शैलेन्द्र अधिकारी

आजको दिन बडो झुर होलाजस्तो छ । बिहान उठ्नासाथ श्रीमतीसँग भनाभन भयो ।

खासमा अघिल्लो दिन दारु खायो, भोलिपल्ट घरमा जहिल्यै झगडा पर्छ ।

श्रीमतीको गहना वा अन्य आवश्यकताको माग जहिल्यै उत्कर्षमा पुग्छ यतिबेला ।

अब पख् मङ्सिरमा । म चुपचाप हात र मुखको सन्तुलन मिलाउन थाल्छु । तरकारीमा नुन चर्को छ । तर यतिबेला भन्न हुन्न भन्ने मलाई राम्रै थाहा छ । 

अहिलेसम्म मुख गन्हाएको छ, हिजोको कुकुरको मुतले । व्यङ्ग्य र दिक्दारी एक लट श्रीमतीको अनुहारमा परेड खेलेर गयो । 

‘निउरीमुन्टी न’ भएरै अफिस हिँडे । 

अफिसमा पनि हिजोको ह्याङले छाडेन । दुई–तीन पटक कागती–पानी खाइसकेँ । झुम्म पारिरहेछ । यस्तोबेला घडीको सुई म्याराथुनको धावक भइदिए हुन्थ्योजस्तो लाग्छ ।  

अफिसबाट घर फर्किरहेको छु । सातदोबाटोदेखि सल्लाघारीसम्मको बाटो हरेक दिन मैले नाप्नुपर्छ । बाटो बढेपछि टिपर यहाँका राजा भएका छन् भने बाइकहरुचाहिँ सुकुम्बासी वा शरणार्थी । सिमसिम पानी परिरहेको छ दिउँसैदेखि । मोटरसाइकल ३५/४० को स्पिडमा छ । मनमा विचारको अन्तद्र्वन्द्व चलिरहेको छ । 

एक किसिमले उट्पट्याङ विचारले सङ्क्रमित भइरहेछु यतिबेला । ननसेन्स विचार । यो विचारलाई क्यान्सिल गरेर अर्को कुनै राम्रो विचार सोच्न तत्काल मस्तिष्कलाई निर्देशन दिन्छु । तर अहँ मस्तिष्क पनि मरीगए मान्दैन । म आफ्नै मनमा उब्जिएका उट्पट्याङ विचारहरुको सिकार बन्छु । बनिरहेछु । 

अघि अफिसमा सोचिरहेको थिएँ– बाँकी कपडामा आइरन लगाइदिएकी रहिनछ भने घर गएर स्वास्नीलाई मार झपार्छु । दिनभरि के गरेर बस्छेस् ? सिरियलको चक्करमा जिन्दगी बरबाद गरिस् । पोइको कमाइमा राज गर्न भनेर आएकी रहिछस् भनेर गाली गर्छु । सम्झिँदैथेँ । थुक्क आफ्नै मनले त आफ्नो कुरा मान्दैन, स्वास्नीले मैले भनेको के मानोस् ! 

साले यो जिन्दगी के हो ?

यो जिन्दगी रोबोट हो राेबाेट ।

मेरो दिमागमा आएको उट्पट्याङ विचार सुनेर तपाईं हाँस्नुहुन्छ । यो जमाना नै अरुको दुःख–पीडामा हाँस्ने, मुस्कुराउने समय हो । ऊ तपाईं हाँसिसक्नुभयो । अरुको पीडामा हाँस्न तपाईंलाई लाज लाग्दैन ? 
लाजको कुरा गर्दा तपाईं भन्नुहोला– के को लाज ? लुगा लगाएको छु नि । म भन्छु– लुगाले कसको लाज छोपिन्छ र ? दौपदीको वस्त्र हरणमा उनलाई लाज भयो कि पाण्डव वा कौरवलाई ? कसले देखेको छैन र नाङ्गो शरीर ? कसले देखेको छैन र लिङ्ग ? 

