सञ्चार जगतमा विगत अढाई दशकदेखि सक्रिय भूषण दाहाललाई धेरैले म्युजिक भिडियो निर्देशक र चर्चित टेलिभिजन कार्यक्रम ‘फायरसाइड’बाट चिन्छन् । कान्तिपुर टिभीमा सन् २००२ देखि आजपर्यन्त सक्रिय भूषणले टेलिभिजन यात्रा नेपाल टेलिभिजनबाट थालेका हुन् । त्यसपछि इमेज च्यानल हुँदै उनी कान्तिपुर छिरेका हुन् । ‘कागबेनी’ चलचित्र बनाएर भूषणले आफूलाई सफल निर्देशकका रूपमा पनि उभ्याएका छन् । समाजशास्त्रमा स्नातकोत्तर भूषण बूढानीलकण्ठ स्कुलका उत्पादन हुन् ।

 

बाह्रखरीका लागि यसपटक उनै भूषणलाई हामीले १२ वटा आरोप लगाएका छौं । विभिन्न व्यक्तिबाट प्रश्न संकलन गरेर उनलाई सोधेका छौं । प्रश्न सुनेपछि अनौपचारिक कुराकानीमा ठट्टा गर्दै उनले भने, “यस्ता आरोप सुनेर त म निकम्मा नै हुँ कि जस्तो पो लाग्यो ।”

 

 

वकालत नै त नहोला तर हुर्केका छोराछोरीलाई सोध्ने जमर्को समेत नगरी बाले कान्छी आमा ल्याए भने जबसम्म कान्छी आमाले आमाको व्यवहार देखाउन्निन्, आफ्नी आमाको राम्रा बानी व्यवहार सम्झनु त स्वाभाविक नै हो ।

राजनीतिका लागिमात्र भए पनि वकालत गर्नेहरू त अनगिन्ती छँदैछन् नि, मैले नै किन गर्नुपर्यो र ?

 

खै मजस्तो ‘राजनीति नबुझेका’ मान्छेको अन्तर्वार्तामा भाग लिन १३ वर्षदेखि नियमित आएर जवाफ दिने राजनीतिज्ञहरू कसैले यो आरोप लगाएको सुनेको छैन । आउन नपाएका कसैले लगाएको भए कुनै बेला बोलाएरै यो आरोप मेटौंला ।

 

हल्ला होइन, सत्य हो । टेलिभिजन अन्तर्वार्ताहरूमा संसारभरि कन्टेन्ट असिस्टेन्टले कार्यक्रम राम्रो बनाउन मद्दत नै गरेका हुन्छन् । ‘फायरसाइड’ पनि सम्पादकीय टिमको साथ र सहयोगमा तयार हुने कार्यक्रम हो । थोरबहुत प्रश्न गर्न त सिकी पनि सकें यत्रो वर्षमा ।

 

माया गर्नेहरूबाट जीवनमा अनगिन्ती उपहारहरू त पाएको छु । केलाई ठूलो भन्ने र केलाई सानो भन्ने थाहा छैन । तर, आफ्नो सञ्चारकर्मको हत्या नै गर्ने गरी एउटा उपहारमात्र लिएको भए मेरो कर्मको आयु आज ३० वर्षको हुने थिएन । जमानामै मरिसकेको हुने थियो ।

 

म अरुले दिएको मौकाले भन्दा आफ्नै बुताले घुम्न रुचाउने मान्छे हुँ र मैले धेरैलाई घुमाएको पनि छु । मौका पनि अनगिन्तीलाई दिएको छु । त्यस्तो सानो मनको मान्छे हुँ जस्तो लाग्दैन ।

 

आरोपअनुसार मैले बनाएका भिडियोमात्र बजाउने बाध्यता कान्तिपुर टिभीलाई भएको भए उहिले बन्द भइसक्थ्यो । आज एकसे एक म्युजिक भिडियोहरू बन्छन् । जुन लोकप्रिय छन्, तिनै बज्छन् । कुनै सिन्डिकेटको गुन्जायस छैन ।

 

मेरो अन्तर्वार्ताको सम्पादकीय म्यान्डेट प्राथमिक रूपमा मुलुकको राजनीति हो । लिइएका करिब ६ सय अन्तर्वार्ताहरूमा समसामयिक नेपाली राजनीतिभित्रकै हस्तीहरू पाल्नुहुन्छ । बाहिरबाट हेर्दा उहाँहरू कन्जर्भेटिभ देखिनुहुन्छ र ?

 

अन्य प्राविधिकहरूको जस्तै क्यमेराम्यानको पनि भूमिका अवश्य हुन्छ । विदुर पाण्डे अति नै प्रतिभावान र सिर्जनशील प्राविधिक हुन् । तर, मैले उनको मेहनतको मोल मारेका कारणले मसँग काम गर्न छाडेको भए मलाईचाहिँ थाहा भएन, उहाँलाई पनि सोधे भो । तर, सिर्जनशीलता कुनै बँधुवा मजदुरी पनि होइन । जोसँग एकपटक काम गर्यो, जिन्दगीभर सँगै काम गर्ने बाध्यता नभएको इलम हो यो ।

 

सत्य हुन्छ । हिम्मत जुटेको छैन तर आँत पनि भरिएको छैन । हिम्मत जुटेको दिन फेरि कोसिस गर्छु ।

 

नयाँ होइन, पुरानो सत्य भनौं न । ८–९ वर्ष पो भइसक्यो त ! अघि बढ्न नसकेको मुख्य कारणचाहिँ–जबसम्म लगानीकर्ताको लगानीको सुरक्षा बनेको चलचित्रले भन्दा पनि अपारदर्शी बजारले निर्धारण गर्छ, चलचित्रमात्र बनाएर के गर्नु ?

 

सन् १९८८ ताका ध्रुव बस्नेत, रवीन्द्र पाण्डेहरूको साथबाट सुरु भएको व्यावसायिक जीवन धीरजजंग शाह, भरत रेग्मीहरूसम्म पुगेको छ आजसम्म । आरोप नै अलि ठेट्नो किसिमको भएन र भन्या ?

 

कहिले आवेशमा कहिले ठन्डा दिमागले लेखिन्छ ‘सामाजिक’ सञ्जालमा । ‘समाज’ले नरुचाएको अनुभव भएपछि आफ्नो लेखाइ समाजले प्रकट गरेको प्रतिक्रियाहरूको कदरस्वरूप हटाउन सक्नु नै सामाजिक सञ्जालको अघोषित धर्म हो जस्तो लाग्छ मलाई ।

प्रस्तुतिः लेनिन बञ्जाडे