दीपक लोहनी
फेरि लाग्यो पिसाब ।
भित्री पीडा ठ्याक्कै भन्नै नसकिने । के के भएँ भएँ । वास्तविक भाव र अवस्था जानकारी गराउन हाम्रा शब्दहरु कति असफल छन् ! उकुसमुकुस भएँ, भन्नुपर्ला ।
हैन, अचेल मलाई के भैरहेछ ? जब यहाँ आएँ र काम सुरु गरेँ, मलाई छिनछिनमा पिसाब लाग्दो छ । छ्वालल्ल पिसाब आए पनि अर्कै आनन्द आउँथ्यो । छ्वालल्ल बग्ने यस्ता कञ्चन पिसाबहरुलाई फ्याँक्दा म आनन्दित हुन्थेँ । कल्पन्थेँ– यी त उच्चपहाडी शरदीय झरना हुन् । स्वच्छ, पवित्र र कञ्चन ।
साँच्चै, स्वच्छ पिसाब फेर्दा कति आनन्द आउँछ । पुलकित हुन्छ मन र मस्तिष्क !
अचेल हैरान छु । ठ्याक्कै एक महिना भयो । छिनछिनमा पिसाब आइरहन्छ । ट्वाइलेट पस्यो । पिसाब गर्न खोज्यो । सुकेधारा जस्तो । पिसाब तप्प ! तप्प !! कन्यो, फेरि कन्यो । बल्लबल्ल कन्यो । उही तप्प ! तप्प !! कस्तो हैरान अवस्था । मियाजाकी भन्थिन्– ‘‘दीपक, तिम्रो अनुहार पढ्दा तिमीलाई केही उकुसमुकुस भएको छ । काममा त्यति मन गइरहेको पनि लाग्दैन । के भयो तिमीलाई ?’’
हो । केही त भएको छ मलाई । केही होइन, ठूलै केही भएको छ । ठ्याक्कै भन्न मात्र नसकिएको । पटकपटक पिसाब तप्प ! तप्प !! लाग्छ भन्दा शरम पनि हुने । बाँकी भित्री अनुभूतिहरु व्यक्त गर्नलाई शब्दै नहुने । कस्तो अवस्था मेरो । कस्तो दल्दल यो पिसाबको ।
एक महिनाअघि मात्र नेपालमा हुँदा पनि यस्तो थिएन । भनुँ न, मेरो जीवनमै यस्तो कहिल्यै भएकै थिएन । दिनमा दुई÷तीन लिटर पानी पियो र पाँच÷छ पटक पिसाब फे¥यो । बस्यो । कुनै उकसुमुकुस थिएन । काममा कुनै अवरोध थिएन । लाजशरम त पटक्कै छँदैथिएन ।
तर एक महिनायता, जापानको यो सानो गाउँ ह्युगोमा आएर प्राङ्गारिक कृषिको तालिम दिँदा भने म आश्चर्यचकित भएको छु । हैन, के भयो मलाई ? आँखिर भइरहेछ के !
खाली पिसाब, पिसाब मात्र पिसाब आइरहन्छ । पटकपटक तप्प ! तप्प !!
‘‘खासै केही भएको छैन, मियाजाकी । खाली पटकपटक पिसाब लागेजस्तो हुन्छ । फेर्न गयो, कहिले आउँदैआउँदैन । कहिले आउँछ– तप्प ! तप्प !!’’
अति भएपछि लाजशरम पचाएरै भनिदिएँ मैले ।
‘‘के प्रोस्टेट ग्लानको (मिर्गौला) समस्या छ तिम्रो ?’’ मियाजाकी सोध्छे ।
कति आत्मीय, मुलायम र सफेद छ उसको मन र प्रश्नहरु ।
‘‘हैन त्यस्तो त केही थिएन । एकाएक यस्तो भयो ।’’
‘‘उमेर बढ्दै गएपछि यस्ता समस्याहरु देखिन्छन् । समयमै चेकअप गराऊ । म यहाँको डक्टरसँग समय मिलाऊँ त ?’’