भो छोड्नुहोस् यी कुरा । म भन्दैछु मेरो दिमागमा आएको ननसेन्स विचार । 

कुरा के भने नि, म सोचिरहेको छु– मैले मोटरसाइकल चलाइरहेको बेला अहिले भर्खर पछाडिबाट तीव्र गतिमा आएको टिपरले मलाई ड्याम्म हान्यो भने के हुन्छ ? 

स्वाभाविक छ म मर्छु । 

सोच्छु ...!

यही बाटोमा मेरा गिदीहरु छ्याल्लब्याल्ल होलान् । यो पानीमा मिसिएर रगत बग्दैबग्दै अलि तलसम्म जाला । ट्राफिक जाम होला । सिठ्ठी फुक्दै ट्राफिक र एक छिनपछि साइरन बजाउँदै पुलिसहरु आउलान् । मेरो लासलाई उठाएर लैजालान् । घरमा खबर गर्लान् । श्रीमती मजैसँग रोली । सम्हाल्नै नसक्ने गरी । आफन्तहरुले सम्झाउलान्, के गर्नु बरै तेरो भाग्यै यस्तो रहेछ । कर्म खोटी रैछ । कोही चुक्चुकाउलान् । हेर के भयो यस्तो खाउँखाउँ र लाउँलाउँको उमेरमा ! कसरी काट्ली यो लामो जवानी र सिङ्गो जीवन ? हाइ गरेको वा चुट्की बजाएको भरमा त जीवन सकिँदैन केरे ! 

मेरो शरीरलाई फेरि डाक्टरले चिर्ला ? पोस्टमार्टम गर्ला ? आर्यघाटमा लगेर जलाउलान् ? एक छिनपछि मेरो शरीर खरानी होला । त्यसलाई पनि पानी हालेर पखालिदेलान् । 

अनि मचाहिँ के हुन्छु त ? 

तपाईं भन्नुहुन्छ, तँ त अहिले भर्खर मरेको होइनस् ? 

म भन्छु, म कहाँ मरेँ ? मरेको भए कसरी तपाईंसँग गफ गर्न सकेँ त ? त्यसो भए के तपाईं भूत हो त ? 

म भन्छु म कहाँ मरेँ ? मेरो शरीर पो मरेको हो त । शरीर भूत बन्ने हो र ? भूत बन्ने त आत्मा हो । तर आत्मा त मर्दैन, होइन र ?  

अनि नि आत्मा त जरामरणको घनचक्करबाट अलग छ । माया–मोहबाट पृथक छ नि त । 

अँ साँच्ची यमदूतहरुले मलाई स्वर्ग लैजालान् कि नर्क ?

म लोभी नै छु अलि बढी । स्वर्ग जाने लोभ । लोभी को छैन ? तपाईं मलाई कसैको नाम दिन सक्नुहुन्छ ? एउटा उदाहरण हेर्नुस्, बुद्ध लोभी थिएनन् ? मोक्ष प्राप्त गर्ने उनको लोभ होइन ? महाभारत पढ्नुस् त, युद्धको जस लिनमा अर्जुन र श्रीकृष्णमा होड चलेन ? 

म साधारण मान्छे । म लोभी हुनु कुन ठूलो कुरा भयो ? स्वर्ग जाने लोभ गरेँ, के गलत गरेँ ?

कल्पना गर्छु,

स्वर्गमा इन्द्रले स्वागत गर्लान् । खातिरदारी पनि राम्रै होला । स्वादिष्ट व्यञ्जनले मन आह्लादित होला । राम्रै होला । अप्सराहरु मसँग गफ गर्न लालायित होलान् । भीड होला उनीहरुको । एउटीले आफ्ना स्त्रीयोचित क्रियाकलापले मलाई वशमा पार्लिन् । सम्भोगको लागि आमन्त्रण गर्लिन् । मलाई पनि हतार होला । साह्रै खुसी हुँला । 

ए...तर मेरो लिङ्ग खोई ? त्यसलाई त अघि भर्खरै आर्यघाटमा जलाइदिए त ! 

एक्कासि मलाई रुन मन लाग्यो । अब म कहाँबाट पिसाब फेर्छु ? के स्वर्गमा पिसाब लाग्दैन ? 

