऊ कुनै नौलो तनावमा छ । कि त ऊ समस्यामा छ, या त मनमा गुत्थ परेको गाँठोले उसलाई अल्झाइरहेछ ।
सुरूप्प ! एक सुर्की कफी पियो । टेबलमा राखिएको न्याप्किन टिप्यो । परितोषले पातला जुँगाको रेखी लपक्क पुछ्यो । जुँगा र ओठमा केही टाँसिएको थिएन । तर उसको पुछाइ यस्तो थियो कि, मानौं त्यहाँ चास्नी नै टाँसिएको छ । या कतै माकुराको जालो आएर लपेटिएको छ, भर्खर रेखी बसेको जुँगामा !
कफी भरिएको कप उठाएर ओठको स्पर्शमा मात्रै के पुर्याउन आँटेकी थिएँ, परितोषले एकोहोरो हेर्दै भन्यो, “आज एउटा कुरा भन्न मन भयो, तिमी रिसाउन त रिसाउँदिनौ नि ?”
बीचैमा वेटर आएर अनुनय शैलीमा भन्यो, “अरू केही पर्छ कि ?”
परितोषको कुराको सिलसिला भङ्ग भयो । उसले एक ठाउँमा अम्लेट टोस्ट मगायो ।
“एउटा मात्रै ?”
मेरो वाक्य पूरा नहुँदै उसले भन्यो, “बाँडेर खाउँला नि, माया पनि बढ्छ भन्छन् ।”
परितोषले निर्दोष हात लम्कायो । मेरो बायाँ हत्केला समात्यो । निकै मायालु स्पर्श गर्यो । उसको न्यानो स्पर्शले खै कता हो कता, म भित्रैसम्म तरङ्गित भएँ । कहिल्यै महसुस नगरेको अनौठोपन अनुभूत भयो । जतनसँग समातेको मेरो हात सुमसुम्याउँदै भन्यो, “जीवनमा यात्रा धेरैसँग गरिन्छ । तर सबै लायक हुँदैनन्, मैले जीवनभर यात्रा गर्न तिमीलाई लायक ठानें, मन पराएँ । तिमीमा मैले यो जुनीको सहयात्रीको प्रारुप पाएँ । आज त्यही कुरा भन्न यहाँ बोलाएको ।”
उसको मुखाकृति, स्वरको कम्पन र लयको मिठास अनौठो थियो । यति भयङ्कर अवस्था मैले जीवनमा पहिलो पटक नियाल्न र अनुभव गर्न पाएकी थिएँ । यति अनुनयी अनुहार आफ्ना अघिल्तिर कहिल्यै कसैको देखेकी थिइनँ । यति नादान आलापका अगाडि सायद ढुङ्गा पनि कठोर बन्दैन होला, म त मान्छे थिएँ, त्यो पनि कोमल मन भएकी नारी, त्यसमाथि उसैसँग दुई वर्षदेखि यात्रारत कक्षाकी दौंतरी ।
उठेर चड्कन हान्ने कुरा फिल्मीबाहेक केही हुनेवाला थिएन । यो त जीवनको सत्य थियो । फिल्मी बनाएर मलाई न दर्शकको ताली पाउनु थियो, न त कसैका नजरमा साहसी केटीको परिचय बनाउनु ।
थियो त केवल आफ्ना अघि अनुनय गरिरहेको एक योग्य केटाको मन नदुखाउनु थियो । उसको आत्मामा ठेस नलाग्ने उपाय खोज्नु थियो । र कहीँकतै खिल बनेर दुख्न सक्ने आफ्नै हृदयमाथि पनि न्याय गर्नु थियो ।
०००
हिजोसम्म पढाइमा अप्ठ्यारो पर्दा परितोषले गाइड गरिदिन्थ्यो । बाटो हिँड्दा कतै गाह्रो भए उसैले सहज बनाइदिन्थ्यो । कलेज छुटेको दिन नोट दिएर उसैले पढाइको लय बिग्रन दिँदैनथ्यो । कसैले बाटो ढुकेर सताउँदा ऊ नै अवरोध हटाइदिन्थ्यो । एक दिन पुतलीसडकमा हिँड्दाहिँड्दै चप्पल चुँडिँदा परितोषले मलाई चिया पसलमा राखेर स्टारमलनिर चप्पलको तुना सिलाएर ल्याइदिएको थियो । आहा ! कति मीठो थियो, उसको यो सदाशय ।
हे भगवान् ! आज त्यही परितोषको अनुनय मेरा लागि जटिल बन्यो । समस्याका रुपमा खडा भइदियो । जीवनमा सधैं सहज लाग्ने त्यही मानिसलाई समयले कुनै पलमा ल्याएर कति अप्ठ्यारो बनाइदिँदो रहेछ ! हुन्छ भन्न पनि नसक्ने, हुँदैन भन्न पनि आँट नआउने ! यस्तो मोडमा उभिएँ म । खाली खुट्टामा खिल नगडोस् भनेर चुँडिएको चप्पल सिलाइदिने परितोषले नै आज दोधारमा पारेको थियो । के गरौं, के नगरौंको असमञ्जसमा उभ्याएको थियो । समय पनि कति बेइमान ! जीवनका आयामहरू किन यसरी पेचिलो बनेर आइदिन्छन् ?