‘‘हैन, पर्दैन । केही समय म आफैं यसलाई ठिकठाक पार्ने कोसिस गर्छु । सायद होमसिक र वातावरणीय प्रभावका कारण यस्तो भएको हो कि ?’’ मैले सजिलै उम्कन भनिदिएँ ।
यो मारी मियाजाकी– अचम्मकी युवती छे । गोलो अनुहार, झोलिएका आँखाहरु । पाक्कलपुक्कल जीउडाल । चैतमासे सिप्लीघान जस्तो कल्कलाउँदो बाक्ला छोटा कपालहरु ।
धर्मले ऊ क्रिश्चियन हो । हाँगा कुन हो मैले जान्न चाहिनँ । मनले बुद्धिस्ट । बोली प्रस्ट नेपाली । खाना सात्विक । अचेल त अर्गानिक नै भनिदिनुपर्छ । तसर्थ ऊ एक दिन ‘अर्गानिक लाइफ’ खोज्दै लाजिम्पाटको मेरो अड्डामा आइपुगेकी थिई । कुरो त्यही २०७० साल असारतिरको हो । नेपाल केको लागि आई र किन नेपाली भाषा सिकी मलाई पत्तो छैन ।
पहिलो भेटदेखि नै ऊ र म कस्सिँदै गयौं । म विवाहीत । दुई छोरीको पिता । ऊ अविवाहित । छिप्पिएकी जापानी युवती । मैले उमेर सोधिनँ । उसले बताइन पनि । बिना सोधखोज हाम्रो मित्रता बढ्दै गयो । ऊ अर्गानिक काम र कुराहरुमा रुचि राख्दै गई । देशका थुप्रै ठाउँहरु घुम्दै गई । घुमेका तिनै ठाउँहरुमा अर्गानिक खेती सिक्दै र सिकाउँदै गई ।
उसले नै सिकाइ इकिही र बोकासी मल बनाउने प्रविधि । मैले साःगा, असुरो, बकैना, निम र क्यातुकेहरुको बारेमा भनेँ । देखाएँ । कुरिलो खेतीको काम गर्थें÷गर्छु । सबै घुमाएँ । देखाएँ । बैजनी रङ्गको कुरिलो देखाउँदा त ऊ मात्र होइन उसका जापानी थुप्रै साथी र प्रोफेसरसम्म छक्क परेका थिए । काठमाडांै उपत्यकाको रैथाने नेवारहरुको परम्परागत मल बनाउने प्रविधि साःगाको व्याख्या र अवलोकन गर्दै नेवारहरुको पुरानो बस्तीहरु घुमाउँदा त ऊ कति छक्क परी परी ।
एकदिन उसले भनेकी थिई, ‘‘दीपक तिमीलाई म जापान लैजान्छु ।’’
मैले भनेथेँ, ‘‘मलाई नेपालै प्यारो छ । जापानमा बसेर म काम गर्न सक्दिनँ । फेरि त्यस्तो लाटाहरुको देशमा गएर म कोसँग, कसरी बोलँ्ू ? मलाई जापानी भाषा आउँदैन । तिमीहरुको अङ्गे्रजी पटक्कै छैन ।’’
‘‘मसँगै बस्ने÷बोल्ने । हुन्छ ?’’
म बाहुन चरी यस्ता चरीहरुले नाफा÷घाटा अगाडि नै सोच्छन् भनिने जनश्रुति छ ।
भनिदिएँ, ‘‘अर्गानिक काम सिक्न÷सिकाउनसम्म हो भने त जापान गइएला मियाजाकी, तर तिमीसँगै बस्न÷बोल्न मात्रै त मरे पनि जान्नँ ।’’
ऊ हाँसी ।
उसले मेरी श्रीमतीजी र छोरीहरु छुनुमुनु सबै भेटेकी थिई । सँगै खाएकी र खेलेकी पनि थिई ।
‘‘किन हाँसेकी ?’’