मलाई अचानक स्वर्गमा भएका सबैको योनी चेक गर्न मन लाग्यो । कसैको पनि योनी छैन भने यी अप्सराहरु के कामका ? किन चाहियो स्वर्गमा अप्सरा ? यी अप्सराहरुको अनुहार, स्तन, कटी, नाभि हेरेर के गर्नु ? उत्तेजित हुने लिङ्ग छैन, मन लोभ गर्छ । फेरि त्यही कुरा लोभ गर्ने मन भएको मान्छे स्वर्ग आइपुग्यो कसरी ? 

स्वर्गको बसाई सकेपछि मलाई फेरि नर्क लैजालान् । जिन्दगी पनि पेन्डुलम जस्तै बनाउँदा रहेछन् । हल्लिरहने तर कहीँ नपुग्ने ! यमराजले गाली गर्लान् । अश्लील शब्दले सम्बोधन गर्लान् । मलाई तातो तेलमा डुबाउलान् । म पीडाले चिच्याउँला । मान्छेको चित्कार नै त्यहाँको सङ्गीत होला । म पीडाले पानीपानी भनेर कराउँला । मलाई एक गिलाँस पिप ल्याइदेलान् । म घिन मानेर झण्डै बान्ता गरुँला । खान अस्वीकार गरुँला । नर्कको पानी भनेकै यही पिप हो भन्लान् । मुख च्यातेर गोरुलाई औषधि खुवाए झैं मलाई पनि हातखुट्टा समातेर मुख च्यातीच्याती पिप खुवाउलान् । 

म थाकेर सुत्न खोजुँला । तातो न तातो फलामको ओछ्यान होला । न म हाँस्न सकुँला न रुन । केवल चिच्याउँला । अचानक मेरो मनमा नयाँ विचार आउला, आत्महत्याको । साँच्ची म आत्महत्याचाहिँ कसरी गरुँला ? मेरो त शरीर नै छैन । 
फेरि सोच्छु,

ल मैले नर्कमा आत्महत्या नै गरिहालेँ भने पनि मलाई के गर्लान् ? अब कहाँ लैजालान् ? 

म त अलि अस्ति सडक दुर्घटनामा मरेको । मलाई टिपरले पछाडिबाट ड्याम्म हानेको । मेरो शरीरलाई जलाइसके मत्र्यलोकमा । 

अब यहाँ मेरो शरीर छैन । म छु । केवल म । त्योबाहेक कुनै परिचय बाँकी छैन । घरपरिवार–इष्टमित्र सम्झनामा आएनन् । साथीभाइहरुलाई चिनिनँ । श्रीमती छोराछोरी थिए र ? बिर्सिएँ । कि स्वर्ग–नर्क भनेको बिर्सनु हो ? टिपरले हान्नु अगाडिसम्म मसँग सबै थियो । परिचय थियो । नाता सम्बन्धीहरु थिए । परिवार थियो । 

अँ अहिले कहाँ गए ती सबै ? 

त्यति क्षणभङ्गुर समयको पनि कत्रो मोह ?

होइन, यी सब मिथ्या हुन् । न स्वर्ग छ न नर्क ? छ त केवल यो पृथ्वी छ । न आत्मा छ ! केवल शरीर र चेतना । म मर्दा शरीर म¥यो । के चेतना पनि म¥यो ? नमरेको भए त्यो चेतना खै त ?

सोचिरहेको थिएँ । कोटेश्वर आइपुगेछु । ट्राफिकको सिठ्ठीले सोचाइमा ब्रेक लगाइदियो । कल्पनाको गाडीमा चुइयँँँँँ ब्रेक लाग्यो र रोकियो यथार्थको धरातलमा । तपाईंले लेन क्रस गर्नुभो निकाल्नुस् । एउटी युवती ट्राफिकले बोलिन् र हातको सन्तुलन मिलाइन् । के निकाल्ने ? मैले अनभिज्ञता प्रकट गरेँ । लाइसेन्स नि ! अरु के हुन्छ र ? ऊ रिसाई । 

ए म त अरु नै... मैले लाइसेन्स दिएँ । उसले फिर्ता गर्दै भनी गफ त भयङ्कर आउँदो रैछ त ! 