टुलुटुलु ऊ मेरो आँखामा नियालिरहेको थियो । मेरा आँखाहरू स्थिर र स्तब्ध थिए । सायद एकछिनका लागि मेरो समय रोकिएको थियो । उसले मेरो हात थोरै माथि उठायो । आफू सोफाबाट थोरै उचालियो । मेरो हातमा चुम्बन गरिदियो । र भन्यो, “हुन्छ मात्रै भन, यो न्यानो स्पर्श सधैं दिनेछु ।”
आम दुनियाँभन्दा म कसरी फरक हुन सक्थें र ! मैले परितोषको स्पर्शमा अगाध प्रेम महसुस गरें । अनुहार रातो भयो । मसिनो पसिना छुटे । मैले पनि उसलाई उसैगरी चुमिदिएँ । र भनें, “मलाई केही समय देऊ, परितोष ।”
उसले बस् दिनभरको समय दियो ।
वेटरले बिल ल्यायो । हामी हिमालय जाभाबाट छुट्टियौं । उसले उसैगरी मलाई चाबहिलसम्म भौतिक साथ दियो । पटक्कै बोलेन । म पनि मौन रहें । चाबहिलको सेतो गुम्बा आइपुग्यो, ऊ धमिलो अनुहार लिएर नीलो माइक्रोबाट झ¥यो । मैले “बाई” भनें । ऊ फिस्स हासे झैं मात्र गर्यो ।
केएल टावरअगाडि माइक्रो रोकिएको पत्तै पाइनँ । माइक्रो हायातअगाडि पुग्दा पो होसमा आए झैं भएँ । परितोषको प्रस्ताव यति जटिल थियो कि जीवनभर दिएका किताबी परीक्षाभन्दा निकै गहन प्रश्न बन्यो । म त्यसैमा गुम भएँ । माइक्रो रोक्न लगाएँ । झरेर हिँड्दै फिर्ता आएँ । त्यस क्रममा धेरै म्यासेज मोबाइलमा टाइप गरें । अहँ, पठाउन आँट आएन । त्यसै डिलिट गरें ।
आजको दिन यहीँनिर टक्क रोकियोस् ! परितोषको मन खिन्न नहुने जवाफ खोज्न पर्याप्त समय पाऊँ, कामना पनि गरें । अहँ समय किन रोकिन्थ्यो । समय त झन् रफ्तारमा बितिरह्यो । यति रफ्तारमा समय बित्दो रहेछ कि मैले त्यस दिन थाहा पाएँ । दर्जनौं म्यासेज मोबाइलमा टाइप गरें, मेटें, टाइप गरें, मेटें । पठाउन सकिनँ । मध्यराति भयो ।
०००
आँखाभरि बचपन आएर नाच्न थाल्यो । मैले कैलालीको त्यो सेहेरी गाउँ सम्झिएँ । दसहरा मेलामा बेहडाबाबा जाँदा अभिषेक पनि सँगै गएको स्मरण आयो । हामी दुवै जना त्यसताका पाँच कक्षामा थियौं ।