‘‘तिमी श्रीमती र छोरी छोडेर जादैनौ । थाहा छ । तिमीलाई म कुनै कृषि तालिममा लैजान्छु ।’’
‘विदेशीका गफ’ मैले मनमनै भनिदिएँ ।
तर होइन रहेछ । एकदिन उसले मलाई साँच्चै लैजाने निधो गरिछे । उसकै देशको सानो गाउँ ह्युगोमा । ४५ दिने तालिमको लागि उसले नै मेरो इन्भिटेसन लेटर मगाइ । मैले आफ्नो साधारण बायोडाटा बनाएँ । भिसा लाग्यो । हामी उड्यौं ।
उढ्नुअघि देखेँ– श्रीमतीजीको अनुहार अलि निन्याउरो थियो ।
जापानको एउटा सानो गाउँ ह्युगो । हेर्छु चारैतर्फ । जताततै नेपाल नै नेपालको झझल्को आउने । खेत उस्तै । वनपाखा, बारी उस्तै । तरेली उस्तै, बहने हावा र पानी उस्तैउस्तै । बाहिरी घर उस्तै । मान्छेहरु गुरुङ, राई, तामाङ र मगर जस्ता । म त नेपालमै छु जस्तो ।
आठ÷दसवटा ठूला ठूला गह्राहरु थिए हामी बस्ने ठाउँमा । घर काठको थियो । बीचमा अगेना जस्तो आगो पुक्ने ठाउँ । मझेरी पिँढी, मटान सबै थिए । तर सब सफा सुग्घर । धुलो कतै थिएन । धुवाँ कतै थिएन ।
‘‘भोलिदेखि त्यही अगाडिको खेतमा काम गर्नुपर्छ,’’ मियाजाकीले भनि ।
बुर्बुराउँदा माटो थियो । मैले सम्झिएँ– मनोहराको मन छोइरहने उर्वर फाँट ।
अनौठो हुँदोरहेछ जापानीहरुको तालिम पद्धति । काम गरेको, सिकेको, पढेको केही थाहै नहुने । बच्चाले भाँडाकुटी खेलेजस्तो । हामीकहाँ भैदिएको भए– एउटा कोठामा भेडाबाख्रा झैं कोच्चाएर जेटीएले दुई घण्टा फलाक्थ्यो । ओसिएको चिउरा र कोक्याउने आलुको तरकारी खुवाएर घर पठाउँथे !
साँच्चै जापान भनेको जापान नै हो रहेछ ।
खेतमा खेतीको फिल्म हे¥यो । माटो हे¥यो । औजारहरु हे¥यो । मल, बीउ हे¥यो र मियाजाकीको पछिपछि लागेर कृषिकर्म ग¥यो । त्यही नै गुबो र साकुराजीमा पहिलो पल्ट फलेको देखेको हुँ मैले । टर्रो हलुवाबेदलाई गुलियोमा रुपान्तरण गरिएको होसागाकी बनाउन मलाई मियाजाकीले त्यहीँ सिकाइ । जुन सबै मैले नेपाल भित्राएँ ।
तर त्यही खेतमा मलाई रोगले समात्यो । निसङ्कोच पहाडी शरदीय झरना जस्तो छङ्छङ बग्ने मेरा पिसाब सङ्कोचमा तप्प ! तप्प !! खस्ने सुकेधारामा परिणत भए । मियाजाकी पिँडुला देखिने हल्का कसिलो पाइजामा लगाउँथी । कम्मर माथि दुई–तीन वटा पात अङ्कित टिसर्ट लगाउँथी र कतै नछिनेका लामा ड्याङहरुमा दुई हातखुट्टा टेकेर माटो चलाउँथी । म एक मिटर पछाडिबाट उसको कामको अवलोकन गर्थें । माटो र बीउ उस्तैउस्तै हो नेपाल र जापानमा । तर खेती प्रविधि र ड्याङ धेरै फरक । साँखु र पनौतीका नेवारहरुले बनाएका आलुका ड्याङमा रमाउने म जापानका एकरसका उदेकलाग्दा ड्याङहरु देख्दा विरक्त लाग्थ्यो ।