गफ मात्रै किन ? अरु पनि आउँछ नि मलाई । म मुस्कुराएँ । लगत्तै थपेँ– अफिसमा मलाई गफ गरेको तलब दिन्छन् र ? 

ल ल जानुस् गफाडी मान्छे ! उसले हात पसारी । मेरो आँखाले उसको हातको बाटो हुँदै उसको समग्र शरीरको सर्भे ग¥यो । 

सल्लाघारी नजिक आइपुग्दा फेरि मोटरसाइकल रोकियो हरियो पर्दा अगाडि । भट्टी साहुनीको अनुहारमा मुस्कानको बिजुली चम्कियो । 

के खाने ? नजिकै आई ऊ ।

मायाले जे दिन्छौ । मैले एउटा आँखा सानो बनाएँ । 

मायाले पेट भरिन्छ र ? उसले जिस्कन चाही ।

अरु त के के भरिन्छ, जाबो पेट ? म किन पछि हटूँ ?

लोकलै लेऊ न त, तिम्रो माया पनि त्यसैमा मिसिएको होला । मैले आगोमा घिउ हाल्न खोजेँ । 

घरमा स्वास्नीले मार्ली नि ।

म चुप रहेँ । लोकल र भटमासले मेरो उदरतिरको यात्रा सुरु गरे ।

एक– दुई– तीन– चार... गिलाँस रित्तिँदै थियो । ग्राहक केवल ममात्रै  बाँकी थिएँ । भरिँदै थिएँ र तत्काल पोखिन आतुर थिएँ । 

आज त यतै सुत्नुपर्ला जस्तो छ । बाइक लान सकिँदैन । मैले मौकाको फाइदा उठाउन खोजेँ । 

बडो बाठो हुनुहुँदो रहेछ । हेर्दामात्र सोझो । उसले के खालको उत्तर दिई दिई । 

जे त होस् । फोन अफ गरेँ ।

सटर बन्द गरेर खाना खाई उसले । 

सुत्ने तरखर भयो । 

उसले भनी– धेरै दिनदेखि तपाईंको आग्रह अस्वीकार गर्न नसकेर मात्रै हो । खासमा म त बिरामी छु ।

यस्ती हँसिलो मान्छे पनि बिरामी हुन्छ कहीँ ? मैले एकपटक ओँठमा ओँठ जोडेँ । मेरो हातले उसको शरीरको सर्भे ग¥यो । हातले उसको अवयवको भिडियो एक्सरे तत्काल मस्तिष्कमा पठायो । मेरो हात उसको छाती, नाभी हुँदै कम्मरतिर लम्किरहेको थियो ।

उसले अलग्गिँदै भनी– म एचआईभी सङ्क्रमित हुँ के ! 

मलाई अचानक रक्सीले छोड्यो । अचानक हातको गतिमा मस्तिष्कले ब्रेक लगायो ।  

ट्वाइलेट गएँ र मुख कुल्ला गरेँ । जिब्रोमै साबुन लगाएर धोएँ । 

फर्केर आउँदा ऊ खाटमा पल्टिएकी थिई । 

जुठोबाट एड्स सर्दैन के ! उसले निस्पृह भावले भनी । 

न त्यहीँ सुत्नु, न घर जानु ? कस्तो अप्ठेरोमा परियो ! 

सुतेँ, एउटै खाटमा तर अलग्गै । मान्छेको मनोविज्ञान पनि अचम्मको हुने रहेछ । 

भोलिपल्ट बिहान भयो । उठेँ । मुख पनि नधोई हेलमेट घुसारेँ टाउकोमा । 

हिँड्ने बेला साउनीले भनी– चिन्ता नलिनु के । त्यस्तो रोग केही पनि छैन मलाई । परपुरुषसँग जोगिनलाई मात्र पनि कति अभिनय गर्नुपर्ने के आइमाईले !
मलाई आफैंदेखि घृणा लागेर आयो ।