बेहडाबाडा छेउको महादेव ताल देखाउँदै उसले भनेको शब्द याद आयो, “हामी नजन्मँदै हाम्रा बाबुआमाले जोडिदिएको यो नाता ऊ त्यो तलाउ जत्रै ठूलो बनाउनुपर्छ है ।”
त्यसबेला न अभिषेक प्रेमको गहिरो भाषा बोल्न सक्थ्यो, न म । तर तलाउ जत्रो माया बनाउने कुरा मैले बिर्सेकी थिइनँ । फेरि गाउँसमाजमा आमाबुबाले गरेको निर्णय पनि त थियो त्यो ।
परितोषले दिएको समयले मलाई घोचिरहँदा म कसैकी मङ्गेतर भएको कुराले झल्याँस्स बनायो । हाम्रो समुदायमा अझै पनि कहीँकतै गर्भमै मगनी गर्ने चलन बाँकी छ । २२/२४ वर्षअघि प्रायः गाउँमा यो चलन बाक्लै थियो ।
पढ्न काठमाडौं पठाउँदा बाबाले भनेको बचन त्यही बेला याद आयो । “जिम्दारहरू मात्रै पढ्नका लागि छोरीलाई सहरमा पठाउँछन्, यो गाउँको कुनै गरिबले अहिलेसम्म छोरीलाई पढ्न काठमाडौं पठाएको छैन, बाउ र गाउँको इज्जत धानेर पढ्नू है ।”
आखिर परितोष र मेरो गहिरो प्रेम पनि त होइन । मैले मोबाइलको म्यासेज बक्स खोलें । म्यासेज टाइप गरें, “परितोष, तिमी राजधानीमै जन्मियौ, राजधानीमै हुर्कियौ, म गाउँकी चेली, अझ हाम्रो समुदायको संस्कार फरक छ, मेरो समुदायको कल्चरबारे तिमी बुझ्ने कोसिस गर्नू, म गर्भमै कसैकी मङ्गेतर भइसकेकी छु । यो जुनीमा असल साथी बनूँ, जीवनसाथी अर्को जुनीमा ल ! एक्स्ट्रिम्ली सरी !”
एकोहोरो भए पनि परितोषले मलाई गहिरो प्रेम गर्न थालिसकेको थियो । जुन उसले हिमालय जाभाको कफी गफमा पुष्टि गरेको थियो । म्यासेज त गरें । तर बिचरा परितोषको मनमा खै कस्तो पहिरो गयो होला ? अनेक चिन्तामा डुब्दै रहँदा बिहानको चार बजिसकेको थियो । हातमुख धोएँ । कलेजका लागि तयारी गरें । सधैं झैं कलेजका लागि निस्किएँ ।
परितोष आज चाबहिलको सेतो गुम्बाअगाडि पर्खिरहेको थिएन । सायद मेरो म्यासेजले दिक्दार भएर होला ! ऊ आएन । कलेज पनि थिएन । दिन बित्यो, अर्को दिन पनि परितोष थिएन– बाटोमा पर्खिबसेको । समय बित्यो, मध्यराति परितोषको म्यासेज आयो, “ठीकै छ निकिता, तिम्रो बाध्यकारी अवस्थामा म अर्को बाध्यता बन्न चाहँदिनँ । तिम्रो सुन्दर जीवनको कामना !”