विरक्त लागेर दोस्रो हप्तामा भनिदिएँ, ‘‘मियाजाकी, तिम्रा ड्याङहरु विरक्त लाग्दा छन् ।’’
‘‘रहर लाग्दा पनि खोज न त,’’ उसले टाउकोमा सिउरीएको छतरीको छायाँबाछ आँखाका नानी चलाउँदै भनी ।
‘‘हुन्छ, खोजँुला,’’ मैले हाइकूको पहिलो हरफ झैं पाँच अक्षरमा बोलिदिएँ ।
तर खोज्ने के ? चारैतर्फ उही निरस लमतन्न सुतेका लामा ड्याङहरु । त्यही ड्याङहरुमा चरिरहेकी भंैसीजस्ती मियाजाकीको जीउ ।
अहो ! अलिकति त रस रहेछ । मैले मियाजाकीको पुट्ठातिर आँखा लगाउदै सोचेँ । ऊ छिप्पिएका आफ्ना रहस्यमयी पुट्ठोलाई हाँसको चाल झैं ढलकमलक पार्थी ।
मेरो मन रसायो । थामेँ । पिसाब रसायो । त्यो पनि थामँे । सकेसम्म थामेँ । तर थामिनसक्नु भएपछि म उसको पछाडिबाटै भाग्न खोजेँ ।
‘‘दीपक कता ?’’ उसले पनि हाइकूकै पहिलो हरफे पाँच अक्षरमा बोली ।
‘‘पिसाबले च्याप्यो, ट्वाइलेट जान भागेको ।’’
ट्वाइलेट पुगेँ । जिपर खोलेँ र बगाइदिएँ पिसाब । तर कहाँ पहाडी शरदीय झरना जस्तो हुनु । साउने खहरे झैं पूरै लेदो बग्यो । निकास थुनिएको भए कमोड भरिन्थ्यो, सायद ।
लाग्छ, त्यही दिनबाट सुरु भयो मेरो प्रोस्टेड ग्लानको समस्या ।
म मियाजकीसँगै ड्याङहरु कोट्याउँथे । सुमसुमाउँथेँ । गोड्थेँ । र, पिसाब लाग्दा भागेर ट्वाइलेट पुगिहाल्थेँ । कहिलेकाहीँ त जिपर खोल्न नभ्याएको जस्तो हुन्थ्यो । कस्तो हुन्थ्यो हुन्थ्यो । अनुभूतिको अगाडि शब्दहरु हारेको पहिलो अनुभूति यहीँ गरेँ मैले ।
मनग्य पिसाब फे¥यो । र, झ्यालबाट मियाजाकीको त्यही रहस्यमयी पुट्ठो नियाल्यो । ऊ हाँसको चाल झैं माटोमाथि ढलकमलक गर्थी ।
उता नेपालमा चाहिँ श्रीमतीजी के गरिरहेकी होली ?
मैले म्यासेज ठोकेँ । ट्वाइलेटबाटै । पिसाब फुस्काउँदै थिएँ । मियाजाकी खेतका त्यही नीरस ड्याङहरुमा लैनु भैंसी झै चरिरहेकी थिई ।
‘‘हेलो, शोभा के गरिरहेकी ?’’
‘‘म त निदाइरहेकी । फोनले झसङ्गै बनायो ।’’
‘‘दिउँसै निदाएको ?’’
‘‘अँ, हजुर गएदेखि रातमा निद्रै पर्दैन ।’’
‘‘अनि कस्तो छ त्यता ?’’
‘‘ठीकै छ । निरस छ । हजुरलाई चाहिँ कस्तो छ त्यता ?’’
‘‘यहाँ त दिउँसो दसैं, रातमा तिहार ।’’
‘‘अँ... फट्टा ।’’
मैले ट्वाइलेटको फराकिलो झ्यालबाट मियाजाकीलाई हेरेँ । ऊ खेतबाट मलाई हेर्दै हाँसी । पिसाबको अन्तिम थोपा चुहियो । उसले हातको इसाराले डाकी । श्रीमतीजीको फोन टुङ्गाएँ । जिपर लगाएँ र फेरि खेतमै पुगेँ । मियाजाकी कुिररहेकी थिई । एक मिटरकै दूरीमा बसेँ ।
ऊ बोल्दै थिई, ‘‘कति पिसाब आउँछ तिमीलाई ?’’
‘‘आउँछ त म के गरुँ !’’
‘‘अरु केही आउँदैन ?’’
मैले सुनेको नसुन्यै गरेँ । बुझेँ, नबुझे झैं भएँ ।
दिनहरु जो बिते, यसरी त्यसरी नै बिते । खेलाउन माटो, मल र बीउहरु मात्र थिए । हजार काम लत्याएर आफ्नो खुसीले म कृषिमा आएको हुँ । तसर्थ नमज्जाचाहिँ कहीँ, केही लागेको थिएन । सब मज्जा । चारैतर्फ मज्जैमज्जा, तर नमज्जा दुई कुरामा थियो । पहिलो, सधंै नतमस्तक, आत्मीय र आदरपूर्वक भावभङ्गिमा बोल्ने यो मियाजाकी केही हप्तायता ठाडे लाग्न थालेकी छे । दोस्रो, झरनाजस्तो बग्ने मेरो पिसाब तप्प ! तप्प !! मा परिणत भएको छ ।
यो दुवै अवस्था बेसोमतिलो लागिरहेथ्यो मलाई ।
कमिलालाई मुतको पहिरो भनिन्थ्यो । अहिले यही मुत नै मलाई गहिरो भएको छ । अचानोको चोट खुकुरीलाई के थाहा ? पछिल्ला दिनहरुमा त तप्प ! तप्प !! पिसाब चुहिनाले भित्री वस्त्र पनि भिजेका थिए ।
हैरान थिएँ । काममा कुनै रुचि नै थिएन । मियाजाकीसँग बोल्नु र आँखा जुधाउनु पनि ठूलो सकस हुन थाल्यो । भागूँ ? कता भागूँ ? भाषा र परिवेश केही बुझिँदैन । फेरि भागेरै पनि त तप्प ! तप्प !! चुहिने यो पिसाबको करुवा मैसँग रहने हो । कस्तो अप्ठ्यारो । धत्, कस्तो पीडा । बर्मा गए पनि कर्मसँगै भनेको सायद यही होला ।
यही अवस्थाको उत्कर्षमा मियाजाकीले ठ्याक्क भनेकी थिई, ‘‘दीपक तिम्रो अनुहार पढ्दा, तिमीलाई केही उकुसमुकुस भएको छ ।’’
हो, उकुसमुकुसै भएको हो । एकातिर छिप्पिएकी जापानी अविवाहिता अर्कोतिर तप्प ! तप्प !! पिसाब चुहिने म विवाहित नेपाली ।
उसले परम्परागत अनेक जापानी औषधि अपनाउन भनी । डक्टर, नर्सकहाँ जाउँ भनी । अनेकअनेक उपाय निकाली । मैले कुनै–केही मानिनँ । बाँकी १०–१५ दिनको जापान बसाइमा । बरु तप्प ! तप्प !! पिसाब रसाएरै भए पनि तालिम सिध्याउँछु । अठोट गरेँ । यसको उपचार नेपालमै पनि छ । बरु बाँकी दिन डाइपर नै लगाएर बसूँला । संसारभरका महिला किशोरी अवस्थादेखि नै महिनामा चार–पाँच दिन प्याड लगाएरै बाँचेका छन् त ! कहीँ– कतै अप्ठ्यारो सुनिएको– देखिएको छैन । बेकारमा भनेछु– यो असहज समस्या, मियाजाकीलाई । यदि नभनेर टारिदिएको भए मेरो के नै जान्थ्यो र ?