म्यासेज त आयो । तर परितोष त्यस दिनयता कहिल्यै कलेज आएन । मोबाइलमा खोजें, त्यो लागेन । त्योभन्दा धेरै सोधीखोजी गर्न उचित ठानिनँ । किनकि म आफैंले उसको हुन नसक्ने भनेकी थिएँ । फेरि किन आफैं खोजेर उसको मन दुखाउनु भन्ने लाग्यो ।
दिन बित्यो, हप्ता र महिना बिते । सेमेस्टर सकियो । एक्जाम दिएँ । रिजल्ट आयो । नर्सिङ पढें । केही समय आइइएलटिएस ज्वाइन गर्ने योजना बुनें । घरबाट बाबाले बोलाउनुभयो । मैले पढ्ने योजना सुनाएँ । उहाँले भन्नुभयो, “अब सधैंभर तिमी काठमाडौंमै बस्ने गरी पठाउने योजना बनाएका छौं । एक पटकलाई त घर आऊ ।”
नाइँ भन्न सकिनँ । गएँ । घर पुग्दा भोजको भव्य तयारी भइसकेको थियो । सामान्य खानलाउन पुग्ने परिवार भए पनि मेरो हुनेवाला श्रीमान् कोरिया बसेको लामो समय भइसकेको थियो । उनैको करबलमा विवाहको भव्य तयारी गरिएको थाहा भयो । र हुनेवाला श्रीमान्ले काठमाडौंको भैंसेपाटीमा भव्य बङ्गला किनेको खबर पनि घरमै पुगेपछि थाहा पाएँ । विवाह, धनसम्पत्तिभन्दा पनि काठमाडौंमा बस्न पाइने कुराले मलाई अझ बढी उत्साहित बनायो ।
०००
विवाहपछि म भैंसेपाटीस्थित आफ्नै निवासमा बस्न थालें । भौतिक आवश्यकताको कुनै कमी थिएन । विवाहपछि पनि अन्तिम पटकका लागि भनेर अभिषेक कोरिया जानुभयो । हाम्रो जागिरको स्वभाव उस्तैउस्तै थियो । कोरियामा अभिषेक मध्यरातिसम्म अनलाइन भेटिने । यता मेरो नर्सिङ पेसा पनि उस्तै । म बिरामीको सेवाबाहेकको समय अभिषेकसँग अनलाइनमै हुन्थें । त्यस्तो खासै न्यास्रो हुँदैनथ्यो । खान, लाउन मात्रै होइन, इच्छा लागेको र मन परेका वस्तुहरूको अभाव कहिल्यै भएन । आम जिन्दगीभन्दा केही उत्कृष्ट जिन्दगी चलिरह्यो ।
विवाहलगत्तै छुट्टिनुपर्दा दुई वर्षका धेरै रात सबैथोक भएर पनि अत्यास र पट्यारलाग्दा बिते । अब अभिषेक पनि नजाने गरी आए । श्रीमान्–श्रीमती सँगै भयौं । अभिषेक बिदेसिँदा स्लिम म दुई वर्षको भेटमा मोटी भइसकेकी थिएँ । सँगै काम गर्ने डाक्टरहरूले पनि मेरो मोटोपन नोटिस गरेका थिए, “धेरै मोटाउँदा समस्या हुन्छ” भन्थे । दुई वर्षपछि अभिषेकले देख्नेबित्तिकै भनेका थिए, “वाउ मेरी मोटु ।”
आहा ! कति आत्मीय लाग्यो । त्यस बेला “मोटु” शब्द ।
०००
हाम्रो प्रगाढ सम्बन्ध अब बल्ल झाङ्गिने दिन सुरू भए । मैले अस्पतालबाट १५ दिनका लागि बिदा मिलाइसकेकी थिएँ । हामी घुम्न निस्कियौं । कहिले बन्दीपुर, कहिले लुम्बिनी, कहिले पोखरा । अभिषेक विदेशबाट आएपछि बिदा मनाउने क्रम चलिरह्यो । बिदाको १५ दिनको अन्तिम तीन रात हामीले धुलिखेल लज रिसोर्टमा बितायौं ।
युवावय । प्रेमिल जोडी । विवाहलगत्तै छुट्टिएर दुई वर्षमा भएको मिलन ! कम्ती प्रेमिल थिएन । आहा ! सम्झँदा पनि माया लागेर आउँछ । समय बित्दै गयो । मेरो जागिर भए पनि हामीले मन लागेको ठाउँ घुम्न र रहर लागेको गर्न केही बाँकी राखेनौं ।
दिन, महिना, साल बिते । हामी घर, माइत आउजाउ गरिरहन्थ्यौं । यस पटक माइती जाँदा भने आमाले एक्लैमा मलाई झकझक्याउनुभयो । बालकालका सङ्गीहरूले पनि मलाई “खेलेरै जिन्दगी गुजार्ने विचार हो कि के हो ?” भनेर जिस्क्याउन थाले ।
मैले ती सबै कुरा अभिषेकलाई भनें । काठमाडौं फर्किएलगत्तै अभिषेकले घुम्न जाने प्रस्ताव गरे । हामी पोखरा गयौं । त्यहाँको जलमहलमा तीन दिन बितायौं । अभिषेकले एउटा प्रस्ताव राख्यो, “विवाहको साढे तीन वर्ष भयो । घर, ससुरालीमा पनि अनेक प्रश्न गर्न थाले । हामीलाई नपुग्दो पनि केही छैन । बाँकी जिन्दगी सँगै बिताउने हो । त्यसो हो भने सन्तानलाई पनि चाँडै निम्ता किन नदिने ?”
ती तीनै रात मैले आँखा चिम्लेर अभिषेकको आग्रहलाई स्वीकृति दिएँ । कसिलो साथ दिएँ । उन्मत्त भएर पूरापूर अभिषेकमै मिसिएँ । दिन, हप्ता, महिना बित्यो । धेरै पछिसम्म सम्झनाको बुइ चढेर म पोखरा जलमहलमै छु झैं हुन्थ्यो । केही समयपछि म मिन्स भएँ । मेरो पिरियड रोकिएन । एक पटकमा नभए के भो, आमा बन्ने प्रयास फेरि ग¥यौं । विदेशमा दुःख गरेर आर्जेको आलिशान घरमा अभिषेकलाई सन्तान खेलेको हेर्ने रहर मेरोभन्दा उत्कट थियो ।
अभिषेकले भविष्यमा जन्मने सन्तानका लागि अग्रिम घरमा स्वचालित खेलौना गाडी, ठूलो मान्छेको अँगालोमा नअट्ने टेडीबर्ड, डल र पुतलीहरू किनेर कोठा सिँगारेको थियो । कैयौं बेलुन थुपारेको थियो ।
हामीले भइहाल्छ भनेको कुरा अब सामान्य भएन । महिनौंको प्रयासले पनि म आमा बन्न सकिनँ । सबथोक हुँदाहुँदै, केही नभएको अनुभूति हुन थाल्यो । भव्य र आलिशान जिन्दगी एकाएक रित्तोरित्तो लाग्न थाल्यो । हामीले के गरेनौं, सक्ने, सम्भव, हुने र जानेका सबै विधि पूरा गर्यौं ।
अभिषेक बाटोमा भेटिने वा मन्दिर दर्शन गर्न जाँदा मन्दिर छेउमा बेलुन, बेलुनका घोडाका लागि आफ्ना आमाबुबासँग जिद्दी गरिरहेका बालकालिकालाई मूठै बेलुन, घोडा किनेर उपहार दिन्थ्यो । भन्थ्यो, “मेरा पनि छोराछोरी भए त म बेलुनको फ्याक्ट्री नै बनाइदिन्थें ।” अभिषेकको चाहनासँग धारिलो छुरा कलेजोमा घोपे झैं हुन्थ्यो । भित्रभित्रै आमा बन्न नपाएको रापले भतभती पोल्थ्यो । बाटोमा काखे बालक लिएर हिँडेकी आमालाई मभन्दा अभिषेकले गहिरो गरी नियाल्थ्यो । लोभ, मोह, लालच र आरिस मिश्रित उसको हेराइले म मर्माहत हुन्थें ।
अब त विवाह भएको पनि सात वर्ष हुँदै थियो । अभिषेकले सहरमा राम्रै बिजनेस सुरू गरेको थियो । आम्दानीको कुनै कमी थिएन । विवाहको सुरूवातीमा हामी खुसी मनाउन कहिलेकाहीँ सँगै बसेर पिउँथ्यौं । मेरो मोटोपन, अभिषेकको पिउने बानी, हाम्रो रात्रिकालीन जागिर हाम्रा लागि अनुपम खुसीका अवरोध बने । आमा बन्न नसकेपछि मैले कहिलेकाहीँ पिउने बानी पनि छाडिदिएँ । अभिषेकको मात्रा भने बढ्दै गयो । कहिले मातेर आउने, कहिले डिस्को, बारबाट फोन आउने क्रम सुरू भयो ।
एक दिन दरबारमार्गबाट फोन आयो, “निकिता म्याम बोल्नुभा’को ?”
“हो, म निकिता नै बोल्दै छु ।”
“म रमाइलो क्लबको म्यानेजर, अभिषेक सर यता आउनुभएको थियो, अलि बढी पिउनुभए जस्तो छ, म्याम ! लिन आउन सक्नुहुन्छ ?”