बाँकी दिन पूरै कष्टमा बिताएँ । पिसाब आएआए जस्तो हुने । फेर्न गयो, उही तप्प तप्प ट्वाइलेट बाहिर आयो पिसाब आए जस्तो हुने । कति कन्नु । कन्दाकन्दा मिर्गौला कताकता दखे जस्तो । वा मिर्गौलाले पिसाब थेग्नै नसके जस्तो । भित्रैबाट ठूलो सकस । ट्वाइलेट गयो उही तप्प ! तप्प !! हात्ती आयो ! हात्ती आयो !! फुस्सा मात्र ।
बरु मियाजाकी नदेखिँदा वा उसलाई नसम्झिँदा अलि कम भएको हो कि ? थाहा छैन ।
नेपाल फर्कने दिन आयो, अब मियाजकीसँग छुट्टिँदै छु भन्ने भएपछि ट्वाइलेट पसेँ । रसाएका आँखाहरु पुछेँ । भेटभरि तप्प ! तप्प !! पिसाब छोडिदिएँ । केही हलुको भएथ्यो मुत्रथैली । सोच्दै थिएँ– प्लेनमा अब कति कष्ट सहनपर्ने हो । कति लाजशरम भोग्नपर्ने हो ।
छुट्टिँदा मियाजाकीले पनि तप्प ! तप्प !! चुहाइ तर, छ्या पिसाब हैन है । आँखाको आँसु ।
‘नरुनु’ भनँे ।
ऊ आँखाका आँसु पुछ्दै भन्दै थिई, ‘‘छिट्टै उपचार गरिहाल दीपक । बरु नेपालमा उपचार राम्रो नपाए तिमीलाई फेरि म जापान बोलाउने छु ।’’
कस्तो आत्मीय÷प्रिय छे यो केटी । मन थाम्न सकिनँ । उसलाई आफ्नो अँगालोमा कसेँ । र, निधारमा एक चुम्बन दिएँ ।
मियाजाकी सोझी छे । बुहारीझार झैं ललाक्लुलुक् भई । मैले यस्तो गर्नु ठीक थियो÷थिएन थाहा भएन ।
संयोग नै मान्नुपर्छ– काठमाडौं झरेको पहिलो रातै पूर्णिमा परेछ । आकाशको जून पुरै पोखिएर धर्ती उज्यालिएको थियो । कोठाभरि श्रीमतीजी पोखिएकी थिइन् । ४५ दिनमा खुबै न्यास्रिछे । मेरो भाग्य । मैले न्यास्रो फुकाउनु थियो । कोठाभरि पोखिएकी श्रीमतीजीलाई सँगाल्नु थियो । कुरोको कुन्तुरो फुकाउनलाई जापान बसाइको पिसाबको पीडा सुनाएँ । हाँसी– खुत्खुत् । पत्याइ÷पत्याइन उही जानोस् । पिसाब लागे जस्तो भयो । श्रीमतीजीलाई पन्छ्याएर ट्वाइलेट पसेँ । पिसाब फुस्कियो– तुरुक्क ।
राति १२ बजेसम्म जूनको साक्षीमा श्रीमान–श्रीमती लाडिइरह्यौं । कतिखेर के के भयो पत्तो भएन ।
निदाउनुअघि भनेँ, ‘‘बूढी, प्रोस्टेट ग्लानको भोलि नै चेकअप गर्छु । तप्प ! तप्प !! पिसाब चुहिएर हैरान भएको छु ।’’
बूढी फेरि हाँसी– खुत्खुत् ।
जोस मेटिइसकेको थियो । कतिखेर निदाएछु केही पत्तै भएन ।
भोलि बिहान घाम झुल्किँदा, श्रीमतीजी उठिसकिछे । उठेँ । ट्वाइलेट गएँ । पहिलो बानको पिसाब जो फ्याँक्नु थियो । फ्याकेँ ।
लौ, कस्तो आश्चर्य ! पहाडी शरदीय झरना झैं मेरा प्रिय पिसाब छङ्छङ गर्दै झर्न थाले । म पुलकित भएँ । ट्वाइलेटमै नाचेँ, एक फन्को ।
मैले तत्कालै मारी मियाजाकीलाई मोबाइल सेटबाटै म्यासेज पठाइदिएँ, ‘‘नो प्रोस्टेट ग्लान प्रोब्लम । आई एम फाइन मिस मारी ।’’
श्रीमतीजीलाई डाकेँ र सोधेँ, ‘‘मैले आफ्नो पिसाबको समस्या सुनाउँदा तिमी हिजो राति किन खुत्खुताएकी ?’’
ऊ फेरि पनि हाँसी– खुत्खुत । र, भागी ट्वाइलेट ।
अब मैले कुर्नु थियो । कुरेँ, मियाजाकीको म्यासेज र ट्वाइलेटकी श्रीमतीजी ।
एक्कासि हाँस उठ्यो । हाँसेँ– खुत्खुत् ।
-1713594092.jpg)
1628253175.jpg)