अभिषेकको पीडाको आयतन म महसुस गर्न सक्थें । उसको पिउनुको परिणाम मलाई थाहा थियो । मैले केही नबोली फोन राखें । गाडी निकालेर म सीधै दरबारमार्ग हुइँकिएँ ।
मदिराले बेहोसीमा डुबेको अभिषेक रमाइलो क्लबको सोफामा थियो । क्लबकै दुई जना भाइहरूले उसलाई गाडीसम्म ल्याउन मद्दत गरे । मैले धन्यवाद दिएँ ।
कारको पछाडि लाम्चो सिटमा अभिषेकलाई लम्पसार सुताएर म थापाथली पुल क्रस गर्दै थिएँ । मध्यरातमा बाटोको किनारै किनार कुनै बटुवा लम्किरहेको थियो । गाडीको उज्यालो देख्नेबित्तिकै उसले हात दियो । सायद कुनै अन्जान बटुवा झैं लाग्यो । गाडी रोक्नेबित्तिकै उसले बाहिरबाटै भन्यो, “बाटो पर्छ भने मलाई जावलाखेलसम्म पु¥याउने कष्ट गरिदिनुस् न ।”
आवाज चिनेजाने झैं लाग्यो । मैले कारको अगाडिपट्टिको ढोका खोलें । ऊ झस्किए झैं भयो । एकोहोरो मेरो अनुहारमा हेरिरह्यो, “हो, म निकिता नै हो परितोष, तिम्रै निकिता ।”
“यति राति कहाँबाट, कसरी...?”
मेरो दिमागमा बिजुली चम्किए झैं भयो । सबै कुरा एकै सासमा भनिदिऊँ झैं भयो । सँगै एउटा उपाय सुल्झियो । खै किन हो, त्यो रात मेरा लागि भयङ्कर वरदान बनेर आए झैं लाग्यो । सात वर्षसम्म रित्तो कोख बोकेर हिँड्दा उदास मेरो मनमा परितोष भेटिएको पल एकाएक खै किन शरदको सिरसिरे हावाले छोए झैं भयो । सायद यस्तै हुँदो हो, कलेजका दिनमा, मलाई देख्दा परितोषलाई ।
बिस्तारै गाडी अगाडि बढाएँ । सामान्य कुराकानी भयो । मेरो पारिवारिक अवस्थाबारे परितोषलाई फिल्मको टेलर जति मात्रै जानकारी दिएँ । ऊ अझै एक्लो रहेछ भन्ने मैले जानकारी पाएँ ।
जावलाखेलदेखि चिडियाखाना जाने बाटो मोडेर मैले उसलाई बिदाइ गरें । छुट्टिने बेला नम्बर मागें । उसलाई यत्ति भनें, “वर्षौैं हराएको साथी, यदि तिमी मसँग दुःखी छैनौ भने म कुनै दिन तिमीसँग एउटा सहयोग माग्नेछु ।”
“हस्” भन्दै ऊ मेरो नम्बर पनि नमागी गयो ।
०००
अभिषेक बिहान अबेर उठ्यो । निःसन्तान केन्द्रमा चेकअपका लागि बोलाएको थियो । मेरो डिम्ब र अभिषेकको स्पाम चेक गर्नु थियो । औषधिको प्रभावपछिको यो चेकअप अन्तिम प्रयास थियो ।
रिपोर्ट लिने दिन अभिषेक गएन । उसको रिपोर्टमा शुक्राणुको मात्रा ४० प्रतिशतभन्दा कम देखियो । मेरो ७० प्रतिशत थियो । पुरूषका लागि योभन्दा पीडादायी अर्को क्षण हुनै सक्दैन ! पुरूष भएर पुरूषत्व नहुनु जस्तो दुःख अरू के होला र ?
“तपाईंको जति श्रीमान्को र श्रीमान्को ठाउँमा तपाईंको यो रिपोर्ट भइदिएको भए सम्भावना धेरै थियो,” रिपोर्ट लिँदा डाक्टरले भनेको सम्झिएँ ।
म त्यहाँबाट रङ्गीन फोटोकपी सेन्टरमा गएँ । उसको रिपोर्ट भएको कपीमा आफ्नो नाम र आफ्नो रिपोर्ट लेखिएको कपीमा उसको नाम लेखाएँ । हुबहु फोटोकपी गर्न लगाएँ ।
बेलुकी अबेर भइसकेको थियो । रिपोर्ट हेरेर हो कि खै किन हो, आज अभिषेक अलिक रोमान्टिक मुडमा थियो । बेडमा ऊ मसँग जिस्किँदा जिस्किँदै मैले उसलाई परम्परावादी कुरा याद दिलाएँ । गुरुबाको कुरा गरें ।
“विज्ञानको दुनियाँमा तिमी हेल्थलाइनकै मान्छे त्यसो भन्छौ भने गरी हेर,” उसले अनुमति दियो । फेरि ऊ उसैगरी चलिरह्यो । मैले उसलाई कसिलो साथ दिएँ । ऊ निकै बेर सलबलायो । शिथिल भएर सुत्यो ।
०००
रातको करिब पौने दुई बजेको थियो । मोबाइल साइलेन्ट मोडमा राखें । परितोषलाई पर्सि भेट्न आग्रह गर्दै म्यासेज पठाएँ । उसको म्यासेज आयो, “पर्सि आइतबार म बिजी हुन्छु, सोमबार भन्छ्यौ भने म दुई–तीन दिन नै खाली छु ।”
मलाई चाहिएको पनि त्यही थियो ।
मैले “हुन्छ, पक्का” लेखेर म्यासेज पठाएँ ।
यही बेला अभिषेक घुर्दै कोल्टो फर्कियो । मैले सिरानीमै मोबाइल घोप्टो राखेर सुतें ।
आइतबार अभिषेकलाई बिजनेसको सिलसिलामा पोखरा जानु थियो । मैले सबै जाँचोपाचो गरें । टिकट नम्बर मेरो मोबाइलमा थियो । सिरानीमा मोबाइल थिएन । चार्जमा रहेछ । अभिषेकले बिहानै उठेर चार्जमा राखिदिएको रहेछ । मोबाइलबाट प्लेनको टिकट कागजमा टिपिदिएँ । ब्याग मिलाइदिएँ ।
घरबाट निस्कनै लाग्दा उसले भन्यो, “भोलि गुरुबाकोमा राम्ररी जानू, आउँदा कुनै कैफियत नराख्नू ।”
कताकता अर्कै लाग्यो । मैले “हस्” भनें ।
०००
परितोषलाई सोमबार बिहान दरबारमार्गको कफी क्याफेमा भेट्ने समय मिलाएकी थिएँ । त्यो त्यही क्याफे थियो, जहाँ परितोषले मसँग प्रेम प्रस्ताव राखेको थियो । भनेकै समयमा परितोष आइपुग्यो ।
उसले आज पनि क्यापुचिनो मगायो । मैले लाट्टे नै अर्डर गरें । कफी सकिँदासम्म मैले जीवनको वृत्तान्त सुनाएँ । परितोष मेरो आग्रह स्विकार्न तयार भयो । मैले सादा अम्प्लेट र फ्रुट जुस मगाएँ । उसले टोस्ट र केही फ्रुट भन्यो ।
हामी कफी क्याफेबाट निस्कियौं । सम्झौता मुताविक हामी “गुरुबा भेट्न” हिँड्यौं । धुलिखेल पुगेपछि परितोषले भन्यो, “यहाँ त त्यस्तो नाम चलेको गुरुबा सुनेको छैन ।”
मैले हाँस्दै भने, “साथमै ल्याएकी छु त, यति पुरानो गुरुबा !”
विवाहको दुई वर्षपछि अभिषेक र मैले जुन लजमा तीन रात बिताएका थियौं । त्यही लज थियो त्यो । लजमा पुगेपछि पुराना याद स्मरण मात्रै भएनन्, रुम नम्बर पनि उही थियो । सम्साँझ भएसँगै मैले परितोषलाई अभिषेकसँगका स्मरण पल्टाएँ । ऊ सुन्दै गयो । रात बाक्लिँदै गयो । चराहरूको आवाज पातलिँदै गयो । छाडेको सातौं वर्षमा आज एक प्याला वाइन मैले पनि लिएकी थिएँ । समय कति बलवान् हुँदो रहेछ । साथले कति फरक पार्दो रहेछ । आज त्यो एक प्याला वाइन हो वा परितोषको स्पर्शले हो, कुनै समय सिङ्गै बोतल पिउँदा नि नचढेको नशा मेरा अङ्गअङ्गमा चढेको थियो ।
बिहान उठ्दा परितोष बेडमा थिएन । रूमभरि नै थिएन । यता हेरें, उता हेरें, कतै थिएन ।
मोबाइल खोलें । फोन गरें, उसको फोन अफ थियो ।
बित्यास र सकसको समय पो लामो हुन्छ । सुन्दर समय बित्न त कति लाग्दो रहेछ र । दिन, हप्ता महिना हुँदै मेरो पेट बढ्दै गयो । मैले परितोषलाई फोन गर्ने हिम्मत गरिनँ । परितोषसँग धुलिखेलमा पहिलो र अन्तिम रात बिताएको तीन महिनापछि एउटा म्यासेज नलेखिरहन सकिनँ, “परितोष, आज म तिमीलाई धन्यवाद भन्नुअघि त्यो सुकुमार रात सम्झिरहेकी छु । त्यो अनुपम क्षणको बिन्दुमा पुगेर अडिएकी छु । जुन बिन्दुमा सायद तिम्रो र मेरो निःश्वास टक्क अडिएको थियो । निर्वस्त्र मेरो शरीरमा तिमी लज्जावती झार झैं लल्याकलुलुक भएका थियौ । मेरा प्रत्येक अङ्गअङ्गलाई सम्पूर्ण ओझ भरिएको स्पर्शले सुमसुम्याएका थियौ । झिसमिसे नहुँदै उठेर तिमीले मलाई नियालेका थियौ, तलदेखि माथिसम्म मेरो धागोसम्म बाँकी नरहेको निर्वस्त्र शरीरलाई । अनि ब्ल्याङ्केट ओढाइदिँदै तिमी बाहिर निस्कियौ । र आजसम्म पनि तिमी खै कता गयौ । जेहोस् सात जुनीसम्म पनि तिम्रो यो ऋण म बोकिरहनेछु ।”
–तिम्री निकिता
धुलिखेल बसाइको नौ महिनापछि म अस्पताल भर्ना भएँ । तीन दिनको प्रसव पीडापछि मलाई लेबर रुममा लगियो । सिजरिङ गरेर मेरो सन्तानलाई धर्तीमा ल्याइयो । छोरी जन्मिएको खबरले अभिषेक सिमलको भुवा झैं उचालियो । उसले अस्पतालभरि लड्डु बाँड्यो ।
मलाई सामान्य बेडमा सारेपछि अभिषेक कहिले जाउलो, कहिले औषधि, कहिले नानीका लागि सामान लिन बाहिरभित्र गरिहन्थ्यो ।
अस्पतालबाट डिस्चार्जको कागजात बनाउन अभिषेक दौडधुपमा लाग्यो । मोबाइलमा म्यासेजको घण्टी बज्यो ।
अभिषेकको मोबाइल मेरो बेडको सिरानीमै रहेछ ।
“पी म्यान”को नाममा सेभ गरिएको नम्बरबाट म्यासेज आएको थियो– जहाँ लेखिएको थियो– “म लज्जित छु, बिन्ती छ, निकिताका लागि यो सब बिर्सिदिनू ।”
मेरो नाम जोडिएको म्यासेजले भित्रैदेखि हल्लाइदियो । नम्बर हेरें । परितोषकै थियो ।
मैले मोबाइलको सेन्ट बक्समा गएर हेरें– पी म्यानलाई अभिषेकले लेखेको थियो– “भत्किन लागेको मेरो घरबारमा मायाको एक सानो थोपाले यति सुन्दर फूल फक्राइदियौ । धन्य छ, परितोष, धन्य छ तिम्रो साथलाई, धन्य छ तिम्रो उदारतालाई । थ्याङ्क यू, गुरुबा, यो महान् त्यागका लागि । र आग्रह गर्छु, यो सब सधैंभरिलाई बिर्सिदिनू ! म सधैं सम्झिरहनेछु ।”
